Title : [OS]วันที่สิบเจ็ด
Pairing : BAEKHYUN x KYUNGSOO
Author : RUNAWAY05
Note : สั้นเสมอจู๋
*********************
โดคยองซูใช้นิ้วเคาะโต๊ะไปมาในเวลาบ่ายโมงครึ่ง
ดวงตาของเขาทอดมองไปที่ประตูร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
วันนี้เขามีนัด...
เขาหวังว่าคนที่เขานัดจะมา...
เวลาผ่านไปเพียงชั่วอึดใจ
ใครสักคนก็นั่งลงตรงหน้าของเขา
ผู้ชายคนนั้นยังไม่เปลี่ยนไป รูปร่างกะทัดรัด
ผิวขาวจัด ดวงตาเรียว
ผู้ชายคนนั้นชื่อบยอนแบคฮยอน...
...บยอนแบคฮยอนผู้ที่ยังแย้มริมฝีปากต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นเสมอ
“กินอะไรรึยัง”แบคฮยอนถาม
น้ำเสียงยังเนิบนาบนุ่มนวลดังเคย
เขาได้แต่ส่ายหน้า และอีกคนก็สั่งเมนูให้
เมนูโปรดของเขา
แบคฮยอนแก่กว่าเขาหนึ่งปี
และรู้ดีว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร
มันคงดีกว่านี้...ถ้าพวกเขาเจอกันตอนที่ยังเป็นคนรักกันอยู่
แต่คยองซูรู้ดีว่าชีวิตมันไม่ง่ายอย่างนั้น
พวกเขาสนทนากันเริ่มจากคำถามง่ายๆ สบายดีไหม
เป็นอย่างไร ทำงานอะไร
คยองซูรู้ดีว่าเขาเป็นฝ่ายพูดมาก
ในขณะที่แบคฮยอนแต่ยิ้มและถามกลับมาบ้าง
ทั้งที่ตอนคบกันแบคฮยอนจะเป็นฝ่ายชวนคุย
คยองซูรู้ดี...ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
อาจเป็นเพราะทุกวันที่สิบเจ็ด...
คยองซูนั่งรถสองชั่วโมงเพื่อมาพบแบคฮยอนที่นี่ทุกเดือน
พบกันแค่ชั่วโมงเดียวแล้วก็กลับ… แบคฮยอนก็เลยเบื่อหน้าเขา
หลังจากเลิกกันแบคฮยอนก็ย้ายงานมาทำที่นี่
และเป็นคยองซูที่เทียวมาที่นี่ทุกเดือนโดยที่แบคฮยอนไม่เคยไปหาคยองซูสักครั้ง
เพราะคยองซูตัดแบคฮยอนออกไปไม่ได้...
หลังจากดื่มกาแฟ...คยองซูก็เดินตามแบคฮยอนไปตามถนน
เดินเท้าไปโดยที่พวกเขาไม่ได้พูดคุยกัน
คยองซูยังนึกถึงสมัยก่อนตอนที่อยู่ด้วยกัน
แบคฮยอนจะเดินจับมือเขาอยู่เสมอ แบคฮยอนจะเดินฝั่งชิดถนน
ถ้าเกิดอะไรคยองซูจะได้ปลอดภัย
“พี่ไม่ได้สูงเท่เหมือนคนที่เราชอบ
แต่พี่จะดูแลเราให้ดีกว่าคนพวกนั้น”
แบคฮยอนเคยบอกเขาแบบนั้น...
ในวันนี้แบคฮยอนก็ยังยืนฝั่งชิดถนนเหมือนเดิม...เพียงแต่ไม่ได้จับมือของคยองซูเอาไว้อีก
“ผมพูด...แบบตอนที่เรายังคบกันได้มั้ย”คยองซูถาม และแบคฮยอนก็พยักหน้า
พวกเขายังเดินไปบนเส้นทางที่ยังไม่เห็นจุดหมาย
คยองซูเม้มปาก ผ่อนลมหายใจเล็กน้อย เอ่ยขึ้นช้าๆ
“เค้าคิดถึงพี่นะ”
แบคฮยอนเงียบ...
“พี่ไม่ต้องพูดอะไรนะ..เค้าแค่อยากพูด...เค้ารู้ว่าเค้าทำไม่ดีกับพี่
เค้ารู้ว่าเค้าเอาแต่ใจ...พี่เลยทนเค้าไม่ไหว”
“...”
“เค้าแค่อยากให้พี่รู้...ว่าเค้าคิดถึง
เค้านับวันที่จะมาหาพี่
วันที่สิบเจ็ดปีที่แล้วที่เค้าไล่พี่ไปไกลๆ
เค้าจำได้...เค้าจำได้หมด พี่เองก็เหมือนกันใช่มั้ย”
“...”
“ปีนึงแล้วนะ...เค้ารักใครไม่ได้เลย...พี่จะสมน้ำหน้าเค้าก็ได้
เค้าเอาแต่คิดถึงพี่...เค้าอยากให้เรากลับมาเหมือนเดิม”
“...”
“เค้าขอโทษที่เค้ารำคาญพี่ ไม่เชื่อพี่
พูดทำร้ายจิตใจพี่
ให้เค้าแก้ตัวได้มั้ย..เค้าจะไม่งี่เง่าอีกแล้ว
จะไม่ให้พี่เสียใจอีกแล้ว”
คยองซูน้ำตารื้นจนปวดตา
เขามองแบคฮยอนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมนิ่งๆ
อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายเข้ามาชอบเขาก่อน และเขาก็ตอบรับเพราะอยากรู้ว่าคบกันแล้วเป็นยังไง
ตลอดเวลาที่คบกันเลยเป็นแบคฮยอนที่เอาใจใส่เขาอยู่คนเดียว
คยองซูยังไม่โตพอที่จะดูแลทะนุถนอมหัวใจใคร
กว่าเขาจะรู้ตัวว่าควรทำอะไร...แบคฮยอนก็หมดแรงที่จะวิ่งตามเขาไปก่อน...
มันอาจเหมือนกับใครหลายๆคนที่เห็นค่ากับการอยู่ด้วยกัน..ในวันที่ต้องอยู่คนเดียว
รู้ซึ้งถึงคุณค่าของเสียงหัวเราะร่วมกัน...ในวันที่ต้องหัวเราะคนเดียว
ยังมีหลายคนบนโลกที่อยู่ข้างใครอย่างเคยตัว...เลยลืมวิธีอยู่คนเดียวแบบคยองซู
เขาเลยเหมือนนิวฮอไรซันส์ที่เดินทางมาหาพลูโต...
พลูโตที่ยังคงเป็นพลูโต...ยังโคจรในแบบของมัน...ยังอยู่ในแบบของมัน...
จนในวันหนึ่งก็มีคนไปบอกว่ามันไม่ใช่พลูโตอีกต่อไปแล้ว
“เดี๋ยวรถก็มาแล้วนะ”แบคฮยอนตัดบทเรียบๆ และคยองซูก็เช็ดน้ำตาตัวเอง...
ทุกวันที่สิบเจ็ดคยองซูเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง...
บางทีเขาก็คิดว่าแบคฮยอนทำไมใจแข็งกับเขา...ทำไมใจร้ายเหลือเกิน...
แต่พอหันมามองการกระทำตัวเองก่อนหน้า...เขาได้แต่คอตกยอมรับการกระทำ
เพราะเขาไปไหนไม่ได้...อย่างน้อยแบคฮยอนจะไม่เหมือนเดิม
แต่เขาก็มีความสุขที่ได้เจอแบคฮยอน
อีกสิบนาทีรถจะมา...
พวกเขาสองคนยืนรอรถอย่างเงียบๆ..
คยองซูสูดลมหายใจเบาๆ...หน้าหนาวเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว...
“ไม่ใช่ตอนนี้หรอกนะ”แบคฮยอนเปิดปากเนิบๆหลังจากไม่พูดอะไรมาสักพัก
“?”
“พี่ไม่ได้คิดจะเลิกกับใครเพื่อดัดนิสัยใคร...พี่เต็มที่ของพี่แล้ว
พี่ดูแลเราได้เท่านี้”
“...”
“และพี่ก็ค้นพบว่ามันไม่พอ...”
“...”
“ถ้าเรากลับไปแล้วเป็นเหมือนเดิม...มันก็แปลว่าพวกเราไม่มีคำว่าพอ
พี่อยากให้เราดูแลตัวเอง...มากกว่าจะเอาแต่คิดถึงพี่
เรายังรักใครไม่ได้หรอก...เพราะเรายังไม่เจอใครคนนั้น...
แต่สักวันเราอาจจะเจอ
เราอาจจะพอกับคนอื่น”
“...”
“ทำไมพลูโตมันต้องแคร์นิวฮอไรซันส์..ในเมื่อมันมีแครอนอยู่แล้ว”
คยองซูส่ายหน้า
น้ำตารื้นออกมากับคำตัดรอนเหล่านั้น...
ความพยายามตลอดหนึ่งปีของเขาไม่มีผลแม้แต่นิด...
แบคฮยอนถอนหายใจ กระชับเสื้อกันหนาวในขณะที่คยองซูยังกอดตัวเองอย่างเหน็บหนาว
แต่สุดท้ายก็ถอดแจ็คเกตคลุมตัวอีกฝ่ายจนเหลือแต่เสื้อยืดบางๆสีขาว
แม้น้ำตาจะแฉะดวงตา..แต่คยองซูก็ยิ้มนิดๆออกมา
อย่างน้อยแบคฮยอนก็ไม่เคยใจร้ายกับเขาจนเกินไป...
ทั้งที่ก่อนหน้าเขาทำร้ายจิตใจแบคฮยอนจนนับไม่ถ้วน
“เดือนหน้าเค้าจะมาหาพี่อีก”คยองซูกล่าว
“ไม่ต้องหรอก”แบคฮยอนพูดเรียบๆ ทำเอาอีกคนเงียบไปทันที
“เดือนหน้าไปธุระทีโซลพอดี เดี๋ยวพี่แวะไปหา”
คยองซูมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะรีบพยักหน้าพร้อมกับขบริมฝีปากแน่น
เขาสวมกอดแบคฮยอนแน่นๆสักครั้ง
ตักตวงกลิ่นกายและความอบอุ่นสำหรับสามสิบวันข้างหน้า
เมื่อรถมา...เขาก็ได้แต่โบกมือลาแบคฮยอนที่พยักหน้าให้เบาๆ
คยองซูขึ้นรถ..นอนกอดตัวเองกับเสื้อของแบคฮยอน
แม้น้ำตาจะไหล...แต่เขาก็ยิ้มออกมาอยู่อย่างนั้น...
บางความสัมพันธ์มันขาดแหว่ง..ไม่สมบูรณ์...
อาจจะเพราะการกระทำของคนสองคน
หรือเพียงคนๆหนึ่ง...
อาจจะยังรัก...แต่ไม่กล้าจะรักอีก...
อาจจะยังรัก...แต่ความเชื่อใจยังไม่มากพอที่จะเดินย้อนกลับไปจุดเดิม
คยองซูมองข้างทางในขณะที่รถกำลังแล่นไปตามถนน
ด้วยความหวังเล็กๆว่ายานอวกาศอย่างเขา...
สักวันจะได้กลับไปโคจรรอบดาวพลูโตอีกครั้ง...
***********
#bdวันที่17
*นิวฮอไรซันส์ = ยานอวกาศที่เข้าใกล้พลูโตที่สุด
แครอน = ดวงจันทร์บริวารของดาวพลูโต
(แครอนในความหมายของแบคฮยอน คือ สังคม เพื่อนๆ #ไม่ใช่แฟนใหม่นะ
หมายถึงทำไมเขาต้องแคร์กับความรักที่ล้มเหลว
ในเมื่อมีสังคม เพื่อนฝูงอยู่ข้างๆ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น