ลู่หานกระพริบตาสองสามครั้งแล้วรั้งใบหน้าคมขึ้นประกบจูบ สมองเขาเหมือนมึนเมาและว่างเปล่าคล้ายคอมพิวเตอร์ที่โดนล้างข้อมูลออกจนหมดสิ้น บางเรื่องที่แสนเข้าใจยากหนึ่งในนั้นคงเป็นเหล้าขมๆผสมจูบจากคนตรงหน้ามักมีรสหวาน เรียวลิ้นเกี่ยวรัดโอบกอดอยู่เช่นนั้น ความหวานหอมลึกล้ำราวมีมือนับร้อยนับพันพยายามฉุดให้ดำดิ่งลงไป คนบนเตียงผละปากออกพลางถามเบา “ชอบรึเปล่า?”
“มาก”เสียงห้าวตอบสั้นๆ
“ผมแดร์”มือน้อยแตะข้างแก้มโอสิเรียผะแผ่ว เหมือนเรื่องบางเรื่องจะเริ่มจุดติดเพียงแค่สัมผัสกัน โดยอีกคนก็ออกคำสั่งเสียงพร่า
“อยู่นิ่งๆ”
“อา..”หลุดครางเบาพลางเงยหน้าขึ้นเมื่อฝ่ามือกว้างถลกเสื้อยืดขึ้นพร้อมไล้ลิ้นแตะวนไปรอบๆอย่างแผ่วเบา กลิ่นครีมอาบน้ำหอมๆเหมือนจะทำให้เสียการควบคุมไปหมด มือเรียวขยำสูทตัวนอกอีกคนแน่นเมื่อใบหน้าคมซุกไซ้ไปตามลำตัว ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ปล่อยให้ไร้ประโชยน์เมื่อเจ้าตัวเลื่อนลงลูบไล้ส่วนสะโพกแล้วดึงบ็อกเซอร์สำหรับใส่นอนลง ทันทีที่ขาขาวเปลือยเปล่ารับอากาศด้านนอก ก็ดูออกแล้วว่าคนตัวสูงจะ ‘ดื่ม’อะไร
“ฮื่อ..อื้อ..อื้มมม”ร่างเล็กครางงึมงำเหมือนปรับอารมณ์ได้ไม่ค่อยจะทัน เหมือนจะพลาดที่สั่งให้อีกฝ่ายนั่งลงแล้วถือตัวมานั่งด้านบน ขาเนียนถูกยกขึ้นชัน ปลายลิ้นร้อนตวัดไล้เลียไปตามส่วนกลางลำตัวจนแทบคงสติไม่อยู่ ลู่หานชันแขนกับที่นอน ปากทั้งร้องทั้งกัดหลังนิ้ว ยิ่งอีกคนเอาปลายลิ้นจี้ส่วนปลายก็แทบจะคุมตัวเองไม่ได้ ขาขาวสั่นกึ่กๆ โดยเส้นผมนุ่มสีควันบุหรี่เริ่มขยับอีกครั้ง ตอนนี้ลู่หานไม่รู้ว่าที่แก้มร้อนเพราะรสของแอ๊บแซงธ์หรือรสรักของโอสิเรีย จนเมื่อปลดปล่อยจนตัวสะท้านร่างสูงก็ยังไม่หยุด จนครั้งที่สองก็ไม่ยอมหยุด ยังครอบริมฝีปากสลับไล้ปลายลิ้นอยู่แบบนั้น ร่างเล็กหลังจากที่นั่งอยู่ก็ทรุดลงนอน โดยอีกคนก็ขยับตัวขึ้นคร่อมพร้อมกระซิบเบาๆ
“ทรู”
“อ่ะ..มี..เจลรึเปล่า?”
“ไม่มี”ตอบตามตรงเพราะไม่คิดว่าจะได้มาทำ อีกอย่างอุปกรณ์ที่ต้องใช้ก็หมดไปตั้งแต่เมื่อเช้าที่ขับรถกลับไม่ไปโรงเรียนนั่นแหล่ะ
“งั้นไม่เอา”เบ้ปากส่ายหน้า ถ้าไม่มีคือเจ็บตาย ไอ้ที่ว่าใช้แค่น้ำลายหรือครีมโลชั่นอะไรนี่ลู่หานไม่ขอเสี่ยง ไม่ชัวร์ไม่ขอทำอยากบอก
“วาสลีนไงใช้ได้เหมือนกันแหล่ะ”กระซิบพร่าเหมือนตาลุงหน้ามืดตามบาร์คนแก่พลางใช้หน้าขากระตุ้นกลางลำตัวของคนตัวขาวซึ่งสีหน้าประท้วงทั้งที่ตายังปรือ
“ได้เหรอ? นั่นซื้อมาไว้ทากันผื่นเฉยๆนะ”
“ได้แหล่ะ เพราะถุงก็หมด”กล่าวพร้อมก้มจูบปากน้อยอีกครั้ง พอได้ยินแบบนั้นร่างบางก็ชักดิ้นน้อยๆ
“ไม่ล่ะ มัน..เอ่อ..อย่างอื่นไหม?”
“เครื่องติดแล้ว”
“แต่ฉัน..”
“ขอหน่อยนะครับ..นะ”พึมพำอ้อนเสียงเบากับการขอ‘เสียบสด’ซึ่งคนซึ่งสกิลเป็นศูนย์เรื่องแบบนี้ถึงกับมึน ก็ปกติมันป้องกันตลอดไง แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น ถามว่าต่อต้านมั๊ยเขาตอบได้ว่าไม่ เพราะก็เชื่อใจอีกคนอยู่ ส่วนเซฮุนนั้น จากที่ขอไปเพราะมั่นใจแล้วว่าเขาไม่มีใครอื่น และอีกคนก็ไม่มี หากเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่ทำเพราะมันไม่สะอาด มันไม่ปลอดภัยพอ ทว่ากับคนนี้ที่เขาตั้งใจแล้วว่าเป็นตัวเป็นตน ก็อยากจะ‘สัมผัส’ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ร่างสูงเดินไปที่โต๊ะแต่งตัว หยิบวาสลีนแล้วกลับมาหาคนยังนอนเปลี้ยอยู่บนเตียง เขาแตะมือกับข้างแก้มนิ่มเบาๆ พยายามสบตาอีกฝ่ายให้เชื่อใจกันมากที่สุด จนสุดท้ายคนตัวบางก็พยักหน้าเบาๆเป็นอันตกลง
“เออ...ผมทรู”
“ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?”
“อื้ม”ครางเบาโดยถูกยกตัวขึ้นนอนพิงกับตัวเตียง มือเรียวช่วยดึงสูทตัวนอกสีเข้มออกจากอีกฝ่าย เซฮุนยันแขนกับที่นอน ตรึงขาข้างหน้านึงให้แยกออกพร้อมกับแตะปิโตรเลี่ยมเจลที่อีกคนเปิดฝาไว้ให้ นิ้วยาวสัมผัสเจลแล้วป้ายลงกับช่องแคบอย่างใจเย็น ดวงตากลมโตหลับปี๋ พยายามผ่อนคลายตัวเองอยู่เช่นนั้น นิ้วนั้นค่อยๆชำแรกเข้าไปอย่างระมัดระวัง หยุดสักพักแล้วถอนออกพอเป็นจังหวะ ริมฝีปากก็ป้อนจูบละลายคนที่โอบแขนขึ้นกอดให้ดีขึ้น ก่อนจะแทรกเข้าไปอีกนิ้ว หมุนควงแล้วชักเข้าออกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น
“อ่ะ..อึ้ก..อ่า..อา..หน้าหน่อย..ข้างหน้า”กล่าวขอโดยคนฟังก็สนอง นิ้วยาวงอครูดให้สัมผัสกับด้านหน้า ยกแขนที่ตรึงขาเรียวออกพร้อมกับดึงหมอนมารองสะโพกลู่หานไว้ ริมฝีปากอุ่นตีตราทุกตารางนิ้ว เพราะนี่ไม่ใช่เซ็กส์...แต่มันคือเมคเลิฟจริงๆ
“ทรู”เสียงห้าวกระซิบพร้อมลมหายใจร้อน แม้กิจกรรมจะเริ่มเลยเถิดแต่ก็เหมือนจะไม่ลืมกติกากัน ลู่หานผ่อนลมหายใจยาวพร้อมประคองใบหน้าคมนั้น
“รักผมมั๊ย?”
“...”
คำถามของคนตัวเล็กนั้นอาจเพราะเหล้าเป็นเหตุผลส่วนหนึ่ง แต่สภาพอีกคนก็ไม่ได้ทำให้เขาทนไหวนัก คนตัวขาวๆที่เสื้อยืดสีอ่อนถลกขึ้นจนเจ้าตัวถอดออกอย่างเกะกะเหลือแค่ร่างเปลือยที่มีรอยจ้ำจูบ เหงื่อไคลปนคาวน้ำตามเรียวขา ดวงตาปรือฉ่ำยวนเย้า ปากน้อยที่แดงก่ำชัดเจนนั่น
หากลู่หานรู้จักเซฮุนก่อนหน้านี้สักหน่อย..ลู่หานจะรู้ว่าเซฮุนไม่ปล่อยตัวเพราะเขาไม่อยากผูกพันกับใคร ลู่หานจะรู้ว่าเซฮุนจะไม่ทำคิสมาร์กเหมือนที่ปรากฏตามคอของลู่หานตอนนี้เพราะเซฮุนไม่อยากลึกซึ้งกับใคร…
“ฉันรักนาย...ฉันจะบอก...จนกว่านายจะเข้าใจ”
กระซิบเบาๆแล้วถอยนิ้วออกอย่างระมัดระวัง เซฮุนผ่อนลมหายใจพลางขยับปลดกางเกงตัวเองให้ร่นลง แตะวาสลีนชโลมกับตัวเองอีกหน สุดท้ายก็ค่อยๆดันตัวเข้าไปในช่องทางที่เปิดไว้ก่อนหน้านั้น
“ฮึ่ก..อ่ะ..อ่า…”มือเรียวตวัดจิกที่นอนพลางกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าหล่อจัดขมวดอยู่พัก หยุดพอให้หายใจแล้วขยับเข้าไปทีละหน่อย ความแน่นที่รัดจนเจ็บหน่อยก็ไม่ต่างกับทุกครั้งที่ผ่านมา จนเมื่อเข้าไปได้เกือบหมดก็ถอยสะโพกออกเป็นจังหวะเนิบๆ เขาดึงขาขาวนั้นขึ้นเกาะไหล่กว้างๆของตนเอง โน้มตัวลงไปใกล้พลางแลกลิ้นผสมบดจูบพร้อมจังหวะที่ค่อยๆลื่นไหลราวกับเล่นดนตรี หากที่เขาบรรเลงอยู่คือดนตรี คนตรงหน้าก็เหมือนกับกุญแจซอลที่แสนสำคัญ เซฮุนกระแทกตัวเข้าโดยต้นขาขาวก็โอบกอดสะโพกสอบเอาไว้แนบแน่น ช่องทางนั้นเมื่อสัมผัสจริงๆก็พบว่ามันช่างร้อนรุ่มชวนละลาย เขายกมือเล็กขึ้นจูบ ประสานมือ ดูดปลายนิ้วน้อยๆนั้น ตอนนี้แค่สัมผัส‘ตัวตน’กันจริงๆ เพียงแค่นี้ก็มากเกินพอ ใบหน้าหวานนั้นกำลังพยายามมองหน้าเขาราวกับจะซึมซับสีหน้าแววตาของเขาไว้ให้มากที่สุด แม้หลายต่อหลายครั้งจะเชิดหงายไปด้านหลังบ้าง หลับตาส่งเสียงหวีดร้องออกมาบ้าง
“อ๊ะ..อ่าส์..อ้า..คุณ..อื้ม..เซฮุน..อื้ออ”
“อ่า..”ดวงตาคมหลับลง แล้วจึงเผยอปากออกมาเบาๆ “แดร์…”
“ได้โปรด...ทำมันต่อไป..อ..อย่าหยุด”
เซฮุนยิ้มจาง ประคองร่างที่ไถลกับที่นอนให้ลุกขึ้นแล้วเป็นฝ่ายถดตัวลง ไม่มีคำตอบว่าทำไมเวลาโอเซฮุนไม่ได้ออกปากสั่ง แต่สั่งด้วยการกระทำนำพาลู่หานถึงเชื่อฟังนัก จนตอนนี้ร่างขาวขึ้นมาเป็นฝ่ายนั่งชันเข่าอยู่ด้านบน สายตานั้นเหมือนจะปลอบใจคนประหม่าว่ามันจะไม่เป็นไร ฝ่ามือแกร่งยึดมือเรียวไว้ข้าง อีกข้างกอดสะโพกเล็กไว้ โดยมืออีกข้างของลู่หานก็ทาบลงหน้าท้องเรียบของเซฮุน จังหวะขยับเริ่มขึ้นอีกครั้ง โดยลู่หานก็กล่าวค่อยๆออกมา
“อา...แดร์..”
“ขยับลง..ค่อยๆ..นั่นแหล่ะ..”
“โอ๊ย..อ่า..อื้อ..อื้อ..อ่ะอ่ะอ่า..อ๊า”จังหวะร้อนเร่านั้นแทบทำลายสติที่มีให้พังพินาศ ลู่หานหลุดร้องปล่อยตัวไปตามทำนองที่อีกคนสร้างไว้ ซึ่งมันก็ช่างเหมือนกับรสของแอ็บแซงธ์ที่หวานร้อนปนขมหน่อยๆ แต่พรากสติของเขาออกไปอย่างไม่ใยดี
“แดร์..”เซฮุนครางห้าวออกมาอีกหน เหมือนต่างคนต่างหมดคำถามแล้วเริ่มที่การกระทำ ลู่หานหลับตาแน่นแล้วเอ่ยคำสั่งปนหอบ
“อ่ะ..อ่ะ..อ้ะ..โอ้..อย่าหยุด..อย่าหยุดนะ..อื้มม”
ตอนนี้เหมือนทุกอย่างแม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เซฮุนพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกครั้งพร้อมจูบมุมปากร่างเล็กอย่างถนอมผิดจังหวะโยกโยนนั้น ลู่หานปรือตาขึ้น มันไม่ได้แย่นักหากจะทำแบบนั้นโดยปราศจากสิ่งอื่นขวางกั้น มันก็ไม่เลวร้ายอะไรเท่าใด พวงแก้มแดงระเรื่อแนบต้นคอแกร่งแล้วตัดใจกล่าว เขาคิดว่ามันใช่..มันคงใช่แน่ๆ..
“อ้า..แดร์..แดร์ครับ”
“บอกรัก..อ่า..ฉันหน่อย..”
ลู่หานเผลอหัวเราะในลำคอ สุดท้ายคุณชายก็ดื้อแพ่งจะเอาในสิ่งที่ตนอยากได้อยู่ดี ลู่หานไม่ได้ผลักไส เพราะอีกข้อที่เซฮุนไม่รู้ที่เขาผลักไสตอนใกล้จะถึงเพราะมันจะเปื้อน แต่ในเมื่ออีกคนไม่เคยยอมรับการผลักไสนั้นก็ได้แต่กอดคนตรงหน้าให้แนบแน่นที่สุดพร้อมส่งเสียงแผ่วเบาออกมา
“อ๊ะ..อ่า...เซฮุนอ่า...เซ..เซฮุน..”
“อ่ะ..อื้ม…”
“ผมรัก..อึ้ก..อา..ผมรักคุณ...เซฮุน..อ๊ะอ๊ะ...อ๊าา”
จังหวะเร่งเร้าแทบพรากความรู้สึกทั้งมวลให้หลุดลอย ร่างสูงกระทบตัวโดยร่างเล็กก็หวีดร้องพร้อมกับเกร็งกายอีกหน ลู่หานปลดปล่อยออกมาอีกครั้งก่อนจะสัมผัสถึงความอุ่นร้อนของโอสิเรียที่ทะลักล้นเข้ามาในตัว แขนเรียวกอดรัดไหล่กว้างแน่น ความรู้สึกนั้นยากปฏิเสธว่ามันดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ
เขาแน่ใจแล้วกับความรู้สึกแบบนี้…
ไม่ใช่แค่เรื่องนี้แต่เป็นทุกเรื่องที่ผ่านมา…
เขาคงรักเซฮุนเข้าไปแล้วจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น