Title : Hard to say… I LOVE YOU 1/3
Author : RUNAWAY05
Couple : ZITAO x JONGIN
Note :ตะเปคนไข้ของจงแด...สาวดุ้นและหนุ่มถ้ำมอง....
*******************
บ่ายวันหนึ่งท่ามกลางแดดอ่อนๆ
ร่างเล็กๆของชอนซาตัวน้อยก็ปรากฏขึ้นที่คลินิกของคุณหมอจงแด
ลู่หานเด็กชายวัยสิบสี่ที่กำลังย่างเข้าสิบห้าในเดือนหน้าส่งยิ้มหวานจ๋อยก่อนจะวิ่งไปกอดเอวจงอินที่วันนี้สวมชุดโลลิต้าผมดัดลอนสยายในช่วงฟรีสไตล์วันหยุด
เซฮุนที่เหลียวมองดูท่าทีจงอินที่ลูบศีรษะกลมป๊อกอย่างเอ็นดูเหมือนแม่กำลังดูแลลูก(สาว)ก็ระบายยิ้มจางๆ
ก่อนจะหันมาหาจื่อเทาที่กำลังทำอะไรบางอย่าง
“ไม่เข้าไปหาหมอจงแดเหรอครับ?”
“คุณอี้ฟานกับชานยอลอยู่ข้างในน่ะ
รอคิวอยู่เหมือนกัน”จื่อเทาตอบยิ้มๆ
“ผมเองก็มาขอคำปรึกษาจากหมอน่ะครับ
ลู่หานกำลังเข้าช่วงวัยรุ่นเต็มตัวแล้ว
เสียงแตกหนุ่มแล้วล่ะครับ”เซฮุนยิ้มโดยที่จื่อเทาก็ยืดตัวเล็กน้อย
“ตอนที่ฉันเสียงแตกใหม่ๆ ฉันตกใจมากเหมือนกัน
ไม่กล้าคุยกับใครเลย”
“เหมือนผมเลย”ครูหนุ่มหัวเราะ “ผมใส่แมสไปเรียน
ใครถามก็ไอตอบกลับ จริงสิครับ”
“?”
“ปรึกษาเรื่องอาการกับคุณหมอเหรอครับ”
“ไม่หรอก...กำลังคิดกันว่าในปีสองปีข้างหน้าจะรับเด็กมาจะเป็นอะไรรึเปล่า
ฉันก็ยังมีอาการ ไหนจะจงอินที่ชอบแต่งตัว ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะเพราะเด็กจะสับสน
แต่จงอินก็ยืนกรานจะรับเด็กมาเลี้ยงท่าเดียว
เขาว่าจะเลิกงานวิศวกรจ้างไปเป็นทีมในบริษัทน่ะ อย่างนั้นก็จะได้ไม่เหนื่อย”
“พวกคุณเนี่ย...รักกันดีจังเลยนะครับ”
“ลำบากด้วยกันมามากน่ะ”จื่อเทาโบกมือพลางส่ายหน้า
“เคยได้ยินเรื่องบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟคต์มั๊ย?
ที่เขาบอกว่าผีเสื้อขยับปีกจะทำให้เกิดพายุ”
“ที่เรียกกันว่าเด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาวเหรอครับ?”
“อ่าใช่...จริงๆถ้าเขาช้ากว่านี้หนึ่งนาที
ก็คงไม่ได้คบกับเขาหรอก”
“?”เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
โดยที่เทรนเนอร์หนุ่มก็หัวเราะในลำคอก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องให้กับคุณครูฟังอยู่ในคลินิกเล็กๆแห่งนี้...
“ยังไงผมก็เลิกถ่ายรูปเธอมาเก็บไว้ไม่ได้จริงๆครับ”
เสียงนี้ดังมาจากชายหนุ่มใบหน้าหล่อ
ดวงตาเรียวดุดูเฉี่ยว จมูกโด่งคม ริมฝีปากคล้ายแมว ผิวสีน้ำผึ้ง
การแต่งตัวเหมือนหนุ่มแฟชั่นสมัยใหม่ที่สารภาพกับคุณหมอคิมจงแด
จิตแพทย์หนุ่มประจำคลินิกเล็กๆแห่งหนึ่งในโซล
ซึ่งมีการเปิดให้รับคำปรึกษาปัญหาทางจิตเล็กๆน้อยๆไปด้วย
ชายหนุ่มหยิบรูปมาพิจารณาก็พบกับปอยผมสีน้ำตาลทอง ผิวเนื้อสีแทนที่ปกปิดด้วยชุดชั้นในลูกไม้ที่ดูวาบหวิว
จงแดหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะส่งรูปคืนให้กับหวงจื่อเทา
คนไข้ของตัวเองก่อนจะพูดยิ้มๆ
“ถึงจะไม่เห็นหน้าก็ไม่เป็นไรเหรอครับ”
จื่อเทาส่ายหน้า
“ถ้าอย่างนั้น ถ่ายรูปเธอเก็บไว้เถอะครับ
บางสิ่งสวยงามที่สุดก็ต่อเมื่อมันอยู่ในรูปถ่าย..เก็บความสวยงามของเธอเอาไว้นะครับ
ตราบใดที่เธอไม่รู้ตัวมันก็ไม่เป็นไรหรอก”
“อืม..ขอบคุณนะครับหมอ
หมอเข้าใจผมกว่าพ่อผมอีกอะ”
“ที่พ่อคุณไม่เข้าใจเพราะคุณชอบไปแอบถ่ายรูปอีหนูของพ่อคุณมั้งครับ”
“โครงหน้าเหมือนกันหมดเลยหมอ อีหนูของพ่อผม
หน้าแหลมๆแบบสามเหลี่ยมอะ แล้วจมูกก็แทงออกมา..ขนตานี่เหมือนแผงอะไรสักอย่าง
ปากก็จู๋ๆเหมือนปากปลาหมึกยักษ์เลย”
“ผมว่าที่พ่อคุณโกรธเพราะดันไปชอบแอบถ่ายพวกหล่อนตอนล้างหน้ามากกว่านะครับ”
“ผมก็หวังนี่...ว่าจะเจอคนที่น่ารักมากแม้จะหน้าเปลือยอยู่
ฮ่าฮ่า”ชายหนุ่มลุกขึ้นพลันเก็บรูปใส่กระเป๋า “โอเค ผมไปจ่ายค่าบริการละ แล้วพรุ่งนี้ตอนดึกจะมาใหม่นะครับ”
“ยินดีครับ”จงแดส่งยิ้มพร้อมกับหวงจื่อเทาที่เดินออกไป
ชายหนุ่มนั่งอ่านแฟ้มประวัติคนไข้ หวงจื่อเทา รับการรักษามาสองเดือน ด้วยอาการวอยริสซึม (Voyeurism)
ประเภทสคอปทอปลิเลีย... (อาการถ้ำมอง มีความสุขกับการแอบดูร่างเปลือย
หรือการมีเพศสัมพันธ์ของคนอื่น) ดวงตาของจงแดเพ่งมองไปยังนอกหน้าต่างห้องจนกระทั่งคนไข้คนใหม่เปิดประตูเข้ามา...
หวงจื่อเทาอายุยี่สิบสี่
หลังจากจบปริญญาตรีก็เตะฝุ่นเกาหลีอยู่พักใหญ่ก็มาทำงานเป็นเทรนเนอร์อยู่ในฟิตเนสแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มเปิดดูรายชื่อลูกค้าขณะโดยสารรถไฟใต้ดินเพื่อไปยังที่ทำงาน เขาเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะต่อสายหาลูกค้าในความดูแล
“คุณลีครับ
วันนี้ครั้งสุดท้ายของคอร์สคุณแล้วนะครับ
ไม่ทราบสะดวกมาที่ฟิตเนสรึเปล่าครับ..อ่อครับ..สี่โมงครึ่งนะครับ”
“คุณชเวครับ...วันนี้พร้อมมาฟิตเนสรึเปล่าครับ
อ่อ พักผ่อนกับครอบครัว? ถ้าอย่างนั้นคุมอาหารอย่างที่ผมบอกไว้นะครับ
ถือขวดน้ำหนึ่งลิตรแล้วค่อยๆยกแทนเวทได้เหมือนกันครับ
มีความสุขกับการพักผ่อนนะครับ”
“คุณปาร์ค...มารอที่ฟิตเนสแล้วเหรอครับ?
ผมกำลังจะไปเดี๋ยวนี้ครับ พอดีผมแวะมา...ทำธุระนิดหน่อยนะครับ แล้วผมจะรีบไปนะครับ
ครับผม”จื่อเทารีบวางสายเป่าปาก เพราะวันนี้ไปตามนัดที่คลินิกก็เลยเข้าที่ทำงานช้าเลยให้ตายสิ
ชายหนุ่มก้าวขาออกจากรถไฟใต้ดินโดยสวนกับชายอีกคนที่กำลังหอบกระเป๋าและสูทเข้ามาในรถไฟอย่างรีบร้อน
“โอย...ทำไมรถมันติดอย่างนี้เนี่ย...จะไปถึงไซต์งานมั๊ยเรา”
คิมจงอินอายุยี่สิบสองพรูลมหายใจขณะพิงผนังรถไฟฟ้า
แอร์เย็นๆด้านในก็ช่วยไล่ความร้อนจากการวิ่งหอบเหนื่อยมาได้อยู่พักหนึ่ง ..ใช่
ชีวิตของจงอินค่อนข้างเหลือเชื่อที่เป็นวิศวกรทั้งที่อายุยี่สิบสอง
แต่เขาได้เป็นหนึ่งในทีมวิศวกรของบริษัทแห่งหนึ่งในขณะที่ยังเรียนอยู่
จะว่าเขาเป็นเด็กอัจฉริยะจนเข้าตาก็ได้ แต่เรื่องควบคุมการสร้างอาคารหรือสิ่งปลูกสร้างบ้างส่วนในมหาวิทยาลัยต่างผ่านมือเขามาแล้วทั้งสิ้น
พ่อของเขาเป็นวิศวกร แม่เขาเป็นสถาปนิก พี่ชายทั้งสองก็เป็นวิศวกร
แถมพี่สะใภ้ก็เป็นมัณฑนากรคนสถาปนิกคน
ทั้งครอบครัววนเวียนอยู่กับการก่อร่างสร้างตึกและออกแบบภายในมาตั้งแต่เล็ก
ดังนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกที่จงอินจะได้นอนกอดโมเดลบ้านมาแต่เด็กจนโตหรอก
จงอินเปิดการ์ตูนมังงะอ่านขณะที่โดยสารรถไฟใต้ดินไปยังไซต์งาน
หูฟังเสียบเข้ากับใบหูเป็นเพลงการ์ตูนเรื่องโปรด
เขาไปถึงไซต์งานทันเวลาท่ามกลางเสียงเรียกของรุ่นพี่
“เฮ้ ทำไมมาช้าจัง”
“รถติดมากเลยครับ เลยจอดรถที่ลานหน้าสถานีน่ะ”
“แย่หน่อยนะ บ้านไกลก็แบบนี้”
เขาทำแค่ส่งยิ้มให้พร้อมกับทำงานตามปกติ
วันเวลาผ่านไปจนถึงช่วงพักเมื่อเหล่าวิศวกรมานั่งคุยและนั่งพักกันในออฟฟิศเพื่อคุยเรื่องต่างๆตามปกติ
จู่ๆรุ่นพี่คนหนึ่งก็เอ่ยปากขึ้นมา
“นี่จงอิน นายเคยบอกพี่ใช่มั๊ยว่าให้ช่วยหาเทรนเนอร์ฟิตเนสให้
เพื่อนพี่รู้จักอยู่คน อยู่ฟิตเนสxxใกล้ๆกับบ้านนายเลยนะ”
“โอ๊ะ จริงเหรอครับ? ขอบคุณมากนะครับ”
“เฮ้ย นี่ยังจะฟิตหุ่นอีกเรอะ
แค่นี้สาวหลงไม่พอรึไง”
“เอ่อ..ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ”
“เอาน่าๆอย่าไปแซวน้องมันเลย เย็นนี้นะว่างรึเปล่า
พอดียูชอนเพื่อนพี่ทำโปรแกรมกับเทรนเนอร์คนนี้ เขาลือกันว่าดี
ได้ข่าวว่าลูกค้าเขาคนนึงกำลังจะหมดคอร์ส จะได้ให้ยูชอนแนะนำนายไปก่อน
เพราะเทรนเนอร์คนนี้ถึงจะเด็กที่สุดในยิม แต่เรื่องเทรนนิ่งนี่เยี่ยมมากเลย
ดารานายแบบแทบจะตบกันแย่งคิว”
“คงจะเก่งมาก”จงอินสรุป
“ถ้าอย่างนั้นตอนเย็นนี้เลยก็ได้ครับ”
“โอเคพี่จะบอกยูชอนมันไว้”
“เดี๋ยวผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ ร้อนมากเลย”
“นั่นสิ นี่พี่แจซอก
ฉันว่าเพิ่มแอร์อีกตัวดีมั๊ย”
“แกก็จ่ายเองมั๊ยล่ะกวางซู”หัวหน้าทีมวิศวกรตอบกลับมา
โดยจงอินที่รีบปลีกตัวไปห้องน้ำก็รีบหาที่ลับตาก่อนจะเริ่มต่อสายหาใครสักคน
“คุณหมอบยอน..วันนี้ผมไปตามนัดไม่ได้แล้วครับ..เอ่อ
มีงานด่วนน่ะครับ เป็นพรุ่งนี้นะครับ ขอบคุณมากครับ”
จงอินถอนใจฟู่...เรื่องที่เขาเข้ารับการรักษากับคุณหมอจงแดจะให้ทุกคนรู้ไม่ได้เด็ดขาด
เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับ...จะมีใครรู้ไม่ได้ว่าเขากำลังทำการรักษากับจิตแพทย์
เกี่ยวกับรสนิยมชนิดหนึ่งของเขา...
“ทำไมสวยแบบนี้เนี่ย...มีสีชมพูมั๊ยนะ”
คิมจงอินบ่นเบาขณะเลื่อนดูเว็บขายชุดชั้นในออนไลน์...จงอินเป็นทรานเวสทิซึมหรือลักเพศ
เขาชอบแต่งตัวเป็นหญิงสาวอยู่ในบ้านหลังเลิกงาน นั่นคือสาเหตุที่ไม่มีใครสามารถเหยียบเข้าไปในบ้านซึ่งเป็นห้องคอนโดชื่อดังได้สักคน
แม้แต่สาวๆที่จงอินลากได้ตามผับก็จบที่โรงแรมด้วยซ้ำไป
ไม่มีใครสามารถเหยียบห้องแห่งความลับของจงอินได้อย่างเด็ดขาด
และเขาปฏิญาณกับตัวเองว่าไม่มีใครจะสามารถเข้าไปได้ จงอินเป็นชายหนุ่มร่างสูงผิวสีแทน
ใบหน้าหล่อดูดี เพียงแค่ทำหน้าเฉยๆก็กวาดหัวใจสาวๆได้เป็นกระบุงโกย
หัวหน้าแจซอกบอกว่าหน้าตาของเขานั้นเป็นที่ดึงดูดของลูกสาวของลูกค้า
อาจทำให้การเจรจาจ้างเป็นไปได้ง่าย ดังนั้น...จะให้ใครมารู้ไม่ได้ว่าขาชอบแต่งชุดคอสเพลย์อยู่บ้านแบบนี้...
ช่วงนี้ชุดเซเลอร์เมอคิวรี่ยิ่งน่าสนใจ...เพราะเมื่อวันก่อนเขาแอบอ่านนิตยสารแถวโต๊ะบอกมาว่าคนผิวคล้ำเหมาะกับพวกสีน้ำเงิน...
“เฮ้ยเป็นไงจงอิน เรียบร้อยรึยัง
จะได้ไปกันเลย”ลีกวางซูรุ่นพี่ที่ทำงานของจงอินเดินเข้ามาทักชายหนุ่มที่รีบปิดหน้าต่างเว็บขายชุดชั้นในลูกไม้ออนไลน์เปลี่ยนเป็นเว็บขายอาหารเสริมสำหรับผู้ชายแทน
“ฟิตนะเรา...จะไปเอาชนะใจสาวที่ไหนวะเนี่ย"
”ก็...ไม่หรอกครับ อยากเฟิร์มๆเฉยๆน่ะ
ช่วงนี้คงจะนั่งออฟฟิศมาก รู้สึกลงขา”
“นายน่ะนั่งบนเก้าอี้ทั้งวันไม่ได้หรอกนะรู้มั๊ย
ก้นบานกันพอดี ต้องลุกออกมายืดเส้นยืดสายบ้าง อ้าวพี่แจซอกพร้อมรึยัง”กวางซูหันไปทักรุ่นพี่คนอื่นๆที่มายืนรอโดยที่จงอินก็ทำตาปริบๆ
“เอ๋..ทำไมมากันเยอะจังละครับ...”
“ยูชอนมันนัดไปดื่มหลังงานน่ะสิ
นี่ก็สี่โมงครึ่งแล้ว..เจ้านั่นคงฝึกเรียบร้อยส่องสาวๆในยิมชัวร์”กวางซูหัวเราะในขณะที่จงอินเหงื่อตก...
จะว่าไปจงอินไม่ค่อยอยากไปกับกลุ่มหัวหน้าเท่าไหร่นักหรอก
ไปทีไรตื่นมาอีกทีก็เรียบร้อยแถวๆโรงแรมทุกที
ยังไงวันนี้เขาก็ต้องกลับห้องไปสั่งชุดเซเลอร์เมอคิวรี่และจีสตริงลูกไม้สีช็อคกิ้งพิงค์ให้ได้....*กำหมัด*
“โอ๊ะ...ดูเด็กไฟแรงสิ
คงวางโปรแกรมจะทำเรียบร้อยถึงกำหมัดซะขนาดนั้นน่ะ”กวางซูทักพร้อมเสียงหัวเราะของรุ่นพี่คนอื่น
ทำให้จงอินรู้ตัวว่ากำลังทำท่าแปลกๆอยู่
ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มเจื่อนๆก่อนจะขึ้นรถของกวางซูไปกับขบวนของพวกรุ่นพี่ออกไป
“...”
จงอินเงยหน้ามองฟิตเนสยิมที่อยู่ใกล้ๆกับสถานีรถไฟใต้ดินที่จงอินมาฝากรถไว้เมื่อเช้า
จริงๆบ้านเขาก็อยู่ถัดจากที่นี่ไปไม่ไกลนัก นั่งรถไฟฟ้าสิบนาทีก็ถึง
แต่วันนี้จงอินมีธุระต้องมาส่งของกลับร้านออนไลน์เพราะส่งเคลมผิดสเป็ค...
ชุดว่ายน้ำซีทรูเขาใส่ไม่ได้เพราะไม่พอดีก้น..และช่วงนี้เขารู้สึกว่าเขาอ้วนเกินไป...
“อ่า..นี่แหล่ะที่นี่เลย เฮ้ยยูชอน!”กวางซูร้องเรียกเพื่อนที่กำลังเดินบนลู่วิ่งมองสาวลู่ข้างๆน้ำลายจวนหยดอย่างกอร่อกอติก
ที่เลิกคิ้วก่อนจะหยุดเครื่องแล้วเดินมาหากลุ่มหนุ่มเสื้อเชิ้ตทั้งหลาย
“เฮ้ยๆมากันครบมั๊ยๆ มาเล่นยิมกับฉันกันบ้างสิวะ”
“ฉันไม่ว่างกันขนาดนั้นหรอกโปรเจคต์ห้างที่ทำนี่ก็ใหญ่มากเลยล่ะ..
อ่ะนี่คิมจงอิน รุ่นน้องที่ทำงานฉันเอง จงอิน นี่ปาร์คยูชอน
เป็นวิศวกรชำนาญการที่สร้างอาคารมหาวิทยาลัยในโซลเชียวนะ”
“ส..สวัสดีครับ”
“โอ้...หน่วยก้านดีๆ ทำไมยังอยากมาฟิตเนสอีกล่ะ
ส่องสาวเรอะไง”ยูชอนเอ่ยถามจงอินที่ส่ายหน้าพัลวัน
“ไม่ใช่ครับ..พอดีอยากฟิตร่างกายสักหน่อยน่ะครับ”
“อืม..ดีเลย เทรนเนอร์ที่ดูแลฉันอยู่เขาเก่งมาก
ยังไงก็ลองคุยกับเขาดูแล้วกัน”ยูชอนทำท่าเมียงมองพลันสาวเท้าออกไปพร้อมกับทำมือให้นรอที่ตรงนี้ก่อน
ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับชายคนหนึ่งใบหน้าหล่อคมที่กำลังคุยกันมาตลอดทาง
“คือแบบนี้ครับ...เห็นว่าคุณลีจงฮยอนจะหยุดโปรแกรมกับคุรแล้ว
ผมเลยแนะนำรุ่นน้องมาให้น่ะครับ คงไม่รบกวนใช่มั๊ยครับ?”
“ไม่เลยครับ...ว่าแต่คุยกับผู้จัดการรึยังครับ?”
“เรื่องนั้นผมจัดการเองครับ แล้วคุณลีจงฮยอน...”
“ติดคอนเสิร์ตกะทันหันน่ะครับ เพิ่งโทรมาแคนเซิลตอนบ่ายๆนี้เอง”
“โอเคครับ...นี่คิมจงอิน
รุ่นน้องของเพื่อนผมน่ะครับ”ยูชอนแนะนำชายหนุ่มซึ่งสวมเชิ้ตสีน้ำเงินอ่อนกับกางเกงแสลคและรองเท้าหนังกับชายหนุ่มที่อยู่ในชุดเทรนนิ่ง
“ครับ ผมชื่อหวงจื่อเทา
เป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวของคุณยูชอนครับ”
“จะเทรนให้ผมได้เหรอครับ?”จงอินถามซื่อโดยที่ชายหนุ่มก็หัวเราะน้อยๆ
“ที่นี่เทรนเนอร์รับเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวได้ไม่เกินสี่คนครับ
ผมเองก็ใกล้หมดโปรแกรมไปแล้วคนนึง ถ้ารวมเขาอยู่ก็มีสามเองล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณจื่อเทาไปดื่มกันมั๊ยครับ”ยูชอนเสนอ
“นานๆดื่มทีไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวเรื่องนี้ผมคุยกับผู้จัดการเอง
จะได้คุยเรื่องโปรแกรมและราคาจ้างด้วย”
“อ่า..อย่างนั้นผมขออาบน้ำก่อนนะครับ”ชายหนุ่มส่งยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขอตัว...จงอินมองตามร่างสีน้ำผึ้งที่กำลังก้าวเดินออกไปยังห้องอาบน้ำ
ผู้ชายคนนี้รูปร่างดีแล้วก็ดูดีเอามากๆเลยแฮะ ยังไงถ้าตอนคุยเรื่องโปรแกรม จะเอาแค่ลดน้ำหนักแล้วให้เขาบอกกับคนอื่นว่าเพิ่มกล้ามจะได้มั๊ยนะ...
ตื่นเต้นจังว้อยยยยย...
“ผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
“ฉี่บ่อยจัง
กินยาอะไรเข้าไปรึเปล่าเนี่ย”กวางซูหรี่ตา
“ผม...ดื่มน้ำเยอะไปน่ะครับ”จงอินรีบปฏิเสธทันทีแล้วปลีกตัวออกมา
แต่ก็พบว่าห้องน้ำกำลังปิดทำความสะอาด... ซึ่งจงอินไม่มีทางไปห้องน้ำผู้หญิงแน่นอน
ทันใดนั้นเขาก็เห็นห้องอาบน้ำที่อยู่ใกล้ๆกัน ไปแอบฉี่ก็ได้มั้ง...
ยาลดความอ้วนอะไรกินแล้วฉี่บ่อยชิบเป๋ง
“อ้า...อ่า...”
“?!”เสียงครางรัญจวนดังขึ้นทำให้จงอินที่แอบเข้ามาในห้องอาบน้ำลูกค้าชายชะงักเมื่อรู้สึกถึงเสียงผู้หญิง
เขากะพริบตาปริบๆ..ให้ตายสิ ฟิตเนสก็ไม่เว้นอีกนะเนี่ย...
แต่ทว่า...
“..!”จงอินผงะไปโดยปริยายเมื่อห้องอาบน้ำด้านในที่น่าจะเป็นห้องต้นตอ
หน้าประตูกำลังปรากฏร่างชายคนหนึ่งกำลังทำท่าเหมือนส่องดูเรื่องราวข้างในนั้น...
ผู้ชายคนนี้คือหวงจื่อเทา...คนที่กำลังจะมาเป็นเทรนเนอร์ของเขานี่เอง!
ไอ้ถ้ำมอง!!!
จงอินรีบวิ่งพรวดพราดออกมาจากตรงนั้นทันที
ใบหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกอับอายพิกล... คือ... ทำไมไปแอบดูแบบนั้น.. เอ่อ
เขาจะทำยังไงดีล่ะ...แล้ว... แล้วจะทำยังไงดี...
ต้องมาออกกำลังกายกับพวกถ้ำมองเหรอ... แล้วสักวันถูกแอบดูจะเป็นยังไงวะเนี่ย...
วันนี้ก็ใส่แพนตี้ทีสตริง(ทีสตริง = เหมือน G-string แต่ไม่มีผ้าปิดด้านหลัง
จะเป็นสายเล็กๆแทน เห็นเป็นตัว T เวลาด้านหลังมองจึงเรียกว่า T-string หรืออีกชื่อเรียกว่า
T-Back)ลูกไม้สีขาวซะด้วยสิ...
จื่อเทาหลังจากไม่สามารถเก็บอาการที่ตัวเองเป็นได้ก็ชิ่งไปที่ห้องอาบน้ำฝั่งตรงข้ามเพื่อจัดการตัวเองหลังจากที่ห้องนั้นได้สำเร็จเสร็จสมไปแล้ว
ก่อนจะแต่งตัวมาสมทบกับยูชอนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ว่ากันตามตรงลูกค้าของเขาเริ่มจะเบียดคิวซะจนไม่มีเวลา
แต่ก็ยังดีที่คนอื่นหันเหไปให้เพื่อนร่วมงานหน้าตาดีคนอื่นเป็นเทรนเนอร์ให้
จื่อเทาไม่ได้คิดว่าตัวเองจะไปเก็บยอดเอาแต้มหรือให้ลูกค้าเลี้ยงเหมือนคนอื่นๆ
เพราะเขารู้ตัวดีว่าคงไม่มีใครเติมเต็มความต้องการของเขาได้เหมือนการแอบดูอีกแล้วล่ะ
ชายหนุ่มสังเกตว่าคนที่กำลังจะจ้างเขาให้เป็นเทรนเนอร์มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ...พอสบตากลับก็หลบตากันเสียอย่างนั้น
ชายหนุ่มเกาหลังคอแกรกๆก่อนจะหันเหไปทางอื่นอย่างไม่สนใจนัก
หลังจากพูดคุยและตกลงทำโปรแกรมระยะเวลาสามสิบวัน(โดยปาร์คยูชอนก็ใจปล้ำจัดการให้หมดโดยบอกเหตุผลว่าอยากให้คนๆนั้นลองดู)จื่อเทาก็ไม่ไดว่าอะไรเพราะนิสัยลูกค้าคนนี้ของเขาเป็นคนใจป้ำใจถึงอยู่แล้ว
ไม่นานพวกเขาก็มาดื่มกันที่ร้านเหล้าใกล้ๆสถานี ระหว่างที่คนอื่นๆกำลังพูดคุยฮาเฮ
จื่อเทาก็หันมาหาจงอินที่กำแก้วเหล้าอยู่นิ่งๆ
“ไม่สนุกเหรอครับ”
“!!”ดวงตาอีกฝ่ายเบิกนิดหน่อย “ก็..ปกติน่ะคุณ
ผมไม่ค่อยมาดื่มบ่อย”
“ผมก็เหมือนกัน”ชายหนุ่มเปรยพลันจิบเครื่องดื่มก่อนจะถามขึ้น
“แล้วโปรแกรมที่อยากทำเป็นแบบไหนครับ? ผมอยากถามความต้องการของลูกค้ามากกว่าน่ะ”
“เอ่อ...ผม...อยากจะลดขาน่ะครับ คืออยากให้หุ่นกระชับกว่านี้”
“เคยเข้าฟิตเนสมาก่อนมั๊ยครับ?”
“ไม่เลยครับ”
“อืม...งั้นต้องเริ่มจากเบาๆก่อนนะครับ
เดินบนลู่วิ่ง หรือเวทน้ำหนักเบา เดี่ยวผมจะเขียนโปรแรกมการฝึกให้กับคุณ
ที่สำคัญสำหรับการฝึกคืออยากให้ทำแบบสม่ำเสมอครับ หากมีปัญหามาที่ยิมไม่ได้ก็บอก
ผมจะได้เสนอวิธีปรับใช้ให้คุณสามารถฝึกที่บ้านและที่ทำงานได้”
“งั้น...ผมขอแค่วิธีฝึกที่บ้านได้มั๊ยครับ”
“แล้วสองแสนวอนที่คุณยูชอนจ่ายมัดจำวันนี้จะมีความหมายอะไรล่ะครับ”จื่อเทาหัวเราะกับคำพูดซื่อๆของจงอินพร้อมกับกระดกแก้วเหล้า
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรต่อกันจนกระทั่งแยกกับพวกรุ่นพี่มาที่สถานีรถไฟฟ้า
จื่อเทาที่ไม่ค่อยเมาเท่าไหร่เพราะตามจริงก็คอแข็งพอสมควร ซึ่งเหล่มองจงอินที่ทำท่าเหมือนกำลังง่วงตลอดเวลาแม้จะเอ่ยอ้อแอ้อาสามาส่งก็ตาม
“ผมไปนะครับ กลับดีๆนะ”
“อือ..ครับ”
“อย่างนั้นเจอกันที่ยิมครับ”จื่อเทาตัดบทก่อนจะขึ้นไปยืนบนรถไฟที่ผู้คนแออัดจนยืนหน้าประตู
ทุกอย่างก็จะจบลงแค่ตรงนั้นถ้าก่อนที่ประตูจะปิดเพียงเสี้ยววิหวงจื่อเทารู้สึกวูบเหมือนกับโดนกระชากออกมา...
ในเวลาอันรวดเร็วนั้น...
เพียงแค่เสี้ยวนาทีรถไฟก็วิ่งผ่านหวงจื่อเทาไปโดยที่เขาก็กลับมายืนตรงชานชาลาอย่างมึนงงอีกครั้ง...
เขาก้มมองข้อมือตัวเองที่จงอินกุมไว้ทั้งสองมือ โดยที่อีกคนก็พูดเบาๆ
“ผม..ฝากรถเอาไว้น่ะครับ”
“...”
“เหมือนผมจะขับรถไม่ไหว...ไปส่งที่หน้าคอนโดผมหน่อยดิ..”
เวร!
“เอ่อผมคิดว่า..”
“รถคันโน้นนนน คันสีบรอนซ์ จอดตรงนั้น
เดินไปจากตรงนี้...”จื่อเทาหันมองจงอินที่เริ่มนั่งหัวเราะกับพื้นก่อนจะรีบแบกออกมาหลังจากให้การกับพนักงานแถวนั้นว่าลูกค้าของเขากำลังเมา
วันนี้ช่างวุ่นวายเหลือเกิน... เขาสตาร์ทรถพาจงอินมาส่งตามคำบอกเล่าของผู้โดยสาร
พลันเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อคอนโดของจงอินอยู่ข้างๆคอนโดของเขาเอง
จื่อเทาตั้งใจจอดรถที่หน้าคอนโด แต่จงอินก็ตะปบข้อมือชายหนุ่มเอาไว้อีกครั้ง
“ขับขึ้นไปดิครับ ขึ้นเล้ยยย ช้านห้า”
“...”จื่อเทาลอบมองบนอยู่พักก่อนจะขับไปตามลานลอดชั้นบนตามเป้าหมาย
เมื่อเรียบร้อยดีแล้วก็จอดลงโดยสวัสดี และแน่นอนเขาต้องพาไปส่งที่ห้องล่ะสิ...
นี่ถ้าไม่ใช่ลูกค้าเขาคงไม่ทำแบบนี้ เขามีอะไรต้องทำอีกเยอะเหมือนกันนะ
หลังจากล้วงเอาคีย์การ์ดออกมาได้ หวงจื่อเทาก็ทำการเปิดห้องของคิมจงอินเข้าไป
คิ้วเข้มขมวดเมื่อกลิ่นแรกที่ได้รับคือกลิ่นสตอเบอรี่...
กลับดึกแบบนี้เมียไม่ดุรึไงวะเนี่ย...
“ขอโทษนะครับ คือ....”
“เฮ้ย ผมอยู่คนเดียวอะ”จงอินส่งเสียง
ก่อนจะชี้ไม้ชี้มือให้ไปส่งที่เตียงซึ่งอยู่ในห้องด้านใน
จื่อเทาเมื่อลากอีกคนไปยังเป้าหมายกจัดการเททุกอย่างลงบนเตียง
โดยจงอินซึ่งนอนพังพาบอยู่บนเตียงก็ร้องขึ้นอย่างหงุดหงิด
”กลับบ้านได้ละไป๊”
ผิดอีกดิ...
จื่อเทาส่ายหน้าก่อนจะออกมาจากห้องนั้นโดยดี...ทำไมทั้งที่เหมือนห้องผู้ชายแต่มีกลิ่นสตอเบอรี่..
ทำไมเขารู้สึกถึงอะไรที่ทำให้รู้สึกแปลกๆ คนเดียวแต่ตู้เสื้อผ้าฝังผนังสี่บาน...นั่นมันเสื้อผ้าสำหรับสองคนขึ้นไปเลยด้วยซ้ำ...
ไม่ยุ่งดีกว่าเรา....
บอกกับตัวเองอย่างนั้นก่อนจะสาวเท้าจากมาจนจะถึงประตุห้อง
แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋าเป้าตัวเองไว้ในรถอีกฝ่าย จื่อเทากลอกตาอยู่พักจึงได้สาวเท้าย้อนกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ
นี่มันดึกมากแล้วและเขาควรจะกลับไปที่ห้องของตัวเองเสียที
“คุณ...คือผมลืม..”
ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อพบว่าอีกคนลุกขึ้นมาและกำลังถอดกางเกง
จงอินสวมแค่เชิ้ตท่อนบนและกำลังดึงขาออกจากกางเกงแสลคของตน
ซึ่งเจ้าตัวก็ตกใจตาเบิกกว้างจนสะดุดล้มหงายลงไปบนเตียง
“เฮ้ย!!”
หลุดอุทานออกมาพร้อมกันแม้เสียงของจงอินจะยานกว่าสักหน่อย
เจ้าตัวผุดลุกขึ้นพลางประคองศีรษะอย่างมึนงง
ก่อนจะมองจื่อเทาที่ยืนค้างอยู่กับที่...เมื่อพบว่าอีกฝ่ายสวมชั้นในแบบทีสตริงลูกไม้สีขาว
คลุมไอ้นั่นแค่ตรงนั้นอะนะ...
“เห้ยย มองอาราย.. ไอ่ถ้ำมอง!”
“...”จื่อเทาสะดุ้งเล็กน้อย
“ช้านเห็นนายแอบดูคนเข้าฉึกฉักในห้องอาบน้ำด้วยนาเว้ยยยย”
“...”อ้าวชิบหายละ
“นี่คิดจะแอบดูช้านช่ายม้า”
“คุณพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะครับ
ผมแค่มาขอกุญแจรถเพราะผมลืมเป้ไว้ในรถคุณนะ”
“นี่จะชิ่งรถเรอะ!”
“นี่คุณจะมากไปแล้วนะ กุญแจรถอยู่ไหนเนี่ย”จื่อเทาตรงมาหากุญแจรถบนเตียงที่มันน่าจะหล่นที่ไหนสักที่
โดยจงอินที่สะบัดกางเกงออกจากปลายเท้าได้ก็พลิกตะแคงสะโพกนอน
ฟากจื่อเทาที่เผลอไปมองช่วงสะโพกสีแทนกับลูกไม้เล็กๆนั่น...
เขาอยากแอบดูสักครั้ง...แต่แค่ตอนนี้เขาไม่มีที่ให้แอบเท่านั้นเอง...
“อูย...ปวดหัวชิบ”
กว่าเขาจะลุกขึ้นมาได้อีกทีก็เกือบเจ็ดโมงเช้า
จื่อเทากุมศีรษะอย่างไม่เข้าใจตัวเองท่ามกลางกลิ่นสตอเบอรี่อบอวลนั่น
เมื่อคืนนี้เขามองสะโพกเนียนๆอยู่ดีๆ
ไม่รู้ต่อความยาวสามความยืดกันไปได้ขนาดนี้ได้ยังไง
เขาที่ไม่คิดจะมีความสัมพันธ์กับลูกค้ามาก่อนกำลังปวดหัวอย่างหนักทีเดียว
ไม่นึกว่าชีวิตนี้จะได้มาชนกล้ามกับคนหน้าตาหล่อเหลาแม้เมื่อคืนเขาจะรุกเองก็เถอะ
...ซึ่งจื่อเทาก็คิดว่าอีกคนก็ไม่ได้ซิงทางด้านนี้แน่นอน..ก็เล่นร่อนซะ...
เอาเถอะก่อนที่จะอับอายไปมากกว่านี้
จื่อเทารีบหาทางชิ่งด้วยการหนีไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยหลังจากพบกุญแจรถ
แค่ไปเอาของแล้วก็หนีไปซะก็พอละมั้ง อีกคนก็เมาคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไร
ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะมองไปที่ตู้เสื้อผ้านั่นอีกครั้ง
ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในใจทำให้หวงจื่อเทาตัดสินใจเปิดบานตู้เสื้อผ้านั่นออก..และสิ่งที่เขาพบก็ทำให้จื่อเทารีบปิดไปทันที
แสงจากหน้าต่างทำให้เขาเริ่มสังหรณ์แปลกๆ และเป็นจื่อเทาเองที่ขยับม่านออก
ก่อนจะพบว่า ระยะห้องที่สูงกว่าห้องนี้คือ...ห้องของเขาเอง!
ห้องนี้คือห้องของคนที่เขาแอบถ่ายรูปมาตลอด...
เพราะในตู้นั่นเต็มไปด้วยวิกผม ชุดคอสเพลย์และชุดลูกไม้แบบต่างๆ
ประกายสีน้ำตาลทองในรูปนั่นคือวิกที่อยู่ตรงหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ!
คนที่เขา(แอบ)ถ่ายรูป(ไปแฟ้บ)บ่อยๆเป็นผู้ชาย!
ความรู้สึกพังทลายจากที่คิดว่าต้องเป็นสาวสวยสุขภาพดี
เงื่อนไขของอาการถูกพังพาบลงหมดเพราะอีกคนเป็นผู้ชาย..แถมยังสอยไปแล้วด้วยเมื่อคืนนี้
จื่อเทารู้สึกอัดอั้นตันใจจนขอลางานและนัดหมอจงแดอย่างเร่งด่วนเพื่อระบายความอัดอั้นในใจ
จื่อเทารีบกลับมาแต่งตัวที่ห้องด้วยความรู้สึกย่ำแย่ก่อนจะออกไปอย่างรีบร้อน
และนั่งหลบตาผู้คนตลอดการโดยสารรถไฟใต้ดินไปตลอดทาง
“ปวดหัวจัง...”
ฟากจงอินที่รู้สึกตัวยามสายก็เริ่มพึมพำเบาๆ...เขาลุกขึ้นมาด้วยอาการวิงเวียนพลันรับสายหัวหน้าแจซอกพร้อมกับขอลางานเพราะรู้สึกเมาค้าง
ชายหนุ่มชันตัวนั่งกุมศีรษะบนเตียงอยู่ครู่ก็เบิกตากว้าง
“เฮ้ย!!!”
จงอินแทบหายเมาเมื่อพบว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้น
ทีสตริงที่ถอดกองตรงปลายเตียง กองทิชชู่ที่คลี่ดูก็พบถุงยางอนามัยใช้แล้วสองชิ้น!! จงอินผงะ
ใครจะเข้ามาในห้องเขาได้ หรือว่ามีโจรปล้นสวาทเนี่ย!!
แต่พอเรียงลำดับชีวิตไปมา..คนที่เขาพบคนสุดท้ายนี่คือ...
เทรนเนอร์ถ้ำมอง!
คิมจงอินลุกพรวดตรวจสอบข้าวของในห้องก็ไม่พบอะไรที่หายไป
ทุกอย่างปกติ กุญแจรถวางที่โต๊ะทานข้าว
ไม่มีอะไรหายไปไม่ว่าจะคอมพิวเตอร์หรือทีวี.... แต่...
จงอินหรี่มองตู้เสื้อผ้าของตัวเอง เขาพลาดแล้ว!
ก็ว่าจะไม่พาใครมาที่นี่ไงวะ!!
เขารีบเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างเร่งร้อนและโชคดีว่าไม่มีอะไรหายไป
จนกระทั่งเปิดตู้บานสุดท้ายซึ่งใกล้ห้องน้ำ และเก็บชุดคอสเพลย์กับวิกผมเอาไว้
จงอินกวาดตาตรวจดูก็พบว่าของทุกอย่างอยู่ครบและไม่มีอะไรหาย…
“เฮ้อ..โล่งใจไป...ที”ปลายเสียงเบาลงเมื่อบริเวณใบหน้าของศีรษะหุ่นสานสำหรับสวมวิกลงไปนั้นมีโพสต์อิทแปะอยู่
และลายมือหวัดๆที่ดูไม่ค่อยเหมือนลายมือภาษาเกาหลีนั้นก็ประดับด้วยถ้อยคำใจความสั้นๆที่ทำเอาหัวใจและผ้าขนหนูของจงอินร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม
‘ใส่แพนตี้สีขาวมันจะยิ่งทำให้ดูดำนะ
ถึงวิกนี่จะทำให้ผิวดูสวยก็เถอะ’
จงอินเหล่ตาไปมองทีสตริงลูกไม้สีขาวที่นอนตัวยับอยู่ปลายเตียงก่อนจะหันกลับมามองใจความในโพสต์อิทอีกครั้ง....
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!
ชีวิตมาดแมนของคิมจงอินจบสิ้นแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!
**********
ซวยเบยนีนี่…
เทาไคครั้งแรกในชีวิต(และน่าจะเป็นครั้งสุดท้าย)นะขั่บ
แท็ก #ฟิคพี่หมีฮุน นะครัช ในเครือๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น