[Canon] Goodnight
Pairing: Thomas x Newt (Character: Dylmas)
Author: RUNAWAY05
Note: สั้นกว่ากางเกงในใบเตยอาร์สยาม
*
“ทางนี้! เร็วเข้า!!”
เสียงตะโกนร้องเรียกของกลุ่มเด็กวัยรุ่นดังขึ้นท่ามกลางซากปรักหักพัง
ทั้งหมดพากันเข้าซ่อนใต้กองคอนกรีตถล่มที่พอเห็นโพรงให้หลบจากสิ่งกึ่งไม่มีชีวิตที่วิ่งไล่
ก่อนจะหุนหันไปมาเมื่อไม่พบมนุษย์เป้าหมาย มันส่งเสียงคำรามอยู่พักใหญ่ๆจนแน่ใจว่าไม่น่าพลาดในการค้นหาจึงยอมถอยทัพออกไป
“มันน่าจะไปแล้ว”เสียงของผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
และทุกคนก็เห็นพ้องต้องกัน เทเรซ่าผ่อนลมหายใจเล็กน้อย
หล่อนรวบผมยาวสยายนั้นสะบัดออกไปด้านหลัง พร้อมกับเสียงของฟรายแพนที่พึมพำอย่างไม่สู้ดี
“วินสตัน...นายไม่โอเคเลย”
“ฉันไหวน่า...พวกเราเหลือกี่คน”เด็กหนุ่มส่งเสียงแผ่วเบาในลำคอก่อนจะถูกจัดท่านอนท่ามกลางแสงสลัว
“พวกเราโดนพวกแคร้งจับไปคนนึง”มินโฮเอ่ยปากเรียบๆ
“เราควรทำแผล”
“ฉัน...ฉันทำให้เอง”แอริสอาสาพร้อมกับฟรายแพนที่ขยับเปิดเป้หยิบผ้าออกมา
ทุกคนช่วยกันทำแผลให้กับวินสตันที่ผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ แผลที่ท้องหากปฐมพยาบาลเสียสักหน่อยก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
“ยา...มียามั้ย
เขาควรได้ยาระงับปวดนะ”แอริสเงยหน้าขึ้น และเทเรซ่าก็ส่งกล่องเฟิร์สเอดที่เธอเก็บมาจากด้านในให้
“นอนกันเถอะ พวกเราต้องพักผ่อนเพื่อเดินทางพรุ่งนี้”มินโฮสรุป
ดวงตาเรียวเหลียวมองไปยังโทมัสที่ยังคงพันพ้าให้กับข้อมือของนิวท์อยู่เงียบๆ
ดวงตาสวยนั้นปัดมองนักวิ่งของทุ่งที่ยามนี้อยู่ในดินแดนมอดไหม้เวลาดึกสงัด ลมแรงๆปนละอองทรายทำให้ลมหายใจที่ผ่อนมาแต่ละครั้งนั้นยากลำบากเหลือเกิน
ทุกคนแยกย้ายกันเข้านอนเพื่อรอเวลาจนกว่าจะเช้า เพื่อที่จะได้ออกเดินทางกันอีกครั้ง
เพราะเทเรซ่าเป็นผู้หญิงจึงถูกให้ไปนอนด้านในของโพรงที่น่าจะปลอดภัยกว่า
ตามด้วยฟรายแพน แอรีส ที่คอยดูแลวินสตัน ด้านนอกเป็นมินโฮ โทมัสและนิวท์ที่นั่งพิงต้นแขนหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้าจากการหลบหนีและการเดินทางแบบกะทันหัน
เขาไม่รู้แน่ชัดนักว่าโทมัสเจออะไรมา แต่เพราะเชื่อใจ
นิวท์เลยไม่อยากกังขาไปมากกว่านี้ และถ้าไม่มีความเชื่อใจ
นิวท์คงไม่ตามโทมัสออกมาจากทุ่งที่เคยอยู่อย่างแน่นอน
เวลาผ่านไปเท่าใดไม่มีใครรู้ได้
สายลมหวีดหวิวยามวิกาลยิ่งทำให้รู้สึกขนลุกสะท้าน นิวท์ลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเงยหน้ามองโทมัสนี่น่าจะหลับพักผ่อน...
แต่เปล่าเลย อีกฝ่ายไม่ได้ทำแม้แต่หลับตา
ยังเหม่อมองออกไปยังซากเมืองถล่มเหล่านั้นอย่างไม่ได้พูดอะไร
“ทำไมถึงไม่นอน?”เขาเอ่ยปากถามไปเบาๆ
และโทมัสก็ก้มมองเขาช้าช้าราวกับพิจารณา
“ฉันไม่อยากฝัน...ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ความทรงจำงี่เง่าพวกนั้นมันก็จะกลับมา
ฉันไม่อยากหลับเพื่อที่จะได้ยินประโยคเดิมๆว่าโลกนี้มันโหดหรือวิคเค็ดสิดี”นิวท์พิจารณาใบหน้าด้านข้างของโทมัสที่ผ่อนลมหายใจหนักหน่วงออกมาหนหนึ่ง
“ทอมมี่,ขอบใจนะ”
“?”
“ถ้าไม่ได้นาย...ฉันคงตายอยู่ในนั้น”กล่าวบอกอย่างนุ่มนวล
พร้อมกับหัวแม่มือของโทมัสแตะเข้าเบาเบากับบาดแผลบนใบหน้า
“ฉันจะให้นายตายได้ยังไง... ให้ทนเห็นนายตายฉันยอมตายดีกว่า”
“ถ้านายตายใครจะนำพวกเราไป”นิวท์ยิ้มจางๆ
ดวงตาสวยนั้นทอดมองไปยังวินสตันที่หลับพักผ่อนอยู่ “จริงอยู่ที่มันบ้ามาก
พวกเราที่รู้จักกันสองสามวัน แต่ยอมหนีตายตามนายเหมือนรู้จักกันมาสิบๆปี
แต่เพราะคำพูดของนาย ที่บอกว่าถ้าออกมาเรายังได้เลือก ดีกว่าอยู่ในนั้น”
“...”
“อย่าโทษตัวเอง...ทอมมี่ ต่อให้นายไม่ไปที่ทุ่ง
ก็ต้องมีสักวันที่วงกตไม่ปิดอยู่ดี ฉันไม่รู้ว่านายไปเจออะไรมา แต่ฉันเชื่อว่า
สิ่งที่นายทำให้ฉันมันคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉันเชื่อว่าต่อให้สุดท้ายเหลือมีคนรอดไปคนเดียว
พวกเราก็ไม่เสียใจ เราทำในสิ่งที่อัลบี้ฝากฝังไว้แล้ว”นิวท์กระซิบเบาๆที่หัวไหล่ของอีกฝ่าย
“ดูสิ...ซากเมืองพวกนี้ มันเคยเป็นเมืองมาก่อน คนน่าจะเยอะ”
“นิวท์”
“ทุกคนตอนนั้นคงมีความสุข จนกระทั่งทุกอย่างเปลี่ยน...
ฉันแค่หวังว่าเราจะแก้ไขได้ เราไม่เหมาะกับที่นี่ เหมือนกับเราไม่เหมาะกับที่ทุ่ง
อย่ารู้สึกผิดเลย”
“อย่าพูดเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไรตลอดเวลาแบบนี้สิ”
“ฉันรู้หัวใจของนาย..ทอมมี่”เสียงกระซิบพร้อมกับริมฝีปากที่เชิดจูบเบาๆทำเอาคนที่ให้นั่งพิงสะดุ้งนิดหน่อย
“เฮ้...”
“อย่าเสียงดังสิ...”
“...”โทมัสนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเชยช่วงคางเรียวนั้นให้ยกขึ้น
สัมผัสของริมฝีปากที่แตะต้องกันนั้น โทมัสจำได้ว่ามันแค่ความเผลอเรอตอนที่นิวท์เอาน้ำสูตรแปลกของแกลี่ให้กิน
พูดถึงกรีฝเวอร์ แม้มันจะเป็นเรื่องไม่ตั้งใจ แต่มันเหมือนเป็นเรื่องที่ดีที่หลังจากปาร์ตี้นั้นจบลงพวกเขาไม่ได้จบลงด้วยการแยกย้ายไปนอน
และพวกเขาเริ่มมันอีกครั้งมากกว่าริมฝีปาก นิวท์เรียกชื่อของเขาได้ถูกพร้อมๆกับรอยเล็บที่จิกลงมายังไหล่ในครั้งแรก
และครั้งต่อมาเรื่อยๆ... กลิ่นขององุ่นยังอวลจางในความรู้สึกของโทมัสแม้ว่าริมฝีปากนั้นจะล่าถอยออกไป
“ถ้าพวกเราปลอดภัย...ฉันจะสามารถทำแบบนี้กับนายทุกวันได้มั้ย?”
“ทั้งหมดของฉันเป็นของนาย..นิวตัน”
“บ้าจริง”รอยยิ้มหวานยังเด่นชัดในสายตาท่ามกลางความมืดสลัว
เสียงขยับตัวของมินโฮทำให้พวกเขาชะงักก่อนจะส่งยิ้มให้กันอย่างขำขันเมื่อเสียงกรนนั่นลอดออกมาจากนักวิ่งตัวโต
นิวท์ขยับรอยยิ้มให้กับโทมัสพลันลูบมือไปกับข้างแก้มของอีกฝ่ายอย่างทะนุถนอม
“มันคงดีกว่านี้ถ้าพวกเราไม่ได้อยู่ใต้ซากคอนกรีตนี่”
“หรือ...เปลนอนในทุ่ง”อีกฝ่ายกระซิบยิ้มๆและโทมัสก็ลูบเส้นผมสีทองนั้นอย่างเบามือ
“พักเถอะ เดี๋ยวต้องเดินทางอีก”
“นายก็ด้วย...แม้ว่านายจะฝันไม่ดีตลอดเวลาเลยก็เถอะ
ฝันดีนะ”นิวท์ขยับกายพิงข้างตัวของโทมัสอีกครั้ง
พร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาเหมือนที่เขาเคยฟังทุกคืน
แค่อยู่ในพื้นที่ๆแตกต่างออกไป พวกเขายังมีความหวังว่าจะรอดพ้นจากที่ตรงนี้ไปได้
ในที่ๆไม่มีการทดลอง ไม่ต้องวิ่งหนี ไม่ต้องต่อสู้ใดใด
โทมัสหลับตาลงช้าๆทันทีที่นิวท์เอ่ยปากบางเบาราวกับจะกล่อมให้เขาหลับฝันดี
“ฉันรักนาย,ทอมมี่”
*
สั้นมากแง๊ 55555 กลัวลากยาวละเวิ่นเว้อ
ไม่มีแท็กนะคับ อ่านตามอัธยาศัยจ้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น