SWAP • FIGHT — ALIVE CUT 12

เขาพลิกกายตัวเองให้ลู่หานขึ้นนั่งทับพร้อมกับประคองข้างแก้มนุ่มด้วยฝ่ามือหนึ่ง ฝ่ามืออีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงที่ถูกปลดทั้งเข็มขัดและตะขอ รวมทั้งซิปที่ร่นลงสุด ล่วงล้ำไปถึงชั้นในอีกฝ่ายแล้วยื่นแขนถลกมันลงออกจากเรียวขา มือเรียวประคองช่วงใบหน้าของเซฮุนเอาไว้พร้อมกับจูบสลับกับมองหน้าของอีกคนให้เต็มสองตาแม้มันจะปรือลงมาเสียครึ่ง ลู่หานขยับกายให้กางเกงพ้นไปจากตัว ก่อนจะเริ่มจูบอีกฝ่ายเบาๆพร้อมกับเซฮุนที่ค่อยๆแกะเนคไทเส้นสีขาวมุกออกไปอีกชิ้น ดวงตากลมโตกระพริบถี่พลางอ้าริมฝีปากดันปลายลิ้นกับร่างสูงโปร่ง ปลายลิ้นเล็กๆค่อยค่อยปัดซ้ายปัดขวาดุนดั้นบดรั้งพลันใช้ริมฝีปากรวบปลายลิ้นของเซฮุนเอาไว้ ในระหว่างนั้นกระดุมเสื้อนักเรียนของร่างเล็กเองก็ค่อยๆหลุดออกจากกันทีละเม็ด ต้นขาด้านในสัมผัสถึงความร้อนและแข็งขืนเบียดกับซอกขา โอเซฮุนถดตัวลงนอนอีกครั้งพลางใช้ฝ่ามือลูบแผ่นหลังผ่านเชิ้ต ลากวนอ้อยอิ่งไปจนถึงบั้นท้าย ปล่อยให้อีกฝ่ายที่ปอยผมสีน้ำตาลทองปรกใบหน้าผ่อนหายใจแรงเฮือกสั้นๆพลางก้มมองหน้าของตน

“ฉันชอบที่นายเป็นแบบนี้...”เซฮุนพูดแผ่วมือข้างหนึ่งปัดเส้นผมให้กับลู่หานที่ยังคงจดจ้อง “ก่อนที่ฉันจะให้นายเป็นคาเมลเลีย ฉันให้นายเป็นต้นหญ้าเหมือนคนอื่นๆ แต่นายไม่เหมือนคนอื่น... พวกที่จะบอกเหตุผลเวลารักใครสักคนก็แนวนี้ใช่มั๊ย? ต่างจากคนอื่นที่พบเจอ ฉันเคยตลกกับคำนี้จนพบว่ามันมีอยู่จริง”

“...”

“นายไม่ใช่ต้นหญ้า..แต่นายเป็นต้นกล้าที่พร้อมจะเติบโตได้ทุกเมื่อ นายกล้าหาญ นายเข้มแข็ง และนายก็อ่อนโยน นายทำให้ฉันไม่รู้สึกลำบากที่จะเรียกว่าที่รักเลยด้วยซ้ำ”

ลู่หานซบหน้ากับซอกคอของเซฮุน “ผมรักคุณ”

“ใช่..นายรักฉัน และฉันก็รักนายที่เป็นแบบนั้น นั่นคือความหมายว่าทำไมฉันถึงให้ดอกคาเมลเลียกับนาย...คนดี”

“...”

“คนดีของฉัน”เซฮุนกระซิบด้วยเสียงแผ่วลงที่ใบหู สะโพกที่ขยับยกขึ้นเป็นสัญญาณเชิงจำนนทำให้ร่างสูงยิ้มน้อยๆออกมา เขาใช้ฝ่ามือดันกายเล็กๆให้ขยับเลื่อนสูงขึ้นจนยอดอกพอดีกับริมฝีปาก พลันกดมือลงจนส่วนนั้นอยู่ในระยะที่สัมผัสได้ ริมฝีปากสีอ่อนเกือบซีกนั้นดูดดึงเบาๆจนคิ้วเรียวขมวด เรียวนิ้วจิกขยุ้มผ้าปูเอาไว้พร้อมกับส่งเสียงร้องกระท่อนกระแท่น เลือดลมไหลเวียนกระจายไปทั่วกายจนขนลุกซู่ ริมฝีปากเล็กครางอาก่อนเม้มริมฝีปากเอาไว้ มืออีกข้างถูกดึงไปกุมไว้หลังจากปลายถันถูกเปลี่ยนข้างการสัมผัส ร่างขาวนวลระทวยลงจนเซฮุนสัมผัสถึงบางอย่างที่ทาบลงบนหน้าท้อง ลู่หานเกร็งตัวลุกขึ้นพลางถอดเชิ้ตเหวี่ยงออกไปที่ไหนสักแห่ง เหลือเพียงร่างขาวที่มีจำแดงตามพื้นที่ และใบหน้าหวานรั้นกำลังจ้องมองเซฮุนพลางปลดกระดุมออกให้อีกฝ่าย ริมฝีปากสีสดจูบลงแผ่วเบาตรงตำแหน่งหัวใจ

“คุณคิดว่าคุณจะรักผมตลอดไปมั๊ย?”

“ไม่ตลอดไปหรอก”เซฮุนพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กนั่นไว้“ฉันคิดมาตลอดว่าไม่มีอะไรที่เป็นตลอดไป ต่อให้เสาหินหรือภูเขาใหญ่มันก็มีวันล่มสลายไปได้ทั้งนั้น”

“...”

“แต่ฉันจะรัก...จนกว่าฉันจะตาย”

“ผมเชื่อคุณ”ลู่หานหลับตาลงพลันระบายยิ้มเมื่อถูกสัมผัสริมฝีปากอีกครั้ง ทั่วทั้งพื้นที่ของร่างกายถูกความร้อนวาบตีตราทุกตารางเมตร เซฮุนพรมจูบอย่างนุ่มนวลไม่ว่าจะปลายนิ้วหรือข้อเท้า ไล้มือไปยังด้านข้างของขาอ่อนเลือนขึ้นสีข้างของลู่หานที่หายใจแรงกระชั้นพลันหลุดครางออกมาเบาๆ “ฮ่ะ...อ่า”

“ไม่มีอะไรขัดหรอกใช่มั๊ย?”กระซิบพลางเลียใบหูเล็กที่กำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ตามด้วยกำปั้นเล็กๆที่ทุบลงกับแผงอกเบาๆ

“จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ”

เซฮุนยกลู่หานขึ้นนั่งเกยตัก ก่อนจะเอื้อมไปหยิบหาของที่หัวเตียง ลู่หานจ้องสาบกระดุมเสื้อของอีกคนก่อนจะเบี่ยงหน้าหนีพร้อมกับใช้มือแกะตะขอกางเกงให้ก่อนแล้วเริ่มถอดเสื้อออกให้ทั้งหมด ลู่หานซบหน้ากับผิวเนื้อขาวซีดนั้นและขอบคุณพระเจ้าเมื่อพบว่ามันยังอบอุ่นอยู่ เขาดึงกางเกงอีกฝ่ายลงให้แม้จะพยายามไม่มองส่วนสำคัญ หลายๆครั้งลู่หานก็ยังรู้สึกอายแม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะมีความสุขเพราะมันเอามากๆก็ตามที สะโพกมนขยับขึ้นเมื่อความลื่นแตะเข้ากับร่องแคบแล้วไล้นิ้วลงช้าๆ ปากอิ่มเม้มขบเข้าหากัน จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าฝ่ามือกว้างๆอีกข้างกำลังยึดครองตัวตนของเขาเอาไว้

“อา...ฮึ้ก...อ่าอ่า...อื้ม..”

“นายตื่นมากเลยนะ”พึมพำเบาๆเล่นเอาแก้มใสสีแดงเล่นปราดราวกลีบกุหลาบที่บานออก ฟันซีเล็กๆขบริมฝีปากพลันเอื้อมมือเข้าแตะต้องส่วนกลางของอีกฝ่าย ส่วนมือข้างที่ยังว่างงานก็เกี่ยวร่างสูงๆนั้นเอาไว้เพื่อพยุงตัว ลมหายใจของพวกเขาแรงขึ้น ผิดที่อีกคนแผ่วเบาหนักหน่วง และอีกคนกลับถี่กระชั้นปะปนเสียงร้องในลำคอ ลู่หานแทบไม่รู้สึกตัวว่ามีสามนิ้วที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง เขาขยับมือถี่รัวพอๆกับจังหวะด้านหลัง จนกระทั่งเซฮุนวางร่างของลู่หานลงบนเตียงพลันแกะซองสีเงินออก แต่ก็ถูกมือเรียวยึดข้อมือเอาไว้

“ไม่ต้องได้มั๊ยครับ?”

“...”

“ผมอยากสัมผัสทั้งหมดของคุณ...มันถึงเวลาที่ผมจะรู้จักทุกอย่างของคุณ”

เซฮุนพยักหน้าพลางดันต้นขาด้านในของลู่หานยกขึ้น จับกายตนชำแรกลึกลงไปทีละน้อย น้ำตาหยดโตไหลออกจากหางตาโดยลู่หานก็ยังคงกระพริบตาถี่ๆ ฟันซี่เล็กขบหลังนิ้วคิ้วขมวดให้กับความคับแน่นและเครียดตึง สะโพกแกร่งหยุดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอยออกไปและพบว่าร่างเล็กขยับรับจึงตั้งใจจะโถมลงตามปกติ แต่ลู่หานกลับค้านขึ้นอีกครั้งก่อน

“เดี๋ยว..เดี๋ยวครับ..เจ็บจัง...มัน..”

“ไม่ต้องรีบ”เซฮุนกระซิบแผ่วๆอีกครั้ง ก่อนจะหยิบหมอนหนุนสะโพกให้ลู่หานแล้วขยับตัวเข้าลึก เขาจูบริมฝีปากอิ่มบวมเพราะผ่านการจูบมาหลายคราติดๆกัน โลมเล้าจนจมูกรั้นผ่อนลมหายใจสะท้าน ขยับสะโพกเนิบช้าและเริ่มเร่งให้รุนแรงขึ้นไปตามอารมณ์เมื่อพบว่าร่างน้อยๆคล้อยตาม เล็บบางขูดขีดไปตามแผ่นหลังกว้างเมื่อการกระทบเร่งเร้าจนไม่อาจทานอารมณ์ดิบในกาย ลู่หานหวีดร้องราวจวนเจียนจะคลั่ง ผสมกับเสียงลมหายใจของเซฮุนที่ผ่อนออก เสียงคำรามกร้าวข้างหูที่มาพร้อมกับของเหลวไหลฉ่ำแฉะ พวกเขาแนบกายเข้าหากัน รับรู้ถึงสัมผัสของกันและกันอย่างไม่คิดเบื่อหน่าย คิ้วเรียวเขม็งขึงเมื่อรับรู้ถึงความร้อนที่ล้นทะลักเข้ามาในกาย หยาดเหงื่อเย็นเฉียบราวกับน้ำค้างยามเช้า เขายังคงจูบโอเซฮุนแห่งโอสิเรียอยู่อย่างนั้น ...

และคิดว่าเขาจะจูบคนที่กอดรัดเขาเช่นนี้ไปเรื่อยๆ...จนกว่าเขาจะตาย

---------------------------------------------

Sunjin's Romance :: 05 :: TEDDY - KRISYEOL (CUT)

“ไปหามินซอกเถอะ”พอประตูเปิดเจ้านายก็ไล่หนีทันที จงแดได้แต่แค่นยิ้มเหอะเหอะกับท่าทีสุดจะโอสิเรียของอู๋อี้ฟาน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรให้วอนโดนเตะนอกจากรับคำสั่งพลันปิดประตูให้

“...”อี้ฟานค่อยๆวางร่างของชานยอลลงบนเตียง ซึ่งอีกคนก็เหมือนว่าจะหมดแรงได้แต่นอนมองเขาตาละห้อยอยู่อย่างนั้น ชานยอลงอเข่าขึ้นอีกครั้งพร้อมกับอี้ฟานที่พูดขึ้น

“เอาตุ๊กตาหมีไปคืนเด็กโรงเรียนAได้แล้วนะ”

“ไม่เอาอะ”ชานยอลปฏิเสธ “ผมไม่เคยได้ตุ๊กตาหมีนะ เขาแค่ให้..ไม่เห็นเป็นไรเลย..”

“ชานยอลเถียงพี่เหรอคะ?”

“พี่คริส..”คิ้วขมวดพร้อมกับจิกผ้าปูแน่น เมื่ออีกฝ่ายล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง อี้ฟานนั่งขอบเตียงนิ่งๆ มองชานยอลที่เริ่มทุรนทุรายอย่างไม่ได้แตะต้องตัวสักน้อย

“...”

“ไม่เอา..พอได้แล้ว..ไม่เอา..”

“ก็เอาออกสิคะ”

“มันไม่ออก.. อึ้ก..ใจร้าย”ค้อนเป็นเด็กที่กำลังโมโหสุดขีด จนกลายเป็นอี้ฟานที่ขยับลงคร่อมชานยอลไว้ครึ่งตัวพร้อมกับสอดมือไปกับนิ้วที่จิกเกร็ง

“เอาไปคืนนะคะ..แล้วพี่จะเอาออกให้”

“ฮือ…”

“กอดพี่ไม่อุ่นเหรอ? ทำไมถึงอยากได้ตุ๊กตาพวกนั้นกันล่ะ”

“อื้ออ...ฮึ้ก!”

“ทั้งที่ตอนเด็กๆบอกว่าชอบพี่มากกว่าแท้ๆ...ใจร้ายไปแล้วนะคะ”ใบหน้าคมก้มลงรดลมหายใจข้างแก้ม เพียงแค่นั้นชานยอลก็ขนลุกซู่ทั้งตัว เขาพยายามมองอีกคนก่อนจะวอนขออย่างหมดหนทาง

“คืนก็ได้...คืนแล้ว..ไม่เอาแล้ว..”

“...”

“ไม่เอาแล้ว..พี่คริส..อา..”ครางแผ่วเมื่อถูกจูบใบหูเบาๆพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าประกบจูบ เรียวลิ้นตวัดเลียซอกซอนอย่างรู้เชิงยิ่งทำให้ร่างของเด็กหนุ่มบิดเร่าอย่างอึดอัด อี้ฟานหยิบมือถือขึ้นกดปิดเครื่องโยนทิ้งไปข้างๆอย่างไม่สนใจ ก่อนจะก้มลงงับใบหูแดงๆนั่นอย่างเอ็นดู

“สัญญาแล้วนะคะ?”

“อื้ม..ไม่เอาแล้ว”

“เป็นเด็กดีนะ”ลูบเรือนผมชื้นเบาๆพร้อมกับป้อนจูบลงไปอีกครั้ง โดยอีกคนก็แทบจะเบียดตัวเข้าหาทันที เสียงจูบดังขึ้นในห้องสีครีมอ่อนของท่านประธานไฮคลาส เขาไซ้ซอกคอที่ชื้นเหงื่อพร้อมกับปลดสูทตัวนอกของชานยอล ใบหน้าหล่อจัดกดยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเป้ากางเกงของอีกคนเปียกชื้น เขาไล้มือกับเนื้อผ้าที่เปียกนั่นเบาๆอีกคนก็ผวาครางขึ้นมาทันที

“อ้ะ..อาา..”

นิ้วขาวเลื่อนขึ้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชานยอลออก  ปล่อยเนคไทคาไว้แบบนั้นแล้วหันมาจัดการกับกางเกง ทันทีที่มันหลุดออกจากขาทั้งสองข้างนั่น ก็พบว่าส่วนกลางนั้นตื่นและสั่นพร้อมกับความเปียกชื้นจำนวนมาก อี้ฟานไม่กล่าวอะไร แต่ก็ก้มลงจูบยอดอกทั้งสองข้าง ไล้เรียวลิ้นและริมฝีปากอย่างเคยชิน ร่างโปร่งนั้นดิ้นเร่าพร้อมกับส่งเสียงสะท้านครางเหมือนลืมไปว่าอยู่ตรงไหน ชานยอลขยุ้มเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทนั่นแน่น ก่อนจะเชิดศีรษะหงายไปข้างหลังพร้อมกับหวีดร้องอย่างทรมาน และมันก็เงียบลงทันทีที่จูบเข้าครอบงำ ใบหน้าคมดุหายใจแรงขึ้น เขาถอดสูทตัวนอกของตัวเองพร้อมกับคลายเนคไทและหัวเข็มขัดตัวเพียงเล็กน้อย

“เท็ดดี้มันคงทำแบบนี้ไม่ได้ละมั้ง”เปรยเบาพร้อมกับช้อนท่อนขาปาร์คชานยอลคาตัก อี้ฟานรูดชั้นในสีขาวออกทิ้งไว้ที่ขาอีกข้างพร้อมกับมองร่างที่นอนอยู่อย่างหมดแรงนั่น เขารูดฝ่ามือเบาๆพร้อมกับชานยอลที่กัดปากบิดกายซ้ำอีกหน หยาดน้ำตาคลอหน่วยตาสวยนั่นพร้อมสะบัดหน้าไปมา แต่สะโพกขยับรับจนมองไม่ออกว่าต้องการหรือปฏิเสธ

“ฮ๊ะ!..อะ..อื้อออ อื้มมมม พี่คริส..พี่คริส..อ้าา”

“ฮึ”ยิ้มในหน้าก่อนจะใช้อีกมือล้วงเข้าไปด้านล่างนั่น นิ้วที่ยาวที่สุดของฝ่ามือสอดเข้าไปด้านในช่องทางที่ฉ่ำแฉะ พร้อมกับปาร์คชานยอลที่สะท้านครางออกมาอย่างทรมาน อี้ฟานมองนิ่งอยู่อย่างนั้นจนสุดท้ายก็ถอนนิ้วออกพร้อมพลาสติกเนื้อนุ่มรูปทรงไข่ที่อี้ฟานใช้นิ้วเกี่ยวออกมานอนเปื้อนคาวน้ำสั่งครืดคราดบนผืนเตียง

ชานยอลพรูลมหายใจออกอย่างโล่งไปทั้งตัวทันที แต่มันคงไม่จบแค่นั้น จริงๆชานยอลอยากจะตบตีอีกคนแรงๆที่ยัดเซ็กซ์ทอยบ้าๆนั่นตั้งแต่ตอนเช้าหลังทะเลาะกันเมื่อคืนและอาศัยช่วงที่เขานอนหลับเข้ามาปลุกอารมณ์แล้วใส่ไอ้นี่เข้ามา ชานยอลภาวนาให้แบตเตอรี่มันหมดๆไปซะแต่แรกแต่มันก็ยังทำงานเป็นชั่วโมงๆราวกับแบตเตอรี่ชาร์จคุณภาพเยี่ยม ชานยอลเอาออกไม่เป็น เขาอยากจะหายาถ่ายมากินเหมือนกันแต่ก็ไม่รู้จะหาจากไหน เลยนอนหมดสภาพให้โดนอุ้มมาปล้ำอยู่ฝรั่งไฮคลาสนี่ สาเหตุหลักๆคงเป็นวันก่อนที่มีนักเรียนหญิงโรงเรียนใกล้ๆฝากของขวัญมาให้ชานยอล ซึ่งเป็นของขวัญที่ชานยอลไม่เคยได้มาก่อนนั่นคือตุ๊กตาหมี เหตุผลเพราะมันดูไม่เข้ากับเขา? ชานยอลออกจะชอบอะไรนุ่มนิ่มๆแบบนั้นจะตายไม่นับไอ้ไข่นรกนี่อะนะ

ใบหน้าใสชุ่มเหงื่อนอนมองอู๋อี้ฟานนิ่งๆ ก่อนจะเป็นคนถูกมองที่ก้มลงจูบพร้อมกับไล้ไปตามตัวของชานยอล สัมผัสอุ่นๆตัดกับอากาศเย็นมันทำให้กายร้อนวาบอย่างประหลาด และชานยอลก็มีวิธีจัดการอารมณ์ของอู๋อี้ฟานอยู่บ้าง ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้างไปตามสถานการณ์ เด็กหนุ่มลูบแก้มอีกฝ่ายที่กอดจูบเขาเบาๆอยู่เช่นนั้น แววตาว่างเปล่าและสีหน้าสงบนิ่งนั่นคือสัญญาณอันตรายที่แปลว่าอู๋อี้ฟานกำลังโกรธ

“ผมรักพี่นะ”

“...”

“ดีกันนะ จะกอดพี่ทุกวันเลย”กระซิบเบาๆโดยที่อี้ฟานก็หลับตาลง ก่อนลืมขึ้นและจูบปรางแก้มนิ่มอย่างนุ่มนวล แววตาที่เริ่มละมุนละไมบ่งบอกว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ชานยอลไม่ปล่อยให้ความพยายามสูญเปล่า เขาวนปลายนิ้วไปกับขมับและหลังใบหูอีกคนอย่างนุ่มนวล และใช้มืออีกข้างไล้แผ่นหลังกว้างนั่นอย่างอ้อยอิ่งจนอี้ฟานหลับตาครางเบาๆออกมา

“ไม่ให้งอนแล้วนะครับ”

“...”อู๋อี้ฟานลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะรวบนิ้วมือทั้งหมดของปาร์คชานยอลมากุมไว้ ดวงตาคมดุสำหรับคนอื่นนั้นอ่อนหวานสำหรับปาร์คชานยอลเพียงผู้เดียวเสมอ อี้ฟานพรมจูบปลายนิ้วทั้งหมดเบาๆ ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากของชานยอลพร้อมปลดกระดุมเสื้อตัวเอง ชานยอลปรือตามองใบหน้าคมคายระยะประชิดพลางกดริมฝีปากกับขมับของอีกคน พลางเนคไทตัวเองออกให้พ้นทาง มือขาวไล้แผงอกกว้างๆอย่างเชื่องช้า ที่ตรงนี้เป็นของเขาผู้เดียวเสมอและไม่เคยมีใครได้ย่างกรายเข้ามาซบตั้งแต่อู๋อี้ฟานประกาศตัวว่าเป็นของปาร์คชานยอล

“ขอโทษนะคะ..ตุ๊กตาตัวเดียวก็ยังหึง”

“...”

“แต่พี่ไม่อยากให้ชานยอลสนใจอย่างอื่นมากกว่าจริงๆ พี่เรื่องมากนะ...และคงจะผูกมัดเรามากกว่านี้แน่ๆ”สบดวงตาคู่สวยซึ่งเจ้าตัวเอียงคอมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางออกมาเพราะรูปประโยคนั้นช่างเหมือนกับโดนสารภาพรักซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีผิด

“ไม่เป็นไรครับ..มากกว่านี้ก็ได้..ผมไม่เป็นไร”

“ช่างเป็นประโยคที่สิ้นหวังจริงๆ”อี้ฟานหัวเราะในลำคอ ชานยอลใจอ่อนกับเขาเสมอ ให้อภัยทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไร บางทีความอ่อนโยนนี้ละมังทำให้เด็กชายอู๋อี้ฟานจอมเกเรในวัยเด็กต้องการมาตลอด คิ้วเข้มขมวดนิดหน่อยเมื่อนิ้วมือคุณชายปาร์คเริ่มล้ำเขตมาแตะเป้ากางเกงเขาเบาๆ

“พี่...ไม่ตั้งเลย”

“พี่ไม่ใช่เด็กม.สามนะคะ”ใบหน้าหล่อหัวเราะเบา มือใหญ่คว้าโทรศัพท์ตัวเองเลื่อนฝาหลังเคสก่อนจะดึงถุงยางอนามัยออกมา แล้วจดจ้องหว่างขาของปาร์คชานยอลจนอีกคนกล่าวเบาๆ

“มองมากเดี๋ยวก็เหี่ยวหรอกครับ”

“บ่นอีกพี่ใส่เข้าไปใหม่นะ”

“ไม่ครับ!”รีบพูดทันทีก่อนครางหือในลำคอเมื่อโดนจูบซ้ำอีกครั้ง ก่อนที่กางเกงจะถูกร่นลงและท่อนเนื้อที่ถูกหุ้มอย่างดีก็กดแทรกเข้าไปกับช่องทางแฉะเพราะโดนเล่นงานแต่เช้า ชานยอลหอบฮักพร้อมกับโอบแผ่นหลังกว้างไว้ ขนาดก็ไม่ต่างกับสรีระความสูงของอีกคนเลย มันอึดอัดคับแน่นสิบเท่าของไข่นั่นเสียอีก ผนังนุ่มเต้นตุบตอบรับการสอดแทรกอันละเมียดละไม อี้ฟานจูบข้างแก้มของชานยอลพลางสาวเอวออกช้าๆดันขาอีกคนให้สูงขึ้น หนุนด้วยหมอนรองใต้สะโพกอีกทีเพื่อไม่ให้ผิวเนื้อของชานยอลโดนกับซิปหรือหัวเข็มขัด อี้ฟานใส่ใจรายละเอียดเล็กๆพวกนี้เสมอ

“อา...อ๋า..พี่คริส..เบาๆก่อน..ผม”

“หืม..อืม...ทำไมครับ”

“ฮื่ออ”ครางหวิวในลำคอสะโพกกระดกยกพร้อมกายที่ไถลเลื่อนเป็นจังหวะ ชานยอลกอบลมหายใจเข้าน้ำตาปริ่มด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก อี้ฟานยังคงมองชานยอลอยู่อย่างนั้น เขาคิดว่าการร่วมรักแบบหันหน้าหากันมันดีกว่า เขาได้เห็นชานยอลทุกๆส่วน เขาได้มองชานยอลกำลังเรียกเขา เอวสอบขยับเข้ารุนแรงไปตามอารมณ์ที่หลั่งไหล ริมฝีปากอิ่มกัดแน่นสลับเม้มเป็นพักๆ มือขาวเลื่อนขึ้นขูดต้นแขนแกร่งเบาๆ แล้วแตะเอื้อมไปยังแผ่นหลังนั้น เขาจิกนิ้วทั้งหมดลงไปโดยอี้ฟานเองก็ก้มหน้าลงต่ำเมื่อจังหวะจะโคนใกล้ถึง ก่อนจะสะบัดใบหน้าจนปอยผมสีน้ำตาลทองขยับไหว ชานยอลครางยาวเมื่อบทรักไปถึงจุดหมายโดยอี้ฟานเองก็คำรามพลางเชิดหน้าขึ้นราวกับราชสีห์ จังหวะเริ่มผ่อนลงจนเนิบนาบ...เชื่องช้า..และหยุดลงก่อนจะขยับออก...

จู่ๆชานยอลก็นึกอะไรออกมาได้บางอย่าง...

ตอนนั้นปาร์คชานยอลยังเป็นเด็กชาย เขาเฝ้ามองวันเกิดพี่ชายคนรองที่ถูกจัดอย่างอบอุ่นที่บ้าน และโอสิเรียก็ไม่พลาดที่จะมาร่วมงาน คุณนายอู๋ซื่อเหลียนจัดหาตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ตัวใหญ่มาเป็นของขวัญให้พี่ชาย และอู๋อี้ฟานเองก็ตามมารดามาด้วย เด็กชายขายาวสองคนนั่งบนชิงช้าข้างๆกันด้วยท่าทีที่แตกต่าง ชานยอลนั่งเข่าชิดกุมโซ่ชิงช้า โดยอี้ฟานก็นั่งเหยียดขาของตัวเองยันกับพื้น

“ชานยอลอยากได้เท็ดดี้เหรอคะ?”

“เอ๊ะ?”

“เห็นชานยอลมองตาละห้อยเลย”

“ไม่หรอกครับ..ผมแค่ไม่เคยได้บ้างน่ะ”รอยยิ้มแต้มลงบนใบหน้าใสนั้นก่อนจะหันมามองอู๋อี้ฟานที่ยังนั่งสังเกตเขาอย่างยิ้มๆ “แต่ผมไม่เอาหรอก”

“หืม?”

“มีพี่คริสคนเดียวก็มากพอแล้วครับ”ดูเป็นมิตรภาพเล็กๆของพี่น้องครอบครัวญาติมิตร..แต่ไม่ ชานยอลไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเอาหัวใจใส่ลงไปในประโยคนั้น..

และไม่คิดว่าอู๋อี้ฟานคนนั้นจะจำมาจนทุกวันนี้...

#SWAPHUNHAN WEDDING PARTY CUT.

ลู่หานทำหน้าเนือยเมื่อเพื่อนๆต่างล้อเลียนด้วยการทำเป็นพูดเทรนด์ราวกับเขาไม่เคยเสียอย่างนั้น จนกระทั่งการส่งตัวมาถึงที่ห้องศูนย์สี่หนึ่งสอง..ห้องที่เรียกได้ว่าห้องเผด็จศึกเลยด้วยซ้ำละมั้ง ที่ตอนนี้ดูแปลกเพราะมีการจัดตกแต่งอย่างดี และบนเตียงก็มีกลีบดอกโอสิเรียจัดเป็นรูปหัวใจ ลู่หานยืนมองเตียงสีหน้าปุเลี่ยนพร้อมกับเซฮุนที่ปิดประตูเดินเข้ามามองเตียงแล้วยืนนิ่งไปเหมือนกัน

“โอสิเรียหมดสวนรึยังครับ”

“ดีนะที่ฉันไม่ได้บอกว่าจะใช้ที่สวนของฉันเองทั้งหมด”เซฮุนถอนหายใจพลางถอดสูทตัวนอกออกแล้วเดิมไปเปิดน้ำในอ่าง ปล่อยลู่หานยืนนิ่งๆแบบนั้น จนกระทั่งใบหน้าหวานกล่าวขึ้นมา

“วันนั้นคุณบอกผมว่าให้ผมถอดเสื้อแล้วไปรอที่เตียงนี่สินะ”

“ก็ดูโอเคไม่ใช่เหรอ”ร่างสูงเดินเข้ามาหาหลังจากปิดน้ำ ก่อนจะโอบร่างของลู่หานเอาไว้ “มันควรเป็นเวลาของเรา..เจ้าสาวของฉัน”

“...”

“มันต่างจากคืนนั้นแน่นอน”เอ่ยผะแผ่วพร้อมกับแตะกลีบปากเล็กๆนั่นอย่างนิ่มนวล จนกระทั่งลู่หานเผยอปากออกก็แทรกเรียวลิ้นเข้าหาอย่างช่ำชอง มือขาวเกาะเกี่ยวท่อนแขนแกร่งพร้อมกับเรียวขาที่เหมือนจะทรุดลงไป เซฮุนลูบหน้าขาอีกคนอย่างอ้อยอิ่งแล้วเลื่อนขึ้นกระตุกปมริบบิ้นออก ปลิดประดุมเชิ้ตของกายบางที่ละเม็ดและดึงทึ้งจนเสื้อและสูทของลู่หานลงไปกับพื้นระหว่างที่ใช้รสจูบหลอกล่อจนตายใจ ดวงตากลมโตกระพริบถี่ ช้อนตามองหวานฉ่ำพร้อมกับถูกอุ้มท่าเจ้าสาวอีกหน ใบหน้าหวานเกยไปกับไหล่กว้างขณะที่มาถึงอ่างจากุชชี่ เซฮุนปล่อยให้อีกคนยืนพร้อมกับกดจูบหวานๆลงไปอีกครั้ง แขนเรียวยกโอบรอบคอคนตัวสูงขณะที่ถูกถอดกางเกงออกจากตัวและรุกไล้ส่วนกลางลำตัว คอระหงส่งเสียงฮืมฮัมพลางบดเบียดริมฝีปากรับจูบอันลึกซึ้งต่อไป

เสียงร้องอื้อดังขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับริมฝีปากที่เป็นอิสระ กลีบปากต่างฉ่ำไปด้วยน้ำลาย ลู่หานทรุดลงคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับปลดกางเกงให้อีกคนที่ยักคิ้วน้อยๆ

“ของขวัญแต่งงานเลยนะไอ้นี่น่ะ อยู่กับนายจนแก่เลยล่ะ”

“ผมเบื่อมันจัง”กล่าวยิ้มๆพร้อมกับร่นกางเกงชั้นในลง กลีบปากสีสดเผยออ้าออกส่งลิ้นแตะส่วนปลายเบาๆ ตวัดเลียเล็กน้อยแล้วถอยออก ก่อนจะลากลิ้นจากโคนหาปลายจนร่างสูงกัดฟันกรอด กลีบปากนุ่มนวลที่แสนอันตรายเหลือเกินในความคิดของเซฮุนกำลังอ้าออกและรับตัวตนของเขาเข้าไป ริมฝีปากนุ่มที่ห่อหากันด้านในที่ลิ้นเล็กๆที่ทำให้เขาแทบจะคลั่งตาย มือแกร่งเผลอกดศีรษะกลมเข้าหาพร้อมกับขยับเป็นจังหวะ โดยมือเรียวได้แต่ยึดหน้าขาอีกคนแน่น

“อา..เยี่ยม..เยี่ยมเลย..”

“อือ..อือ..อื้ออ”ยิ่งนานมันก็ยิ่งแข็งขืนขึ้นจนสุดท้ายเซฮุนก็ดันไหล่ลาดเบาๆเพราะกลัวจะไปถึงก่อน เขารั้งร่างขาวนวลที่แดงอมชมพูไปตามข้อและยอดอกทั้งสอง(ไม่รวมตำหนิที่เขาซ้อมเข้าหอมาก่อนหน้า)ลงไปในอ่างน้ำโดยเขานอนพิงอ่างและให้ร่างเล็กนั้นคร่อมตัวของเขาไว้ น้ำอุ่นผสมน้ำมันหอมจางทำให้ลู่หานหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ก่อนจะถูกจูบแก้มเบาๆจนลืมตาขึ้นและบดเบียดริมฝีปากอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง มือเรียวค่อยๆหยิบคอนแท็คเลนส์ออกให้ทั้งสองข้าง ก่อนจะหยิบคลีนซิ่งแพ็คตรงโต๊ะข้างอ่างมาเช็ดดวงตาให้กับเซฮุน ลู่หานขมวดคิ้วสะท้านเมื่อถูกเย้าแก่นกายเบาๆ

“ฮื่อ..อย่าแกล้ง..”ใบหน้าหวานซบไหล่กว้างพร้อมส่งเสียงครางเมื่อนิ้วยาวค่อยๆไล้ไปตามจีบนุ่มและดุนเข้ามาเบาๆ สะโพกมนขยับรับพร้อมกับถอนใจเฮือกสั้นๆ

“อะไรกัน..ป่านนี้ยังเกร็งอีกเหรอ?..หืม?”

“ก็เกร็งน่ะสิ”ตอบเบาๆก่อนจะถูกจูบโทษฐานทำหน้าตาน่ารักน่ารังแกใส่ ลู่หานกอดไหล่กว้างพร้อมกับซบหน้า สะโพกที่ขยายขึ้นด้วยฝีมือเจ้าบ่าวขยับรับเรียวนิ้วที่เข้าไปจนสุดแล้วขยับสั้นๆจนส่งเสียงเบาหวิว “น้ำ..มันเจ็บ..”

เมื่อเห็นว่าความฝืดของน้ำทำให้ทรมานมากกว่า เซฮุนก็จับร่างขาวนั่งกับขอบอ่างแทน เขาประคองตัวอีกคนไว้ไม่ให้ตกก่อนจะส่งออยล์ให้ลู่หานเปิดเทลงกับนิ้วทั้งสองของเขา ขาขาวขยับยกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่นิ้วทั้งสองจะผลุบหายเข้าไปในกาย นิ้วน้อยจิกไหล่กว้างแน่นพร้อมกับส่งเสียงครางเมื่อนิ้วทั้งสองขยับกระทั้นโดยใบหน้าหล่อคมก็ป้วนเปี้ยนแถวหน้าอก

“อือ..อื้อ...อ๊ะ..อา..อ๊า..อ่ะ..อ่ะ..ฮ่ะ..เร็วไป..เร็วไป..”

“มันดีไม่ใช่เหรอ”กระซิบพร่ากับร่างนวลที่ขยับสั่นคลอนก่อนจะได้คำตอบกลับมา

“ผม..ไม่อยากถึง..ถึงตอนนี้”

“...”

“อยากถึง..”ใบหน้าหวานหยดเอียงพร้อมหายใจหอบน้อยๆ “ตอนคุณอยู่ในนั้น”

เซฮุนประกบจูบพร้อมกับโอบร่างเล็กพลิกมาอยู่ท่าเดิม เสียงครางระงมอย่างอึดอัดและเสียวสะท้านดังลั่นพร้อมใบหน้าหวานที่สะบัดไปมา สะโพกกระดกควบนิ้วทั้งสอง ใบหน้าของลู่หานตอนนี้คงทำลายความอดทนของคนได้ไม่ยาก ใบหน้าหวานตาปรือลงต่ำตลอดเวลา ริมฝีปากแดงก่ำเผยอพร้อมความชุ่มฉ่ำ แก้มนวลแดงระเรื่อไปตามแรงอารมณ์ใคร่ ช่องทางที่ผ่อนคลายและพร้อมที่จะรับตัวตนของเขาให้เข้าหา ทำให้เซฮุนรู้สึกได้ว่าเขาช่างมีความอดทนที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเหลือเกิน เขาจับท่อนเนื้อตัวเองยกขึ้นและกดเอวคอดนั้นขยับลง ดวงตาโตนั้นหลับลงพร้อมขมวดคิ้ว ริมฝีปากสูดลมเขาสลับผ่อนเสียงอาอือออกมา ก่อนจะไล้มือไปจับไหล่กว้างพลางจิกมั่นเมื่ออีกคนเริ่มกระแทกกายเข้าหาจนผืนน้ำกระเพื่อมไหว

“อ่ะ..โอ..อ่ะ..อ่ะ..คุณ..มัน...”

“อ่า..ว่าไง?”

“มัน..ดี..ดีแล้วครับ..ดี..แบบนั้น..”

ลู่หานสะบัดศีรษะเร่าๆเมื่อจังหวะที่ฝืนแรงหน่วงของน้ำเปลี่ยนอุณหภูมิของน้ำในอ่างให้พุ่งสูง ใบหน้าหวานครางสั่นปะปนไปกับเสียงคำรามนั่นครั้งแล้วครั้งเล่าจนจำแทบไม่ได้ จนการปลดปล่อยมาถึง และร่างเล็กๆที่ทรุดลงซบกับบ่ากว้าง สะโพกนั้นขยับเข้าหาช้าๆจนหยุดลง

“ดีมั๊ย?”เอ่ยถามกับคนที่ยังหอบแฮ่กคาไหล่พร้อมกับยกมือทัดผมกับใบหูให้อย่างแผ่วเบาพร้อมกดจูบซ้ำ ลู่หานเอียงหน้ากับไหล่ของเซฮุนก่อนจะส่งยิ้มอ่อนๆไปให้

“ดีที่สุดเลย”

“เหมือนนายจะไม่อยากหยุด”ลู่หานอ้าปากน้อยๆเป็นคำตอบให้เซฮุนก้มลงจูบอีกครั้ง ก่อนจะถูกอุ้มขึ้นตรงไปยังกระจกที่เห็นวิวด้านนอก ลู่หานมองไม่ชัดนักเพราะแรงอารมณ์บดบังจนตามัวไปหมดเลยไม่รู้สึกกลัววิวมุมสูงเท่าใด มือเรียวยันกระจกพร้อมกับการเข้าถึงที่สำเร็จด้วยการเปิดรับ สองร่างเคลื่อนเขย่าไหวจนเสียงหวานครางสะท้าน จังหวะถี่ยิบและเร่าร้อนทำให้การสื่อสารไม่เป็นภาษา มือแกร่งจับท่อนเนื้อสีชมพูเข้มไว้ไม่ให้มันทิ้งคราบกับกระจก ก่อนจะตระกองเอวอีกฝ่ายลงมาที่เตียง กลีบกุหลาบแตกกระจายเมื่อร่างของลู่ทานทาบลง โดยที่แขนเรียวก็ยกขึ้นเหมือนจะขอกอด ทุกอย่างยังดำเนินไปอยู่อย่างนั้นโดยที่เซฮุนไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมลู่หานถึงไม่ยอมขอให้พอสักที พอจบสิ้นก็ยังคงทำท่าแมวๆขออีกครั้งอยู่เช่นนั้น

จนการเสร็จสมครั้งสุดท้ายที่หยุดลง ผลที่คือทั้งห้องเละไม่เป็นทรงผิดกับขามา เซฮุนทิ้งตัวลงกับเตียงเมื่อเริ่มเจ็บเอวนิดๆโดยคนนิสัยแมวก็อ่อนเพลียจนหลับปุ๋ยคาอกอย่างมีความสุข พรุ่งนี้เดินทางไปปักกิ่งตอนบ่ายโมง และอากาศไม่น่ามีปัญหาเท่าใด เซฮุนขยับจูบกลางกระหม่อมอีกฝ่ายที่ครางหงุงหงิงก่อนจะซุกหน้าลงไปดังเดิม เขาไม่สนใจหรอกว่าต่อจากนี้ลู่หานจะเป็นคนแมวๆยิ่งกว่านี้ มีความต้องการเพิ่มขึ้นกว่านี้หรืออย่างไร...

เพราะยังไง...ลู่หานก็เป็นของเขาอยู่ดีนั่นแหล่ะ...

#SWAPHUNHAN CUT No.09

เหมือนปลาสองตัวที่ว่ายวนอยู่ในตู้กระจกที่เย็นชื้น แผ่นหลังนวลแนบชิดผนังเย็นแข็งพร้อมการกอดรัดที่สนิทชิดเชื้อ จุมพิตอ้อยอิ่งแต่ซ่อนรสร้อนราวกับสุราชั้นเลิศ ฝ่ามือกว้างโอบเอวเข้าหาละเลียดลมหายใจลงปรางแก้มจนสีแดงปลั่ง ใบหน้างามเพียงแค่ก้มลงหลบหนีดั้งโด่งพลางจริตช้อนดวงตาปรือมองแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนถูกลมหายใจของโอสิเรียหลอมละลายให้ทรุดลงไปอีกครั้ง เสียงอึกอักเคล้าในลำคอปัดป้องแต่พองาม พลันถูกกระชากลากไถด้วยริมฝีปากที่น่าหลงใหล เพียงแต่ใบหน้าหวานกลับขยับออกแย้มริมฝีปากแล้วรุกเร้าเรียวลิ้นอีกรอบ พัวพันราวกับปลาตู้ที่เคล้าคลอจนฟองออกซิเจนหลบกระแสเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่อย่างนั้น ร่างงามถูกเบียดชิดกับผนังพร้อมเสียงทวงถามติดขัดจากคนตัวสูง

“บอกมาซิ...หื้ม..อยากได้อะไรจากฉัน”

“...”กลีบปากเล็กอ้าออกผ่อนลมพร้อมกลีบที่บวมเป่งโดยอีกฝ่ายยังรำพันอยู่ริมหู

“จะฆ่าฉันหรือยังไง? ฉันจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว”ลู่หานไม่ได้กล่าวตอบมากกว่าบดนิ้วหัวแม่มือกับตุ่มสีน้ำผึ้งแล้วขยับตัวแตะลิ้นเกี่ยวติ่งหูคนที่ลูบไล้สะโพกเขาอย่างย่ามใจ พลางกระซิบเบาๆ

“ผมยังไม่ได้สะสางอะไรเลยนะ”

“...”

“ผมเตรียมตัวก่อนไม่ได้เหรอ”เอ่ยถามเบาๆก่อนที่อีกฝ่ายจะยกตัวพาไปนั่งบนชักโครก ใบหน้าหวานแก้มสีแดงปลั่งขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นอีกคนนั่งคุกเข่าตรงหน้าก่อนจะหยิบสายยางกับสบู่เหลวสำหรับล้างมือมาไว้ใกล้ๆ “ทำอะไร?”

“จะทำให้”

“ไม่ต้องหรอก”

“อย่าขยับ”ดวงตาคมตวัดขึ้นมอง “ชันขาขึ้น”

“...”

“ไม่มีอะไรต้องอายหรอกน่า”

“แต่มัน...”เอ่ยออดๆจะให้เขาถ่ายให้ดูเนี่ยนะจะบ้าหรือยังไง เซฮุนเห็นท่าทีอิดออดเหล่านั้นก็ดึงขาเรียวขึ้นพาดบ่าโดยลู่หานก็ขืนตัวเอาไว้

“ไม่เป็นไร”เสียงห้าวกล่าวสั้น กดสบู่เหลวแล้วป้ายช่องทางนั้น ดวงตากลมโตหลับแน่นก่อนจะครางออกมาเบาๆ

“เจ็บ...”นิ้วกลางยาวๆหยุดก่อนจะขยับใหม่อีกหน เล็บบางเผลอข่วนไหล่กว้างสีหน้าทรมานเหลือทนโดยกระแสเสียงก็แว่วจากอีกฝ่าย

“ไม่มี”

“อื้มม..”ครางแผ่วในลำคอโดยนิ้วที่สอดเข้ามาก็เหมือนจะเพิ่มจำนวนเข้ามาอีกหนึ่ง หยาดน้ำคลอดวงตากลมโตใบหน้าแดงก่ำก่อนจะถูกโอบให้ลงมาประกบจูบ ความทรมานแสดงบนสีหน้าแจ่มชัดเมื่อสัมผัสถูกกระตุ้นด้วยอุ้งนิ้วอีกฝ่าย ลู่หานครางแผ่วในลำคอก่อนจะสะบัดหน้าไปมาจนหลุดจากการจูบนั้นพร้อมกับยกแขนโอบไหล่ไว้แทนท่อนขาที่ไถลลงไปด้านล่างพร้อมร่างกายที่กระตุกสั่น ผสมกับเสียงพร่าที่กระซิบร่างหอมหวานที่เกร็งซ่านไปทั้งตัว

“ไหวมั๊ย?”

“แฮ่ก..แฮ่ก..จะขาด..ใจ..ฮึ้ก”กระซิบตอบสีหน้าทรมาน เซฮุนดึงสะโพกกลมกลึงให้แนบชิดมากขึ้น เปลี่ยนนิ้วจากการสอดลงไปด้านใต้เป็นพาดเอวแล้วดันจากด้านหลังแทน ร่างขาวเอนชิดมาด้านหน้าโดยที่มือเรียวก็ลงเข้าชักพาช่วยเหลือคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ คางมนเกยไปกับไหล่กว้าง ไม่มีคำพูดอะไรมากกว่าเสียงร่ำร้องแผ่วๆปะปนไปกับเสียงลมหายใจ ลู่หานสัมผัสถึงความชื้นของแผ่นหลังเซฮุน ดวงตาสวยหลับแน่นเมื่อได้ยินเสียงขบกรามกรอดก่อนจะกระซิบแผ่วเบา

“แยกขาหน่อย”

“อืม..”

เซฮุนไล้ดั้งจมูกไปกับข้างแก้มเอื้อมมือปรนเปรอทั้งสองทางให้ร่างตรงหน้าได้สุขสม ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีที่พวงแก้มระเรื่อกำลังหลับตาอ้าปากผ่อนลมหายใจและขมวดคิ้วเป็นพักๆมือเล็กเร่งความเร็วให้มากขึ้นพร้อมกับครางสะท้านเมื่อแรงนั้นเหมือนจะสะท้อนกลับมาเช่นกัน

“อ๊ะ..อา...เบาๆ”

“อ่า..นายเริ่มมัน..นายเริ่มมันก่อน”

“อื้อ..”ครางหวิวพลันเอียงหน้าจูบ มือที่เคล้นลงไปด้านล่างชักสลับรูดเป็นจังหวะผะแผ่ว เซฮุนพรูลมหายใจหลับตารับสัมผัสที่นวลนุ่มแต่รุ่มร้อน เขาควงนิ้วเบาๆเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าพร้อมก่อนจะดึงเอวอีกฝ่ายปะทะตัวที่นั่งคุกเข่าแยกขาออก ดวงตากลมสวยที่หลับไปลืมขึ้น ก่อนจะค่อยๆขยับชิดให้ด้านหลังเปิดรับตัวตนของอีกคนเข้ามา หน้าคมค่อยๆกระทำอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยความร้อนจนแทบทะลายหาย ลู่หานเม้มปากเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆขยับเอวจนเข้าไปได้สุดพร้อมกระทุ้งเบา

“ปวดท้องมั๊ย?”

“อา..ไม่ครับ..”อ้าปากออกคล้ายชวนให้เชยชิมในไม่ช้า “มาเถอะ ผมโอเค”

กล่าวพร้อมพาดแขนประสานมือกับหลังคออีกฝ่ายพร้อมร่างกายที่ถูกกระแทกสวนจนกระดอนขึ้นเบาๆ ลู่หานขบริมฝีปากสะบัดใบหน้าไปมาเมื่อความกระสันถูกรุกเร้าในไม่ช้าประสาคนรู้จักร่างกายต่อกัน ดวงตาสวยฉ่ำแฉะด้วยหยาดน้ำจ้องมองใบหน้าหล่อที่ขบกรามแน่นพร้อมกับเหงื่อที่ไหลซึม

“อะ...อย่าอดทน”

“อย่าพูดแบบนั้น..ซึ..”เซฮุนคำรามแผ่วพร้อมสูดลมลอดไรฟัน ต้นขาของลู่หานพาดไปกับแนวสะโพกสอบด้านนอกของอีกฝ่าย เหงื่อไหลปะปนกันกับกลิ่นคาวจางด้วยคลื่นฟองของกามารมณ์ รัดรึงต่อกันเหมือนปลาตู้สองตัวที่ร่วมรักในโลกกระจกที่มีเพียงมันแค่สองตัวเท่านั้น เซฮุนยกร่างอีกคนชิดกับผนังห้องน้ำแล้วเสียดกายเข้าไปเป็นจังหวะอีกหน ลู่หานเกี่ยวขาที่ถูกสอดยกด้วยท่อนแขนแกร่ง แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผากเบาๆก่อนถูกกดจูบอย่างนุ่มนวลและบางเบา กลิ่นสบู่เหลวปะปนกับกลิ่นเหงื่อจนแยกไม่ออก

“อ่ะ..อ่ะ..อ้ะ...อาาา...”

“อะไร..อืม..แค่นี้เหรอ?”

“ผมไม่ใช่นางเอกหนังโป๊นะ อ๊ะ!ที่จะร้องเหมือนโดนฆ่าปาดคอแบบนั้นน่ะ อ่า..”กล่าวกระท่อนกระแท่นรับกับจังหวะโยกโยน ลู่หานเห็นเพียงมุมปากอีกฝ่ายที่ขยับยิ้มก่อนจะปล่อยเขาลงแล้วพลิกร่างเขาไปด้านหลัง ลู่หานจับขอบอ่างอาบน้ำไว้โดยที่อีกฝ่ายก็ค่อยๆสอดแทรกตัวตนเข้ามาในกาย ริมฝีปากเล็กเม้มขบจนสั่น จนรู้สึกถึงร่างอีกคนแนบลงกับแผ่นหลัง เซฮุนซบหน้ากับไหล่ลาดแล้วออกแรงขย่มเบาๆ กลีบปากสีสดสูดแผ่วพลางถอนหายใจเฮือก

“เซ..อ่ะ..อาา..เร็วหน่อย”

“ฮืม..”กล่าวเท่านั้นพร้อมกับขยับตัวโยกโยนจนร่างสะท้าน กลิ่นครีมอาบน้ำที่ติดผิวนุ่มลื่นจนแทบเป็นกลิ่นกายให้อีกฝ่ายสูดดมอย่างรักใคร่ เซฮุนย้ำตัวเป็นจังหวะจนหน้าหวานสะบัด มือเรียวคว้าตัวตนของเจ้าตัวเองชักพาลูบไล้ให้ไปถึง

“ผม..ผม...อ้า..อ่ะ! อื้ม อีกนิด..อีกนิดครับ.. โอ้”

“อ่า..ฉัน...”สรรพเสียงท้ายประโยคพร่าลงด้วยคำว่าทนไม่ไหวแล้ว แรงกระแทกกระทั้นเร้าเร่งจนร่างโคลงเคลงไม่นานนักก็ไปถึงที่หมาย ลู่หานแทบทรุดตัวลงแต่ก็ถูกช้อนตัวขึ้นมาพิงอก เซฮุนหอบหายใจแรงๆหลับตาอยู่พักแล้วเปิดฝักบัวน้ำอุ่นอีกครั้ง ก่อนจะลูบเนื้อตัวคนรักของคนอย่างถนอม

---------------------------------------------------------------------------------

พยายามไม่เป็นเหยื่อของพล็อตอมตะ...