Title
: Debutante
Author
: RUNAWAY05
Pairing
: Shixun x Luhan x Sehun
Type/Rate
: Erotica /NC-19
Note
: เรื่องนี้ไม่มีคนใสจริงๆนะ....
จวบจนอรุณรุ่งเข้าถึง
แผ่นเบค่อนนาบกระทะจนส่งเสียงฉ่าฉ่า
อาหารเช้าแบบตะวันตกถูกจัดวางโดยลู่หานที่วันนี้ไม่มีแรงพอที่จะทำอาหารมื้อเช้าแบบปกติ
ได้แต่ทำเมนูง่ายๆไปเพียงเท่านั้น
ความรู้สึกหวิวๆยังเกิดขึ้นที่หัวใจและแผ่ซ่านไปรอบตัว
แม้เมื่อคืนจะไม่ถึงกับสอดแทรกไปตามแรงปรารถนา
แต่การเล้าโลมต่อกันอย่างอ้อยอิ่งทำให้ลู่หานแทบจมความสุขตายหลายๆรอบ
แม้จะในตอนเช้าที่ลืมตาตื่นและเห็นคุณซื่อชวินตระกองกอด
ก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่าเหมือนฝัน
“อรุณสวัสดิ์”ชายหนุ่มผู้เป็นแฝดพี่ทักทายปกติ
ก่อนจะวางกระเป๋าทำงานและเสื้อสูทพาดพนักพิง เขานั่งลงต่อหน้ามื้อเช้าบนโต๊ะพลันเอ่ยปากถาม
“ทานด้วยกันมั้ย?”
“ผมยังไม่หิวครับ..คุณซื่อชวินจะรับชาหรือกาแฟดีครับ?”
“ขอเป็นนมสดนะ”สั่งเมนูแปลกๆให้ประหลาดใจ
แต่ลู่หานก็แค่พยักหน้ารับแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นรินนมสดใส่แก้วแล้วอุ่นเล็กน้อยตามคำสั่ง
ลู่หานวางแก้วน้ำนมลง มองอีกฝ่ายที่ค่อยๆละเลียดทานอาหารเช้าตามประสา
เรียวลิ้นที่แลบไล้เช็ดคราบซอสบนริมฝีปากทำเอาเด็กหนุ่มเบนสายตาไปทางอื่น ก่อนที่ซื่อชวินจะดื่มนมไปตามปกติ
แต่ริมฝีปากที่ฉ่ำด้วยคราบขาวทำให้ลู่หานอดก้มหน้าหนีไม่ได้
ในเมื่อความรู้สึกของเมื่อคืนยังหลั่งไหลเพียงเพราะภาพที่เห็นกระตุ้นให้นึกถึง
“ชงกาแฟดำให้หน่อย ขอไวๆ”
เสียงที่ดังขึ้นทำเอาลู่หานสะดุ้งเล็กน้อย
ก่อนจะพบแฝดน้องของบ้านที่ชื่อว่าโอเซฮุนปรากฏกายบนโต๊ะอาหาร
เจ้าตัวสวมเพียงกางเกงบ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีดำสนิท
ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับเพิ่งตื่นจากนิทรา ลู่หานรับคำแผ่วๆก่นจะลากถาดกลับเข้ามาในครัวเพื่อชงกาแฟ
ท่ามกลางเสียงสนทนาของสองแฝดที่ดังขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าคุณโบอาไม่จริงจังกับนายหรอก
ถึงนายจะพามาที่นี่บ่อยๆ”ซื่อชวินพูดพลางเถือไส้กรอกเนิบช้าไม่เร่งร้อน
โดยที่เซฮุนก็สับไส้กรอกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะจิ้มเข้าปากไม่สนอกสนใจ
“ก็ไม่ได้จะจริงจังอยู่แล้ว”
“แต่ข่าวที่ออกมันไม่ดีเอาซะเลยนะ
ทายาทตระกูลดังมีสัมพันธ์ลับกับภรรยานักการเมือง
ดีที่นักการเมืองคนนั้นเกรงใจคุณพ่ออยู่ นายจะทำให้คุณแม่กังวลไปถึงไหน?”
“ไม่อยากฟังแล้วน่า”
“จริงๆเลยนะ แล้วคราวนี้ก็ไม่ต้องไปไหนล่ะ
เก็บตัวอยู่ที่บ้าน ช่วยลู่หานซักผ้าบ้างก็ดีนะ”ซื่อชวินวางแก้วนมลง
โดยที่ลู่หานก็เสิร์ฟกาแฟดำให้เซฮุนพอดี แฝดน้องหรี่ตาก่อนจะเอ่ยบางเบา
“กลับมาดื่มนมอีกแล้วเหรอ?”
“...”ซื่อชวินไม่ตอบ
แต่แค่ยกยิ้มเล็กน้อยให้น้องชายหงุดหงิดก่อนจะวางช้อนแล้วลุกขึ้น
ชายหนุ่มก้าวเท้าที่สวมด้วยรองเท้าฟองน้ำสีขาวไปที่ประตูบ้านโดยลู่หานก็ถือสูทและกระเป๋าตามออกไปส่งตามปกติ
ชายหนุ่มใส่สูทสวมรองเท้าเรียบร้อยก็หันมาหาลู่หานที่ขยับจัดปกเสื้อให้
ดวงตาคมก้มมองเด็กหนุ่มที่เชยตาขึ้นมองก่อนจะกล่าวแผ่วๆ
“อยู่กันสองคน...ห้ามไปสุงสิงกับเซฮุนเด็ดขาดเลยนะ”
“...”
“ฉันก็หวงของฉัน
หวังว่าลู่หานจะเข้าใจ”
“ครับ”ใบหน้าหวานส่งยิ้มอ่อนๆ พลันก้าวเดินไปส่งซื่อชวินที่รถ
จนกระทั่งรถแล่นออกไปและรั้วก็เปิดปิดอัตโนมัติ
ลู่หานกลับมาเก็บจานก็พบว่าเซฮุนกำลังมองอยู่
เขาพยายามก้มหน้าไม่สบตาก่อนจะได้ยินเสียงแฝดน้องของบ้านเอ่ยลอยๆ
“ไม่นึกว่าป้าอึนบีจะเทรนด์เด็กมาแทนได้ดีขนาดนี้...มีบริการส่งเจ้านายไปขึ้นรถ
ท่าจะเป็นพ่อบ้านดีเด่น”
“...”
“แต่พี่ชวินก็เก่งนะ
ไม่นานก็ตีสนิทกับนายได้แล้ว...ขึ้นเตียงกันรึยังล่ะ?”เซฮุนกล่าวถามด้วยถ้อยคำที่ทำให้ลู่หานสะดุ้ง
ไม่รู้สึกถูกชะตากับอีกคนนักแม้ใบหน้าจะเหมือนแฝดพี่อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“ได้โปรดอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ
มันไม่ดีต่อคุณซื่อชวิน”
“ก็นั่นสินะ...นายคงไม่รู้ว่าทำไมแม่บ้านของเราถึงเป็นป้าอึนบี
และแม่นายก็ยอมให้นายที่เป็นเด็กผู้ชายมาทำงานอย่างง่ายๆ”ชายหนุ่มกัดขนมปังชีสก่อนจะพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่
“เพราะที่นี่ไม่สมควรมีเด็กสาว...นายคงรู้เรื่องหลังเที่ยงคืนห้ามออกจากห้อง
แต่มันไม่ใช่เพราะฉันคนเดียวหรอกนะ”
“...”
“ตั้งแต่บ้านใหญ่แล้ว
คนใช้สาวๆหลงคารมพี่ชวินกันไปไม่รู้กี่คน อุ้มท้องร้องไห้มาหาก็มี
ผู้ชายคนนั้นน่ะไม่ได้นุ่มนวลแบบที่คิดหรอกนะ นายควรห่างเอาไว้ดีกว่า”
“ผมไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน...แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะทราบเรื่องนี้ไปทำไม
ผมมาทำงานที่นี่ ก็รู้สึกว่าการทำงานสะดวกใจขึ้นเพราะคุณซื่อชวิน เขาเมตตากับมาก
และผมก็นับถือเขา ดังนั้น...ผมไม่ได้เก็บส่วนนั้นมาใส่ใจหรอกครับ สิ่งที่เป็นจะดีหรือไม่ดี...
มันก็คือสิ่งที่ประกอบเป็นเขา”
“แล้วนายจะเสียใจ”เซฮุนกล่าวเท่านั้นก่อนจะทานอาหารต่ออย่างไม่สะทกสะท้านอะไรเท่าไหร่
และลู่หานก็แต่เก็บจานส่วนของซื่อชวินออกไปเงียบๆ มีคนอื่นมาก่อนอย่างนั้นเหรอ...
นั่นสินะ คุณซื่อชวินเป็นคนอ่อนโยน ใครๆก็อยากจะเข้าหา
อีกอย่างเรื่องเมื่อคืนก็น่าจะบ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ไม่เคยคุ้นกับเรื่องอย่างว่า
พอกลับออกมาลู่หานก็ไม่พบคุณเซฮุนอยู่ที่โต๊ะแล้ว
เหลือเพียงจานและแก้วกาแฟทิ้งให้เห็นร่องรอยการดื่มกินเพียงเท่านั้น
เสียงฝีเท้าด้านบนและเสียงปิดประตูทำให้ลู่หานแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงกลับเข้าไปในห้องนอนแล้ว
จึงได้ล้างจานส่วนที่เหลือและเช็ดมือจนแห้ง ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดบ้านอีกครั้งอย่างไม่คิดเบื่อ
เพียงแต่คราวนี้การเก็บกวาดห้องของคุณซื่อชวินจะค่อนข้างลำบากความรู้สึกไปหน่อย
เพราะมีแต่กองทิชชู่ แถมคราบบนผ้าปูที่เลอะไปถึงผ้าห่มจนต้องเปลี่ยน
เรียกได้ว่างานวันนี้ไม่ได้ง่ายดายสักเท่าใด แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถ
จนเข้าถึงช่วงเที่ยงลู่หานก็ทำอาหารไว้กับเจ้านายที่เดินมาหยิบไปกินบนห้องเหมือนเดิม
พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันอีกและลู่หานก็คิดว่าเขาไม่ค่อยมีบทสนทนากับผู้ชายที่ชอบพูดจาห้วนๆและกัดจิกอย่างเย็นชานัก
...เมื่อเห็นว่าวันนี้อากาศดี แดดไม่แรงมากเท่าไหร่
ลู่หานจึงได้ออกไปทำสวนหน้าบ้านให้เรียบร้อยตามที่คุณผู้หญิงสั่งไว้แต่แรกจนสำเร็จ
ร่างบอบบางถอดเสื้อแขนยาวที่ชุ่มเหงื่อออกจนเหลือเพียงเสื้อกล้ามแขนกว้างกับกางเกงขาสามส่วนทะมัดทะแมง
เข้าตกแต่งสวนดอกไม้ที่น่าจะร้างเฉาไปเสียนาน
กวาดเศษหญ้าไปกองอีกฝั่งแล้วจึงขนออกไปใส่ถุงให้รถมารับไปกำจัด
กว่าจะเสร็จก็บ่ายคล้อย ลู่หานเดินกลับมาจนรู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่
จึงได้เงยหน้าขึ้นไปและพบว่าเซฮุนกำลังมองลงมาจากทางหน้าต่างชั้นสอง
แทนที่จะรู้สึกตระหนกหรือรีบออกไปจากตรงนั้น
เด็กหนุ่มกลับรวบรวมความกล้าส่งเสียงขึ้น
“คุณเซฮุนครับ”
เสียงหน้าต่างกระจกเลื่อนเปิดพร้อมใบหน้าไม่สบอารมณ์ของผู้เป็นนายที่ตะโกนลงมา
“มีอะไร? ป้าอึนบีไม่สอนเหรอไงว่าห้ามตะโกนหาเจ้านายน่ะ”
“คือ...เลื่อนรถให้ผมหน่อยครับ”
“?”
“ผมจะล้างรถ”ลู่หานตอบ
ก่อนจะหลบหน้าไม่มองปฏิกิริยาของเซฮุนจนเสียงนั้นเงียบไป
เขาเงยหน้าไปมองอีกครั้งก็ไม่พบใครแล้ว
จนกระทั่งพบว่าคุณเซฮุนที่เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าร่มสามส่วนก้าวฉับๆไปที่โรงรถ
ก่อนจะขับรถของตนมาจอดไว้ที่ลานด้านหน้า ลู่หานเอาอุปกรณ์ทำสวนไปเก็บ
ก่อนจะเข้าไปหาอุปกรณ์ล้างรถในห้องเก็บของ
ฝ่ามือเลือกน้ำยาล้างรถก่อนที่เสียงแหบห้าวจะดังด้านหลัง
“สีฟ้า”
“...”
“น้ำยาล้างรถของฉันสีฟ้า ของพี่ชวินสีชมพู
ฉันไม่ชอบกลิ่นนั้น ฟองน้ำก็สีเดียวกัน ห้ามเอามาปน”
“ครับ..”ลู่หานรับพลางกระพริบตาตาปริบๆ
ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกไป เด็กหนุ่มยู่ปากกับความจู้จี้ของแฝดผู้น้องของบ้าน
แต่ก็ทำใจว่านิสัยเจ้านายแต่ละคนไม่เหมือนกันเป็นธรรมดา
เด็กหนุ่มมาที่ลานหน้าโรงรถ ต่อสายเปิดน้ำ ผสมน้ำยาก่อนจะล้างรถไปตามประสา
ฉีดน้ำไปตามซี่ล้อพลันเอาฟองน้ำเก่าๆต่อยๆเช็ดถูให้สะอาดเอี่ยม
จนกระทั่งได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้น
แชะ!
“?”ใบหน้าหวานหันไปมอง
ก็พบว่าที่โรงรถใกล้ๆนั้นคุณเซฮุนกำลังถือกล้องถ่ายรูปมาทางเขา
ดวงตากลมโตเบิกมองอย่างตื่นๆเล็กน้อย โดยที่อีกฝ่ายก็ละใบหน้าออกมา
“ล้างต่อสิ”
“...”ได้แต่พยักหน้ารับเบาๆเพราะจำได้ว่าคุณซื่อชวินเคยกล่าวว่าแฝดคนน้องของตนชอบถ่ายภาพ
และท่าทางจะเรียนกับด้านนี้อยู่ ลู่หานจึงได้แต่ทำงานต่อ
ปล่อยให้เซฮุนมองร่างขาวนวลที่สวมเสื้อกล้ามแขนกว้าง กางเกงที่เปียกน้ำจนแนบเนื้อ
ผิวกายที่ขาวเหลืองราวงาช้าง รูปร่างกะทัดรัดประสาเด็กหนุ่มสุขภาพดี
แต่ก็น่าทะนุถนอมปกป้องราวกับดอกไม้ จากที่เคยถ่ายแต่คนและรถ
ก็เหลือเป็นถ่ายเฉพาะส่วนของคน ทั้งกางเกงที่เปียกน้ำจนเห็นขอบชั้นใน
ทั้งคอเสื้อที่เว้าลงจนเห็นเม็ดยอดอกนูนออกมา
เซฮุนกดซูมกล้อง..ก็พบร่องรอยแถวๆหน้าอก...
ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย..
ชายหนุ่มค่อยๆละกล้องออกจากใบหน้า
เพื่อใช้สายตาตนมองลู่หานได้ถนัดถนี่ ใบหน้ารูปไข่ปลายคางแหลม
สองแก้มมีเนินเนื้อเล็กน้อยไม่แห้งตอบ คิ้วได้รูป ดวงตากลมโตแพขนตายาวราวกับตุ๊กตา
จมูกโด่งเล็กที่ปลายรั้นนิดหน่อย ริมฝีปากน้อยๆสีชมพูอ่อน
เครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มราวกับเด็กวัยแรกรุ่น
และเสียงฮัมเพลงเบาๆที่เจ้าตัวเผลอส่งออกมาโดยไม่รู้ตัว
สายตาของเซฮุนจ้องนิ่งๆอย่างไม่สามารถเดาได้ว่ามีอะไรอยู่ในความคิด
จนกระทั่งลู่หานเช็ดซี่ล้อจนแห้งเป็นสัญญาณว่าล้างรถเรียบร้อย เซฮุนจึงได้เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“ทีหลังไม่ต้องล้างแล้วนะ”
“เอ๊ะ?”เด็กหนุ่มเลิกคิ้วแปลกใจ
โดยที่เจ้านายก็กล่าวเสียงอ่อนลง
“ปกติเราเอารถไปล้างที่ศูนย์
สวนหน้าบ้านหรือสระว่ายน้ำมีช่างมาคอยทำอยู่แล้ว ไม่ต้องเหนื่อยทำหรอก
อย่าไปสนใจคำพูดคุณแม่นักเลย”
“...”ลู่หานกระพริบตาปริบๆโดยที่เจ้านายก็ผละออกจากเสาที่พิงอยู่ก่อนจะกล่าวเรียบๆ
“ฉันอยากกินสตอเบอรี่ปั่น ใส่วิปครีมไม่เยอะ
อาบน้ำแล้วไปทำให้ฉันด้วย”
“ครับ”ลู่หานรับคำเบาๆ ก่อนจะเอาอุปกรณ์ไปเก็บ
เด็กหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้ง แล้วกลับเข้าไปในครัว
หยิบสตอเบอรี่แช่แข็งแบบแพคกับวิปปิ้งครีมออกมาลงมือทำของว่างให้เจ้านายที่กำลังนั่งกินขนมห่ออยู่ที่โต๊ะทานข้าว
ดวงตากลมโตลอบมองคุณเซฮุนที่อ่านนิตยสารไปกินขนมไปอยู่เช่นนั้น
คุณเซฮุนไม่ต่างกับคุณซื่อชวินมากนัก เพียงแต่ดูผอมกว่าเล็กน้อย
และผมก็เป็นหน้าม้าสีดำสนิท แววตาก็ค่อนข้างต่างไปเช่นกัน
ดูเย็นชาและไม่ค่อยสนใจใคร ท่าทางไม่ใช่ผู้ชายเอาแต่ใจนัก
แต่ก็ไม่ได้อ่อนโยนขนาดคุณซื่อชวินอยู่ดี
“ได้แล้วครับ”จัดวางของที่สั่งให้กับผู้เป็นนาย
ก่อนจะถอยตัวออกไปล้างเครื่องครัว แต่ทว่าเซฮุนกลับเอ่ยปากออกมาเสียก่อน
“นั่งลงก่อนสิ...ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ครับ?”ร่างเล็กๆหย่อนกายลงเก้าอี้ที่เซฮุนชี้
ก่อนที่ชายหนุ่มก็เอ่ยถามบางเบา
“เรียนอยู่ที่ไหนล่ะ?”
“ที่โรงเรียนSครับ”
“จะเรียนต่อรึเปล่า?”
“คงไม่ครับ คงต้องออกมาทำงาน
ผมอยู่กับแม่แค่สองคน ผมมาช่วยงานแทนป้าอึนบี พอเปิดเทอมก็ไปแล้วล่ะครับ”
“งั้นเหรอ...”ทอดเสียงล่องลอยโดยที่ลู่หานพยายามไม่มองริมฝีปากของเซฮุนที่แตะปลายหลอดนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
“มีอะไรจะถามฉันรึเปล่า?”
“เอ๊ะ...”
“มีอะไรจะถามฉันมั้ย...อย่างเช่นเรื่องหลังเที่ยงคืน...”
“...”
“ผู้หญิงคนเมื่อวันก่อนก็นั่นแหล่ะ
เขามีเจ้าของแล้ว ไม่มาสนใจฉันหรอก และคนอื่นๆก็เหมือนกัน... พวกเธอมาด้วยความพอใจ”
“พอใจเหรอครับ?”
“ทำไม...นายคิดว่านี่เป็นความรักเหรอ?...ไม่ใช่หรอก”เซฮุนจ้องใบหน้าของลู่หาน
“ที่นี่ไม่มีความรัก”
“...”
“ถ้าคิดตรงนี้ไว้บ้าง...จะได้ไม่ต้องเสียใจกับพี่ชวินทีหลัง”เซฮุนสับหลอดลงแก้วเบาๆก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อลู่หานถามขึ้น
“คุณเซฮุนรักคุณซื่อชวินใช่มั้ยครับ?”
“เฮ้...”
“เป็นความสัมพันธ์...”นิ้วชี้น้อยๆทั้งสองกวัดแกว่งใบมา
ก่อนจะตกใจนิดหน่อยที่พบว่าอีกคนทำหน้าเหมือนเห็นวิญญาณก็ไม่ปาน
“หยุดคิดแบบนั้นเลยนะ”
“...”
“ฉันไม่อยากให้หลงคารมพี่ชวินเท่านั้น
และฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรประหลาดๆแบบนั้นด้วย”ลู่หานเก็บมือหน้าเหลอ
โดยที่เซฮุนก็ถอนใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“ถ้าอย่างนั้น...คุณเซฮุนทำไมถึงชอบพามาหลังเที่ยงคืนเหรอครับ”
“ฉันไม่ชอบอยู่จนผับปิด
หลังเที่ยงคืนไปแล้วจะมีแต่เพลงไว้เต้น มันหนวกหู”
“ผมว่าคุณเซฮุนเพลาๆลงดีกว่านะครับ”เด็กหนุ่มว่า
“ถึงผมจะเป็นแค่เด็กรับใช้..ไม่ควรสอนสั่งเจ้านาย
แต่คุณเซฮุนก็บอกว่าพวกหล่อนไม่ได้รักคุณอยู่แล้ว
ความสัมพันธ์แบบคนไม่ได้รักกันมันไม่ยืนยาวหรอกครับ”
เซฮุนหัวเราะน้อยๆก่อนจุดยิ้มที่มุมปากก่อนจะกล่าวเนิบช้า...
“จะให้ฉันไม่พาผู้หญิงมาที่นี่เหรอ...”
“...”
“หยุดฉันให้ได้สิ”กล่าวเท่านั้นก่อนจะลุกขึ้น
ทิ้งสายตาท้าทายไว้ให้กับลู่หานก่อนจะฉวยของทานเล่นกลับขึ้นห้องไป
ลู่หานมองตามหลังเซฮุนไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไม่มีแม้แต่กลิ่นกายให้ดึงดูด
ทัศนคติไม่จรรโลง เหมือนเพื่อนชายร่วมห้องโง่ๆที่คิดอะไรมุทะลุไปตามประสา
ไม่มีอะไรดึงดูดใจของลู่หานแม้แต่น้อย...
จนช่วงเย็นลู่หานก็เปิดตู้เย็นในครัวก่อนจะถอนใจนิดหน่อย
แทบไม่เหลือของไว้ทำอาหารแล้ว... ที่เขาทำได้จึงมีแค่ล้างตู้เย็นไปตามระเบียบ
สักพักเสียงรถก็เข้าจอดที่โรงรถ และซื่อชวินก็ปรากฏตัว
ชายหนุ่มคลายเนคไทสำเร็จรูปสีเข้ม ก่อนจะก้าวเข้ามาในตัวบ้าน
โดยที่ลู่หานก็ออกมารับพอดี
“เหนื่อยมั้ยครับ”
“ถ้าตอบว่าเห็นลู่หานก็หายเหนื่อย..จะดูน้ำเน่าหรือเปล่า?”กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ก่อนจะเงยหน้ามองเซฮุนที่แต่งตัวสาวเท้าลงมาพลางใช้สายตาขัดจังหวะ “จะไปไหนน่ะ”
“จะไปนอนบ้านฮยอนบิน”
“เพื่อนแบบนั้นทำไมยังคบอีก
หมอนั่นเอาชื่อเราไปอ้างเสียๆหายๆหลายครั้งแล้วนะ”
“สนทำไมล่ะ
ไม่ใช่เรื่องจริงนี่”กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ
ก่อนจะปรายตามาหาลู่หานพลันสะบัดหน้าออกจากบ้าน
ลู่หานที่ยังงุนงงเพราะไม่รู้ว่าทำอะไรให้แฝดน้องของบ้านไม่พอใจหรือไม่ก็ถูกซื่อชวินลูบศีรษะอย่างนุ่มนวล
“อย่าไปสนใจเลย...เขาก็ชอบเอาชนะแบบนี้แหล่ะ”
“...ครับ”
“เขาไม่ได้ทำอะไรให้ใช่มั้ย?”ก้มลงจ้องเพื่อสบแก้วตาหวานนั้น
ก่อนจะพบว่ามันหรี่ยิ้มมาให้อย่างอ่อนหวาน
“ไม่ครับ เขาอยู่แต่บนห้อง ผมก็ทำงานของผม”
“ไม่ต้องทำมากก็ได้..ฉันไม่อยากให้เหนื่อย
อย่างนั้นไปซื้อของมาเก็บไว้แล้วทานข้างนอกเลยก็แล้วกันนะ”ซื่อชวินกล่าวชวน
และลู่หานก็ตอบรับ ความรู้สึกผิดแปลกทั้งที่ใบหน้าก็เหมือนกัน
แต่ซื่อชวินทำให้ลู่หานรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย
ผิดกับเซฮุนที่ทำให้ลู่หานรู้สึกนิ่งเฉยกระเดียดไปทางระอา
พวกเขาซื้อของและแวะทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ไม่ใช่ร้านหรูดูดีแต่เป็นร้านเล็กๆ
ลู่หานรู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายเป็นใครสักคนที่จับต้องได้
ทั้งที่ความจริงแล้วนั้นคุณซื่อชวินช่างอยู่สูง เป็นชายออกหน้าออกตาสังคม
ครอบครัวดูดีมีชาติตระกูล
แต่ลู่หานก็แค่เด็กกำพร้าพ่อที่อยู่กับแม่สองคนอย่างไร้ญาติขาดมิตรเท่านั้น
เมื่อความมืดโรยตัว
คืนนี้ลู่หานก็ถูกเรียกไปที่ห้องของซื่อชวินอีกครั้ง ลู่หานเคาะประตูสองสามครั้ง
ก่อนที่เจ้าของห้องจะออกมาเปิดให้
ประตูยังไม่ทันจะปิดสนิทร่างของลู่หานก็ถูกดันให้ชิดปิดบานประตู
มือเรียวยาวกดล็อคก่อนจะรวบจูบบางเบาอ่อนหวาน ไล้เลียกลีบปากนุ่มพร้อมกับลิ้มรสหวานราวผลไม้สุกงอม
ฝ่ามือของเด็กหนุ่มแตะลงที่แผงอกอีกฝ่าย
ก่อนที่คำพูดของคุณเซฮุนจะแล่นเข้ามาในความทรงจำ
“ตั้งแต่บ้านใหญ่แล้ว
คนใช้สาวๆหลงคารมพี่ชวินกันไปไม่รู้กี่คน อุ้มท้องร้องไห้มาหาก็มี
ผู้ชายคนนั้นน่ะไม่ได้นุ่มนวลแบบที่คิดหรอกนะ นายควรห่างเอาไว้ดีกว่า”
“...”
“เป็นอะไรไปเหรอ?”เอ่ยถามเบาๆหลังจากผละริมฝีปากออกเมื่อเห็นว่าจู่ๆลู่หานก็แน่นิ่งไป
ดวงตากลมโตเชยมองชายหนุ่ม รับกลิ่นกายที่ทำให้หัวใจเต้นระรัว
แต่กลับเป็นจังหวะที่ปนหน่วงอยู่ไม่น้อย
“คุณซื่อชวิน...ทำแบบนี้กับคนใช้คนอื่นเหรอครับ”
“?!”
“ทำแบบที่ทำกับผม”แก้วตาใสพินิจใบหน้าของชายหนุ่มที่สีหน้าเรียบลง
ไม่ได้โมโหร้ายปะปนในห้วงอารมณ์หรือยอมรับโดยดุษณี
แต่ซื่อชวินแค่โอบเอวของลู่หานเอาไว้หลวมๆ
“เซฮุนพูดใส่สินะ”
“...”ใบหน้าเหมือนตุ๊กตาที่มองซื่อชวินนิ่งๆทำให้ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ
ก่อนจะอุ้มร่างเล็กๆไปที่เตียง
“จะว่ายังไงดีล่ะ...ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันไม่เข้าหาใครง่ายๆ..หากเรื่องที่เซฮุนพูดก็เคยมีอยู่คนสองคน
ซึ่งพวกหล่อนรู้สึกกับฉัน และฉันก็แค่เมตตากับพวกเธอ”
“เป็นความพอใจเหรอครับ?”
“อาจจะใช่”
“ผมไม่อยากให้พอใจกับผม...”เด็กหนุ่มกล่าวแผ่ว
“คุณซื่อชวินกำลังทำให้ผมโลภมาก”
“อยากได้อะไร...บอกฉันสิ”ลูบแผ่นหลังบางช้าๆ
ก่อนจะไล่นิ้วไปตามร่องสันหลัง
ลู่หานเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะสังเกตว่าเจ้าตัวไม่ได้หวีผมเรียบร้อยดังปกติ
เส้นผมสีน้ำตาลปรกลงมานั้นยิ่งทำให้คุณซื่อชวินช่างดูแปลกตา
จนใบหน้าคมนั้นเคลื่อนเข้าใกล้พลางเบียดจูบลงกับกลีบปากนุ่มนวล พัวพันจนสั่นระทวย
ลู่หานเกาะเกี่ยวแผ่นหลังกว้างไว้ก่อนที่จะทรุดลงบนเตียงที่ตนปูผ้าเองกับมืออีกคราหนึ่ง
“ถ้าฉันมีแค่ลู่หานคนเดียว...ลู่หานจะไม่เอาเรื่องนั้นมาใส่ใจใช่มั้ย?”
“ผ...ผม...”
“ฉันรู้ว่ามันรวดเร็วมาก...แต่ความพอใจมันจะมีค่าเมื่อเป็นความรัก
ลู่หานอยากให้ฉันรักหรือเปล่า”
“ค..ครับ...
ผมอยาก..”ตอบรับราวละเมอเมื่อปลายนิ้วถูไถที่ยอดอกจนนูนผ่านเสื้อยืดสำหรับใส่นอน
ซื่อชวินประคองศีรษะกลมแนบชิด ก่อนจะเอ่ยเบาราวสะกดจิต
“เป็นเด็กดีนะ”
ลู่หานไม่รู้ว่าตัวเองตอบอะไรออกไป ถึงได้รสจูบฉ่ำริมฝีปากเป็นของตอบแทน
ฝ่ามือของคุณซื่อชวินทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มไปเสียหมด
ทั้งลากไล้ฟอนเฟ้นจนแทบจะอดรนทนไม่ได้
ลู่หานโอบแผ่นหลังกว้างนั้นไว้ด้วยความรู้สึกที่หวานหอมอบอวลไปหมด
ดวงตากลมโตปรือลงเสียครึ่ง แก้มแดงระเรื่อเมื่อรับรู้ถึงความหวานละมุนที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างละเมียดละไม
นิ้วมือยาวแตะที่ชายเสื้อ ก่อนจะสอดมือเข้าถลกเสื้อของลู่หานจนหลุดพ้นกาย
คุณซื่อชวินชอบใช้ปลายลิ้นกับบริเวณหน้าอกของเขารองลงมาจากส่วนนั้น
และลู่หานไม่เคยปฏิเสธว่ามันช่างดีเหลือเกิน เรือนร่างเด็กหนุ่มบิดเร่า
แอ่นอกขึ้นรับไปโดยอัตโนมัติ พร้อมกับเสียงครางระทวยที่หลุดลอดออกมาอย่างอึดอัด
“อ่ะ..อาา..ตรงนั้น..”
“ตรงนี้เหรอ?”กระซิบถามเบาๆก่อนจะเอาริมฝีปากรวบยอดอกทั้งฐานให้สะท้านไหว
ลู่หานหลับตาแน่น สองนิ้วจิกเกร็งกับต้นแขนชายหนุ่ม ปลายเท้าถูไถไปมาอย่างอึดอัด
ซื่อชวินแต้มจูบเป็นระยะระเรื่อยลงมาถึงหน้าท้อง
ก่อนจะถอดกางเกงผ้าฝ้ายสีขาวบางเบานั้นออกทั้งตัวนอกตัวใน
เรือนร่างขาวเปล่าเปลือยที่มีแต่จะทำให้ลุ่มหลงนั้นทำให้ซื่อชวินขยับยิ้มออกมาเล็กน้อย
ทั้งใบหน้าหวานหยดที่มีแต่เหงื่อผุดพราย แม้จะดูบอบบางแต่รูปร่างก็สมส่วน
เขาดันหัวเข่ามนให้เรียวขาขยับแยกออกจากกัน
ก่อนจะทอดสายตามองจนลู่หานเริ่มรู้สึกเขิน
“คุณซื่อชวินครับ..คือ...”
“หืม?”
“ให้ผม..”กลีบปากเล็กขยับ “เป็นของคุณ...”
“มันจะเจ็บมากนะ”เจ้าตัวกล่าวเอื่อยๆพร้อมกับจับเข้าส่วนกลางลำตัว
ลู่หานกระตุกกายเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือร้อนรูดลงและใช้ปลายลิ้นตะล่อมคาวปลาย ตวัดโลมเล้าจนแทบสิ้นสติ
ก่อนจะลากลิ้นไปตามความยาว วกจูบดูดดุนจนแทบจะหูอื้อตาลาย ลู่หานจิกบ่ากว้างนั้นแน่น
ริมฝีปากและปลายลิ้นนั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนลอยออกไปในโลกที่ไม่มีแรงโน้มถ่วง
ความรู้สึกวูบไหวคล้ายจับไข้แล่นริ้วเมื่อริมฝีปากนั้นห่อเข้าพร้อมกับขยับศีรษะอย่างไม่ผ่อนปรน
ลู่หานครางสั่นจนไม่อยากเชื่อว่าเสียงนั้นจะหลุดออกมาจากตนเอง
จนกระทั่งเกร็งกายพร้อมกับหยาดขาวข้นล้นทะลักออกมา
เด็กหนุ่มทอดตัวลงอย่างหมดแรงโดยที่ซื่อชวินก็ลุกขึ้น ก่อนจะถอดเสื้อนอนของเจ้าตัวออก
ผิวเนื้อขาวกระจ่างกับเรือนร่างที่ไม่ได้มีมัดกล้ามใหญ่ๆดังชายหนุ่มคนอื่น
แต่ก็มีเนินเนื้อเป็นลอนสวยราวกับรูปปั้น ลู่หานนอนผ่อนลมหายใจจนอกกระเพื่อม
ก่อนจะนิ่งไปพักใหญ่เมื่ออีกฝ่ายถอดปราการชั้นล่างออก
ส่วนกลางกายที่ทำให้ลู่หานเบนหน้าหนีนั้นใช่ว่าไม่เคยเจอ
เขาพบมันแล้วครั้งหนึ่งตั้งแต่คืนก่อน แต่ก็ลืมไปเสียสนิทเมื่อตอนเอ่ยขอให้อีกฝ่ายเป็นเจ้าของตนเอง
“อ่า...ได้กอดผิวลู่หานเปล่าๆแบบนี้...ฉันเหมือนที่คนโชคดีจริงๆนะ”ขยับเข้าใกล้พร้อมกับโอบร่างเปลือยเปล่าให้เบียดเสียด
ราวกับไม่สนใจยึดถือแม้แต่ผ้าอาภรณ์ รสจูบนุ่มนวลบีบเร้าจนเสียงกระเส่าคราง ซื่อชวินขยับพิงหัวเตียง
โดยที่ลู่หานก็พลิกคร่อมทั้งที่จูบยังไม่ละจาก กายบางถดลงล่าง กลีบปากเล็กๆถูกฟันคมขบเล็กน้อย
ก่อนจะจับส่วนนั้นชันตั้งรับริมฝีปาก
ลู่หานมือสั่นเมื่อสัมผัสถึงเส้นนูนแข็งตามท่อน
ระเรื่อยลงตามแนวขนลงไปถึงก้อนเนื้อด้านล่าง
มือบางลูบเบาๆก่อนจะแยกกลีบปากส่งลิ้นแตะอย่างขัดเขิน เรียวลิ้นนุ่มๆแตะลงท่อนเนื้อที่ตึงตัวเต็มที่ พลันปัดปลายลิ้นลงอย่างระมัดระวัง รสคาวที่ติดลิ้นขึ้นมาเจือไปด้วยกลิ่นที่ปรารถนา
ปากเล็กขยับอ้ารวบรับเปิดลำคอ แม้จะรู้สึกจุกและเมื่อยขากรรไกร ซื่อชวินขบกรามกรอด
มองดูลู่หานที่พยายามปรนเปรอให้เขาพอใจอย่างไม่ประสาอยู่เช่นนั้น จนเอื้อมกายจับร่างเล็กๆขึ้นมาคร่อมตักรับจูบอย่างไม่สนว่าริมฝีปากอีกฝ่ายจะผ่านสิ่งใดมาก่อน
“อื้อ!...อืมม”
ลู่หานที่โอนอ่อนไปตามรสจูบก็เบิกตาเล็กน้อย
คิ้วเรียวขมวดเมื่อนิ้วยาวรีดคาวจากตัวถูไถไปตามร่องด้านหลัง จะส่งเสียงร้องก็แค่ในลำคอเพราะจูบอีกฝ่ายยังพันพัวไม่ยอมปล่อย
มือเรียวจับบ่ากว้างนั้นแน่นเมื่อนิ้วแรกเข้ามาในกาย
ลู่หานหดเกร็งอย่างไม่ประสาก็ถูกอีกฝ่ายขยับนิ้วนวดวนอย่างใจเย็น
จนละริมฝีปากใบหน้าหวานก็เชิดขึ้นขบฟันแน่น โดยที่ซื่อชวินก็ซุกไซร้ไปตามลำคอ
พร้อมกับนิ้วที่สองที่เบียดเข้าจนปากบางผวาครางสั่น
“อ๊ะ!...อา..เจ็บ..ผมเจ็บ...”
“ไม่เกร็งนะ...คนดี..อย่ากลัว”ประโลมพลางแนบจูบโลมเล้าก่อนจะขยับนิ้วเข้าออกเมื่อภายในโล่งสะดวกดี
ลู่หานเริ่มรู้สึกแปลกอีกครั้งเมื่อส่วนกลางลำตัวที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปกลับรู้สึกอีกหนเพียงเพราะมีสิ่งที่ขยับไหวอยู่ภายใน
เขาหลับตาแน่นให้กับความรู้สึกทั้งหลายอย่างเหน็ดเหนื่อยที่จะยึดถือ
เสียงคำรามในลำคอของายหนุ่มดังขึ้น
ก่อนป้ายมืออีกข้างๆลวกๆไปเจอตลับครีมสำหรับทาริมฝีปาก
ซื่อชวินถอนนิ้วออกมาจากลู่หานที่สะดุ้งกายเล็กน้อยก่อนจะจ้วงนิ้วลงในตลับทาไปยังช่องทางแคบๆอีกครา เนื้อครีมเหนียวเหนอะทำให้ลู่หานรู้สึกหนักๆนิดหน่อย จนซื่อชวินโอบร่างน้อยแนบชิดพร้อมกับกระซิบเบา
“อดทนหน่อยนะ...แค่นิดเดียว”ปลอบเหมือนคุณหมอกล่าวต่อเด็กชายที่ไม่อยากฉีดยาให้เจ็บตัว
สองมือแหวกแก้มก้นออกพร้อมกับส่วนปลายแฉะจ่อจิ้มเข้าไปยังช่องทาง
ลู่หานสะดุ้งน้ำตาไหลพรูกับความเจ็บทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้เข้าถึง
“ผมเจ็บครับ...อ๊ะ..”
“...”
“โอ๊ะ!...โอ๊ย!..ผมเจ็บ...เอาออก...”
“...”
“คุณซื่อ...ชวิน...ผมเจ็บ...อึ่ก..ผมเจ็บ...”ครางอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
น้ำตาไหลหยดพรั่งพรูจากดวงตา แต่อีกฝ่ายกลับเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่วอนขอเอาไว้
ลู่หานรู้สึกถึงความร้อนที่ไหลออกมาจากส่วนนั้น ไม่ใช่หยาดใคร่..แต่มันคือเลือด..
เขาหายใจเฮือกสั้นๆจนได้ยินเสียงเบาๆ
“อย่าเกร็ง...คนดี..เข้าแล้วครับ..อา...”
“ฮึ่ก..อึ่ก...อือ...”
“ผ่อนคลายไว้..อย่างนั้นแหล่ะ”กระซิบเบาพร้อมกับค่อยๆขยับเอวจนร่างบางสะท้าน
ความรู้สึกสวนขึ้นจนร่างกระดอนนี้ลู่หานก็ตอบไม่ถูก แต่เป็นความรู้สึกที่ดี..เพราะเป็นคุณซื่อชวินที่ลู่หานปรารถนาเหลือเกิน...
ตอนนี้เขามีคำตอบสำหรับตอนนั้นแล้วว่าหากเสียงครวญครางเป็นของเขาจะเป็นยังไง...
จะเป็นอย่างไรถ้าคนกระทำนั้นคือคนที่ลู่หานหลงใหลอย่างคุณซื่อชวิน
“อ่ะ!..อ๊ะ..อาา..อา..อื้อ...อ่ะอ่ะอ่ะ!”
“อ่า...อื้ม..อย่างนั้น..ใช่..แบบนั้น”ฝ่ามือกว้างตะปบจิกบั้นท้ายกลมกลึงพลันส่งแรงกระแทกกระทั้นจนรู้สึกแทบไม่รู้สึกตัว
ความรู้สึกตีวกตีวนเป็นพายุที่ผืนท้อง เหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลงเหมือนเริงรื่นในสวนสนุก
ลู่หานกรีดร้องออกมาทั้งเจ็บทั้งกระสัน อารมณ์ดิบวิ่งแล่นไปมาอย่างหาทางลงไม่ได้
จนถูกพลิกกายให้นอนลงกับผืนเตียง สองขาพาดคาบ่ากว้างปลายเท้าจิกเกร็ง
การสอดรับยังคงอยู่โดยซื่อชวินก็กดมือลู่หานไว้แนบเตียง
ขยับกระแทกถี่จนรู้สึกปวดมวนในท้อง พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆที่ท้องน้อย
เสียงหวานครางระงมตอบรับแรงกระทั้นจนเป็นเสียงลั่น
ลู่หานจำแทบไม่ได้กว่ากอบลมหายใจไปกี่เฮือก จนอีกฝ่ายละมือให้ลู่หานจิกทึ้งที่นอนพร้อมกับขยับมือที่ส่วนกลางลำตัวของเด็กหนุ่มที่แข็งชัน
กรีดร้องตอบรับต่อกันเหมือนกำลังวิ่งเล่นไปทั่วสวน
ดื่มด่ำฉ่ำหวานกับเพศรสที่ไม่อาจไถ่ถอนหรือย้อนไปยังจุดที่ยังบริสุทธิ์
เมื่อสัมผัสรสชาติหวานฉ่ำของแอปเปิ้ลที่สุกงอม..ลู่หานก็รับรู้ถึงบางอย่างที่ร้อนวาบเข้ามาในตัว
ร่างขาวนวลนอนสั่นอยู่กลางเตียง ระหว่างขามีแต่คราบขุ่นขาวปนคาวเลือดกระเซ็นเมื่อทุกอย่างจบลง
ลู่หานไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงไม่หยุดสั่น ทั้งที่เจ็บปวดแทบจะสิ้นสติแต่ก็พออกพอใจเพียงเพราะคุณซื่อชวินเป็นคนกระทำ
ลู่หานพยายามปรับลมหายใจสั้นๆก่อนจะรู้สึกถึงความเปียกอุ่นของผื่นผ้าไล่เช็ดไปตามซอกขาที่ไร้ความรู้สึก
ลู่หานปรือตามองซื่อชวินที่บรรจงทำความสะอาดให้
ก่อนจะหยิบผ้ามารองทับส่วนที่เป็นคราบเปื้อนแล้วพาร่างของลู่หานนอนทับผ้านั้นอีกครั้งซ้ำด้วยผ้าห่มผืนนุ่ม
จนเก็บของเรียบร้อยเจ้าตัวก็สอดกายเข้าผ้าห่มแล้วตระกองกอดลู่หานเอาไว้
“ตัวสั่นไม่หยุดเลยนะ”
“ผมหยุดไม่ได้...”ลู่หานเอ่ยแผ่วๆก่อนจะถูกแนบจูบที่กลางหน้าผากอย่างรักใคร่
“ไม่เป็นไร..นอนเถอะ ฉันอยู่นี่แหล่ะ ฉันไม่ไปไหน”
“...”
“เพราะลู่หานเป็นของฉันแล้ว...”เอ่ยเท่านั้นก่อนที่มือข้างที่ลู่หานหนุนแขนก็ยกขึ้นมาลูบเรือนผม
ฝ่ามออีกข้างลูบวนตรงสะโพกให้เคลิ้มหลับแม้ลู่หานจะเจ็บขัดและร้าวไปทุกสัดส่วน
เด้กน้อยไม่ได้ประหวั่นเรื่องหลังเที่ยงคืนอีกต่อไป...
แต่กลับปรารถนาที่จะซุกแนบอีกฝ่ายทุกค่ำคืน....
-----------♦----------
แท็ก #ฟิคดบต คับบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น