จงอินแหงนศีรษะของลู่หานขึ้นก่อนจะประกบปาก ฟันซี่เล็กๆเตรียมกัดริมฝีปากหนา แต่เหมือนจะถูกรู้ทัน จงอินกดนิ้วโป้งเข้ากับยอดอกจนเสียงหวานคราง เขาละเลียดจูบปลายคางมนแผ่วๆพร้อมกับประกบริมฝีปาก พร้อมกับส่งลิ้นร้อนเข้าเกี่ยวพัน แม้ใจจะต่อต้าน แต่ปฏิกิริยาตามธรรมชาติทำให้ลู่หานเผลอตอบสนองอย่างไม่ตั้งใจ ฝ่ามือที่ไร้เรี่ยวแรงจิกเข้ากับผ้าปูที่นอนเมื่อจงอินจูบหว่านล้อมพลางค่อยๆแหวกสาบเสื้อออกจากกันให้เด่นชัด ร่างนวลกระทบกับแสงที่ส่องเข้ามาทำให้ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอย่างยินดี เขาแทรกตัวไปกลางหว่างขาของอีกฝ่ายพร้อมโยกตัวเสียดสีช้าๆ
“อา…”
เสียงทุ้มครางอย่างพอใจ ทั้งที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อจนเปล่าเปลือยสักคนแต่กลับทำให้เขามีอารมณ์มากขนาดนี้ จงอินเมินใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่สั่นกึ่กๆพร้อมกับ “จูบเซฮุน”โดยการทาบริมฝีปากทับรอยอีกคนบนลำคอของลู่หาน เสียงแผ่วที่กลั้นครางอย่างสะกดอารมณ์ ส่งผลให้จงอินบดบี้ตุ่มไตนั้นอีกครั้งจนเสียงร้องดังขึ้นมา
“อ๊ะ! เจ็บ..ฉันเจ็บ..”
“มันไม่ถึงครึ่งที่ฉันเจ็บหรอก”จงอินพึมพำ “ทั้งที่ฉันก็รักพวกนายทั้งคู่ หวังดีกับพวกนายทั้งคู่…”
“ฮึ่ก..ฮึ่ก..”
“แต่พวกนายเอาความจริงใจของฉันมาเล่นสนุกกันแบบนี้เหรอ?!”
“ไม่! จงอิน..อ๊า!”ใบหน้าหวานส่ายไปมาเมื่ดถูกดูดดุนยอดอกเต็มแรง ลิ้นร้อนเกี่ยวหวัดเข้าใส่ไตแข็งนั้นอย่างย่ามใจ ความรู้สึกที่ประดังประเดกัน ทั้งร่างกายที่เริ่มสนองทำให้ลู่หานเกลียดตัวเองขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จงอินจัดการกระตุ้นอารมณ์คนข้างใต้ มือก็พยายามดึงกางเกงของลู่หานออกอย่างลวกๆ
“จงอิน..อย่า..”
ลู่หานวอนขอเสียงแห้ง เรี่ยวแรงของเขากำลังจะหมดแล้ว..เขาไม่สามารถขัดขืนหรือผลักไสจงอินได้อีกแล้ว จงอินไม่ตอบนอกจากดันเรียวขาขาวๆให้แยกกว้างพร้อมกับมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ ใบหน้าหวาน หน้าอกบางที่กระเพื่อมไปมา ยดอกชูชันท้าสายตา และส่วนกลางลำตัวที่เริ่มตื่นนั้นทำให้จงอินรู้สึกสิ่งที่เขาได้ทำไปก็มีผลอยู่เช่นกัน ฝ่ามือหนาตรงเข้ารูดรั้งแก่นกายนั้นอย่างไม่ปรานี ฝ่ามือกอบกุมรูดขึ้นจนส่วนปลายฉ่ำเยิ้มพลางใช้นิ้วโป้งเช็ดปลายฉ่ำออกไป ทำเอาเสียงแผ่วๆของลู่หานดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงรำพึงของจงอินเอง
“นายนี่มัน..สุดยอดจริงๆ”
“ไม่! จงอิน! อ๊ะ! อะ! อ่า..อา..”
“ทำไมนายเป็นคนแบบนี้กันนะ?”
“ซี๊ด..อื้ม..อา..อ๊ะ”
“คิดไม่ผิดจริงๆที่เลือกรักนาย ถึงจะหลงเซฮุนไปสักครู่ก็เถอะ”
“อา…”เสียงหวานครางออกมา ใบหน้าหวานจัดเหลือเพียงคราบน้ำตา และริมฝีปากแดงช้ำที่ครวญครางออกมา...สุดท้ายลู่หานก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ ใช่..มันถูกต้องที่สุดแล้ว ดวงตาสวยนั้นหลับพริ้มลงพลางเชิดหน้าไปข้างหลัง เปิดทางให้จงอินเข้าจูบไซ้ลำคอ เมื่อพบว่าร่างเล็กๆเริ่มบิดเกร็ง จงอินก็ประกบริมฝีปากพร้อมกระชั้นฝ่ามือให้เร็วขึ้น
“อืม..”
“อ๊ะ..อา..อึ่ก..”
“ลู่หาน…”
“เซ..เซฮุนอ่า...อา..อ๊าส์”ร่างบางบิดเร่าพร้อมกับปลดปล่อยออกมา แต่ที่ทำให้จงอินละใบหน้ามามองใบหน้าหวานๆนั่น ทั้งที่ทำอยู่กับเขา แต่ยังเรียกเซฮุนอย่างนั้นเหรอ? จงอินผลกตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับลู่หานที่ลืมตาขึ้น
“....”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น