Title : LOVERDOSE 1/3
Author : RUNAWAY05
Couple : BYUN BAEKHYUN x DO KYUNGSOO
Note : ด้วยรักและไสยาศาสตร์....
*******************
‘เด็กชายคนหนึ่งในหงอยเหงา...ในมือเขามีแป้งโดพันด้ายดิบ’
เป็นครั้งแรกที่โดคยองซูไม่ได้อ่านหนังสือเรียนในวันที่มีคาบว่าง...
ตอนนี้เขากำลังนั่งจมกับตำราไสยศาสตร์เวทย์มนต์แห่งรักอยู่ในห้องสมุดของโรงเรียนในขณะที่เด็กคนอื่นกำลังใช้เวลานี้ปั่นการบ้านอ่านหนังสือ
พูดคุยกันอย่างเงียบๆและหุบปากสนิทเมื่อถูกบรรณารักษ์เดินขึ้นมาวีนใส่เป็นระยะ
ใช่แล้ว...กิจกรรมเด็กน้อยพวกนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของโคยองซูผู้ผลัดเปลี่ยนกันกับจางอี้ชิงระหว่างที่หนึ่งกับที่สองของห้อง
พวกเขาเป็นทั้งเพื่อนรักและคู่แข่งกัน มีกันและกันเพื่อวัดความสามารถของตัวเอง
ซึ่งเรื่องนี้ทั้งบ้านของคยองซูและอี้ชิงก็เห็นดีเห็นงามกับรีเลชั่นชิปแปลกๆนี้
แต่ในความเป็นคู่แข่งอี้ชิงและคยองซูก็ยังเป็นเพื่อนรักกันอยู่เสมอประสาเด็กที่ต้องมีคู่หูไว้ไปไหนไปกัน
“ดโยอ่า นี่มันเยอะไปแล้วนะ
อ่านมากเดี๋ยวก็อ่านชีทสอบเก็บคะแนนไม่ทันหรอก”
“งื้อออ”เจ้าตัวส่งเสียงกลับ “หมดแล้วเหรอชิงชิง”
“ไม่มีแล้วล่ะ
ห้องสมุดโรงเรียนไม่มีหนังสือแบบนี้มากหรอกน้า”
“ที่เหมือนกันมันไม่กี่ข้อเองนะ
บ้าจังเลย...อย่างนี้ต้องสรุปเก็บไว้แล้ว”คยองซูนั่งจดเนื้อหาโดยรวมอย่างตั้งอกตั้งใจ
โดยที่จางอี้ชิงซึ่งที่บ้านเป็นครอบครัวนักวิทยาศาสตร์และไม่เชื่อไสยศาสตร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็หยิบหนังสือมาดูปริมาตรแล้วก็วาง
“นี่เอาจริงเหรอเนี่ย...”
“ก็เอาจริงน่ะสิ
ดโยไม่สนใจทีชเชอร์แล้ว....นายแว่นเอาทีชเชอร์ของดโยไปแล้ว...”ปากอิ่มขยุ้มงุ้มยามมองไปยังชั้นหนังสือส่วนของวิชาภาษาอังกฤษ
ก็เจอนายแว่นแห้งกำลังยืนคุยกับทีชเชอร์สุดหล่อของดโยที่กำลังเท้าแขนกับชั้นวางคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
ชิชะประเจิดประเจ้อ... ทีชเชอร์รสนิยมชอบหนุ่มแว่นก็ไม่บอก ดโยก็ใส่แว่นนะ
หุ่นก็อวบอั๋นน่าเซี้ยะกว่าเห็นๆ...
แต่แน่นอนว่าหนุ่มฮอตอย่างโดคยองซูไม่เหงาง่ายๆหรอก
แม้จะทีชเชอร์เซฮุนไป แต่เขาก็มีหนุ่มคนใหม่มาดามหัวใจแล้ว
ซึ่งพระเอกคนใหม่ของคยองซูก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณหมอบยอนแบคฮยอนที่ทำงานอยู่คลินิกที่ทีชเชอร์ชอบไปรักษาตัวบ่อยๆ
ตอนนั้นตกใจกันใหญ่เลยที่ว่าทีชเชอร์เป็นโรค
แต่ข่าวก็ออกมาว่าทีชเชอร์เป็นโรคกระเพาะเพราะว่านอนดึก อย่างนี้แหละแม่ของเขาจึงไม่อยากให้เขานอนดึกเพราะคนนอนดึกร่างกายไม่แข็งแรง
ดังนั้นในคืนวันศุกร์คยองซูจึงเลือกนอนเช้าเพราะซีรี่ส์สนุกและอีกวันก็เป็นวันหยุดด้วย
อา..เขานี่ช่างอัจฉริยะจริงๆ
“วันนี้จะเริ่มเข้าการวัดดวงครั้งที่หนึ่ง
กินไข่ต้มก่อนนอน...แล้วฝันเห็นใครเอาน้ำมาให้คนนั้นคือคู่แท้”
“...เอาจริงดิ”
“ชิงชิงกลับบ้านก่อนเลยนะไม่ต้องรอดโย
เลิกเรียนพอดี บ๊ายบาย”คยองซูรวบรวมข้าวของก่อนจะชิ่งออกไปทันทีทิ้งให้อี้ชิงนั่งมึนกับหนังสือที่กองเต็มโต๊ะและเงามัจจุราชของบรรณารักษ์จอมโหดที่เคลื่อนกายมาจากด้านหลัง...
ขอโทษนะชิงชิงที่ต้องปล่อยเอาไว้แบบนั้น..แต่นักรบที่แท้จริงถึงจะต้องเสียเพื่อนก็ต้องยินยอมเพื่อชัยชนะ! สองขาสั้นสับด้วยความเร็วสูงวิ่งไปที่รถประจำตำแหน่งของตนเอง
ก่อนจะเอ่ยเปลี่ยนเส้นทางให้ไปส่งยังที่ๆหนึ่งซึ่งผิดจากเส้นทางเดิมที่ไปยังบ้านเป็นประจำ
น้องดโยจะไปหาบยอนนิม(ท่านบยอน)แล้วนะฮะ....*ชูไข่ต้ม*
“ห่ะ...ฮัดเช้ย!!”
ณ คลินิกเล็กๆแห่งหนึ่งในย่านใจกลางกรุงโซล
บยอนแบคฮยอนที่มีหน้าที่ทั้งเภสัชกรและคุณหมอรักษาทั่วไปในยามฉุกเฉินก็ห่อไหล่จามใส่ทิชชู่ก่อนจะหันมามองจอแล้วพบว่าคุกกี้พิสตาชิโอตัวโปรดได้ทำการร่วงลงสู่เตาเป็นที่เรียบร้อย
“เฮ้ย! ไหงงี้วะ!
แม่งอาเพศแต่วันเลย”บ่นงึมงำตามประสาเพราะวันนี้ยังไม่มีลูกค้าเข้ามามากมายนัก พวกคนไข้ประจำวันนี้ก็ไม่โผล่หน้ามา
ไม่สิ..ก็มีแค่คิมจงอินอุ้มสุนัขน้อยนามว่าแคนดี้มาหาหมอจงแดและขอให้เขาจ่ายยาระงับสมรรถภาพทางเพศให้กับเจ้าสุนัขตัวนั้น
ปล่อยให้พ่อของมัน(หวงจื่อเทา)ร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่หน้าคลินิก
ถ้าไม่นับความเพี้ยนๆนี่แบคฮยอนก็คิดว่าไม่มีอะไรนะในวันนี้
“กลับแล้วนะค้าคุณหมอ”พยาบาลที่เข้างานเช้าต่างเก็บของกลับบ้านเหลือแต่พยาบาลที่เข้างานช่วงบ่าย
คลินิกของเขาไม่ได้เปิดเป็นช่วงและเปิดตลอดเวลา
พยาบาลแต่ละคนก็เป็นพวกรุ่นน้องของจงแดทั้งนั้นที่แบคฮยอนมารู้จักเอาตรงที่ทำงานนี่แหละ
แบคฮยอนไม่ตอบอะไรนอกจากยกมือบ๊ายบายก่อนจะเพิ่มไอเทมลงไปนิดหน่อยก่อนจะกดเริ่มเกมอีกครั้ง...
“บายอนนีมมมมมม”
ชิบหายละ...
“นี่นายอีกแล้วเรอะ”แบคฮยอนหันไปหรี่ตาใส่คยองซูที่เดินเข้ามานั่งจุ้มปุ๊กบริเวณเก้าอี้รอคิวตรวจ
ดวงตาคมกริบด้วยอายไลเนอร์เนื้อดีจ้องมาร่างขาวที่กอดกระเป๋ามองเขาพลันส่งยิ้มหวานมาให้...
เด็กคนนี้หลังจากที่เขาไปเจอโดยบังเอิญก็โผล่หน้ามาในคลินิกตลอดประมาณสองอาทิตย์เห็นจะได้
ดูจากยูนิฟอร์มที่เหมือนชอนซาของเจ้าหมีก็น่าจะมาจากสถาบันเดียวกันทำให้แบคฮยอนไม่ได้ซักถามหรือสนอกสนใจอะไรไปมากกว่านั้น
เขาได้แต่นั่งทำหน้าเอือมมองภาพของเด็กชายตัวขาวซีดหัวโต
ตากลมๆคิ้วหนาๆเหมือนชินจังที่พยายามส่งยิ้มให้จนแก้มกลมๆดันขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่เหยียดออกเป็นรูปหัวใจ...
เอเลี่ยนชัดๆ
เอเลี่ยนปากรูปหัวใจ....มันต้องมาจากดาวอะไรสักดวงแน่...
“บยอนนิม
วันนี้ดโยน่ารักใช่ม่า”เจ้าตัวส่งเสียงถาม
“...”และคนถูกถามก็เงิบแดกไปโดยปริยาย...
“มอง...ฉันสาวฉันสวยเธอจึงได้มอง...หากฉันไม่สวยเธอคงไม่มอง
หากฉันไม่แจ่มเธอคงไม่จ้อง เธอคงไม่มองให้หัวใจเต้น♥”
“...”กูลาล่ะ...
แบคฮยอนสะบัดหน้าหนีหันไปเล่นเกมในมือต่อ
คนอะไรเข้าข้างตัวเองได้ขนาดนี้... ชายหนุ่มทำท่าไม่สนอกสนใจและมันก็เป็นจังหวะดีให้เด็กน้อยหยิบไข่ต้มมาปอกเปลือกใส่กล่องก่อนจะยัดเข้าปากทั้งลูกโดยไม่เคี้ยว
อึ้ก!
อุดคอแล้ว..คยองซู! รีบนอนเลย!!
“อึ้ก! แค่ก!..อ่อก!...”
รีบหลับซี่...เดี๋ยวบยอนนิมก็เอาน้ำมาให้แล้ว....
คยองซูเอนตัวนอนหลับตาแน่นก่อนจะใจชื้นเมื่อสัมผัสถึงฝ่ามือที่แตะต้องตัว..บยอนนิมมาแล้ว...เอาน้ำมาให้ดโยแล้ว..
นี่แหละคำทำนายที่บอกว่าถ้ากินไข่ต้มโดยไม่เคี้ยวแล้วนอนคู่แท้จะมาหา
คยองซูลอบปรือตาเล็กน้อยหวังยลใบหน้าหล่อๆของบยอนนิมพระเอกการ์ตูนคนล่าสุดอย่างชิดใกล้...
“หนู...เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ..อาการไม่ดีเลยลูก”
คะ..คุณยายคนนี้ใคร....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“คุณหมอคะ...มีเด็กป่วยอยู่ตรงนี้ค่า!”เสียงของคนไข้ซึ่งเป็นหญิงสูงอายุที่มารับยาสามัญประจำบ้านเพราะอยู่ใกล้คลินิกร้องเรียกแบคฮยอนให้หยุดเกมลงทันที
ชายหนุ่มลุกขึ้นพรวดไปยังจุดเกิดเหตุด้วยสัญชาติญาณแพทย์แต่ก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อเห็นว่าคนไข้ที่กำลังนอนหน้าม่วงอยู่กับเก้าอี้รอคิวคือใคร
แบคฮยอนกวาดตาก็พบเปลือกไข่ตกอยู่กับพื้น
เขาจึงรีบช่วยปฐมพยาบาลด้วยการขยับกายเข้าด้านหลังเด็กชายแล้วใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวของคยองซูเอาไว้
ก่อนจะกำหมัดข้างหนึ่งวางบริเวณเหนือสะดืออีกฝ่ายเล็กน้อยใต้ลิ้นปี่ แล้วใช้มืออีกข้างจับมือที่กำหมัดไว้แล้วทำการอัดเข้าท้องแรงๆ
เร็วๆ ขึ้นไปข้างบน คล้ายกับจะพยายามยกผู้ป่วยขึ้น
“มาตะกละอะไรตอนนี้วะเนี่ย!”แบคฮยอนร้องพร้อมกับเขย่าตัวคยองซูเพื่อช่วยเหลือ
โดยไม่ได้สังเกตว่าคนที่ขอความช่วยเหลือกำลังทำหน้าฟิน...
อา...บยอนนิมเข้าข้างหลังดโยด้วย...
แถมกระแทกแร๊งแรง...เรื่องนี้ต้องถึงชิงชิงแน่เลยฮื้ม
“ยังไม่ออกมาอีกเหรอ?”แบคฮยอนส่งเสียงร้อนใจเมื่อไม่เห็นวัตถุแปลกปลอมออกมาจากคนป่วยก่อนจะเร่งกายขยับเร็วขึ้น
ซึ่งจุดนี้คยองซูคิดว่า ถ้าแบคฮยอนรัว(เขย่าตัว)เขาไม่ยั้งแบบนี้..มันต้องออกแน่ๆค่ะคุณแทค(?)...TTwTT
“หรือว่า...ต้องนอน”คยองซูถึงกับกระตุกตัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
หรือว่านั่นจะเป็นท่าในตำนานสำหรับปฐมพยาบาลคนที่มีสิ่งแปลกปลอมติดคอแล้วหมดสติ...
โดยที่คนไข้นอนเหยียดกับพื้นแล้วหมอก็ต้องคร่อมแล้วกดลิ้นปี่... อาห์... ไข่ต้มนี่มันคุ้มจริงๆเล้ออ
“ฉีดยาสักเข็มก็หายแล้วล่ะ”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นซึ่งแบคฮยอนก็เงยหน้าเจอจงแดที่มองเหตุการณ์อยู่พัก
ซึ่งไม่นานนักคยองซูก็ค่อยๆลืมตาก่อนจะทำหน้าเหลอหลาอย่างเนียนๆ..คยองไม่ชอบเข็มนี่นา
“อ้าวดีขึ้นแล้วเหรอครับ”
“หายแล้วครับ พรุ่งนี้จะมาใหม่ครับ”ลุกขึ้นโค้งเก็บกระเป๋าก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปทันที
ปล่อยให้คุณหมอทั้งสองมองตามพร้อมกับผู้คนจำนวนหนึ่ง ซึ่งจงแดก็หลุดขำออกมาเบาๆ
“เด็กน้อยเอ๊ย...”
“ไรวะ...มาแปลกๆแบบนี้หลายวันแล้วเหอะ”แบคฮยอนบ่นโดยที่จงแดก็อมยิ้ม
“เด็กคนนั้นคงชอบนายเข้าแล้วละมั้ง”
“ชอบฉัน? เหอะ
บอกว่ามาทำแท้งยังจะน่าเชื่อกว่า”
“เดี๋ยวก็มาอีกเชื่อสิ
ยังไม่ชินอีกรึไงนะ”จงแดบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปกดกาแฟกระป๋องที่เหมือนตั้งไว้ให้หมอกับพยาบาลกดซื้อกินกันมากกว่าคนไข้
ทิ้งไว้เพียงแบคฮยอนที่เหลือกตาขึ้นฟ้าพลางหลุดหัวเราะเหอะก่อนจะกลับไปหาเกมแล้วกดเล่นต่ออีกครั้ง
“อ้าวตกเหวเฉย
เชี่ยยยยยยยย!!!”
เมื่อมาถึงบ้าน คยองซูก็วิ่งขึ้นห้องนอนชั้นบนทันทีโดยไม่ได้ตอบคำถามพ่อแม่ว่าทำไมวันนี้ถึงไม่ไปเรียนพิเศษ
เรารีบเร่งขึ้นไปบนห้องก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกมาเชยชม...
เสื้อผ้าชุดนี้ที่บยอนนิมเป็นคนกอดเอาไว้ พร้อมกับสัมผัสเสียดสีและลมหายใจของบยอนนิมที่ไหลรดระหว่างพร่ำบอกว่าเขาต้องไม่ตาย
บยอนนิมต้องชอบดโยแล้วแน่ๆเลย... แต่เพื่อความชัวร์
เอาวิธีที่ทำให้คนที่ชอบสนิทสนมด้วยมาก่อนดีกว่า...
“กระดาษไปไหนหมดเนี่ย”เพราะคุณแม่ขึ้นมาเก็บห้องแน่ๆเลย..
แต่เขาไม่ยอมแพ้หรอกนะ เด็กชายงัดสมุดวาดเขียนกระดาษร้อยปอนด์ขนาดใหญ่ขึ้นมา
ก่อนจะหยิบปากกาเมจิกสีชมพูมาเงื้อแล้วเขียนบางอย่างลงไปอย่างบรรจง
“เอาเมจิกสีชมพูเขียนชื่อคนที่ชอบเก้าครั้ง...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...บยอนแบคฮยอน...เรียบร้อย...แล้วทีนี้ก็พับครึ่ง...”
คยองซูลงมือทำทุกอย่างอย่างขะมักเขม้น
สุดท้ายก็ได้กระดาษหนึ่งใบอยู่ใต้หมอนซึ่งเต็มไปด้วยชื่อของแบคฮยอน
ก่อนที่เจ้าตัวจะลงมือทำการบ้านและลงไปกินข้าวอาบน้ำตามปกติ
คยองซูไม่ได้ตอบคำถามเรื่องที่ว่าไม่ไปเรียนพิเศษและไม่รีบกลับบ้าน
แค่บอกว่ามีธุระจำเป็นเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อแปรงฟันก่อนนอนเรียบร้อยดีคยองซูก็กลับมานอนกอดหมอนฝันหวานถึงพระเอกการ์ตูนคนโปรดที่วันนี้ได้สี(?)กันแตกต่างจากวันธรรมดา
ไข่ต้มนี่ดีจริงๆเลยน้า... คยองซูคิดว่าจากนี้เขาจะกินไข่ต้มทุกวันล่ะ เด็กน้อยนอนตะแคงข้างหลังจากนอนหงายแล้วรู้สึกว่าเหนียงกดคอจนหายใจไม่สะดวก
คิดนั่นคิดนี่จิปาถะก่อนจะหลับไป…
วันรุ่งขึ้น
คลินิกของหมอจงแดก็เปิดทำการตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติเลยก็คงจะเป็นคนไข้ที่มากันแต่เช้าแบบนี้
ทั้งแบคฮยอนและจงแดต่างเหงื่อตกทั้งคู่เมื่อพบชายชุดดำเกือบยี่สิบนายเดินขวักไขว่เพื่อเตรียมที่ทางให้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในคลินิก
“ใครคือหมอของที่นี่?”ชายรูปร่างเตี้ยตันและสูงข้าง
มองเผินๆก็คลายผู้อำนวยการในเรื่องสแลมดั๊งค์
กำลังใช้น้ำเสียงเรียบๆกวาดมองคุณหมอและพยาบาลที่ออกมายืนเรียงแถวตามคำแนะนำของชายชุดดำเหล่านั้น
“ผมครับ”จงแดกล่าวอย่างงุนงง
ซึ่งดวงตาใต้แว่นนั้นก็เหลือบมองจิตแพทย์หนุ่มแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
“ไม่น่าใช่...เอาอย่างนี้..ใครชื่อบยอนแบคฮยอน”
“ห่ะ?”เภสัชหนุ่มอุทานก่อนจะชี้ตัวเองอย่างงุนงง
เท่ากับเป็นการแนะนำตัวชั้นดี ทันใดนั้นเหล่าชายชุดดำก็กรูมาจับตัวชายหนุ่มเอาไว้
“เฮ้ย!”
“เอาล่ะ ผมต้องการคุยกับคุณหมอและนายบยอนแบคฮยอนแบบส่วนตัว
เชิญที่ห้องคุณหมอด้วยนะครับ”ชายคนนั้นผายมือไปทางประตูห้องจงแดให้เดินนำไปก่อนทำเมินใส่แบคฮยอนที่ดิ้นปัดๆท่ามกลางแรงยื้อของชายชุดดำนับสิบๆคน
ไม่นานนักก็มาถึงห้องของจงแด หลังจากปิดประตูเรียบร้อยและมีบอดี้การ์ดเฝ้าหน้าห้อง
ชายคนดังกล่าวก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามจงแด
ก่อนจะหันไปมองเป็นสัญญาณให้แบคฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว
“ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ...ผมคือสส.ชินแจฮยอน
เป็นพ่อของโดคยองซู เขาใช้นามสกุลของแม่น่ะ หากคุณสงสัยว่าโดคยองซูคือใคร หวังว่าพวกคุณจะไม่ลืมเด็กชายตัวน้อยๆเหมือนกระต่ายสีขาวที่น่ารักและบริสุทธิ์ที่แวะมาที่คลินิกนี้ทุกวัน”
“...”แบคฮยอนกลอกตา กระต่ายสีขาวเหรอ...ไม่มีอะ
ที่เห็นทุกวันมีแต่ไอ้เด็กซาแซงเอเลี่ยน...
“เขา...เป็นเจอรอนโตฟิเลีย(เป็นภาวะที่คนต้องการได้รับความสุข
ความพอใจทางเพศกับคนสูงอายุ หรือคนแก่กว่ามากๆ)ครับ”สิ่งที่ชายคนนั้นพูดขึ้นทำเอาจงแดและแบคฮยอนหันหน้ามามองกันอัตโนมัติ
ก่อนที่จงแดจะเอ่ยขึ้นเบาๆ
“คือ..ยังไงให้ผมตรวจ...”
“เขาได้รับการรักษามานานแล้วล่ะครับ”ชายคนนั้นว่า
“แต่ก่อนตอนที่ผมยังเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา
ผมเล่นหันมาเล่นการเมืองโดยที่ภรรยาของผมก็คอยดูแลผมจนไม่มีเวลาให้ลูก
และคยองซูก็จะติดดูการ์ตูนมาตลอด จนตอนนั้นข้างบ้านของเราก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาอาศัย
เป็นคนญี่ปุ่น ดวงตาคมเส้นผมสีน้ำตาลทอง เหมือนกับพระเอกการ์ตูนที่เขาชอบดู”
จงแดมองแบคฮยอนที่เหลือกตาจับเส้นผมตัวเอง
“แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันมันก็เกิด...คยองซูถูกผู้ชายคนนั้นหลอกไปทำมิดีมิร้ายเข้า...
ใจคนเป็นพ่อของผมแทบสลายเลยล่ะ
ผมรับสภาพตอนที่เขานั่งเหม่อลอยเหมือนคนไม่มีชีวิตไม่ได้จริงๆ ผมจึงบอกเขาว่า
พระเอกที่เขาตามหาไม่ใช่คนๆนี้ แต่เป็นใครสักคนบนโลกที่บิดเบี้ยวใบนี้
นอกจากตั้งใจเรียนให้หนัก หน้าที่ของเขาคือการออกค้นหาคนสำคัญคนนั้น”
“อย่างนี้นี่เอง”จงแดลูบคาง
“เด็กคนนั้นเลยขังตัวเองว่าสักวันจะมีพระเอกมาช่วย
โดยเงื่อนไขคือเส้นผมสีน้ำตาลทองและดวงตาเฉี่ยวคมสินะครับ”
“ครับ”เขารับ
“อย่างก่อนหน้านี้เขาก็เพ้อคุณครูเซฮุนที่สอนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนมาก่อน
จนกระทั่งเปลี่ยนมาเป็นนายคนนี้”
“อ่า..จริงสิ เจ้าเพดโด้ เอ้ย
คุณครูเซฮุนก็เส้นผมสีน้ำตาลทอง ดวงตาคมเอาเรื่องเลยนี่นา”
“คุณหมอรู้จักเหรอครับ?”
“เขาเป็นเพื่อนแฟนผมน่ะครับ”จงแดส่งยิ้มแห้งๆไปให้
โยที่ชายคนนั้นก็พรูลมหายใจออกมา
“นั่นล่ะครับ...ผมเลยมีเรื่องอยากจะมาขอร้อง
หรือจะเรียกค่าจ้างยังไงก็ได้ ผมอยากให้พวกคุณช่วยควบคุมดูแลพฤติกรรมของคยองซูหลังเลิกเรียนจนไปเรียนก่อนที่ลูกของผมจะจบม.สามหน่อยนะครับ
ผมรู้ว่าที่นี่เป็นคลินิกอะไรก็ตั้งแต่เมื่อวานที่ถามคนขับรถ ไหนจะชื่อแบคฮยอนที่ภรรยาผมเจอใต้หมอนของคยองซูอีก..ผมขอร้องล่ะครับ”
“เอ่อ..แต่ว่า...”
“คุณอาจจะไม่ได้สนใจเงินทองหรือมีอุดมการณ์อะไรก็ตาม...แต่คุณจะไม่ปล่อยให้เขาหลอกตัวเองไปตลอดชีวิตใช่มั้ยครับ?”
“เอ่อ...คือว่า...”จงแดหันหน้ามามองแบคฮยอนที่เม้มริมฝีปากนิ่ง
“ผมอยู่กับแฟนน่ะครับ ถ้าต้องค้างอะไรทำนองนี้คงมีแค่คุณหมอแบคฮยอนที่ยังโสด”
“ไหงเอาตัวรอดไปคนเดียวแบบนั้นละฟะ!!”
“แล้วที่พักของเขาอยู่ที่ไหนครับ?”
“ชั้นบนของที่นี่เองล่ะครับ
ด้านล่างเราเปิดเป็นคลินิก แต่ด้านบนก็เป็นที่อยู่ของคุณหมอแบคฮยอน
หวังว่าท่านสส.ชินจะไม่รังเกียจ”จงแดโปรยยิ้มโดยที่แบคฮยอนแทบอยากจะกางกรงเล็บไปตะกุยหน้าเพื่อนรอมร่อ
“อย่างนั้นเหรอ..ไว้ใจได้เหรอครับ..เขาดูไม่เหมือนหมอเลยนะ”
น่าน!
“เขาเป็นเภสัชกรครับ
และคอยช่วยปฐมพยาบาลเวลาคนไข้ฉุกเฉินเข้ามา”
“อืม...สารพัดประโยชน์ดีนะ”แบคฮยอนถึงกับคิ้วกระตุกเมื่อถูกชมเชยในเชิงที่แปลกพิกลๆ
พร้อมกับสายตาที่ปรายมาอย่างไม่ชอบใจนัก
“อย่างนั้น...ผมจะเตรียมข้าวของบางส่วนและให้คยองซูเข้าพักตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ
คิดว่าเป็นการแอดลูกผมเข้ามาก็ได้”
“วันนี้!”
“ครับ...จะช่วยคนป่วยต้องรออะไรอีกเหรอครับ?”ชายคนเดิมกล่าวถามและจงแดกับแบคฮยอนก็ไม่กล้าพอที่จะตอบ
“ส่วนเรื่องรายละเอียดค่ารักษา ผมจะให้เลขาเขียนเอกสารมาส่งนะ
เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว”
กล่าวรวบรัดก่อนจะลุกขึ้นเดินจากไปอย่างไม่ยอมหันมามองแบคฮยอนอีกจนกระทั่งเสียงประตุปิดลง
และคำกล่าวส่งของพยาบาลก็ดังขึ้น แบคฮยอนถึงหับตาตั้งหันมาเฉ่งจงแดโดยทันที
“นี่แกจะบ้าเหรอ?
ให้เด็กคนนั้นมาอยู่กับฉันเนี่ยนะ นี่เห็นเงินสำคัญกว่าเพื่อนแล้วรึไง!”
“ไม่ว่ะ”จงแดว่า
“แต่นายเอาความลับของคนไข้ฉันไปพูดเพื่อแลกเงินเนี่ย...เห็นเงินสำคัญกว่าฉันรึเปล่าน้า...
หวังว่านายคงไม่ลืมเรื่องของคุณจงอินกับจื่อเทานะ
ฉันอุตส่าห์เงียบมานานอย่าทำลืมไป ลองถามใจเธอดู”
“...”ซวยละ
“งั้นก็ไม่มีปัญหา
ส่วนเงินนี้แปดสิบยี่สิบนะ”
“เฮ้ย ห้าสิบห้าสิบดิ”
“ไม่อะ ฉันแปดสิบนายยี่สิบ”
“สี่สิบหกสิบ”
“อ่ะฉันเจ็ดสิบนายสามสิบ
นายได้เงินจากคุณจงอินไปเท่าไหร่แล้ว ได้ข่าวว่าไม่กระเด็นมาถึงฉันเลยนะ”
“โหยแม่ง”แบคฮยอนเหวี่ยงตัวอย่างขัดใจ
ในขณะที่คยองซูที่กลับมาบ้านปกติก็สังเกตเห็นพนักงานขนข้าวของบางส่วนของคยองซูออกไป
เด็กชายทำหน้าช็อกและผิดหวังรวมทั้งสับสนอลหม่านกับชีวิตก่อนจะปรี่ไปกอดขามารดาตัวเอง
“แม่ครับ
แค่ผมไม่ไปเรียนพิเศษต้องไล่ผมออกจากบ้านเลยเหรอ...”
“ไม่ค่ะลูก..แม่ไม่ได้ไล่ลูกจ้ะ
แต่พ่อเขาเป็นคนสั่ง”
“เอ๊ะ”เด็กชายเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองบิดาที่หันมาส่งยิ้มหวานให้คนเป็นลูกชาย
“พอดีคลินิกที่หนูไปเมื่อวาน เขาติดต่อมาว่าอยากให้หนูไปพักที่นั่นเพื่อเก็บพฤติกรรมเด็กเรียนไว้ทำการวิจัยน่ะลูก
พ่อเห็นว่ามันเป็นโอกาสดีที่หนูจะได้ทำเพื่อสังคมในอนาคต เลยยินดีที่จะให้หนูไปพักที่นั่น
อยู่กับคุณหมอแบคฮยอนสักพักนะลูกนะ”
“บยอนนิม!!”ดวงตากลมโตตั้งขึ้นมาทันที “จริงนะครับพ่อ!”
“จริงสิลูก”
“ฮือออ พ่อใจดีจังครับ
รักพ่อมากเล้ยยย”เด็กชายกระโดดกอดบิดาอย่างไม่ได้รับรู้แผนการใดใดที่กำลังจะเกิดขึ้น
นอกจากขอบคุณกระดาษใต้หมอนแผ่นนั้น... อย่างนี้แปลว่าเวทย์มนต์นี้สมหวัง และคยองซูจะทำให้บยอนนิมรับรักให้ได้เลย! เด็กน้อยยิ้มร่าก่อนจะขึ้นรถไปกับเลขาคนสนิทของบิดา
อย่างไม่ได้ติดใจที่บุพการีไม่ได้ไปด้วย
เพราะยังไงพ่อแม่ของเขาก็ไม่มีเวลาอยู่แล้ว
“คุณทำแบบนี้จะดีเหรอคะ”เมื่อรถออกตัวไปภรรยาก็เอ่ยถามผู้เป็นสามีที่ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะพูดเนิบช้า
“ดีแล้วล่ะ
ให้ลองไปเผชิญอะไรเอง..เดี๋ยวนี้เริ่มปีกกล้าขาแข็งก็ต้องทำแบบนี้ล่ะนะ”
“...”
“ให้ผจญความผิดหวังและความเลวร้ายบนโลกดูบ้าง..จะได้รู้ว่าการที่ริออกจากปลายปีกของฉัน...มันคือเรื่องเรื่องที่ผิดพลาด
เธอก็ไปชงชาให้ฉันได้แล้วล่ะ”
“คะ..ค่ะ”
“น่ะ...นี่ห้องบยอนนิมเหรอครับ?”
คยองซูเหลียวมองชั้นสามของตึกอย่างตื่นตาตื่นใจ
หลังจากพบว่าชั้นที่สองเป็นที่เก็บของสต๊อกจำพวกยาหรืออุปกรณ์ฉุกเฉิน
แบคฮยอนสีหน้าอยากตายมองพนักงานที่เริ่มจัดของๆอีกคนไว้อีกห้องหนึ่ง
เดิมทีนี่เป็นห้องพักของจงแดเวลาขี้เกียจกลับไปที่คอนโด
แต่พอปลายทางของคอนโดมีคิมมินซอกอยู่แบคฮยอนก็เห็นจิตแพทย์เพื่อนรักเหี้ยนกระหือรือกลับคอนโดทุกวันอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
“ขาดเหลืออะไรก็บอกแบคฮยอนได้นะครับ”
“คุณหมอจะกลับแล้วเหรอครับ”
“หมดเวลางานก็กลับน่ะสิ
ใครจะไปอยู่รอล่ะ”แบคฮยอนพูดอย่างหงุดหงิดอย่างไม่สนใจสายตาของจงแดที่มองมา
ชายหนุ่มเดินไปเอนตัวลงนอนอย่างไม่สนใจอะไรอีก ปล่อยให้จงแดหันมายิ้มให้กับคยองซูบางๆ
“ไม่เป็นไรนะครับ
เห็นแบบนี้แต่เขาใจดีมากเลยล่ะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ห้องน้ำอยู่ในตัวอยู่แล้ว
แต่ถ้าติดขัดตรงไหนก็เรียกแบคฮยอนได้เลยครับ
ไว้เจอกันนะ”จงแดส่งยิ้มให้ก่อนจะขอตัวออกไป
ทิ้งให้คยองซูมองแผ่นหลังของแบคฮยอนอย่างปลื้มปริ่ม... อา น่ากอดจุง...
ปึง!
“...”จู่ๆอีกคนก็ลุกขึ้นมาปิดประตูใส่หน้า
ปล่อยให้คยองซูยืนงงอยู่ที่เดิม... เอ...หรือว่าบยอนนิมจะเขิน ก็นั่นสินะเรามันน่ารัก
ใครๆก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดา เด็กชายเกาหลังคอแกรกแล้วกลับไปมองห้องแคบๆที่มีห้องน้ำในตัว
ทุกอย่างถูกจัดสรรอย่างพยายามที่จะให้เหมือนห้องเดิมของคยองซูมากที่สุด
ร่างเล็กปิดประตูก่อนจะดึงกระดาษเวทย์มนต์แห่งรักมานั่งอ่านอีกครั้ง... มือป้อมหยิบแป้งโดที่มัดตุ๊กตาที่เขียนชื่อตัวเองมัดเข้ากับตุ๊กตาที่เขียนชื่อของอีกฝ่ายมานั่งมอง
สุดท้ายก็เก็บเข้ากล่องวางไว้บนหลังตู้เสื้อผ้า
ดวงตาเหลือบไปเห็นช่อดอกไม้ที่ตัวเองได้รับมาวันนี้
เป็นรางวัลจากคุณครูมินโฮที่สอนวิชาคณิตศาสตร์เพราะคยองซูได้คะแนนดี...
แต่ไม่ใช่หรอก คุณครูมินโฮต้องหลงรักเขาแน่นอน
ก็แค่หาข้ออ้างเอาดอกไม้มาให้เท่านั้นล่ะนะ
“เอ๊ะ...”ดวงตากลมโตสังเกตเห็นว่าในช่อดอกไม้นั้นมีดอกไม้สีม่วงและสีชมพูปะปนมา
มือน้อยความกระดาษจดสูตร(?)ก่อนจะพบว่ามันเข้าข่ายการอยากเจอคนในฝัน
ทำได้ด้วยการนำอ่างน้ำไปวางในทิศใต้
โปรยกลีบดอกไม้แล้วเอาหน้าจุ่มเดี๋ยวชายในฝันก็มา...
แต่เพราะด้วยความขี้เกียจเอาหน้าจุ่มเดี๋ยวจะหายใจไม่ออก...
คยองซูจึงเปิดน้ำอุ่นไว้พร้อมกับลิดกลีบดอกไม้โปรยลงไปในอ่างแช่ตัวในห้องน้ำนั้น
แช่เอาแล้วกันเผื่อจะได้ผลเร็วๆ ว่าแล้วก็จัดการเปลื้องผ้าลงไปแช่ในอ่างอย่างสบายใจ
เดี๋ยวบยอนนิมก็มา...
แต่บยอนนิมเห็นดโยโป๊จะเป็นไรมั้ยนะ..ไม่เป็นไรดโยหุ่นดีอยู่แล้ว...
แต่ว่า..วันนี้มีเทสตั้งหลายวิชา...
เหนื่อยจังเลย...
“เฮ้ จะไม่กินข้าวรึไง”
แบคฮยอนเมื่อเห็นว่าอีกคนเงียบไปและได้เวลากินข้าวก็เดินมาเคาะประตูห้อง
ซึ่งทุกอย่างก็เงียบกริบจนผิดสังเกต
แบคฮยอนสังหรณ์ใจไม่ดีจึงรี่เข้ากระแทกประตูสองสามครั้งจนกลอนหลุด
ชายหนุ่มที่สวมเพียงเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาวสีดำเข้าไปด้านในห้องก่อนจะพบว่าประตูห้องน้ำเปิดค้างไว้
และสิ่งที่ทำให้เขาเบิกตากว้างนั่นคือร่างของโดคยองซูกำลังจมอยู่กับก้นอ่าง!
“เฮ้ย!!”
ชายหนุ่มรีบพุ่งตัวไปช้อนร่างของเด็กชายขึ้นมาทันทีอย่างไม่ได้สนว่าอีกคนจะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าสักชิ้น
แบคฮยอนมองริมฝีปากซีดของคยองซูก่อนจะใจหล่นวูบ...ชิบหายละมาคืนแรกลูกเขาก็ตายเลยเหรอวะเนี่ย!! แบคฮยอนรีบวางร่างคยองซูลงก่อนจะทำการเปิดลำคอ ก่อนเร่งผายปอดพร้อมกับนวดหัวใจซ้ำๆอย่างรีบเร่ง
“ฟื้นดิ...อย่าเพิ่งตาย..ฉันไม่อยากโดนผีหลอกนะเว้ย”
แบคฮยอนเป่าปากสลับกับนวดหัวใจของอีกคนจนคิ้วหนาๆของเด็กน้อยเริ่มขมวดแล้วสำลักน้ำออกมา
คยองซูรู้สึกหนาวขาแต่ว่ากลับอุ่นที่ริมฝีปากและหน้าอก เด็กชายปรือตาขึ้นก่อนจะพบใบหน้าของบยอนแบคฮยอนใกล้ๆ
ซึ่งอีกฝ่ายก็กำลังมองเขาด้วยสีหน้าคงกังวล...
หล่อจังเลยT^T…
ได้ผลจริงๆด้วยT^T....
“เฮ้!
เป็นยังไงบ้าง..ดีขึ้นรึยัง”ร้องทักพร้อมกับตบข้างแก้มยุ้ยเบาๆ
จนสุดท้ายคยองซูก็ค่อยๆลืมตาขึ้นเต็มสองตาและพบว่าตัวเองกำลังนอนกับพื้นห้อง...
โป๊ด้วย...
“ว้าก!!”ผวาลุกขึ้นกอดตัวโดยที่แบคฮยอนก็หน้าเหวอไปเหมือนกัน
ลืมไปว่าอีกฝ่ายไม่ได้สวมอะไรสักชิ้น...
แต่ผู้ชายเหมือนกันไม่น่าจะอายรึเปล่าวะ...
เขาชะงักนิ่งเมื่อจู่ๆคำพูดของพ่อเด็กก็ไหลเข้ามาในหัว...
จึงรีบลุกไปดึงผ้าขนหนูส่งให้อีกคนก่อนจะเบี่ยงหน้าออกไป
“เอ้า เอาไปห่มซะ”
“...ทำไมผมมานอนตรงนี้ล่ะ”
“จะไปรู้เหรอมาถึงก็ไปนอนใต้อ่างแล้ว! อยากตายนักรึไง!!”เผลอตะคอกใส่อีกฝ่ายจนคยองซูเลิกคิ้วมองใบหน้า
สีหน้าเหมือนตกใจกับน้ำเสียงทำให้แบคฮยอนอ้าปากค้างพลันค่อยๆลดน้ำเสียงลงมา
“คราวหลังถ้าเหนื่อยก็นอนก่อน อย่าเพิ่งไปแช่น้ำ เดี๋ยวก็ไม่สบาย
อยากโดนเข็มฉีดก้นเหรอ?”
“บยอนนิม”
“ฉันชื่อบยอนแบคฮยอน”
“เป็นห่วงผมเหรอ?”
“ห่ะ?”แบคฮยอนทำตาปริบๆมองคยองซูที่แม้จะมีแค่ผ้าขนหนูห่อกายแต่ก็ยังเอามือขยำแก้มอย่างมีความสุขแบบไม่ได้นึกถึงความเป็นความตายก่อนหน้านี้สักน้อย
“บยอนนิมนี่เท่จังเลย
ดโยว่าแล้วว่าบยอนนิมต้องใจดี พรุ่งนี้ชิงชิงจะต้องรู้เรื่องแน่ๆ คึคึคึคึคึ”
“อะไรของนาย...แล้วจะกินมั้ยข้าว...”
“โอ๊ะกินสิ ดโยหิวมากเลย”เด็กน้อยหันหน้ามาก่อนจะหรี่ตาอย่างมีเลศนัยใส่ชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วเล็กๆ
“หว่าย...จุกนมบยอนนิม สีชมพูด้วย”
“ชิท!”ชายหนุ่มสะดุ้งก้มมองตัวเองที่เชิ้ตตอนนี้เปียกน้ำจนเห็นสรีระภายในบางส่วน..ไอ้เด็กแก่แดดนี่...
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินหนีโดยที่คยองซูก็ร้องเรียก
“บยอนนิม! ไปไหนอ้ะ!”
“ไปไหนก็ได้มีขา!”เสียงตอบเหวี่ยงๆดังกลับมา แต่ใบหูแดงๆนั่นฟ้องกับเด็กชายว่าอีกคนกำลังเขินอย่างใหญ่หลวงแน่นอน
คยองซูลูกขึ้นสูดลมหายใจที่แม้จะทำให้แสบจมูกเล็กน้อย
พลันหันไปหาเสื้อผ้ามาแต่งกายไปกินข้าวอย่างอารมณ์ดี...
เวทย์มนต์แห่งรักนี่มันดีจริงๆแฮะ...
*******************
เอาจริงดิ....
แท็ก #ฟิคพี่หมีฮุน
เจ้าของเดียวกับ หมีเพดโด้และสาวดุ้นกับหนุ่มถ้ำมองค่าบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น