Title : 0627[OHSIXTWOSEV] 1/3
Author : RUNAWAY05
Couple : WUYIFAN x PARKCHANYEOL
Note : ตำนานรักพี่กาแลคซี่กับน้องแฮปปี้เนส
“เฮ้ยๆน้องผู้หญิงคนนั้นน่ะ”
“...”
“น้องๆน้องเสื้อขาว”
“...”
“น้องสนใจถ่ายแบบแฟชั่นสตรีทมั้ย ขาสวยนะเราอะ”
“เป็นผู้ชายครับ..ขอโทษที่ขาเล็ก
แต่ตอนนี้กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี...”
ผมว่าห้วนก่อนจะสะบัดหน้าออกมาจากโมเดลลิ่งที่ขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อตาก่อนจะเดินออกมาอย่างหงุดหงิดในย่านธุรกิจใจกลางกรุงโซล
ผมยกมือปิดหมวกเพราะไม่อยากให้ใครสังเกตหรือจำหน้าได้ด้วยความระแวง
ถ้าแม่รู้ต้องตีผมตายแน่ ปาร์คชานยอลกำลังทำเรื่องอันตราย...
เป็นเรื่องสุ่มเสี่ยงและไม่ควรจะทำเลยแม้แต่น้อย...
ผมกำลังนัดบอดกับคนในอินเตอร์เน็ต...
มันน่าตลกใช่มั้ย..ใช่ครับ ผมว่ามันตลก
แล้วก็ตลกมากที่ผมดันถูกอกถูกใจคนในเน็ตที่ไม่เคยเห็นหน้าในบอร์ดเกี่ยวกับเรื่องลับเฉพาะ
ซึ่งเกี่ยวกับรสนิยมลับๆที่เพื่อนๆของผมเองก็ยังไม่รู้ ผมกระชับกระเป๋าสะพายแน่น
ในนั้นมีทั้งกุญแจมือหนังและแส้อย่างดีที่ซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต โคตรแพงแต่ใช้ได้นาน
เคยหลงซื้อของกิ๊กก๊อกมาทีครับสามวันก็พัง แค่นี้ก็คงบ่งบอกรสนิยมทางเพศที่ค่อนข้างเหนือกว่าคนทั่วไปของผมได้แล้วใช่มะ...
ผมเป็นซาดิสม์ประเภทแฟลชเจลเนเรชั่นครับ
หรือขอแค่ได้ฟาดได้ตีคู่นอนระหว่างที่ได้กัน ผมไม่รู้ว่าเริ่มเป็นตอนไหน
ซึ่งรสนิยมแบบนี้ทำให้สาวๆที่เคยนอนด้วยเข็ดขยาดไม่มีใครอยากไปด้วยจนต้องมาหาเอาตามบอร์ดอย่างจนตรอกพิกล
แต่มันก็ไม่เลวร้ายหรอกครับ สมาชิกทุกคนในบอร์ดต้องมีเอกสารผ่านการตรวจโรค
และรู้จักป้องกันตัวเอง ผมก็มานัดบอดสองสามครั้ง รุกมาทั้งชีวิต ถ้าหน้าตาไม่ดีก็ชิ่งบ้าง
แต่ถ้าเก็บกดมานานก็ให้อีกฝ่ายช่วยให้จบไป ผมหงายนาฬิกาดูเวลาซ้ำไปซ้ำมาอยู่สักพัก
ก่อนจะบ่นออกมาเล็กน้อยเพราะดูอีกฝ่ายจะช้ากว่าที่นัดไว้
“ไอ้มิสเตอร์กาแลคซี่นี่เมื่อไหร่มันจะมาวะ
นี่รีบเอารีบกลับนะเนี่ย”ผมบ่นอย่างไม่สบอารมณ์อยู่สักพักก็สังเกตเห็นรถยี่ห้อนอกคันหนึ่งมาจอดอยู่ใกล้ๆ
ผมรีบรัวข้อความลงช่องแชทส่วนตัวอย่างตื่นเต้นว่าอีกฝ่ายมาถึงรึยัง
ก่อนจะได้รับคำตอบว่ามาถึงแล้ว
“สวัสดีครับ”
“...”
เสียงทุ้มนุ่มนวลดังออกมาจากชายหนุ่มท่าทางสุภาพที่อยู่ในชุดสูทอย่างดี
ผมเงอะงะเล็กน้อยจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นส่งยิ้มกลับมาอีกรอบ ถ้าเป็นผู้หญิงนี่คิดว่านางงามนะ
ไม่ได้สวยหรอก แต่ยิ้มไรนักวะ
“ใช่..น้องแฮปปี้เนสรึเปล่าครับ”
“พี่ก็มิสเตอร์กาแลคซี่?”ผมย้อนถามก่อนจะเหวอไปนิดหน่อยเมื่ออีกคนพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆอีกครั้ง
“ใช่ครับ กินอะไรมารึยังล่ะเรา”
“เอ่อ...”อึ้งแดกแป๊บนึง...ไม่คิดว่าจะหล่อขนาดนี้อะครับ
คือมิสเตอร์กาแลคซี่ไรนี่หลังจากคุยกันในแชทลับมาสองอาทิตย์
ดูเป็นคนติ๋มๆหน้าเห่ยๆไม่ใช่เหรอวะ ใครจะไปรู้ว่านายแบบขนาดนี้ ดูรถขับ
แต่งเนื้อแต่งตัว เอาจริงๆนะผมเคยนัดแบบนี้หลายครั้ง
ยังไม่เคยเจอคนหน้าตาดีมากๆจนไม่น่าคลาดแคลนแบบนี้เลยอะ…
“กินข้าวกันนะ คุยเล่นกัน”เขาว่าไงผมก็ว่าตาม
ใจง่ายครับขึ้นรถเลย โตมาป่านนี้ดากไม่เคยสัมผัสเบาะรถนอกต้องลองสักครั้ง
ผมเงอะงะหาเซฟเบลท์ก่อนที่พี่กาแลคซี่จะเอื้อมตัวมาใส่เซฟเบลท์ให้อย่างสุภาพบุรุษสุดฤทธิ์สุดเดช
แบบนี้เขาก็รู้หมดดิวะว่าผมไม่เคยนั่งรถนอก
“น้องแฮปปี้เนสมานัดแบบนี้ไม่กลัวเหรอครับ”
“ก็ไม่อะครับ..ปกติผมก็นัดตรงที่คนเยอะๆ”
“แต่แยกไปมันก็วังเวงนะพี่ว่า”
“งั้นพี่จอดเลยครับผมลงละ”
“ฮ่าฮ่า..ใจน้อยจัง”มีการยกมือมาลูบหัว...
นี่ผมแทบมองไม่ออกเลยนะครับว่านี่จะเป็นรับ... คือผมเข้าใจว่าเขาเป็นรับครับ
เพราะเขาเขียนในโปรไฟล์ว่าเขาเป็นมาโซคิสต์
พวกมาโซที่ผมลากไปฟาดตูดบ่อยๆก็เป็นรับทั้งนั้น...
แต่นี่มันน่าเสียดายไงไม่รู้เนอะครับ.. เบ้าก็ดีหุ่นก็ดีไม่น่าเป็นเกย์รับเลย...
หลังจากนั้นเขาก็ไปกินข้าว
ผมอะไม่อะไรครับเพราะยังไงก็เสียบ(แต่ก็ไม่ได้กินอะไรเยอะ ตื่นเต้น) แต่เห็นเขากินมื้อปกติผมก็งงสิครับ
เฮ้ย... ไม่จุกเหรอ.. ทองกระจายตอนตรั่บมันไม่ดีนะ แต่ก็ช่างเค้าครับคงหิว
เดี๋ยวตอนจะไดกันก็คงไปควักกะปิเอาเอง ไม่เซอร์วิสหรอกครับ
นี่มาเพื่อเอาการกุศลเลยนะ... ก็ตอนคุยกันก่อนวันนัดเค้าบอกว่าเหงาอยากเอา
ผมแค่มาสงเคราะห์งี้ จะอะไรมากจริงมั้ย
ไม่นานนักเขาก็พาเข้าโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งดูแล้วราคาแพงสัส...
ใจผมนี่โหวงเลยครับ
เอาวะอย่าไปซี..ประสบการณ์เสียวโดยปาร์คชานยอลจะเริ่มให้ทุกคนได้รับฟังต่อจากนี้
ได้อัดถั่วผู้ชายหล่อล่ำครับ งานชนกล้ามต้องมา แส้ในกระเป๋ามันสั่นไหว...
“ตามสบายนะครับ”เจ้าตัวยังบอกผมอย่างสุภาพ
ผมก็โอเคเลยครับแจงอุปกรณ์เลย วันนี้กุญแจรัดขา แส้พู่ แส้ด้ามยาว
สมัยนี้มันต้องพกพาครับ ผมเตรียมของเรียบร้อยหันไปก็เฮือก...
พี่กาแลคซี่ถอดกำลังเปลือยท่อนบนและใช้เชือกมัดตัวเองครับ
มัดไงวะ...มัดแบบเป็นปมๆไขว้ไปไขว้มาเหมือนในหนังญี่ปุ่น เสียดายจริงๆนะครับหน้าหุ่นรวยอย่างกับคุณเกรย์แต่ดันเป็นมาโซซะได้
คันมือเลยครับพี่น้อง หูยดูหลังเขาสิครับ น่าจับไม้พายฟาดแป๊ะๆให้เป็นรอย
(ปกติตอนเรียนผมก็ชอบเอาไม้บรรทัดตีเพื่อนครับ สนุกดี ชอบตอนเห็นรอยแดงๆ) อย่างรุนแรง...
เหี้ย...
เชี่ยละครับพี่กาแลคซี่ถอดเกงเพื่อมัดเชือกกับช่วงล่าง
โซลทาวเวอร์นั้นท่านได้แต่ใดมา... ถึงผมจะรุกก็เริ่มรู้สึกเสียดายของหน่อยๆแล้วครับ
ผมนี่มือสั่นเลย ขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะ รู้สึกอากาศแม่งร้อนๆ
“น้องแฮปปี้เนสไปไหนเหรอครับ?”พี่กาแลคซี่เอ่ยถามผมที่หยิบเสื้อคลุมจะก้าวไปห้องน้ำทั้งที่ตัวเองก็ยืนร้อยเชือกโทงเทงอยู่กลางห้อง...
พี่นี่อึ้งเลยย้งโซลทาวเวอร์แกว่งได้
“จะไปอาบน้ำอะครับ”
“อย่าเพิ่งอาบได้มั้ยครับ...พี่ชอบแบบเถื่อนๆ อย่าเพิ่งถอดเสื้อ”อื้อหือมึงเอางั้นจริงเหรอครับพี่กาแลคซี่...
เร้าใจชอหอ...ได้เลยครับงั้นน้องแฮปปี้เนสในนามแห่งดวงจันทร์จะลงทัณฑ์พี่กาแลคซี่เองครับ
พอพี่แกรีเควสผมก็ไม่ขัด รอจนเขามัดตัวเองเรียบร้อยผมก็พาพี่กาแลคซี่คนดีปี่เตียงขนาดคิงไซส์
ในห้องที่ทาสีม่วงแถวด้วยพร็อบห้องนอนบาร์บี้สีชมพูแป๋นตัดกัน
คือมันโรงแรมเกย์ครับ ชายและชะนีห้ามเข้านอกจากนีที่แสดงบัตรว่าเป็นนายมาก่อนเป็นนี
“เอาแล้วนะพี่”ผมว่า
ก่อนจะเริ่มเอากุญแจมือแบบหนังใส่ให้พี่เขาที่สมยอมแต่โดยดี
ผลักพี่เขาลงบนเตียงบาร์บี้สีชมพู
ก่อนจะเริ่มใช้แส้ไม้พายริลัคคุมะสุดรักสุดหวงตีไปที่นมของพี่กาแลคซี่ (ที่ผมเพิ่งเห็นว่าแกเอาอะไรไปรัดโซลทาวเวอร์ของแกด้วย)
เพี้ยะ!
“อ๊า!!”
อู้ย....พัคชัลโยลซูซ่าเหลือเกินครับ...ผมฟาดไปอีกหลายเพี้ยะจนบริเวณหน้าอกพี่เขาแดงไปหมด
เห็นหน้าหล่อๆของพี่เขาตอนพีคๆนี่มันช่างเด็ดดวง...
งั้นขอใช้แส้หมายเลขหก(นับเลขตามครั้งที่ซื้อมา)แล้วกันนะครับ...
เพี้ยะ!!
เพี้ยะ!! เพี้ยะ!!
“โอ๊ย!!..อา!..อร๊าว~~!!”มึงฟินไปไหมครับพี่กาแลคซี่...
ตั้งแต่บอดมาก็เพิ่งเห็นพี่เขานี่แหล่ะครับทนแส้ดีสุด วันนี้ผมไม่มีอารมณ์จะเทียนครับ
คือบอกแล้วเอาการกุศล รีบเอารีบกลับ ผมก็เลยสาวพี่กาแลคซี่ก่อนครับ
ฉึกกะฉักให้แล้วๆ เมื่อถึงฉากต้องป้ายตูด หนักใจเหมือนกันครับต้องทะลวงถ้ำพี่แก
แต่แล้วพี่กาแลคซี่ก็พูดขึ้นมาก่อน
“เข้า...มานี่ครับ”
“เออพี่ผมจะเข้าแล้ว”
“ไม่ใช่ครับ..น้องแฮปปี้เนสเข้ามาในนี้”พี่เขายกแขนที่ถูกใส่กุญแจขึ้น
ให้ผมสอดตัวเข้าไป นี่ก็โง่ครับทำตาม
ให้พี่กาแลคซี่ได้ทำอะไรสั่งเสียก่อนจะเป็นเมียน้องแฮปปี้เนส
หลังจากกระดึ๊บเข้าวงแขนพี่เขาอย่างยากเย็น เขาก็สั่งอะไรขึ้นมาอีกข้อ
“จับไอ่นั่นให้พี่ทีครับ”
“ห๋า...เอ่อ..เออครับจับแล้ว”ผมจับโซลทาวเวอร์ของพี่กาแลคซี่ขึ้น
แล้วความชิบหายก็เข้ามาสู่เลยครับเมื่อพี่กาแลคซี่ดันเอาวงแขนแกที่ตกลงไปตรงเอวผมกดลง
ผมนี่แหกปากยิ่งกว่าโดนโจรปล้น สรุปกูเองนี่แหล่ะตกเป็นเมียพี่กาแลคซี่
ชีช้ำกะหล่ำปลี... ตูดเติดระบมติดๆกันออกไปไหนก็ไม่ได้แขนมันล็อคไว้ติดกุญแจ
ฟาดไฟฟาดมาได้อารมณ์เหมือนกันครับแต่แบบ...ฮือ...
แม่ค้าบ..พัคชัลเสียตูดดด T_______T
*
นั่นคือความทรงจำอันเจ็บปวดยันริดสีดวงเมื่ออาทิตย์ก่อนครับ....
ผมไม่เข้าไปบอร์ดห่านั่นเลยหลังจากนั้น
อยู่พักรักษาตูดกันไป ชีวิตผมก็กากๆอะครับไม่มีอะไรมาก เรียนอาชีวะอยู่แงะ
แล้วก็เล่นดนตรีไปด้วย แม่หลังจากหย่ากับพ่อก็แต่งงานใหม่อยู่กับคนใหม่ของแม่และพี่สาว
ผมยายออกมาคนเดียวก็เหมือนโดนตัดหางปล่อยวัด ความจริงแม่ก็อยากให้ผมอยู่กับท่านนะ
แต่ความทรงจำเลวร้ายไปครับ ผมไม่ถูกกับพ่อเลี้ยง เหตุผลก็...ไร้สาระอะ
เหมือนเด็กทั่วไปที่ไม่ถูกกับคนรักใหม่ของบุพการีคนอื่นแหล่ะ แล้วเสือกหยิ่ง...
ไม่รับสายแม่ เป็นไงละครับค่าเช่าห้องดองมาหลายเดือนแล้ว อิป้าแม่งก็จิกหัวกูทุกวัน
จะโทรกลับไปก็รำคาญพ่อเลี้ยง
ก็ได้แต่หยิ่งต่อแล้วมาทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตแบบนี้แหล่ะครับ
เงินค่าห้องไม่จ่ายครับเอาไปซื้อแส้ โคตรเรียงลำดับความสำคัญถูก
“พี่ทางนี้ครับทางนี้เลย”
กวักมือเรียกลูกค้าเข้าสู่เครื่องจ่าย...อย่าครับ
อย่าเรียกพัคชัลว่าเด็กปั๊มมันไม่สมเกียรติ
หน้าที่นี้เราเรียกว่าเจ้าหน้าที่ประจำสถานีบริการเติมน้ำมันครับ
เอาน่ะว่าแล้วก็โบก จะได้ทำยอดต่อวัน
นี่ค่าเรียนเลยครับพอถูไถเสียดสี(?)ไปแต่ละวัน
ถึงผมเรียนอาชีวะก็ไม่ได้เป้งพอไปต่อยปากใครครับ ถนัดใช้แส้T__T ผมเตรียมแสตนด์บายลูกค้าเมื่อรถเข้าเทียบจอดพร้อมกับยื่นหน้าลงไปเพื่อโชว์รอยยิ้มพิมพ์ใจครบสามสิบสองซี่
“เติมแบบไหนดีครับ”
“อ้าว น้องแฮปปี้เนส เป็นเด็กปั๊มอยู่นี่เหรอ”
เหยด...
เป็ด...
อิเฟี่ย...
กหทฟดเหาก้เสดก้สด่ก่ว้วกวก้วกพี่กาแลคซี่มึงมาทำเหียกอะไรแถวนี้ครับ!!
ผมอ้าปากหวอเมื่อเจอหน้าหล่อฝรั่งมังคุดของพี่กาแลคซี่เข้าไป ออหออออ ออหอเลย
มาทำอะไร มึงเป็นใครกูไม่รู้จักมึ๊งงง
“อ่า..เอ่อ..คือ..เอ่อ..อ่า..”
“นี่ครับ”อิพี่กาแลคซี่ส่งบัตรเติมน้ำมันให้ซึ่งมันเอาไว้รูดกับเครื่องแล้วมันจะบอกทันทีว่าน้ำมันประเภทไหนเติมเท่าไหร่ครับ
ผมรับบัตรมารูดมือสั่นยิ่งกว่าอยากกาว
หันไปมองพี่แกที่กลับไปทำอะไรไม่รู้ในรถ(ไม่ได้ส่องครับอายอยู่)
จนกระทั่งเติมน้ำมันเรียบร้อยจ่ายเงินผมก็เอาบัตรเครดิตกับบัตรเติมน้ำมันไปคืนพี่กาแลคซี่แก
มือแกก็มาดึงหนึบเอาไว้...
“...”
บัตรมึงไม่จับมึงมาจับมือกูอิมาโซ....
บังอาจแรง...
“เลิกงานกี่โมงครับ?”
“...”
กูไม่รู้กูไม่ใช่เถ้าแก่T___T...
“ทำไมไม่ชอบแชทพี่เลย”
“...”
ก็กูไม่ได้เข้า...
“น้องแฮปปี้เนส...”
“ผมทำงานอยู่พี่ เราค่อยคุยกันนะ”ผมรีบตัดบทเพราะรถคันอื่นเริ่มเข้ามาจอด
แถมเถ้าแก่ก็เล็งหลังเพราะคิดว่าลูกค้าไม่พอใจมั้งครับ ผมเห็นเขาพยักหน้านิดนึงก่อนจะตอบรับ
“โอเค งั้นพี่ไปนะ ตอบแชทพี่ด้วยล่ะ”
“ครับ...”กูไม่เข้า..กูจะไม่ให้มึงนัดตอกดากกูได้อีก...
“ไม่ตอบพี่จะมาหาที่นี่นะ
ทำทุกวันใช่มั้ย?”โอ้โหพี่กาแลคซี่ถ้ามึงจะทำงี้มึงฉุดกูขึ้นรถเลยก็ได้ครับ
ผมรีบรับคำประลกๆก่อนจะโดนเถ้าแก่เข้าชาร์จ แล้วพี่กาแลคซี่แกก็จากไป...
แน่นอนครับอิเถ้าแก่แม่งเม้งผม ตอนนั้นไม่รู้จะพูดไงเลยบอกญาติมาเยี่ยม
เสือกโหดอีกญาติมาคุยก็ไม่ได้ มันจะเสียเวลาไรนักวะ..
แต่ก็นั่นแหล่ะครับ..แม่เคยสอนว่าอย่าไปเชื่อคนในโลกออนไลน์
ผมเลยไม่ได้เข้าไปในบอร์ดครับ นอนดูหนังไล่ฆ่าซาดิสม์ที่เช่ามาตามปกติ
พอดูๆไปสักพักก็ต้องรีบปิดเสียงเมื่อได้ยินฝีเท้าเจ้าของห้องเช่ามาใกล้ๆ
พัคชัลใจบ่ดีเลยครับ...
ก๊อกก๊อก!
“มีคนอยู่มั้ย? เมื่อไหร่จะจ่ายค่าห้อง! จะไม่ใจดีแล้วนะ!”
“...”ผมนั่งเงียบเลยครับ...คือเงินก็เอาไปจ่ายค่าเรียนหมดแล้วครับ
แล้วก็เอาไปซื้อแส้ ซื้อเครื่องเนหนังซาดิสม์ เอาไปซื้อกีต้าร์ใหม่ด้วย
กินด้วยตังเลยหมดงี้...
ผมได้ยินเสียงถอนหายใจก่อนฝีเท้านั้นจะจากไปก็ได้แต่พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกตอนสี่ทุ่มกว่าๆ
จะว่าไปลองเปิดแชมเจรจากับพี่กาแลคซี่ดีมั้ยครับ
แบบฟาดแล้วให้ตังกูด้วยไรงี้..นี่ก็หยิ่งอีก กว่าจะหายเจ็บตูดได้นี่นานนะครับ
ดีทองไม่พุ่งออกมานี่จิคราย
ว่าแต่คนเหี้ยไรชื่อกาแลคซี่วะ...
จริงดิ...คือเรียกกันแต่ยูสเนมในบอร์ดครับลืมถามชื่อจริงกันเลย
แต่ผมไม่ได้ใส่ใจจริงๆครับ
ก็แค่คนออนไลน์ไม่ต้องไปรู้จักอะไรกันมากมายหรอก(ผมคิดงั้นนะ)ก็เคยเห็นหน้าครั้งสองครั้งเองครับ...
เนาะ...
“น้องแฮปปี้เนส
เมื่อวานไม่มีเนตเหรอครับไม่ตอบพี่เลย”
นี่ครั้งที่สาม..ไอ้สัด!!
ใครจะรู้แม่งพูดจริงทำจริง... ผมยืนอ้าปากหวอมองมันพูดคุยกับเถ้าแก่เป็นต่อยหอย
ไม่มีงานการทำเหรอครับคู๊ณณณณ
หรือมีอาชีพเหยื่ออารมณ์อิป้าซาดิสม์ครับถึงได้หล่อรวยจวยเรืองแสงจะไปไหนก็ได้อย่างกับพระเอกละคร
มาช่วยกูดิ้นรนหน่อยดิวะ
“เอ่อ..ครับ..”
“น้องเขามาแล้ว งั้นผมไปนะครับ”
“เชิญครับคุณอู๋ ตามสบายเลยครับ”
อู๋เหรอ...อู๋ไรวะ อู๋ฮุอูอู้วอู๋ว
หรืออู๋รือรองอู๋รือรองเด่
ไม่ใช่ละ...พูดเสร็จแม่งเดินหน้าบานกางแขนมากวาดผมเลยครับ ผมนี่เลิกลั่กเลย
ได้แต่มองหน้าพี่กาแลคซี่อู๋สลับกับเถ้าแก่ที่โบกมือ
เถ้าแก่มึงไม่ควรโบกมือส่งกูแบบนี้ มึงควรมาฉุดแล้วตะคอกกูว่าถ้าไปจะโดนหักตังดิว้า
“เฮ้ยๆพี่ทำไรอะ ผมจะทำงาน”
“พี่มาลากับเถ้าแก่แล้วครับ
พี่คิดถึงน้องแฮปปี้เนสมากเลย”
“คิดถึงไรผม(วะ)ครับ...”
“เมียพี่ พี่เปิดซิง
ทำไมจะไม่คิดถึงละครับ J” อิดอกมึงไม่ต้องมาตอกย้ำ..มึงตอกตูดกูไปแล้วก็แล้ว..อย่ามาตอกย้ำ
กูถือว่าเป็นค่าฟาดแส้ ทีหลังกูจะไปฟาดแส้กับผนังแล้ว อย่าทำอะไรกูเลยยยT____T
“ผมเมียพี่ตอนไหน อย่ามั่วว่ะ ผมผู้ชายนะเว้ย”
“งั้นพี่รีเพลย์ให้”
“ไม่เอา”
“ขึ้นมาเร็ว วันนี้พี่ไม่มีงานเร่ง
เที่ยวกันๆ”แกเปิดประตูรถยัดผมเข้าไป ด้วยความหยิ่งผมก็เข่าอ่อนสิครับ นี่เป็นภูมิแพ้เบาะหนัง-//-
“ผมทำงานนะพี่”
“ก็เดี๋ยวพี่จ่ายให้ กับเถ้าแก่พี่ก็ให้ไปแล้ว”
โห..อิเถ้าแก่ นี่มึงขายกูเหรอ...กูจะแจ้งตำรวจว่ามึงค้ามนุษย์อิลุงพุงย้อย...
อิพุงวาซาบิ...
“พี่คิดว่าเงินพี่จะฟาดหัวใครก็ได้เหรอ”
“ไม่ได้เอาฟาดหัวครับพี่ก็ยื่นให้ดีๆอะ”มีการมาตอบตาใสอิมาโซ
กูไม่เรียกมึงพี่กาแลคซี่แล้ว อิเชี่ยกวนตีนพ่อจับกระแทกคอนโซลรถซะหรอก
ผมกระแทกหลังกับเบาะด้วยความหงิดหงำ โดยที่รถก็ออกจากปั๊มเข้าสู่ถนนใหญ่
“หิวข้าว”ผมพูดสั้นๆเพราะนี่กะมาชงมาม่าที่มาร์ทกินครับ
โดยอิพี่กาแลคซี่อู๋มาโซ(เรียกไม่ถูกละชื่อมันเยอะ)ก็ส่งเสียงกลับมา
“อยากกินอะไรครับ”
“ไรก็ได้ครับ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เย็นวานละ”
“ไดเอทเหรอ”
“...”ไดเอทห่าไรล่ะไม่มีจะแดก...ผมคิดแค่นั้นแต่ปากก็ส่งเสียงออกไปสั้นๆ
“ทำนองนั้นครับ”
“แค่นี้ก็ผอมแย่แล้วนะ ขาเล็กนิดเดียวเอง” ไม่ต้องมาเสือกขากูT___T “เดี๋ยวกินอาหารญี่ปุ่นนะ”
“พี่จ่ายปะ”
“ครับพี่จ่าย”
“ผมใส่เสื้อปั๊มนะ”
“หรือจะเอาเสื้อสักตัวก่อน”จู่ๆแกก็เลี้ยวรถเข้าไปในร้านๆนึง
“ซื้อเสื้อก่อนก็ได้แล้วเดี๋ยวไปกินข้าว”
“พี่จะเปย์ผมเหรอ?”
“ครับ”
“...”โหแม่งหน้าหล่อไม่พอ
หน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัส(ด้านคูณด้าน)อีก... “ผมหลอกพี่หมดตัวนะเว้ยระวัง”
“เต็มใจให้เปย์มั้ยครับ เราหลอกพี่ไม่หมดหรอก”
“บ้านขุดบ่อน้ำมันเหรอครับ”
“ไปซื้อเสื้อกันป้ะ”พี่แกตัดบทแล้วลากผมเข้าไปในร้าน...คือแบบ..
ทำไมผมถึงมาให้คนที่แค่ไปเอาการกุศลเปย์ด้วย.. ถ้าไปคุยกับแม่ผมก็ไม่จนนะ
นี่ก็ไม่อยากกลับไปไงครับ สรุปยังไมได้แดกอะ ได้เสื้อฮู้ดตัวใหญ่ๆมาตัว เกงยีนส์มาตัว
รองเท้าไม่ต้องครับคู่นี้ชินตีน ไม่พออิพี่มันขอรีเควสพาไปตัดผมเพิ่ม
นี่ก็มั่นใจไว้ยาวแบบเป้วงสลิ่มนะเนี่ย ตัดผมกูมาย มันไม่ร็อค...
“...”
สรุปเสียเวลาไปสามชั่วโมงครับกว่าจะได้นั่งหัวเทาแดกข้าวหน้าไก่ในร้านอาหาร
โดยมีอิพี่กาแลคซี่นั่งคีบแซลม่อนมองผมตาเยิ้ม... แม่งต้องคิดอะไรกับผมแน่ๆ
คือคิดแหล่ะ ไม่คิดมันจะเปย์ผมเหรอวะ
ซื้อเสื้อทำเผ้าทำผมนี่ก็บังคับให้รับเปย์กลายๆแล้วอะ
นี่คนซาดิสม์ในโลกส่วนตัวอย่างผมต้องมากลายเป็นเด็กเสี่ยเหรอT___T
วันนั้นไม่น่าเงี่ยมเลย ...
“อร่อยมั้ยครับ”
“อร่อยดิพี่ ไม่ได้กินมาเป็นปีแล้ว”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็..”ผมอ้ำอึ้งว่าจะเล่าดีมั้ย
แต่เล่าๆไปเหอะเนอะสร้างความเห็นใจ “แม่แต่งงานใหม่เข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้อะ
แล้วผมก็เป็นอย่างนั้น ก็เลยหนีมาอยู่คนเดียว”
“อ้าว..แล้วตังค์พอใช้เหรอ”
“ไม่พอดิพี่เลยมาทำงานเนี่ย
ค่าเช่าห้องไม่ได้จ่ายมาสามเดือนแล้ว”
“เดี๋ยวพี่ไปจ่ายให้”
“เฮ้ยไม่ต้อง”
“แล้วไม่ต้องไปทำงานแล้วนะ”
“?”
“เอาเป็นว่าพี่ชอบ พี่ถูกใจเรา รสนิยมเราตรงกัน
อยู่ที่เราจะโอเคกับพี่มั้ย ถ้าเราโอเคก็ไม่ต้องทำอะไรแบบที่พี่ว่า
ถ้าไม่โอเคพี่ก็ไม่ว่า ผมกับเสื้อผ้าพี่เลี้ยง”
“...”ใจป้ำสัส...
“คือมันยากนะครับ คือน้องก็รู้แล้วพี่เป็นยังไง
คนที่เข้ามาที่พี่เจอมันก็จ้องเสียบเหมือนน้องก็จ้องให้พี่ทำอะไรที่พี่ไม่อยากทำ
พี่ชอบเป็นทาส แล้วเขาให้พี่เป็นนายไม่โอเคอะ มันฝืน แล้วพวกเราก็โอเคกันในเรื่องนั้นไม่ใช่เหรอครับ”
“...”
“พี่พูดไปในแชท แต่เราไม่ตอบ พี่ก็คิดว่าเราจะได้อ่านมั้ย
แล้วบังเอิญไปเจอที่ปั๊มพอดี”
“พี่เอางั้นเหรอ...”
“งี้แหล่ะ พี่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง ไม่ต้องห่วง
พี่เลี้ยงเราได้”
“ไม่ต้องคบนะ แบบเป็นแฟนไรงี้
ผมไม่ชอบมีแฟนปุบปับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ อยู่ไปเรื่อยๆ
ไว้เรามั่นคงค่อยไปพี่ก็ไม่ว่า”
“ใจดีไปละ...ทำแบบนี้กี่คนแล้วอะ”
“ไม่อะ เพิ่งลอง แบบเราน่ะหายากนะครับ
รับแบบซาดิสม์เนี่ย”มีการยิ้มอีกกูไม่ได้รับมึงขืนใจกูสาดดดดดดดดดดดด
“พี่กวนตีน”
“อิ่มยังเรา ดูหนังมั้ย”
“ไม่ดูแล้วพี่ เย็นแล้วอะ อยากกลับบ้านแล้วเหอะ”
“ดูหนังกันนะงั้น”
อ้าวอินี่กูบอกว่ากูอยากกลับบ้าน...ผมเหล่ตามองอิพี่กาแลคซี่เดินย้ายตูดจากผมไป...
ไม่น่าใจงามประวิงว่าเสียดายเลยครับ จัดการเสียบแม่งตอนนั้นก็จบ
เกลียดความใจดีของตัวเองจุง... ทำหยิ่งไปงั้นอะครับนี่ไปนั่งดูหนังหน้าบาน
ผมเลือกหนังโหดสัสตามสไตล์ อิพี่กาแลคซี่นี่แม่งก็ตามใจแต่เสือกเข้าไปหลับ
แม่งชวนกูไม่ใช่หรา...ไม่แคร์ละครับมันจ่าย
ผมก็แดกป๊อบคอร์นดูหนังอย่างแฮปปี้มีความสุขต่อไป...
“สองทุ่มแล้ว เดี๋ยวพี่เข้าไปจ่ายค่าห้องให้นะ”
พี่กาแลคซี่ว่าพร้อมกับเดินหาวออกมาจากโรง
ผมก็ลากตีนตามที่เขามาติดๆอะครับกลัวหลง ไม่ได้บ้านนอกเว้ยแต่มันไกลกลัวค่ารถไม่พอ
ผมเลิกคิ้วเมื่อพี่กาแลคซี่หันมาถามผมอีกครั้ง “แล้วไม่เรียนเหรอ?”
“เรียนดิพี่ อยู่อาชีวะC”
“...”
“วันนี้วันอาทิตย์ป้ะ
ทำไมพี่ยังทำงานวันอาทิตย์อะ”
“พี่หยุดเสาร์ครับ”
“ทำงานอะไรอะ เสือกได้มิ”
“ผู้จัดการธรรมดาครับ อย่าไปสนใจเลย”
“ผู้จัดการธรรมดาจะมีตังค์เลี้ยงผมจริงดิ”
“ถามมากปล้ำนะ”อู้หูยเสียวตูดเลย...ผมถอยให้พี่เลยครับอย่าเพิ่งระเบิดถ้ำนี่ท้องผูกมาสองวันติด
ผมขึ้นนั่งรถแล้วก็ยวบเพราะภูมิแพ้เบาะหนัง ก่อนพี่กาแลคซี่จะพาผมไปที่ห้องพัก
แต่พอไปถึงไม่ทันจะจ่ายจะอะไรครับ แจ็คพอตครับ ของถูกขนออกมากองนอกห้อง
เป็นสัญญาณว่าถูกไล่ที่อย่างสมบูรณ์ ผมนี่ถึงกับเข่าอ่อน...
ผมเร่งดูข้าวของก่อนจะถอนใจแรงอย่างเหนื่อยล้า แต่ก็นึกได้ว่าอะไรบางอย่างหายไป
“กีต้าร์ไปไหนแล้ว...”
“อยากได้กีต้าร์คืนก็จ่ายค่าห้องที่ค้างไว้มา!”เสียงของอิเจ๊เจ้าของห้องเช่าดังขึ้น
ผมสะบัดหน้าไปมองใบหน้าที่แปะแผ่นมาส์กด้วยสายตาที่มีแต่ไฟลุกโชน...
มีแต่ไฟอะ...ไม่มีตังจ่ายไง._.
“เท่าไหร่ครับ”แล้วเสียงพี่กาแลคซี่ก็ดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังวาดภาพตัวเองไปนอนใต้มอเตอร์เวย์
ไม่ทันจะได้พูดอะไร พี่กาแลคซี่ก็ควักแบงค์ยื่นให้อิเจ๊ไปแล้วครับ!! ป๋ามากไรมาก กลิ่นเงินฟุ้งกระจาย
แบงค์เปล่งประกาย แล้วก็เข้ามืออิเจ๊ไปพร้อมกับคำพูดเรียบๆโทนเสียงพอใจเล็กน้อย
“โอเค้..แล้วจะอยู่ต่อมั้ยล่ะ”
“คุณย้ายของน้องเขาออกมาหมดแล้วนะครับ
จะให้น้องขนเข้าอีกเหรอ”
“จะให้ฉันขนเข้ารึไงล่ะ!”
“แม่ผมสอนว่าใครทำคนนั้นเก็บครับ”อิพี่กาแลคซี่มึงอย่าต่างดาว
ไม่มีใครใช้อิเจ๊โหดนี่เก็บของเข้าไปนะเว้ย.. “เก็บครับ...”
“เรื่องอะไรฉันจะเก็บ
ฉันน่ะใจดีมามากแล้วนะให้มันอยู่แบบไม่จ่ายตั้งหลายเดือน!”
“เก็บครับ”
“...”
“ไม่เก็บก็ไม่เป็นไรครับ ฮัลโหล
โซลเอ็กซ์เพรสใช่มั้ยครับ อยากให้มาช่วยขนของหน่อยครับ ที่...xxครับ ซอยxx เขตAครับ
โอเคครับ”อิพี่กาแลคซี่วางสายก่อนจะส่งยิ้มละมุนดั่งแดกสายไหมเป็นอาหารไปให้อิเจ๊โดยที่ผมยังนั่งกอดกีตาร์เป็นวณิพกพเนจรอยู่
สักพัก
รถขนส่งห่ะอะไรไม่รู้ก็มาจับข้าวของผมยัดใส่กล่องไปอย่างรวดเร็วแล้วขนลึ้นรถไปอย่างกับละคร
นี่บอกทีกูปาร์คชานยอลหรือกึมจันดี... พัคชัลมิค่าวจวาย...
“ป่ะครับน้องแฮปปี้เนส”อิพี่กาแลคซี่ส่งมือมาโอเคแล้วครับ
กูไม่ใช่ปาร์คชานยอล ไม่ใช่กึมจันดี ผมคืออิน้องแฮปปี้เนสของมัน-_- ผมถูกโอบไหล่พาไปอย่างเฟี้ยว
แต่ทุกอย่างก็ชะงักเมื่อเสียงอิเจ๊ดังขึ้นอีกรอบ
“นี่คุณ..เป็นอะไรกับไอ้เด็กนี่”
“...”ผมหันไปมองพี่กาแลคซี่ที่สูงกว่าผมติ๊ดนึง
แล้วจะตอบงะครับ อ่อเป็นเสี่ยครับพอดีตอกดากน้องเค้าได้เลยรับเลี้ยงไรงี้
ไม่รู้แม่งละ...
ผมเห็นอิพี่กาแลคซี่ยิ้มละมุนก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและสุภาพตามปกติ
“ไม่เสือกครับ”
“...”
อ้าวทำไมไปตอบแบบนั้น...พวกเราห่อไหล่พร้อมกันเมื่ออิเจ๊หวีดเสียงด้วยความโมโหโกรธาพลาหยิบหาอะไรปาไล่หลัง
พนักงานขนของก็พากันวิ่งหนีเสียงหวีดสะท้านของนางกันพร้อมกับไฟที่เปิดพร้อมชาวบ้านโผล่หน้ามาดู
มึงจะทำให้ลือลั่นทำไมครับอิมาโซ...เผื่อกูไม่มีที่ไปกูบากหน้ากลับมาไม่ได้แล้วนะครับT____T
“ห้องให้เด็กไม่บรรลุนิติภาวะเช่านี่น่าฟ้องตำรวจให้เข็ด”..เขาว่างั้นอะครับขณะที่แล่นรถมาที่ไหนไม่รู้
ผมไม่รู้ไรแม่งแล้ว ชีวิตพัง เบี้ยวบิดหมดชีวิตกู
ผมเหลือกตาใส่อิพี่ไปทีก่อนจะเอาหัวหนุนกระจกรถแบบฮิปสเตอร์
แต่จู่ๆเสือกเลี้ยวรถกะทันหัน หัวนี่เด้งเกือบไปโขกเป้าคนขับ
“ที่นี่ที่ไหนครับเนี่ย...”ผมถามเบาราวกับพระเอกเสียความทรงจำในละคร
เมื่อมาถึงคอนโดแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างไกลโรงเรียนอาชีวะที่ผมเรียนอยู่
ผมกวาดตามองอย่างระแวงๆตามพี่กาแลคซี่ที่กดลิฟต์พาขึ้นมาที่ห้อง
และพบว่าพนักงานส่งของเอาข้าวของผมมาวางไว้ให้ด้านในอย่างเรียบร้อย
ผมเหลียวมองห้องที่ดูดีและค่อนข้างใหญ่เอามากๆจนไม่รู้จะทำความสะอาดได้หมดมั้ย เหมือนห้องนี้มีคนอยู่นะครับเพราะข้าวของบางส่วนก็พอมี
“ห้องพี่เองครับ พี่ไว้มานอนตอนเบื่อบ้าน”..แสดงว่าบ้านมันรวย
มิน่า..
“ดีอะ..คือดี...พี่จะให้ผมอยู่นี่”
“เปล่าครับพี่พามาอวดห้อง”
“...”กวนตีน...
“ล้อเล่นน่า ก็อยู่ด้วยกันนี่แหล่ะ”เขาเอื้อมมือมาขยี้ผมของผมไปมา
พัคชัลชักจะมึนละครับ เฟี้ยไรนักหนา...
แต่ถึงจะมึนก็ไม่ลืมที่จะขนของเข้ามาโดยอิพี่ก็ช่วย พวกเราจัดของกันแบบลวกๆพอรู้ตัวอีกทีก็จวนจะเที่ยงคืนแล้วครับ
เหงื่อโชกไปหมด ขณะที่ผมนั่งหอบแดกอิพี่กาแลคซี่ก็ดึงมือผมให้ตามมาด้วยกัน
“ไรอะพี่”
“น่า”ผมมองพี่เขาทำอะไรกับเครื่องดำๆตรงประตู
ก่อนจะหันมาหาผม “นี่ใช้ห้องเดียวกันแล้ว เปลี่ยนรหัสใหม่นะ จะได้เข้าได้ทั้งสองคน
รหัสอะไรดี”
“...”ผมคิดอยู่พัก “พี่เกิดวันที่เท่าไหร่”
“หกครับ”
“เดือน”
“พฤศจิกา”
“เฮ้ยเดือนเดียวกันเลย งั้นงี้นะ”ผมจิ้มนิ้วไปเลขศูนย์
เลขหก ตามด้วยเลขสองและเลขเจ็ดเป็นเลขสุดท้าย “ผมเกิดวันที่ยี่สิบเจ็ด
งั้นก็0627ตามนี้”
“โอเคครับ”พี่กาแลคซี่กดปุ่มเขียวจนประตูตอบรับข้อมูล
โดยที่พี่เขาก็หันหน้ามามองผมก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ “ชื่อไรล่ะเรา”
“ปาร์คชานยอลครับ””
“พี่ชื่ออู๋อี้ฟานนะ เรียกพี่คริสก็ได้”
“อ่าฮะ”
“เรียกที่รักก็ได้”
“พี่แม่งเสี่ยวว่ะ”
เราสองคนยืนขำให้กันอยู่หน้าประตู
ทั้งที่ความรู้สึกของผมยังมึนงงอยู่ แต่ไม่รู้สิครับ...ผมปาร์คชานยอลผู้จนตรอกไม่มีอะไรจะเสียแม้แต่ตูดแล้วครับ
ที่ทำได้คือใช้ชีวิตเด็กเสี่ยเท่านั้น แต่พ่อเคยสอนว่าทำงานที่เรารักเราจะมีความสุขนี่ครับ
ดังนั้นพัคชัลจะไม่ซี...
เพราะงานเราคือเป็นเด็กเสี่ยที่มีหน้าที่ฟาดแส้ให้เสี่ยครับ
ฮัดช่า!
-----------------------
นังพัคชัล...
แท็ก #ฟิคพี่หมีฮุน คัพ ฟิคในเครือๆ
