Title
: Debutante
Author
: RUNAWAY05
Pairing
: Shixun x Luhan x Sehun
Type/Rate
: Erotica /NC-19
Note
: งดหื่นหนึ่งตอนเพื่อสุขภาพพลานามัยของนายเอก
ช่างเป็นเช้าที่ไร้ซึ่งความน่ายินดี...ตั้งแต่ลู่หานตื่นมาแล้วพบเซฮุนนอนหลับอยู่ข้างๆตัว
เขาไม่คิดจะปลุกชายอีกคนแม้แต่นิด นอกจากไปอาบน้ำล้างตัวเหมือนพยายามจะล้างคราบสัมผัสทุกอย่างไปจากตัว
แต่ทุกครั้งที่พยายามถูออก ลู่หานกลับนึกถึงมันได้อย่างแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆว่าเพราะอะไรถึงมีร่องรอยแบบนี้อยู่บนตัวของเขา
มือบางกำฟองน้ำก่อนจะก้มให้น้ำจากฝักบัวรดไหลไปตามศีรษะเพื่อให้เรื่องน่าปวดหัวมันไหลออกไป
ทั้งคู่มีความลับกับเขา ทั้งคุณเซฮุนและคุณซื่อชวิน
เพียงแต่ทั้งคู่ไม่ได้เปิดเผยมันออกมาและลู่หานคิดว่ากว่ามันจะออกมาจากปากแต่ละคน
เขาคงพ้นสภาพเด็กรับใช้ที่นี่ไปเสียก่อน... ร่างเล็กแต่งตัวออกไปทำอาหารที่ครัว
ก่อนจะกลับเข้ามาใหม่และคว้าเสื้อนอกไปด้วย
ทิ้งเซฮุนเอาไว้บนเตียงของตนเองอยู่อย่างนั้น
จนกระทั่งเสียงประตูปิดดังขึ้น
ดวงตาของเซฮุนก็ค่อยๆลืมขึ้นก่อนจะรวบผ้าห่มที่คลุมกายของลู่หานเมื่อคืนมากอดเอาไว้...
เด็กหนุ่มแค่แปะโน้ตหน้าตู้เย็นว่าจะไปเยี่ยมป้าอึนบีแล้วจะกลับมาก่อนบ่ายโมง
ร่างเล็กเรียกแท็กซี่ทั้งที่ยังหาวหวอดและรู้สึกเมื่อยขบไปทั้งตัว
ลู่หานนั่งรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงพยาบาลที่เขาเคยมาก่อนจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ลู่หาน มาได้ไงลูก”ป้าอึนบีร้องทักอย่างแปลกใจ
เหมือนตอนนี้หล่อนกำลังพักผ่อนจนกว่าพยาบาลจะมาตรวจ
ลู่หานกวาดสายตาก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ
“คุณแม่ล่ะครับ”
“ไปทำงานจ้ะ
เดี๋ยวบ่ายๆคงมา”เธอว่าโดยที่ลู่หานก็ขยับยิ้มเล็กน้อย
“ดีขึ้นรึยังครับ?”
“ค่อยยังชั่วแล้วจ้ะ...ว่าแต่ออกมาพวกคุณชายเขาอนุญาตแล้วเหรอจ๊ะ?”ป้าอึนบีถามอย่างกังวลใจอารามว่าเด็กหนุ่มจะหนีออกมา
แต่ลู่หานกลับแย้มฝีปากตอบไปเท่านั้น
“ผมขอพวกคุณเขาแล้วครับ”
“ป้าก็นึกว่าหนูจะเหนื่อยจนไม่อยากทำแล้วซะอีก”
“ไม่หรอกครับ..หิ้วปูนผมก็ทำมาแล้ว
แค่นี้สบายมาก”ลู่หานฝืนทำตัวแข็งแรงทั้งที่รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งสรรพางค์กาย ป้าอึนบียิ้มพลันขยับริมฝีปากเข้ากล่าวถาม
“ว่าแต่มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ?”
“...”
“ถ้าบอกจะมาเยี่ยมป้า... แต่ไม่มีของเยี่ยมไข้เลย
ป้าว่าคงไม่ใช่แค่เยี่ยมอย่างเดียวแล้วล่ะ”หล่อนกล่าวกับเด็กหนุ่มที่ทำท่าเหมือนนึกขึ้นได้ก่อนจะรีบก้มศีรษะ
“ขอโทษนะครับ ผมลืมจริงๆ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ...เดี๋ยวแม่เราก็เอาของมาให้อยู่ดี...ว่าแต่มีอะไรจะถามป้าเหรอจ๊ะ?”
“ครับ..”ริมฝีปากเล็กขยับรับโดยดุษณี
“เอ่อ..คุณซื่อชวินกับคุณเซฮุน...”
“...”
“เขาไม่ถูกกันเหรอครับ...แล้วที่ออกจากห้อง...”
“คุณเซฮุนยังไม่ทำอะไรให้ใช่ไหมลูก...”ป้าอึนบีเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำที่ทำให้ลู่หานเลิกคิ้วเล็กน้อย
“เอ๊ะ?”
“ป้าได้ยินตั้งแต่แม่บ้านบ้านใหญ่เล่าให้ฟัง...จนมารับรู้กับตัวเอง
คุณชายสองคนน่ะแต่ก่อนก็รักใครกลมเกลียวกันประสาฝาแฝดนั่นแหล่ะจ้ะ...นิดๆหน่อยๆก็หย่อนหยวนให้กันตามประสา
จนกระทั่งมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นคนใช้ที่บ้านใหญ่ เธอเป็นคนสวย คุณเซฮุนรักเธอมาก
ทั้งรักทั้งหลง จนกระทั่งขอคุณผู้หญิงว่าจะแต่งงานกับเธอ”
“...”
“แต่ในขณะเดียวกัน
คุณซื่อชวินกลับจับได้ว่าเด็กคนนั้นไม่คิดจะจริงจังอะไรกับคุณเซฮุน
จึงพยายามหลอกล่อให้เด็กคนนั้นหันเหมาหาตัว คุณซื่อชวินเธอเป็นคนเรียบๆ อ่อนโยน
แตกต่างกับคุณเซฮุนที่เป็นคนมุทะลุดุดัน
และสุดท้ายเด็กรับใช้คนนั้นก็ปฏิเสธคุณเซฮุนเพื่อเข้าหาคุณซื่อชวินที่มั่นคงกว่า
มีความก้าวหน้าและถูกวางใจจากครอบครัว...
หล่อนอุ้มท้องมาเรียกร้องกับคุณซื่อชวินเชียวนะ แต่คุณซื่อชวินก็ท้าให้ตรวจดีเอ็นเอ
เด็กคนนั้นไม่กล้าพอ
ทั้งกลัวที่ถูกจับได้ว่ากำลังวางแผนการอะไรกับครอบครัวเจ้านายและกลัวอำนาจของครอบครัวนี้
จึงได้หลบหนีไปด้วยเงินของคุณผู้หญิง
เพราะไม่แน่ใจเหมือนกันว่าใครเป็นพ่อเด็กกันแน่ เพราะไม่ใช่แค่คุณชายทั้งสองคนที่มีความสัมพันธ์กับเธอ”
ลู่หานเม้มปากแน่น
ก่อนจะตั้งใจฟังป้าอึนบีเล่าทุกอย่างต่อไป...
“พอหลังจากนั้น คุณเซฮุนก็เกลียดคุณซื่อชวินไปเลย
เหมือนแผลเล็กๆน่ะลูก พอรวมกันมันก็เป็นแผลใหญ่
ทั้งเรื่องที่คุณท่านไม่วางใจให้ดูแลกิจการเพราะเป็นคนอารมณ์ร้อน
ทั้งเรื่องจุกจิกจิปาถะที่เป็นรองคุณซื่อชวินไปทุกอย่าง
คุณเซฮุนเธอเลยเหมือนเก็บกด ตอนกลางคืนเธอก็ลุกขึ้นมาทำลายข้าวของ
หรือพาผู้หญิงเข้ามามีอะไรด้วยแบบแปลกๆ คุณซื่อชวินเธอก็ดีเหลือเกิน...น้องชายเอาตัวเองไปพูดไปว่าอย่างไรก็ไม่คิดตำหนิสักคำ
เธอก็คงรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงคนนั้นด้วย รับหน้าที่ทุกอย่างแทนคุณเซฮุนที่ทางบ้านปล่อยตามสบาย
คุณซื่อชวินเธอเป็นอย่างนั้นแหล่ะจ้ะ ไม่ใช่คนซับซ้อน...
เธอแสดงออกว่าดีอย่างไรข้างในเธอก็ดีอย่างนั้น”
“...”
“ตอนป้าไปใหม่ๆ คุณซื่อชวินก็เข้ามาคุย
มาช่วยป้าเหมือนลูกเหมือนหลาน คุณเซฮุนก็จะพูดประมาณให้ระวังไว้
คุณซื่อชวินไม่ได้ดีขนาดนั้น... หนูคงเคยเจอพูดแล้วสินะ”
“ครับ..”ลู่หานรับคำเบาๆ
“นั่นแหล่ะลูก..คนเรามักคิดเสมอว่าไม่มีใครที่ดีไปหมดทุกคน
พอเห็นใครที่ดีกับคนอื่นหน่อย ก็ตั้งแง่ว่าเป็นการสร้างภาพ หรือเสแสร้งแกล้งทำ ยิ่งมีคนมาพูดกระตุ้นว่าให้ระวัง
ใจเราก็เริ่มระแวง...ป้าก็เคยเป็น แต่ป้าไม่เคยเห็นคุณซื่อชวินเธอจะโหดร้ายอะไร เธอยังใช้ชีวิตของเธอไปตามกรอบของบ้าน
และมาอยู่ที่นี่เพื่อคอยควบคุมอาการของคุณเซฮุนด้วย...
คุณซื่อชวินเธอยอมให้คุณเซฮุนคิดว่าเธอเป็นคนโหดร้ายสร้างภาพ
เพื่อที่จะได้อยู่ดูแลน้องชายตัวเอง... แต่เพราะคุณซื่อชวินเธอเป็นคนมีระยะพอตัว
การแสดงออกเลยเป็นแบบนั้นแหล่ะจ้ะ”
“...”ดวงตากลมโตนิ่งไป...ไม่มีใครผิดหรือถูกสำหรับเรื่องนี้
ไม่มีแม้แต่จะไปเอ่ยถึงว่าควรปรับความเข้าใจกันตรงที่ใด ลู่หานคิดว่าทั้งคู่คงรู้ดีแก่ใจ
แต่พอใจที่จะปล่อยให้ความสัมพัน์ต่อกันยุ่งเหยิงไปเช่นนั้น...
ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้น... คุณซื่อชวินเคยบอกว่าตัวเองเป็นคนรักษาระยะห่างกับคนอื่น
คุณซื่อชวินบอกกับเขาเสมอว่าไม่เคยบริสุทธิ์ใจและคอยย้ำว่าตนเองไม่ใช่คนดีอะไรนัก
ถ้าอย่างนั้น... ที่คุณซื่อชวินเอาตัวเองไปพัวพันกับผู้หญิงคนนั้นคงไม่ใช่แค่ช่วยน้องชายฝาแฝดของตัวเอง
คุณซื่อชวินอาจจะชอบเธอเหมือนที่แฝดทั้งหลายแอบชอบคนๆเดียวกัน
และจัดการผู้หญิงคนนั้นในแนวทางของตนเองที่คุณเซฮุนไม่เข้าใจก็ได้...
แล้วสุดท้าย...เขาคืออะไรกันล่ะ?
พอพยาบาลเข้ามาให้ยาป้าอึนบีจนได้เวลาพักผ่อน ลู่หานก็ออกมาเพื่อหารถกลับไปที่บ้านของเจ้านาย
ร่างเล็กเสียบกุญแจหน้ารั้วก่อนจะเปิดรั้วเล็กเดินท่อมๆเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันกลับไปถึงห้อง
เสียงของเซฮุนก็ดังขึ้นก่อน
“ป้าอึนบีเป็นยังไงบ้าง?”
“..ดีขึ้นแล้วครับ”กล่าวตอบเบาๆอย่างสุภาพ
โดยเซฮุนก็หันไปมองลู่หานที่ยังยืนอยู่ตรงทางเดิน
“มีอะไรรึเปล่า?”ย้อนถามราวกับไม่รู้ไม่ชี้ว่าเมื่อคืนได้ทำอะไรกับร่างกายของลู่หานไปบ้าง
เด็กหนุ่มถอนใจเบาๆก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างบางเบา
“ผมจะลืมเรื่องเมื่อคืนนี้”
“...”
“ผมจะไม่บอกคุณซื่อชวินกับเรื่องที่เกิดขึ้น...แต่ได้โปรดช่วยเข้าใจว่าผมไม่ใช่หมากเกมที่พวกคุณเอาไว้เล่นกัน
และความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณซื่อชวินนั้นไม่ได้ปรุงแต่ง แต่มันอาจจะถดถอยลงได้เมื่อผมพ้นรั้วบ้านนี้ไปสักพัก”
“นาย..”เซฮุนขมวดคิ้วฉับ “นายไปคุยอะไรกับป้าอึนบี”
“...”
“บอกสิว่าคุยอะไรกัน!”ร่างสูงปราดเข้ามาบีบไหล่ของลู่หานที่ยืนนิ่ง
ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเชยมองเซฮุนที่สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“เรื่องของคุณ...กับคุณซื่อชวิน”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าพูดไปนายก็ไม่ฟัง!
นายมัวแต่หลงเขาเท่านั้นแหล่ะ!”
“พอทีเถอะครับ!”
“...”
“ได้โปรด...อย่าเจ็บอีกเลย...พวกคุณ...”เสียงแผ่วเบาที่ดังออกมาจากลู่หานทำให้คิ้วของเซฮุนตกลงเล็กน้อย
มือเรียวยาวปล่อยออกจากไหล่ลาดโดยที่ลู่หานก็ก้มหน้าลง “พวกคุณตัดกันไม่ขาดหรอก...พวกคุณรู้ดี...แต่พวกคุณไม่ควรใช้ผมเป็นเครื่องมือแบบนี้
มีความสุขมากเหรอครับที่คอยสะกิดแผลกันและกันในแต่ละวัน? หรือเป็นความสนุก?
คุณจะบอกเรื่องเมื่อคืนกับคุณซื่อชวินใช่มั้ยล่ะ? เพื่อให้เขาแค้นคุณจนกระอัก
แล้วเขาก็จะได้กอดผมให้คุณดูอีกครั้ง...ผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ”
“ลู่หาน...”
“แล้วผมไม่มีความรู้สึกเหรอครับ?! เห็นผมคอยพยักหน้ารับคำเลยคิดว่าผมเป็นเด็กโง่ๆที่เอาแต่จะโลมเลียเจ้านายรึไง?! ใช่ว่าที่ผมมีความปรารถนาลึกๆแบบนั้น แต่ผมมีความรู้สึก! ได้ยินมั้ย!”
“นายสงบสติก่อนได้มั้ย?”
“เลิกเล่นอะไรกันเป็นเด็กๆได้แล้ว!”ร่างเล็กตวาดลั่นก่อนจะสะบัดแขนท่าทางดื้อดึงไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวพลันเดินหุนหันเข้าห้องไป
ลู่หานปิดประตู...พิงตัวเองกับประตูห้องแบบนั้น
จริงอยู่ที่ความรู้สึกของเขาที่ต่อคุณซื่อชวินไม่ได้โกหก
แต่เขาไม่แน่ใจกับความห่วงใยของอีกฝ่ายว่าดีต่อเขาจริงๆหรือเพื่ออะไร... ร่างเล็กได้แต่นั่งกอดเข่าก่อนจะฝังใบหน้าลงไปอย่างนั้น
เวลาเลยผ่านจนกระทั่งซื่อชวินกลับมาถึงบ้าน
แม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่ลู่หานไม่ได้ออกมารับ
แต่ที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าคือร่างของแฝดน้องที่นั่งนิ่งๆอยู่บนโซฟารับแขกเป็นครั้งแรกโดยปราศจากมือถือ
ซื่อชวินถอนใจก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ
“ลู่หานล่ะ?”
“ในห้อง”เซฮุนตอบห้วน ๆ
ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้แฝดพี่ชะงักไป “เขารู้เรื่องพวกเราแล้ว...ก่อนนี้”
“...”
“เรื่องของดาอึน...”เซฮุนพูดแผ่วโดยที่พี่ชายฝาแฝดก็หันมามอง
“เขาคงไปถามป้าอึนบีแล้ว”
“งั้นเหรอ...”ซื่อชวินพูดเท่านั้นก่อนจะหันหลังกลับแต่เซฮุนก็ส่งเสียงออกมาซะก่อน
“เย็นชาจริงๆเลยนะ...
มีความสุขมากรึเปล่ากับการทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้น่ะ”
ตึง!
ไม่ทันที่เซฮุนจะขยับตัว มือของพี่ชายฝาแฝดก็ปราดเข้ามากดลำคอของเขาดันชิดกับพนักโซฟา
ใบหน้าของซื่อชวินแม้จะเรียบเฉยแต่แววตากำลังเต็มไปด้วยแววตาของคนที่กำลังโกรธจัด ลมหายใจแรงๆพ่นออกมาจากซื่อชวินที่จ้องดวงตาของเซฮุนซึ่งจ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ฉันยอมนายมามากแล้วนะ...”
“...”
“ฉันรักลู่หาน...ฉันรักเขาตั้งแต่แรกเจอเลยด้วยซ้ำ!...และนายเองก็คงจะเหมือนกัน”ซื่อชวินพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้ตวาดออกมาทำร้ายใจใคร
“ถ้าอย่างนั้นก็สู้กันแบบแฟร์ๆ อย่าเอาเรื่องผู้หญิงคนนั้นมาทำร้ายลู่หานอีก!”
“ฮึ...”เสียงพ่นลมหายใจท้าทายกลับของเซฮุนทำให้ซื่อชวินปล่อยมือออกช้าๆ
แฝดพี่สูดลมหายใจช้าๆอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะเก็บกระเป๋าทำงานของตนเองขึ้น
“เรื่องนั้นมันจบไปแล้ว...และมันไม่ควรซ้ำรอยกับอะไรทั้งนั้น”
เซฮุนขบกรามกรอดก่อนจะลุกขึ้นคว้ากุญแจรถออกไปอย่างหัวเสีย
ปล่อยให้ซื่อชวินมองตามท่าทีแฝดน้องอย่างอ่อนใจ สายตาทอดไปยังประตูห้องของลู่หาน
ก่อนจะวางกระเป๋าทำงานลงบนโต๊ะหน้าโซฟาพร้อมกับเสื้อสูท ซื่อชวินคลายเนคไทเล็กน้อยเม้มปากแน่นๆพักใหญ่ก่อนจะพยายามขยับยิ้มดังที่เคยทำได้เวลาที่รู้สึกโกรธที่บิดาดูถูกหรือโดนใครสบประสาทก็ต้องปั้นรอยยิ้ม
...แต่ตอนนี้เขายิ้มไม่ออกและปล่อยให้ใบหน้าไร้รอยยิ้มไปแบบนั้น
เขาเคาะประตูเบาๆก่อนจะส่งเสียงเรียกลู่หานที่อยู่ด้านใน
“ลู่หาน...ฉันเองนะ...”
“...”
“ให้ฉันเข้าไปเถอะนะ...ฉันคิดว่าฉันต้องพูดให้ลู่หานเข้าใจก่อน”ซื่อชวินทอดน้ำเสียงออกไป
ไม่นานประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของลู่หานที่มองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลง
ดวงตากลมสวยราวกับกวางที่เขาพอใจตั้งแต่แรกพบบัดนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำตา
เด็กน้อยกำลังคิดว่าตัวเองเป็นของเล่นสำหรับเขาและเซฮุน
ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่...
เวลาที่คนๆหนึ่งหลงรักใครสักคน...ไม่จำเป็นต้องแสดงออกไปด้วยวิธีเดียวเช่นนั้น...
“เกิดอะไรขึ้นตอนที่ฉันไม่อยู่เหรอ?”
“...”
“ลู่หานไม่ได้ออกมานอกห้องใช่ไหม?”
“ผม..ปวดท้อง..เลยออกมาเข้าห้องน้ำ...”ร่างเล็กสารภาพก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป
เพียงเท่านั้นซื่อชวินก็รู้สึกฝืดลำคอ...
อาการของเซฮุนถึงจะบำบัดจนเริ่มดีขึ้นบ้างแล้วก็ตาม...
แต่ที่ออกมาเมื่อคืนนี้คงเป็นความตั้งใจจริงๆ...หากลู่หานไม่ออกไปเจ้าตัวก็คงจะเข้าไปอย่างนั้นละมัง...
ซื่อชวินยิ้มหม่น ก่อนจะรับร่างน้อยเข้าอ้อมกอดปล่อยให้ลู่หานร้องไห้จนไหล่ไหว
“ไม่เป็นไรนะ...ฉันอยู่นี่แล้ว...ฉันจะไม่ให้เขาทำอะไรลู่หานได้อีก”
“ฮึ่ก...”
“ฉันเข้าไปข้างในได้มั้ย?”เอ่ยถามก่อนจะพบว่าลู่หานสั่นศีรษะแรงๆกลับมาพร้อมกับขืนแขนไว้ไม่ให้ชายหนุ่มเข้าไป
เพียงเท่านั้นซื่อชวินก็เข้าใจได้ว่าเรื่องราวมันจบลงที่ตรงไหน
เขาโอบลู่หานแนบชิดกับตัว จูบขมับปลอบใจเด็กหนุ่มที่ยังร้องไห้ไม่หยุด
พร้อมกับส่งเสียงปนสะอื้นแผ่วๆ
“ผม..ผมเกลียดตัวเอง...”
“?”
“ทั้งๆที่ผมห้าม..ผมพยายามปฏิเสธ...แต่ผมกลับไม่ได้ปฏิเสธเหมือนที่ผมอยากจะทำ...ผมผิดมากรึเปล่าครับ”
“...”
“ยิ่งรู้..ยิ่งรู้เรื่องจากป้าอึนบี...ผมยิ่งรู้สึกตัวเองสกปรก....”ซื่อชวินโอบกอดลู่หานเอาไว้อยู่อย่างนั้น
ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเนิบช้า
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ย?...ว่าฉันเป็นคนทำให้ลู่หานเลอะ...เพราะอย่างนั้น
อย่าคิดว่าตัวเองสกปรก...ที่นี่ไม่มีใจของใครสะอาดหรอก”
“ผม...ผม...”
“หากจะคิดว่าฉันกับเซฮุนกำลังจะซ้ำรอยเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนนี้...มันก็คงไม่ใช่
ฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นฉันแค่เมตตาเธอ แต่กับลู่หาน
เป็นความรู้สึกของฉัน...คำพูดของฉัน...ท่าทางของฉันอาจทำให้ลู่หานไม่ไว้วางใจ เหมือนที่คนอื่นเห็นฉันเป็นแบบนี้
ต้องคิดว่าฉันโหดร้ายหรืออะไรก็ตาม”
“...”
“ฉันจะทำให้ลู่หานรู้ว่าสำหรับฉัน...ลู่หานสำคัญที่สุดเสมอ..อย่าร้องไห้เลยนะ..”เอ่ยประโลมพลางไล้จูบลงกับพวงแก้มนุ่มนวลนั้น
ดวงตากลมโตหลับลงช้าๆ เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ เหมือนจะรู้ทุกอย่างแต่ก็เหมือนไม่รู้อะไรเลย...นี่มันน่าอึดอัดสิ้นดี...
ลู่หานเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบได้
และซื่อชวินก็ให้ไปนอนที่โซฟา ส่วนตนเองก็จัดการปิดบ้านแล้วอุ้มร่างเล็กๆนั้นเข้ามาในห้องตนเองพยายามดูแลจัดท่าทางนอนให้ลู่หานหลับสบายที่สุด
เขาเข้าไปอาบน้ำจนออกมาเช็ดผม มองไปนอกรั้วก็ไม่พบว่าเซฮุนจะกลับมา
ซื่อชวินถอนใจเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดผมจนแห้งแล้วเข้าไปล้มตัวลงนอนข้างๆลู่หาน
ร่างสูงที่สวมชุดนอนเรียบร้อยก็ตระกองกอดลู่หานจากทางด้านหลัง
ครั้นมองปฏิทินก็พบว่านี่มันผ่านมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว
อีกไม่นานลู่หานก็คงกลับไปเรียน จากนี้เขาจะติดต่ออีกฝ่ายยังไง เขายังอยากจะพูดคุย
อยากจะนอนกอด อยากจะทำอะไรๆร่วมกันอีกมาก ไหนจะเรื่องของเซฮุนที่ยังไม่เข้าใจกับลู่หานดีนัก
ซื่อชวินโอบเอวบางชิดตัว ก่อนจะตลบร่างของลู่หานมานอนกอดเอาไว้ราวกับจะปกป้อง
และมันคงเป็นอีกคืนหนึ่งที่ลู่หานไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น...
เมื่อช่วงเช้ามาถึงอีกครั้ง..ลู่หานออกมาเปิดบ้านก็พบรองเท้าของเซฮุนที่หน้าประตู
ดวงตากลมโตหรุบลงก่อนจะทำเป็นไม่สนใจใดใดอีก หลังจากที่รู้สึกเจ็บปวดเอามากๆ
อ้อมกอดของคุณซื่อชวินก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
มันคงจริงที่เขาไม่ควรเอาตัวเองไปพัวพันกับอดีตที่ผ่านมาแล้ว แต่การกระทำรุนแรงและปุบปับของคุณเซฮุนไม่ใช่เรื่องที่เขายอมรับได้เท่าใดนัก
จึงได้รู้สึกตะขิดตะขวงกับมื้อเช้าของแฝดทั้งสองคน คุณซื่อชวินเปลี่ยนมาดื่มชาเหมือนเก่า
และคุณเซฮุนก็ยังสั่งกาแฟดำเหมือนเดิม
“เลิกออกไปข้างนอกบ้านได้แล้วนะ
นายไปนอนข้างนอกเกินกำหนดของเดือนนี้แล้ว”
“...”
“อยู่นี่มีอะไรจะทำความสะอาด...ก็บอกลู่หานได้”ซื่อชวินเงยหน้ามองเซฮุนที่นิ่งเงียบไป
ก่อนจะวางช้อนและเตรียมตัวออกจากบ้านโดยที่ลู่หานออกไปส่งดังปกติ ครั้นพอร่างเล็กก้าวกลับมาในบ้านอย่างตุ้มๆต่อมๆ ก็ชักรู้สึกกลัวท่าทีรุนแรงและนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเผลอตวาดอีกฝ่ายไปมากมาย พอระลึกได้ก็เริ่มหวิวในใจขึ้นมาพิกล
เสียงวางช้อนดังเคล้งทำเอาร่างเล็กสะดุ้งโหยง ก่อนจะเป็นเซฮุนที่เอ่ยปากขึ้นเบาๆ
“วันนี้เก็บห้องถ่ายภาพให้หน่อย”
“...ครับ”แม้จะรู้สึกขัดๆ แต่ลู่หานก็ได้แต่รับคำไปอย่างนั้น
เมื่อล้างจานและทำความสะอาดทั่วไปเรียบร้อย ลู่หานก็หยิบอุปกรณ์มาที่ห้องทำงานของเซฮุนที่ไม่ใช่ห้องนอน
แต่เป็นห้องที่อยู่ติดๆกัน บานประตูสีดำสนิทถูกเปิดออก
และลู่หานก็พบว่าเซฮุนพยายามจัดของเองบางส่วนอยู่ในห้องที่ค่อนข้างโล่งและมีฉากกับพวกไฟรวมกันที่มุมห้องมุมหนึ่ง
ข้าวของเครื่องใช้ถูกนำมากองรวมกันโดยที่เจ้าตัวก็นั่งแยกไปเผลอเปิดอ่านของในกองพร้อมกับเอาของเล่นเล็กๆน้อยๆมาหยิบจับไป
“ปกติห้องนี้มีแต่พวกนางแบบเข้ามา เวลาที่ฉันถ่ายภาพส่งอาจารย์
เลยไม่ค่อยได้เก็บเท่าไหร่”ลู่หานได้ฟังไปก็ผงะหน้าย่นจมูกเมื่อพบกองทิชชู่ปนกับถุงยางอนามัยในถังขยะ
ดวงตากลมเหล่มองแฝดน้องของบ้านด้วยสายตาเอือมระอาอีกครั้ง พลางหยิบจับส่วนที่เป็นขยะใส่ถุงดำกองไว้อีกทางหนึ่ง
ลู่หานสังเกตเห็นเศษรูปอะไรบางอย่างแถวๆถังขยะใบนั้น จึงได้ลองหยิบมาต่อประกอบกัน
ก่อนจะพบรูปของฝาแฝดคู่หนึ่งที่ใส่ชุดเหมือนนักเรียนมัธยมต้น ถือช่อดอกไม้
โดยคนหนึ่งก็ยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย
โดยที่อีกคนกลับอมยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ลู่หานมองภาพเหล่านั้นก่อนจะรู้สึกถึงเงาตะคุ่มที่ทอทอดมาจากด้านหลัง
“ฉันเผลอฉีกไปเองล่ะ”
“?”ลู่หานหันไปมองเซฮุนที่ทำเสียงอ่อนลง ก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวขาหยิบอัลบั้มรูปบนชั้นลงมากางกับพื้น
เซฮุนหยิบรูปอีกใบที่ท่าทางไม่เปลี่ยนไปจากรูปที่ฉีกเอาไว้นัก
“ฉันขโมยมาจากห้องพี่ชวิน ...ใบของฉันก็เป็นซากแบบที่เห็น...ฉันฉีกทิ้งไปหมดแล้วแหล่ะ
พอคิดได้ก็เสียดาย เลยไปแอบเอาภาพในห้องพี่ชวินมาแทน”
“เกเรชะมัด”
“ว่าฉันเหรอ?”ตวัดสายตามองลู่หานที่ยกมือปิดปากเพราะเผลอรั่วเสียงที่อยู่ในใจออกมา
เซฮุนย่นคิ้วใส่อยู่พัก ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ช่างเถอะ ทุกคนก็ชอบพูดแบบนั้น เซฮุนคนเกเร
ไม่เห็นเรียบร้อยเหมือนซื่อชวินเลย... ดังนั้นต่อให้เกิดเรื่องผิดพลาดระหว่างพวกเราสองคน
ฉันจะเป็นคนที่โดนมองไม่ดีก่อน เพราะฉันเป็นแบบนี้แหล่ะ... พี่ชวินก็เหมือนกัน
ถึงจะไม่ได้โดนมองไม่ดี แต่ก็จะโดนระแวงอยู่เสมอ เพราะเขาเป็นคนแบบนั้น”
“...”
“ดูนี่สิ..ตอนพวกเราขึ้นประถมหนึ่งล่ะ”หยิบภาพเด็กชายตัวอ้วนปุ๊กลุ๊กสองคนมาให้ร่างเล็กดู
ก่อนที่ลู่หานจะขยับยิ้มออกมาเล็กน้อย
“น่ารักจัง”
“ให้ทายว่าฉันคนไหน”
“คนที่เกาะขาคุณครูรึเปล่าครับ...”
“นั่นแม่ของฉันเอง”
“ท่านสวยมากเลยครับ...ฮ่ะฮ่ะ..คุณเหมือนหมีโคอาล่าอะ...ฮ่าฮ่า”สุดท้ายลู่หานก็หลุดหัวเราะกับภาพในวัยเด็กของเซฮุนที่ออกมาในรูปแบบบันเทิงมากกว่าซื่อชวินที่ชอบอยู่นิ่งๆหรือกำลังมองน้องชายฝาแฝดที่ทำท่าทางแปลกๆ
ลู่หานหยิบภาพขึ้นมาดูพลางหัวเราะขำขันไปอย่างไม่รู้ตัว
ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเซฮุนกำลังหันไปมองรอยยิ้มน้อยๆพวกนั้นอยู่นิ่งๆ
ก่อนที่ลู่หานจะเบิกตาเล็กน้อยเมื่อถูกโอบให้ชิดกับตัวของเซฮุน โดยที่อีกคนก็ทำเนียบเป็นหยิบจับรูปให้ดู
“นี่..ตอนที่พวกฉันเอาเสื้อผ้าแม่มาใส่..ฉันจับพี่ชวินทาลิปสติก
โดนฟาดไม่พอยังโดนคุณพ่อถ่ายรูปเอาไว้อีก”
“คึ..คุณนี่ตลกจัง”
“ใช่..ฉันไม่น่ากลัวสักหน่อย”เมื่อเห็นว่าลู่หานผ่อนคลายลงก็วางคางเข้ากับไหล่ลาดนั้นก่อนจะเอียงหน้าเล็กน้อยให้แก้มแนบไปกับบ่าเล็กๆนั่น
เส้นผมสีดำสนิทเคลียต้นคอของลู่หาน
ร่างของคนสองคนในห้องว่างๆและกองขยะกำลังพิงกันนั่งดูรูปในวัยเด็กของเจ้าของบ้าน
ลู่หานจากที่นั่งยองๆก็เปลี่ยนท่านั่งมาเป็นชันเข่าพูดคุยเรื่องเก่าๆกับเซฮุนอย่างราบรื่นมากขึ้น
ลู่หานบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกเหมือนกับมีเพื่อนชายคนหนึ่งแบบนี้คืออะไร
แต่เขาเห็นความพยายามของคุณเซฮุนที่จะทำให้เขาไม่กลัวได้
จึงไม่ได้ปฏิเสธเมื่ออีกคนค่อยๆขยับตัวนั่งซ้อนข้างหลัง ก่อนจะแปรสภาพเป็นเก้าอี้พร้อมให้ลู่หานนั่งพิงพลางอธิบายภาพในวัยเด็กไปด้วย
ฝ่ามือของเซฮุนแตะเบาๆที่หน้าท้องก่อนจะรวบลู่หานเข้ามาชิดแผงอกเหมือนที่เคยทำในคืนนั้น
แต่ครั้งนี้เต็มไปด้วยความระมัดระวังและนุ่มนวล
สุดท้ายลู่หานจึงได้ทิ้งตัวพิงอีกฝ่ายพร้อมกับเปิดรูปดูต่อไป
โดยเซฮุนก็กดจูบที่ข้างขมับเบาๆราวกับเป็นคนรักกันมานาน
แต่ลู่หานรู้ดีว่ามันเป็นคำขอโทษที่อีกฝ่ายพยายามสื่อสารกับเขาเท่านั้นเอง...
เซฮุนมองสกินนี่เดนิมสีดำของตนเองกำลังชันบนฟื้นไม้ปาร์เก้
โดยที่สกินนี่เดนิมสีอ่อนของลู่หานก็เหยียดไปกับพื้นอย่างวางใจ ชายหนุ่มมองใบหูเล็กๆไล่ลงลำคอระหงจรดลงต้นคอ
สายตามองลึกลงไปด้านในคอเสื้อแขนยาวที่เจ้าตัวสวมใส่ ริมฝีปากปากของชายหนุ่มเม้มเล็กน้อย
ก่อนจะกลืนน้ำลายอย่างลำบากเหมือนพยายามหักห้ามใจ
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายฝาแฝดถึงได้หวงและถนอมคนๆนี้หนักหนา
และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เซฮุนจะไม่ทำกับลู่หานแบบนั้น
“เอ๊ะ?”
เด็กหนุ่มอุทานเบาๆเมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนจูบเบาๆที่ต้นคอ
แรงกอดที่แน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยทำให้ลู่หานเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ครานี้แน่ใจแล้วว่าเป็นการสั่นเพราะรู้สึกประหม่า
ลู่หานเม้มปากแน่นพร้อมกับความร้อนที่สองแก้มแผ่ไปทั้งสองข้าง
“ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
“...”
“นายคงเห็นรูปที่ผ่านมาแล้ว...
พี่ชวินเป็นคนเรียบร้อย เรียนเก่ง ใครๆก็รัก...ใครๆก็ชื่นชม
ไม่ว่าจะใครก็ตามสุดท้ายก็จะเลือกพี่ชวิน”เซฮุนหัวเราะเหอะเล็กน้อย “แล้วพี่เขาก็ดันไม่มีข้อเสียอะไรเลยนี่สิ...เขาดีไปทุกอย่าง
โดยที่ฉันสู้อะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งนาย...”
“ผมเหรอครับ...?”ลู่หานนั่งนิ่งก่อนจะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังลูบมือไปยังขาอ่อนด้านในเบาๆ
ความรู้สึกที่เคยหวั่นกลัวเหมือนมีแรงบางอย่างผลักดันให้เรียกร้องในใจลึกๆ
คล้ายกับมีใครสักคนกำลังกวักมือเรียกอยู่ที่หน้าสวนแอปเปิ้ลที่เขาไม่อยากเข้าไปอีก
พร้อมกับเสียงเซฮุนที่เอ่ยอย่างสิ้นหวังที่ริมหู
“ใช่..แม้แต่นายก็ยังเลือกพี่ชวิน..แต่แค่ครั้งนี้...ขอล่ะ”
“...”
“เป็นฉันไม่ได้เหรอ?”
-----------♦----------
แท็ก #ฟิคดบต คับบ
ลู่ ความลับแบบโอ๊ยยยทำใจยากอะ นี่แย่งกันเลยหน่าเหว๊ยยยย จะทำไงดี ตื่นเต้นอะไรท์ อร๊ากกก
ตอบลบ