Title : Hard to say… I LOVE YOU 2/3
Author : RUNAWAY05
Couple : ZITAO x JONGIN
Note : ตะเปคนไข้ของจงแด...สาวดุ้นและหนุ่มถ้ำมอง....ตอนสองจ้า
*******************
“ผมจงอินนะครับ
ผมต้องการพบคุณหมอจงแดด่วนเลยครับ”
((ตอนนี้หมอติดคนไข้อยู่น่ะครับ))
“ด่วนจริงๆนะครับคุณบยอน
ผมต้องการพบคุณหมอจงแดเดี๋ยวนี้... ผม-ต้อง-การ-พบ-เดี๋ยว-นี้!”
จงอินเผลอเหวี่ยงปลายสายไปอย่างร้อนรน
ไม่บ่อยนักที่เขาจะมีอาการแบบนี้ยกเว้นเสียแต่ว่าตอนนี้เขาร้อนใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ
หมอนั่นเห็นห้องแห่งความลับของเขาแล้ว..ทีนี้เขาควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ...
“จะทิ้งทั้งหมดเลยเหรอครับ?”
นายแพทย์จงแดอุทานอย่างแปลกใจเมื่อหวงจื่อเทาวางกล่องกระดาษที่เต็มไปด้วยรูปสาวน้อยในชุดแบบต่างๆซึ่งเห็นอย่างมากสุดคือปลายคางของเธอคนนั้น
โดยที่ชายหนุ่มก้มองกล่องใบนั้นอย่างสิ้นศรัทธาพลางบอกคุณหมอเสียงเนือย
“ครับ ผมจะไม่ถ่ายเธออีกแล้ว”
“ไหนว่าเลิกไม่ได้ไงละครับ...”
“งั้นหมอก็เอาไว้ดูเองนะครับ..รักร้อยปีมันสลายลงไปแล้ว”จื่อเทาว่าพร้อมกับถอนใจเฮือก
จนจงแดเงยหน้ามองพลันส่งเสียงอย่างแปลกใจ
“ไปเจออะไรมาเหรอครับ?”
“...”
“นั่งลงก่อนนะ
ความจริงผมก็มีจุดที่อยากจะบอกคุณตั้งแต่เมื่อวาน
แต่ผมก็ไม่ได้พูดเพราะคิดว่านี่มันเป็นสิ่งที่ทำให้คุณพอใจ”จงแดโคลงศีรษะ
“แต่คุณดูนี่นะ สังเกตเหมือนผมมั้ย?
ผมของเธอมีประกายออกมามากเกินไป..เหมือนกับวิกผม เพราะเส้นผมโดยธรรมชาติของมนุษย์ไม่มีทางที่จะสะท้อนแสงได้มากขนาดนี้หรอกนะครับ”
“...”
“แล้วสิ่งที่คุณไปเจอมาก็คือ...”
“เขาเป็นผู้ชายครับ”จื่อเทาโพล่งออกมาในที่สุด
“เขาเป็นลูกค้าใหม่ผมเอง เขารู้จักกับลูกค้าที่ผมดูแลอยู่และกำลังจะทำคอร์สกับผม
แล้วพอจะกลับบ้าน เขาก็ขอให้ผมไปส่งเขาที่คอนโด...แล้วก็...”
“คุณก็เสียตัวให้เขาใช่มั้ยครับ...”
“ไม่ใช่ดิหมอ ผมนี่แหละทำ!
ไม่รู้หน้ามืดทำไปได้ไง ผมจำได้ว่าเขาใส่ทีสตริงลูกไม้สีขาว
แล้วก็...ฮื้อออ....”หวงจื่อเทายกมือปิดหน้าเป็นสาวน้อยเสียบริสุทธิ์ใส่คิมจงแดที่ลอบมองบนอยู่พักก่อนจะประนีประนอมด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล
“ใจเย็นๆนะครับ ค่อยเล่านะครับ ระบายออกมา”
“พอผมตื่นขึ้นมาแหละหมอ
จะไปอาบน้ำไง จู่ๆผมก็สังหรณ์ใจกับตู้เสื้อผ้าเขาแปลกๆ ผมเลยเปิดดู
อู้หู...ชุดชั้นใน ชุดว่ายน้ำ ชุดนักเรียนญี่ปุ่น มีหมดยันชุดแคปการ์ดซากุระ
ชุดแม่มดน้อยโดเรมียังมีเลยครับ แล้วผมก็ไปเจอวิกผมอันนั้นแหละ อันที่คุ้นตาผม
ผมเลยไปเปิดหน้าต่างห้องดู แล้วหมอรู้มั้ยว่ามันเกิดอะไร ห้องที่อยู่ข้างบนห้องนี่แต่เป็นตึกตรงข้ามน่ะห้องผมเอง!
ผมส่องสาวดุ้นมาเป็นเดือนแน่ะหมอ เสียใจโว้ยยย อ๊ากกกก!@$@%@^#^&&&**!!!”
“ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะครับ...แต่พวกคุณก็มีอะไรกันแล้วนะยังไงก็..ปรับความเข้าใจเพื่อการทำงานเถอะนะครับผมว่า”
“เขาเรียกผมไอ้ถ้ำมอง..เขารู้เพราะเขาเห็นผมแอบดูลูกค้าในห้องอาบน้ำอะครับ”
“คุณนี่มันจริงจริงเล้ย...”
“เขาจะยอมมาเทรนกับผมมั้ยก็ไม่รู้ โฮ้ย! ปวดหัวโว้ย!!”
“เอาล่ะครับใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆแก้ปัญหาไป
ตอนนี้คุณไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ยังไงก็คุยกับเขาให้เรียบร้อยก่อนนะครับ
เพราะอย่างนี้มันก็เข้าข่ายต่างคนต่างเห้นความลับกันนะผมว่า”
“?”
“เขาเห็นคุณแอบดูลูกค้า
แต่คุณก็เห็นคอลเลคชั่นของเขาแล้วนี่ครับ ยังไงเจรจากันไว้น่าจะดีกว่า”
“นั่นสินะครับ...”จื่อเทาครางพลางซบหน้ากับโต๊ะ
“เดี๋ยวหมอสั่งยากล่อมประสาทกับวิตามินรวมให้นะครับ
เดี๋ยวไปรับที่เคาน์เตอร์หมอแบคฮยอนได้เลยนะ”จงแดกรอกเอกสารก่อนจะยื่นให้จื่อเทาที่พยักหน้าแล้วลากตัวออกไปจากห้องอย่างห่อเหี่ยว
สมองของเขากำลังคิดไปต่างๆนานา แบลคเมลดีมั้ยนะ ถ้าเล่าเรื่องเขาแอบดูลูกค้าเขาก็จะแฉเรื่องกางเกงในลูกไม้...
จะบ้า.. ไม่เอาหรอก
“หมอ...มารับยาอะ”จื่อเทาเกยคางกับเคาน์เตอร์มองคุณหมอตัวเล็กตาเป๊ะที่เหลือบมองเขาเล็กน้อย
“คิดไงหน้าสดมาข้างนอก
ไหนเคยบอกว่าถ้าไม่เมคอัพจะไม่ออกจากบ้านไง”
“ถึงใส่แว่นกันแดดไงล่ะหมอ เอายามาผมจะจ่ายตัง”
“หูย รีบร้อนคึกคักน่าดู”แบคฮยอนบึนปาก
ก่อนจะหันไปจัดยาตามใบสั่งที่นางพยาบาลเอามาส่ง “วิตามินกินหลังอาหาร ยาตัวนี้ก็ก่อนนอน
กินแล้วนอนพักเยอะๆจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน”
“ปกติก็ไม่ฟุ้งซ่านนะ”
“โกหกจนขอบตาดำเลยนะเจ้าหมีแพนด้านี่”
“รู้แล้วล่ะน่า”จื่อเทาร้องอย่างเซ็งๆก่อนจะส่งบัตรเครดิตและรับใบเสร็จมาเซ็น
ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงคุ้นๆดังมาจากข้างหลัง
“คุณหมอบยอน หมอจงแดว่างรึยัง...ครับ?”
ปลายเสียงเบาลงพร้อมกับจื่อเทาที่หันไปและพบว่าน้ำเสียงคุ้นเคยนั้นเป็นของคิมจงอินที่วันนี้สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ทับด้วยฮู้ดสีเทาตัวใหญ่ๆ
ใบหน้าสีแทนๆนั่นซีดเผือดขึ้นมาพอๆกับจือ่เทาที่มองลอดแว่นมองจงอินที่ทำปากพะงาบๆอยู่พักใหญ่ก่อนจะตะโกนออกมาลั่น
“ไอ้ถ้ำมอง!!!”
“ก็รู้นะครับว่าตกใจ..แต่การตะโกนไปแบบนั้นมันจะทำให้คนอื่นมองคุณจื่อเทาไม่ดีนะครับคุณจงอิน”
จงแดเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างอ่อนใจ ตรงหน้าของเขาคือคนไข้ทั้งสองคนในความดูแล
ทั้งหวงจื่อเทาที่กำลังจะออกไปและคิมจงอินคนที่กำลังจะมาขอรับคำปรึกษา
ซึ่งท่าทางของจื่อเทาดูผิดปกติไปเล็กน้อยบริเวณมุมปากที่มีรอยพลาสเตอร์แปะอยู่
และจงอินก็นั่งก้มหน้าเพื่อหลบสีหน้าไม่พอใจเพราะไม่อยากให้จงแดเห็น
“แต่หมอนี่เป็นถ้ำมองนะครับคุณหมอ
หมอนี่มันโรคจิต”
“ซื้อชุดชั้นในผู้หญิงมาใส่นี่ปกติชนจังโนะ”หวงจื่อเทาว่า
“...”
“คุณจงอินครับ...
ถ้าถามว่าสมัยนี้มันมีรึเปล่ากับกลุ่มผู้คนที่ไม่เคยกระทำการกามวิตถาร...มันไม่มีเลยครับ
พวกเราต่างคนต่างก็กระทำสิ่งพวกนี้กันทั้งหมด ทั้งผม และพวกคุณ พวกเราไม่ต่างกัน”
“คุณหมอ...ใส่ชุดแมวเหมียวแล้วแอบดูห้องข้างๆเหรอครับ”จงอินแอบถามก่อนจะก้มหน้าหนีสายตาของจงแด
“สิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านี้ไม่ใช่ความผิดปกติหรือเบี่ยงเบนนะครับ
แต่เรียกว่าความหลากหลายของพฤติกรรมทางเพศ อย่างผมมีแฟนเป็นพนักงานบริษัทไอที
เขาเป็นผู้ชาย เรามีเซ็กซ์ด้วยกัน นั่นก็คือกามวิตถารชนิดหนึ่งแล้ว
หรือบางการกระทำที่สังคมยอมรับและนิยมทางเพศ เช่นการมีเซ็กซ์ด้านหลัง
การใช้ริมฝีปาก กลับหัวกลับหางใช้ท่าใช้สูตร นั่นคือกามวิตถารแล้วครับ
เว้นแต่คนหนึ่งอาจจะมีแค่อย่างเดียว สองอย่าง สามอย่าง
แล้วแต่สภาพจิตใจของแต่ละคนครับ ผมก็เหมือนพวกคุณ
และหน้าที่ของผมคือให้คำปรึกษากับพวกคุณ เพื่อให้คุณเผชิญกับสังคม เผชิญกับโลก
หรือใครก็ตามที่ไม่เข้าใจ”
“...”
“คนไข้ของผมแต่ละคนผมคัดสรรมาแล้ว
ทุกคนต่างมีจุดที่ต้องรักษาด้วยยาและการเยียวยาทั้งนั้น ฉะนั้น ได้โปรดอย่างดูถูก
หรือเหยียดใครเลยนะครับ”
“ผมขอโทษครับ...”จงอินรับคำอ่อยๆ
“เอาล่ะ ทีนี้มาคุยกันนะ
พวกคุณสองคนต่างมีจุดที่ต้องมาเจอกัน แม้ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นนั้นได้เกิดไปแล้ว
ถ้าพวกคุณไม่ติดใจ ก็ขอให้ลืมมันและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้มั้ยครับ อย่างนั้น...มันคงดีสำหรับพวกคุณทั้งสองคน”
“เอ่อ..”จงอินทำท่าอ้ำอึ้ง
โดยที่จื่อเทาก็พูดขึ้นเบา
“ได้หมอ แค่นี้เอง”
“...”
“งั้นผมกลับบ้านละ ง่วงนอน”ชายหนุ่มกล่าวเท่านั้นก่อนจะลุกขึ้นสาวเท้าจากไป
ปล่อยให้จงอินหันรีหันขวางอยู่พักก่อนจะขอตัวกับจงแดแล้ววิ่งตามจื่อเทาออกมาเช่นกัน
สองฟากถนนสาวๆต่างเหลียวมองหนุ่มหล่อสองคนที่เดินตีคู่กันอยู่โดยไม่ได้พูดอะไรต่อกัน
เวลาผ่านไปได้สักพักใหญ่ก็เป็นคิมจงอินที่เอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วๆ
“เอ่อ...ขอโทษนะ”
“?”
“ที่ต่อย”
“...”
“แล้วก็ว่านายแบบนั้น...คุณหมอพูดถูก
ฉันไม่ควรไปว่าใครทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีกว่าสักนิด”
“เข้าใจได้แบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ”จื่อเทากล่าวพลางก้าวเดินไปข้างหน้าโดยที่จงอินก็ก้าวตามทันที
“เฮ้ย แล้วจะไปไหนล่ะ”
“ก็ไปนอนน่ะสิ นายก็กลับไปนอนไป๊
นี่ก็คงจะลางานเหมือนกันสิท่า”
“เอ่อ...เออ...”พยักหน้าก่อนจะหันหน้าไปแยกทางเดิน
ทว่าจู่ๆจื่อเทาก็กล่าวออกมาเสียก่อน
“นี่”
“?”
“เมื่อคืน...ฉันจำได้แล้ว...”
“อะไร?”
“เปล่าหรอก...พาไปห้องหน่อยสิ”
“เอ๋?”
“คือ...เหมือนจะลืมของ”
“เดี๋ยวฉันเอาไปให้ที่ฟิตเนสก็ได้”
“ฉันรีบใช้
ไปเถอะ”จื่อเทาตัดบทก่อนที่จะเดินไปยืนรอที่รถของจงอินซึ่งแอบกลอกตา..นี่อะไรของเขากันเนี่ย...
จงอินบู้ปากเล็กน้อยแล้วตามมาเปิดรถเพื่อขับไปยังห้องคอนโดของตัวเอง
หลังจากมองตามหลังจื่อเทาอย่างระแวงๆ
แต่อีกคนก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรในหัวตลอดเวลา
หรือว่า..จะฆ่าเขาหมกชุดชั้นในเพื่อปิดปาก...
จงอินถึงกับตาตั้งเมื่อจินตนาการถึงหวงจื่อเทาที่หยิบมีดทำครัวออกมาถือพลางแสยะยิ้มมองเขา
เริ่มจากจิกหัวโขกผนังก่อนแล้วเอาจีสติคอลเลคชั่นของวิคตอเรียซีเครทรัดคอเขาแล้วทิ้งศพไว้ในตู้ที่เต็มไปด้วยชุดคอสเพลย์...
“ฉะ..ฉันไม่พูดเรื่องนั้นหรอกนะ จริงๆ”
“?”จื่อเทาเลิกคิ้วเมื่อจู่ๆคิมจงอินก็พูดพรวดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากให้จงอินเปิดประตูเข้าไป
จงอินที่ใจตุ้มๆต่อมๆกลัวจะถูกฆ่า
ในใจภาวนาหาพ่อแม่ปู่ย่าตาทวดด้วยความหวาดหวั่นเมื่อจื่อเทาเดินเข้ามาใกล้
ก่อนจะเดินเลยไปห้องนอนพร้อมกับพูดขึ้น
“พอดี...คอลเลคชั่นของนายมันน่าสนใจน่ะ”
“ห๋า”
“ฉันว่า...ฉันอยากลองใส่ดู จะว่าอะไรมั้ย”
เจ้าของห้องทำตาปริบๆใส่อีกฝ่ายที่ทำหน้านิ่งกลับมาก่อนจะพยักหน้าแล้วเริ่มพูดขึ้นอย่างระแวดระวัง
“นายชอบแบบไหนล่ะ?”
“ชุดชั้นใน..แพนตี้แบบระบาย..แบบมีกระโปรงน่ะ
ถ้ามันสวยฉันจะขอซื้อต่อ”
“นายนี่ก็รสนิยมดีนี่นา
ฉันก็ชอบแบบนี้นะสวยดี”เผลอพูดก่อนจะสะดุ้งหลังตรง
โดยจื่อเทาก็ถือวิสาสะเดินไปค้นเลือกชุดๆนึงมาถือไว้ ก่อนจะหันไปหาจงอิน
“นายก็แต่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ”
“ห๋า”
“อย่าชักช้านักสิ”
“แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะขาย”
“นี่”จื่อเทาทำเสียงเข้ม
“มันไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะถ้านายไปบอกผู้จัดการว่าฉันกำลังทำท่าเหมือนแอบดูลูกค้าในห้องอาบน้ำ
แล้วฉันบอกว่าได้ยินเสียงแปลกๆและประตูก็ปิดไม่สนิทเลยส่องดู”
“...”
“แต่ถ้าฉันบอกคุณยูชอนว่านายสะสมชุดชั้นในเอาไว้เยอะมาก
พ่วงด้วยคอลเลคชั่นเซเลอร์มูน นายจะบอกว่าอะไร? งานอดิเรก?”
จงอินกัดปากก่อนจะกำหมัดแน่น
พลันเดินไปฉวยชุดชั้นในคล้ายกันอีกชุดที่เป็นสีขาว-น้ำเงินเข้ม
โดยที่จื่อเทาเองก็หยิบชุดแบบสีน้ำตาลครีมไปพร้อมทำท่าเข้าห้องน้ำ
“ขอเปลี่ยนในห้องน้ำนะ”
“เออ”รับคำก่อนจะทำหน้าม่อย
นั่นสินะ...ต่อให้มองความเป็นจริงจงอินก็ไม่สามารถทำอะไรคนๆนี้ได้อยู่แล้ว
ในเมื่อสิ่งที่หมอนั่นทำมันสามารถแก้ตัวได้ แต่สิ่งที่เขาทำไม่ใช่เช่นนั้น
จงอินค่อยๆถอดเสื้อตัวเองออกแลวเริ่มจากใส่บราที่เป็นตะขอด้านหน้า
ก่อนจะเริ่มถอดกางเกงและกางเกงในออกเพื่อใส่แพนตี้แบบกระโปรง...
เทรนเนอร์คนนั้นจริงๆก็ชอบแบบนี้สินะ อย่างที่หมอจงแดว่าอาการแบบนี้ไม่ได้มีแค่หนึ่งคนหนึ่งอย่าง
ไหนๆก็ไหนๆเขาจะใส่วิกเข้าไปด้วยละกัน ...หมอนั่นไม่ได้ใส่วิกออกมาคงหัวโปกน่าดู
“จะออกไปแล้วนะ”
“อือ”เสียงในห้องน้ำดังขึ้นและจงอินที่สยายวิกเสร็จก็ตอบรับ
บานประตูเปิดออกและจงอินก็ยืนนิ่งเมื่อพบว่าอีกคน....ไม่ได้เปลี่ยนชุดแต่อย่างใดแถมใส่ชุดเดิมเป๊ะ…
“เฮ้ย! นี่หลอกฉันรึไงวะ!!”จงอินโวยในขณะที่จื่อเทาก็สาวเท้าเข้ามาหาก่อนจะจ้องไปทั่วใบหน้าของจงอิน
“อ..อะไร”
“ไม่ได้แต่งหน้าใช่มั้ย?”
“ใครจะไปแต่ง อยู่บ้านเฉยๆ ขี้เกียจล้าง
ว่าแต่นายหลอกฉันทำไมเนี่ย แกล้งฉันไม่พอเรอะ”
“เปล่าหรอก”
“...”
“แค่อยากเห็น...”ดวงตาคู่นั้นกวาดมองจงอินที่รีบยกมือปิดลำตัว
แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาต้องมาปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กะเหรี่ยงเชยชมแบบนี้ด้วยวะเนี่ยห้ะ...
“เห็นแล้วก็พอ..พอใจแล้วใช่มั้ย? จะได้ถอด..แม่ง..ว้าก!!”บ่นอุบอิบแต่เท้าก็ดันลื่นกางเกงที่ถอดกองกับพื้น
ร่างของจงอินถลาไปข้างหน้าซึ่งจื่อเทาก็คว้าตัวเอาไว้ได้ทันท่วงที
“...”
“ปล่อย...”จงอินพึมพำพลางขยับตัว
แต่ก็ต้องนิ่งไปเมื่อจื่อเทาพูดขึ้นเรียบๆ
“ก็ไม่ได้อ้วนอะไรนี่...มวลร่างกายอยู่ในเกณฑ์ปกติ
ไม่ต้องลดน้ำหนักหรอก
แค่กระชับส่วนของร่างกายก็พอ...อย่างหน้าท้อง”ใบหน้าของจงอินร้อนวาบเมื่อฝ่ามือของจื่อเทาปัดผ่านช่วงหน้าท้อง
“แล้วก็ต้นขา”
“เฮ้ยๆ...อย่ามาลูบตัวชาวบ้านตามใจชอบดิ”
“แล้วก็..ต้นแขน”ฝ่ามือของหวงจื่อเทาไล้ขึ้นก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างของจงอินโอบรอบคอตนเองไว้
พร้อมกับจับช่วงก้นอีกคนยกขึ้นโดยจงอินเองก็เผลอเกี่ยวขากับช่วงเอวอีกคนอัตโนมัติ
จื่อเทายิ้มมุมปากให้กับจงอินที่หลบตาหนีหน้ากะเหรี่ยงๆของอีกคนไปเสีย
พร้อมกับเสียงของเทรนเนอร์ที่เอ่ยแผ่ว
“ลดไม่ยากหรอก...คอร์สเบาะๆก็พอ”
พวกเขามองหน้ากันสักพัก...
และลงท้ายด้วยปลายเท้าของจงอินที่ชี้ขึ้นอากาศหลังจากนั้น...
“นายน่ะจะจุ้นจ้านเรื่องชาวบ้านไปแล้วมั้งหวงจื่อเทา”
แบคฮยอนเอ่ยทักขึ้นในร้านเหล้าตรงข้ามคอนโดหลังจากจื่อเทานัดพบ
และตอนนี้จงอินกำลังนอนหลับสนิทอยู่ที่ห้องเมื่อกิจกรรมได้จบสิ้นลงได้สักพักใหญ่
จื่อเทาไม่ได้รู้สึกว่ามันเลวร้ายอะไรนักหากที่จะได้หลับนอนกับคิมจงอินวิศวกรที่ดูเรียบร้อยและซื่อๆซึ่งความจริงแล้วก็เข้ากับชุดชั้นในของวิคตอเรียซีเครทดี
เขาไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่...เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขามีเรื่องที่ต้องทำเท่านั้น
“เอาน่ะหมอ ที่ผมโทรมาขอไว้ก่อนหน้านี้ได้เรื่องรึเปล่า”
“อืม...ลีแทมิน..ลูกค้าเก่าของนายน่ะนะ ใช่...คนๆนี้เหมือนเคยมีความสัมพันธ์กับคุณจงอินตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายแล้วล่ะ
เรื่องนี้ก็อย่าไปพูดกับจงแดล่ะว่าฉันเอามาปูด”เภสัชหนุ่มจุดบุหรี่สูบ “ส่วนที่ให้แกะเลขบัตรเครดิตที่คุณจงอินจ่ายค่ารักษา
ฉันให้คนตรวจสอบดูแล้ว มีการโอนเงินทีละมากๆออกจากบัญชีจริงๆ แต่นานๆครั้ง
และบัญชีปลายทาง”
“...”
“คือลีแทมิน”
“เฮอะ!”จื่อเทาหัวเราะในลำคอก่อนจะรับเอกสารเหล่านั้นมา
ซึ่งแบคฮยอนก็กระดิกมาร์ตินี่เข้าลำคอพลันเอ่ยถาม
“ว่าแต่เอาไปทำไม”
“...”
“จงแดเล่าให้ฉันฟังแล้วนะ
ว่าเขาให้นายกับคุณจงอินอย่าไปยุ่งกัน ทำเป็นลืมกันไปซะก็จบ สังคมนายกับเขาต่างกัน
ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกันอย่างแน่นอน ถึงมีก็นิดเดียว ดังนั้นจึงไม่มีปัญหา
นายก็อย่าเอาตัวเองไปเกี่ยวนัก”ร่างเล็กพ่นลมหายใจออกมาเป็นควันก่อนจะนิ่งไปเมื่อจื่อเทากล่าวออกมาเรียบๆ
“คืนวาน..ที่ผมเผลอไปน่ะ...ผมจำขึ้นมาได้อย่างนึง”
“...”
“เขาร้องออกมาว่า... ‘แทมิน...อย่า’ ....แล้วก็ร้องไห้”
“ห๋า?”
“ลีแทมินเคยเป็นเทรนกับผมตอนโมเดลลิ่งให้มาปรับร่างกายก่อนเดินแบบ...แต่คุณแทมินทั้งน่ารักผอมบาง
เจ้านั่นดูล่ำกว่าเห็นๆ...”
“คุณแทมินอะไรนี่คงทิ้งคุณจงอินไปละมั้ง”
“ผมไม่คิดแบบนั้น..แต่ก็ช่างมันเถอะ”จื่อเทาลุกขึ้นโดยที่แบคฮยอนก็เอ่ยปากออกมาทันกัน
“อย่าลืมค่าเอกสารล่ะ”
“...”จื่อเทาเปิดแอพลิเคชั่นธนาคาร
ก่อนจะโอนค่าจ้างให้กับเภสัชกรที่รับงานพิเศษพลันสาวเท้าออกจากร้านไป
มันไม่ใช่หรอก... ใครๆอาจคิดแบบนั้นถ้าได้ฟังปากเปล่า
แต่กับตัวเขาที่สัมผัสจงอินไปถึงสองครั้งมันไม่ใช่แบบนั้น...
มันเลวร้ายกว่านั้น....
วันนี้จงอินมาทำงานปกติก่อนจะให้เหตุผลกับรุ่นพี่ทั้งหลายว่าเขาเป็นภูมิแพ้และตอนนี้ดีขึ้นแล้ว
เขาไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเรื่องเมื่อวานมันค่อนข้างดี
ก็ไม่รู้สินะ...อาจเป็นเพราะเขาติดกับเซ็กซ์ทอยมากไปเวลาอยากจะรับ
เลยลืมความรู้สึกเวลาเจอของคนจริงๆไปละมัง
ไม่ใช่หรอก...เขา...เขาไม่เคยมีอะไรกับคนจริงๆมานานแล้ว..ตั้งแต่ตอนนั้น...
แม้จะรู้สึกรังเกียจแต่กลับติดใจขึ้นมา....
แม้รู้สึกเจ็บปวดแต่ชอบที่จะให้มันเป็นแบบนั้น...เพราะถ้าไม่มีเหตุการณ์นั้น...เขาก็คงไม่ค้นพบตัวเองว่ามีรสนิยมแบบนี้…
“กลับแล้วนะครับ”เอ่ยกับบรรดารุ่นพี่เมื่อถึงเวลาเลิกงาน
ส่วนของเขาก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยดี ไม่ต้องคุมส่วนไหนอีก
รอแค่คนงานเก็บงานให้เรียบร้อยและให้ช่างมาตกแต่งเพิ่มเติมก็พอ
“เดินทางดีๆนะ
ฟิตเนสวันนี้ก็พยายามเข้าล่ะ”กวางซูป้องปากกลับมาและจงอินก็ส่งยิ้มไปให้
ก็จริง...หมอจงแดพูดถูกว่าพวกเขาสามารถทำเป็นลืมไปก็ได้ ถึงจะเผลอมีอะไรกันซ้ำอีกรอบก็เถอะ
แต่อย่างว่า..มีครั้งแรกย่อมมีครั้งต่อไป
ยังไงซะจงอินก็สามารถทำเป็นลืมไปได้แน่นอน
จงอินขับรถมาถึงฟิตเนสก่อนจะเข้าไปแต่งตัวจนเรียบร้อย
แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเทรนเนอร์ที่มาดูแลเขาไม่ใช่กะเหรี่ยงถ้ำมองคนเดิม
“เอ่อ..คือ...เทรนเนอร์ของผม...”
“อ่อ จื่อเทาไม่สบายน่ะครับ คงจะเป็นภูมิแพ้
ผมเลยมาดูแลก่อนหนึ่งวัน หวังว่าจะไม่ว่ากันนะครับ
วันนี้ตารางที่เขาทำไว้คือเดินบนลู่วิ่งช้าๆครับ
ว่าแต่คุณสนใจซุปเปอร์ฟิตมั้ยครับ? มันคือโปรตีนสร้างกล้ามเนื้อน่ะครับ
ทานแล้วมีพลังปึ๋งปั๋งกล้ามเต็มหกห่อแปดห่อสิบสองห่อตามลำดับเลยนะครับ
แล้วก็นี่นะครับน้ำมันนวดยี่ห้อทหารเรือเต้นรำ นวดเบาๆหลังจากออกกำลังกายเสร็จครับ
อันนี้ผสมว่านหางจระเข้ด้วยนะครับ บลาๆๆๆ”
จงอินเหลือกตามองฟ้าเมื่อดันเจอเทรนเนอร์ที่พ่วงอาชีพเซลล์แมนไปด้วย
ในใจก็หงุดหงิดว่าทำไมหวงจื่อเทาถึงไม่มา หรือฟันแล้วทิ้งถึงไม่กล้าสู้หน้าฟะ
นี่ไม่อยากจะโม้ว่ากล้าพูดเลยว่านี่รักสนุกไม่คิดผูกผันนะ เริ่ดๆนะ
จะมาหน้าบางอะไรตอนนี้วะเนี่ย...
“อ้าว คุณหวง มีอะไรถึงนัดผมมาเหรอครับ?”
ในขณะเดียวกัน เสียงทักจากชายหนุ่มรูปร่างบอบบบางใบหน้าหวานหยดเอ่ยทักขึ้นกับชายหนุ่มในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
จื่อเทาที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำและแจ็คเกตหนัง ดวงตาคมด้วยเมคอัพเบาบางปรายมองอีกคนพร้อมกับส่งยิ้มให้
“รอนานมั๊ยครับ?”
“ไม่นานหรอกครับ แต่ผมมีงานตอนสี่โมงครึ่งนะ”อีกคนส่งยิ้มหวานให้
ซึ่งจื่อเทาก็หยิบซองสีน้ำตาบออกมาก่อนจะขยับริมฝีปากช้าๆ
“อย่างนั้นผมเข้าเรื่องเลยนะครับ”แทมินนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อจื่อเทาวางรูปลงอินลงบนโต๊ะ
“คนนี้คุณคงรู้จัก”
“ครับ...เขาเป็นเพื่อนตอนมัธยมปลาย
ตอนนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่เป็นพักๆ”
“ตอนจะเรียกเงินสินะครับ”
“เอ๋?”
“คุณน่ะ...ให้คิมจงอินโอนเงินให้คุณครั้งละสองล้านวอนทุกครั้งที่คุณติดต่อไปสินะ...
ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ”
“คุณพูดอะไรน่ะครับ...ผมไม่เข้าใจเลย”อีกคนขยับตัวเล็กน้อยโดยที่จื่อเทาก็หรี่ตาลง
“ผมถามว่าทำไมคุณถึงแบลคเมลคิมจงอิน”
“...”
“คนที่โทรมาหาเบอร์หนึ่งสิบห้านาทีแล้วอีกคนโอนเงินให้ทันทีเลยคงไม่ใช่ปล่อยกู้ละมังครับ
ผมตรวจสอบบัญชีการเงินกับบันทึกการโทรของคิมจงอินกับคุณมาเรียบร้อยแล้ว
ตอนแรกผมก็คิดนะว่าพวกคุณเป็นแฟนเก่ากันรึเปล่า
แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่คิมจงอินต้องโอนเงินทีละมากๆไปให้คุณนี่”
“คือช่วงขาด..ผมก็อาจจะยืม...”
“ไหนเงินคืนล่ะ?”
“ผมให้เงินสด”
“อย่าเลี่ยงดีกว่าครับ”
“แล้วคุณหวงเป็นอะไรกับจงอินครับถึงมาถามผมเรื่องนี้”แทมินเริ่มหงุดหงิดโดยจื่อเทาก็พูดออกมานิ่งๆ
“คุณหลอกเขาสินะ?”
“...”
“ข้อมูลที่ได้มา
ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาแรกเริ่มก็เหมือนเพื่อนสนิท แต่คุณก็ทำท่าเหมือนมีใจให้เขา
แต่สุดท้ายแล้ว...คุณก็ข่มขืนคิมจงอิน แล้วแบลคเมลหมอนั่นว่า ถ้าไม่โอนเงินมาให้
คุณจะเอาเรื่องที่หลับนอนกับเขาไปบอกพ่อแม่ของจงอินใช่มั้ย”
“คุณอย่ามากล่าวหามั่วๆนะครับ!”
“ผมอาจจะมั่วก็ได้ถ้าคุณไม่ไปทำแบบนี้กับคนอื่นด้วย...แต่...แม้แต่เพื่อนที่เชื่อใจคุณ..คุณก็ยังไม่เว้น
คุณรู้มั้ยว่าการกระทำของคุณส่งผลยังไงกับเขาบ้าง!”
“หึ...ผมไม่สนหรอก”สีหน้าของแทมินเปลี่ยนไปโดยที่จื่อเทาก็ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย
“หมอนั่นคงคิดว่าผมจะรับมาตลอดล่ะสิ...ก็แค่เดาผิด
ใช่..ผมบอกว่าไม่เป็นไรหรอก...พ่อแม่ของเขาจะไม่รู้
แล้วสีหน้าเขาตอนขอร้องผมน่ะมันได้อารมณ์สุดๆไปเลยล่...”
พลั่ก!!
หมัดลุ่นๆลอยเข้ากระแทกใบหน้าอีกคนจนหงายล้มลงจากเก้าอี้
พนักงานหลายคนเข้ามายื้อตัวจื่อเทาที่พยายามสะบัดกายพร้อมกับตะโกนก้องออกมา
“แกไม่มีสิทธิ์นะโว้ย!!”
“...”
“แกไม่มีสิทธิ์...ไปหากินกับสิ่งที่เขาเป็น!
ในเมื่อสิ่งที่แกเป็นมันไม่ได้ต่างจากเขา!! เข้าใจมั้ย!!”
“...”
จงอินเก็บข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะขับรถออกมาจากฟิตเนสในช่วงเย็น
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจฮู่...
ถึงเทรนเนอร์คนนี้จะชอบขายของจนน่าหนวกหูไปนิดแต่ก็ค่อนข้างจะจัดโปรแกรมตามตารางได้ดี
เหงื่อออกแบบนี้ถ้าได้อาบน้ำก็คงจะสดชื่นไม่น้อย นี่แหละนะข้อดีของการออกกำลังกาย
จะว่าไปเดี๋ยวลองหาเครื่องออกกำลังกายแบบทำได้ที่บ้านเก็บไว้บ้าง
กับดัมเบลเล็กๆก็น่าจะดีนะ
“?!”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นจื่อเทายืนรอเขาอยู่ที่หน้าคอนโด
ร่างสูงสมส่วนนั้นสวมเสื้อยืดกางเกงสีดำและแจ็คเกตหนังที่ถอดออกมาพาดบ่า
ใบหน้าเหมือนมีแผลเพิ่มเติมจากเดิมเล็กน้อยยืนอยู่กับกระเป๋าใบหนึ่ง
เจ้าตัวกวักมือเรียกจงอินโดยที่จงอินเองก็ยอมจอดรถและลงไปหาแต่โดยดี
“มีอะไรเหรอ? เรื่องไม่ไปเทรนก็ไม่เป็นไรนะ”
“...”
“ภูมิแพ้หายแล้วเหรอ..โอ๊ะ!”จงอินรับกระเป๋าที่จื่อเทาโยนใส่
ชายหนุ่มมองหน้าจื่อเทาสลับกับกระเป๋าก่อนจะค่อยๆเปิดออกดู
จงอินมองเงินมากมายในกระเป๋านั้นอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่นาย...”
“...”
“ปล้นธนาคารมาเหรอ?”
“อยากโดนเหรอ?”จงอินรีบส่ายหน้า
จื่อเทาพ่นลมหายใจก่อนจะเอ่ยต่อ
“ฉันเอามาจากลีแทมิน...เงินที่หมอนั่นบังคับให้นายโอนให้น่ะ”
“เอ๊ะ...”
“เมื่อคืนวาน...นายเรียกชื่อหมอนั่นแล้วก็ร้องไห้...ร้องแบบทรมานมากเลยแหละ
ฉันจำได้ว่าโมเดลลิ่งหมอนั่นเคยส่งมาให้ฉันเทรนเพื่อปรับหุ่นเดินแบบอยู่ช่วงนึง
ก็เลยให้คนช่วยสืบ...ไม่ต้องไปจ่ายตังให้ใครก็ไม่รู้ที่ไม่เข้าใจสิ่งที่นายเป็นหรอกนะ”
“ฉัน....”
“ถ้าฉันมองไม่ผิด...คอลเลคชั่นเซเลอร์มูนของนายน่ะ...เหมือนจะขาดชุดเซเลอร์พลูโตไปนะ
เห็นว่าไม่ใช่ดาวเคราะห์อีกแล้วเลยไม่นับเข้าคอลเลคชั่นรึไง”
“ขอบใจ...ขอบใจนะ”
“ร้องเป็นเด็ก”ถึงจะว่าแต่จื่อเทาก็เดินไปสวมกอดจงอินเอาไว้
ซึ่งเจ้าตัวกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง...
ในขณะที่จงอินกำลังนึกถึงคำของหมอจงแดว่าพวกเขาต่างเป็นคนไข้เหมือนกันและไม่ต่างกัน
แต่จื่อเทากลับมองลึกลงไปถึงปัญหาของจงอิน...เพราะผิดหวังและถูกทำแบบนั้นก็เลยเป็นอย่างนี้สินะ...
ใช่....จะมีคนเข้าใจปัญหาที่เป็นนอกจากพวกเดียวกันได้ยังไง...
“โอ๊ะ..เจ็บนะ..เบาๆดิ”
จื่อเทาร้องหงุดหงิดใส่จงอินที่พยายามทำแผลให้ในห้องที่อบอวลด้วยกลิ่นสตอเบอรี่
แต่จื่อเทากลับไม่คิดว่ามันเลวร้ายอะไรเท่าไหร่ เขามองจงอินที่ขมวดคิ้วตั้งอกตั้งใจแปะพลาสเตอร์อันใหม่ให้ก่อนจะขยับตัวออกมานั่งยิ้มให้
“เรียบร้อย แล้วนายกินข้าวรึยัง”
“ก็ยังหรอก
ซัดปากหมอนั่นเสร็จก็บังคับให้มันไปเบิกเงินออกมา แล้วก็มาหานาย”
“นายนี่บ้าชะมัด...หน้าตายิ่งเหมือนพวกมาเฟียอยู่
กินอะไรมั๊ย? วันนี้ฉันรวยนะ”
“หมันไส้เหอะ”จื่อเทาเบี่ยงหน้าออกไปทางอื่นไม่นานนักจงอินก็เอนศีรษะมาโขกหัวไหล่ของอีกคนไว้
“มันแย่นะถ้าต้องคอยปกปิดสิ่งที่ตัวเองเป็น
พอหมดเรื่องแทมินฉันก็สบายใจได้แล้วล่ะ..จากนี้ก็แค่ไม่ให้ที่ทำงานกับครอบครัวรู้ก็พอ”
“พ่อแม่นายเป็นวิศวกรกับสถาปนิกหมดเลยแฮะ”
“แต่จริงๆฉันอยากเป็นนักเขียนการ์ตูนนะ”
“หืม?”
“แต่พ่อของฉันกลับบอกว่าฉันไม่มีทางจะเป็นได้
ท่านตัดปีกของฉันและบอกว่าฉันไม่มีวันบินได้...”จงอินทอดสายตาออกไปข้างหน้า “ให้ตาย..ฉันเล่าอะไรให้นายฟังกันเนี่ย
เราเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ”
“แต่ก็มีเซ็กซ์กันสองครั้งไม่รวมที”
“นายอะเงียบไปเหอะ”
“ฉันเข้าใจนะ..ว่าสิ่งที่อยากทำกับสิ่งที่ต้องทำมันไม่เหมือนกันหรอก...แต่นายก็ดีในแบบของนาย
นายก็เหมาะกับชุดพวกนั้นดี มันไม่เลวร้ายหรอก”
จงอินผละออกมองหน้าจื่อเทาที่ระบายยิ้มออกมาแม้จะไม่หันหน้ามามองเขา...
“ทุกคนมีเป้าหมายและมีจุดที่เมาะกับตัวเอง
เหมือนลูกค้าฉันบางคนเข้ามาฟิตเนสเพื่อต้องการที่จะหุ่นดี...เพื่อที่จะลดน้ำหนัก มีนะผู้ชายที่จ้างฉันให้ดูแลแฟนของเขาเพราะอยากให้เธอมีรูปร่างที่ดี
ทั้งที่บางทีเธออาจจะเหมาะกับรูปร่างเจ้าเนื้อนิดๆมากกว่า”
“แล้ว...แฟนนาย”
“ไม่มี”
“ก็น่าอยู่...”จงอินทำจมูกบาน “แล้วถ้านายมีแฟน
นายจะให้เขาเข้าฟิตเนสรึเปล่า?”
“แน่นอน”
“นายก็อยากให้เขาหุ่นดีล่ะสิ...ถ้ำมองอย่างนายก็ชอบมองรูปร่างคนอยู่แล้วนี่นะ”
“ก็มันเป็นผลพลอยได้”คิ้วเข้มขยับ “แต่ใจของฉันน่ะอยากให้เขาทำ
เพื่อสุขภาพที่ดี...จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ”
“...”
“แบบนั้นไม่ดีเหรอ? เฮ้ย..ฉันหิวแล้วล่ะ”
“...”
จงอินนิ่งเงียบมองจื่อเทาที่ลุกขึ้นก่อนจะดิ่งไปทางครัวอย่างวิสาสะ
เหมือนว่าหน้าเขาจะร้อนวาบอย่างไม่มีเหตุผลทั้งที่เหงื่อก็โชกเต็มเสื้อยืดขนาดนี้...
เขาเขินเหรอ? เขินกะเหรี่ยงมาเฟียถ้ำมองน่ะเหรอ... ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย
ต่างคนต่างแมนๆเตะบอลแบบนี้จะมาเขินกันได้ไง...
แต่...มันก็ไม่ได้แย่อะไรนี่นะ.... ♥
*****************
นี่นี่ย์อย่าได้อ้อย...
แท็ก #ฟิคพี่หมีฮุน คับ ในเครือพี่แก
เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่างเจ๋งอ่ะแกรรรรรรรรรร แทมินเนี่ยนะ! มันปล้ำจงอินได้ไงวะ?!! โหยยยยยยย โคตรเจ๋งว่ะ! จื่อเทาก็ใช่ย่อย ไปขู่เอาเงินคืนมาจากแทมินได้ สุดยอดๆๆๆๆ
ตอบลบ