อากาศภายนอกหนาวแค่ไหนแต่ตอนนี้คนทั้งคู่แทบไม่รู้สึก สัมผัสของเด็กหนุ่มตรงหน้าเหมือนมีเปลวไฟอุ่นๆอยู่อย่างไรอย่างนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองจะจมน้ำและพยายามตะเกียกตะกายดำผุดดำว่ายเข้าหาฝั่ง ทว่าคนตรงหน้านี้ก็พยายามฉุดเขาลงไปแทบทุกครั้ง ผิวเปล่าๆที่แนบชิดกันแทบจะทุกตารางนิ้ว เสียงกระซิบว่า ‘คิดถึง’เพียงเบาๆก็ทำให้เขาอยากจะตายหายไปเสีย เขาไม่รู้ว่าเปล่งเสียงกระสันซ่านออกมาบ่อยแค่ไหน เขารู้แค่ว่าเขารู้สึกวูบวาบและเจ็บทุกพื้นผิวที่โดนจูบปนขบกัดเบาๆ
“เจ็บ..อย่าทำ..เจ็บ..”
วอนขอพร้อมน้ำตาเม็ดแรกที่กลิ้งไหลออกจากหางตา เซฮุนละใบหน้าขึ้นมองแล้วก้มจูบกลางหน้าอกอีกคนเบาๆ ใบหน้าของลู่หานตอนนี้ร้อนวูบ ทันทีที่ได้ยินเสียงครางเพ้อออกมาจากฝ่ายตรงข้าม
“พี่หอม..หอมโคตร น่าฟัดมากอะ”
“อย่าพูด อื้อ..”พยายามห้ามแล้วก็ต้องครางหวานออกมาเมื่อฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปยังจุดกระสัน และมันคงเป็นสองปีเช่นกันที่ลู่หานถนอมตัวเองไม่เคยถูกใครแตะต้อง เซฮุนเลียริมฝีปากดวงตาพราวราวกับเพชรสะท้อนไฟ เรียวนิ้วแตะลงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นที่ถัดลงไปปลุกเสียงร้องถี่ระรัวเป็นจังหวะก่อนจะย้อนมาไล้วนแตะส่วนมนปลายสลับบดขยี้เบาๆ ส่งผลให้ร่างบอบบางที่มีเพียงเสื้อตัวเดียวบิดเร่าไปมา สองขาที่ถูกร่างคนทาบทับแทรกกลางเผลอแยกกว้างออกจากกัน ริมฝีปากตึงครางอือพร้อมจิกขย้ำผ้าปูที่นอนเพื่อระบายอารมณ์ที่หวามไหว สมองเหลือเพียงแสงสีขาวที่มองไม่ออกว่าคืออะไร
ขาของเขาไม่แตะพื้นอีกแล้วเมื่อมันถูกยกลอยขึ้น เด็กบ้าคนนั้นกำลังจรดริมฝีปากไปที่ตุ่มไตสีแดงจัด ทั้งจูบทั้งดูดราวกับเด็กน้อย ส่วนฝ่ามืออีกข้างก็ขยับถี่จนลู่หานคิดว่าเขากำลังจะตาย เสียงครางรัญจวนแข่งกับสายฝนด้านนอกไม่ได้ต่างอะไรกับคืนแรกคืนนั้นแม้แต่น้อย เสียงกุกกักเล็กๆดังขึ้นพร้อมร่างของเซฮุนที่ตัดสินใจยันตัวขึ้นมอง...
ภาพที่ตนเห็นนั้นแทบจะสาปให้เขาเป็นบ้า ใบหน้าหวานหยดที่มีเหงื่อเกาะพราวดวงตากลมโตราวเนื้อทรายกำลังหรี่ปรือมองเขา ริมฝีปากอิ่มตึงเผยอน้อยๆ ลำคอแผงอกขาวๆที่มีจุดสีแดงแต้มประปรายกำลังกระเพื่อมถี่ ฝ่ามือเรียวคว้าเจลเปิดฝาออกแล้วมองหน้าของลู่หานนิ่งนานอยู่อย่างนั้น
“ผมขอนะ”
“...”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่สามารถพูดคำว่าไม่กับผมได้”
ริมฝีปากบวมเล็กๆเม้มหากันแล้วหลับตาลง ความสวยงามตรงหน้ากำลังผ่อนคลายคล้ายดอกไม้ที่กำลังจะเบ่งบานช้าๆ และดักแด้ที่กำลังฝักตัวอย่างเขาไม่อาจทนรอไหว..
“โอ๊ย...อ๊ะ..อ๊า..”เผลอร้องออกมายามที่เซฮุนแตะลงเข้าไปในกลีบดอกไม้อันซับซ้อนนั้น ริมฝีปากสวยเม้มหากันแทบจะทั้งคู่แม้จะต่างเหตุผล คนนึงเจ็บปวดแต่อีกคนกำลังอดทน ชายหนุ่มก้มจูบหน้าท้องเรียบนั้นแล้วยืดตัวบดคลึงริมฝีปากอีกฝ่ายไว้ ทบทวนความจำของตัวไปด้วยว่าตรงไหนคนที่กำลังร้องอยู่จะรู้สึกดี เป็นของตอบแทนให้กับความบริสุทธิ์ที่ยังคงเก็บไว้ให้เขาคนเดียวอยู่เสมอ
“พี่รู้ไหม?”
“หะ..หืม..?”พยายามปรือตามองใบหน้าอีกฝ่าย เซฮุนยิ้มหม่นแล้วกระซิบชิดริมฝีปากเบาๆ
“พี่อย่ากลัว..เพราะเราสองคนไม่เคยพูดคำว่าเลิกออกมา”
“...”
“พวกเราไม่ได้เลิกกัน จำไว้นะ”
“อื้อ”ครางเบาๆพร้อมกันกับที่นิ้วเรียวงอครูดจุดด้านในได้พอดี เสียงเบาๆครางแผ่วใบหน้าแดงจัด แล้วก็ต้องร้องระงมเมื่อรสสัมผัสถูกเพิ่มทั้งจำนวนและแรงถี่กระชั้น แท่งเนื้อสีชมพูเข้มขยับชนหน้าท้องแกร่งหลายต่อหลายครั้งพร้อมกับรสจูบที่ดื่มด่ำเนิ่นนาน เซฮุนถอนนิ้วออกช้าๆและตัดสินใจเกี่ยวกางเกงนอนตัวเองลง...
ความร้อนที่ดันเข้ามาเบาๆอย่างพยายามแทรกตัว แม้จะเคยมาแล้วแต่ลู่หานรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ร่างกายแล่นริ้วด้วยความเจ็บจนขมวดเกร็ง สองปีมันนานเสียจนต้องทำวามรู้จักใหม่แทบทั้งหมด ทั้งบทนำ วิธีหรือแม้แต่สรีระของตุ๊กตากระเบื้องของลู่หานตรงหน้า เซฮุนกดจูบปลอบใจที่ขมับชื้นเบาๆพลางเค้นบั้นท้ายเนียนให้ผ่อนคลายลงกว่านี้ เหงื่อชุ่มหยดไหลไปตามแนวคางจนตกกระทบที่กลางหน้าอกของร่างสวย ทันทีที่แทรกตัวเข้าไปได้ก็เหมือนกับกรีดมีดคมๆลงไปกลางเกษรของดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ความร้อนปนเจ็บที่แล่นริ้วจากการฉีกขาดฟ้องคนทั้งคู่ว่าทุกอย่างไม่อาจย้อนกลับคืนได้อีกแล้ว
“อะ..อา..พี่ไหวมั๊ย?”
“อึ่ก..ไม่..ไม่เป็นไร”ตัดใจตอบทั้งที่รู้สึกจุกและเจ็บ เซฮุนถอยตัวออกก่อนจะดันเข้ามาใหม่อย่างช้าๆเนิบนาบเหมือนที่เคยทำ เสียงเครือๆยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่องเช่นนั้น ลู่หานปรือตามองช้าๆ พยายามไม่มองลงไปข้างล่างที่กำลัง.. แต่มองใบหน้าของเด็กชายที่กลายเป็นผู้ชายเต็มตัว ผมสีสว่างนั่นทำให้อีกฝ่ายคล้ายกับเทวดาที่บริสุทธิ์ เปลือกตาที่หลับลงและริมฝีปากที่เผลอหายใจตลอดเวลานั่นก็ด้วย จังหวะโยกโยนที่เขย่ากายบอบบางข้างล่างให้เขย่าตาม รวมทั้งเสียงหลุดครางของชายหนุ่มที่เผลอส่งออกมาที่แทบจะเทียบไม่ได้กับเสียงร้องของร่างข้างใต้ ลู่หานยกมือแตะสันกรามชายหนุ่มเบาๆพร้อมกับจังหวะกระแทกตัวที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนไม่สามารถเก็บเสียงเอาไว้ได้อีก
“อะ...โอย..เซฮุน..เซฮุนนา...อ๊า”
“ซึ..ซี๊ด..พี่แม่ง..อา..”
โน้มตัวลงจนชิด ขาข้างนึงยกขึ้นพาดบ่าแอ่นสะโพกให้ลอยสูง จมูกโด่งคลอซอกคอหอม กลิ่นกรุ่นไปทั่วทั้งกลิ่นเหงื่อ กลิ่นกาย และกลิ่นคาวจาง ปรนเปรอดอกไม้ตรงหน้าให้มัวเมาไปกับเพศรสที่ตนประดิษฐ์เท่าที่พอจะทำได้
“อ๊า อ่ะ ซี๊ดดด...โอย...อึ้ก! อื้อออ”ร่ำร้องอย่างทรมานแทบไม่เป็นภาษา นิ้วเรียวแต่แข็งแรงสอดเข้าง่ามนิ้วอีกคนแล้วกดจมลงไปกับที่นอน เสียงกระแทกกระทั้นดังระรัว คาวน้ำปะปนกันแทบจะเป็นเนื้อเดียว เซฮุนหลับตาแน่น ไม่ใช่แค่ลู่หาน เขาเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“เซฮุน..เซฮุนนา..อึ้ก..อา..จะถึงแล้ว”
“อ่า..อีกแปบนะ..อา..”
“อื้อออออ...อึ้ก...ฮึ่ก แฮ่กก...ซี๊ดดดด” ร่ำร้องออกด้วยความทรมานและรู้สึกดีแทบขาดใจ แสงสีขาวนั้นรวมตัวกันจนมองไม่ออกว่าทางออกอยู่ตรงไหน ความเจ็บแปลบหายสิ้นเชิงเหลือเพียงความโหยหากันและกัน เซฮุนจรดริมฝีปากจูบหน้าอกอีกฝ่ายเบาๆ ลดเรียวขาลงจากบ่าแล้วเปลี่ยนเป็นยกสะโพกมนกระแทกเข้าหาอย่างรุนแรง เสียงหวานๆนั้นครางชื่อชายหนุ่มกระท่อนกระแท่นก่อนจะหวีดร้องออกมาในที่สุด
.
.
ลู่หานทิ้งตัวลงที่นอน...
แสงสีขาวทั้งหลายตอนนี้เลอะไปทั่วหน้าท้องของเซฮุนที่โน้มตัวลงมาจูบกลีบปากสีสดอย่างรักใคร่ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างอ่อยอิ่งจนกระทั่งเซฮุนค่อยๆถอยตัวออกมา
“ไหวรึเปล่า?”
“ไม่เลย..แฮ่ก..ฉัน..ไม่ไหว”อาการเจ็บคั่งๆที่ช่องท้องทำเอาลู่หานเบะปากทั้งที่ยังหอบสั่น เขาค่อยๆหลับตาปรับลมหายใจ ไม่ต่างกันเลย...ไม่ต่างกับตอนที่มาอยู่ที่นี่ครั้งแรกจริงๆ...
.
.
