[SF]Debutante {Shixun x Luhan x Sehun} 7/7

Title : Debutante

Author : RUNAWAY05

Pairing : Shixun x Luhan x Sehun

Type/Rate : Erotica /NC-19

Note : พาร์ทสุดท้ายขอไม่หื่น

ตลอดวันที่ผ่านมาหลังจากคำขอนั้นสิ้นสุด เซฮุนก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านอนกอดเขาอยู่ในห้องนิ่งๆ ลู่หานที่ไม่มีงานส่วนอื่นให้ทำก็ยอมตามใจเจ้านายดูเสียสักครั้ง รู้ตัวอีกอีกทีก็เย็นย่ำ เซฮุนเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวและหันมามองเขาอย่างแปลกใจนิดหน่อย

“ตื่นแล้วเหรอ...ว่าจะไปเงียบๆสักหน่อย”

“แล้วผมจะดราม่าให้ใครดูล่ะครับ”ลู่หานพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะหลับตารับฝ่ามือเย็นๆที่แปะกับหน้าผาก

“ต่อล้อต่อเถียงชะมัด”

“...”

“คืนนี้ฉันจะไปนอนบ้านเพื่อน...พี่ชวินคงอยากอยู่กับนาย ฉันเองคงอยู่คนเดียวในขณะที่นายอยู่กับพี่ชวินไม่ได้หรอก”

“จะไม่มาส่งจริงๆเหรอครับ”ร่างเล็กถาม

“พูดเหมือนไปต่างประเทศงั้นล่ะ”ไหล่กว้างยักเล็กน้อย จนทั้งคู่พากันเดินทางออกมายังหน้าบ้าน รถของชายหนุ่มจอดรอท่าโดยที่เจ้าตัวก็กล่าวเบาๆ

“อย่าลืมที่ฉันพูดนะ...เข้าใจมั้ย?”

“ครับผม”

“แล้วก็...ดูแลตัวเองดีๆนะ”เซฮุนพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะตัดใจออกรถ หัวใจของชายหนุ่มห่อเหี่ยวเล็กน้อยที่ต้องจากร่างเล็กๆนั้นไปอย่างน่าเสียดาย แต่เขาก็คิดว่ามันคงไม่ยากถ้าอยากจะพบคนๆนี้ที่อื่นนอกจากที่บ้านในวันที่เจ้าตัวพ้นหน้าที่จากบ้านไปแล้ว

เซฮุนไม่คิดว่าตัวเองจะหยุดชีวิตหลังเที่ยงคืนลง...แต่คิดว่าคงเบาบาง...

และคงหายขาดในวันที่ได้อยู่กับลู่หานอย่างที่เคยไปพูดไปทุกอย่าง..

ฟากลู่หานเองหลังจากส่งเซฮุนก็เลิกคิ้วเมื่อรถของซื่อชวินแล่นเข้ามาพอดี จึงได้อยู่รอรับชายหนุ่มดังปกติ สีหน้าของซื่อชวินไม่ค่อยดีนัก ซึ่งลู่หานไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่อย่างน้อยลู่หานก็ดีใจที่อีกฝ่ายไม่ได้เอาแต่ยิ้มอย่างเดียวเหมือนก่อนหน้า

“เหนื่อยมั้ยครับ?”ถามดังเคยก่อนจะได้รับรอยยิ้มบางๆกลับมา

“ฉันโอเค ไม่เป็นไร”

“ไม่สบายใจอะไรบอกผมได้นะ...ถึงผมจะช่วยอะไรไม่ได้เลยก็เถอะครับ”ลู่หานเดินตามร่างสูงที่ก้าวเดินเข้ามาในครัว ซื่อชวินไม่ได้ตอบอะไรไปมากกว่าหันมามองหน้าลู่หานพลันกล่าวเบาๆ

“คืนนี้นอนกับฉันก็พอ”

“...”

“ฉันหิวแล้วล่ะ”

ลู่หานไม่มั่นใจว่าทำอะไรให้คุณซื่อชวินโกรธเอาหรือเปล่า ในขณะที่คุณเซฮุนเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ลู่หานก็รู้สึกได้ว่าคุณซื่อชวินก็เริ่มถอยออกเช่นกัน ลู่หานไม่ได้ต้องการอย่างนั้น เพราะความรู้สึกที่เข้ามีให้อีกฝ่ายยังไม่เคยที่จะลดน้อยถอยลงเพื่อถ่ายเทไปหาคุณเซฮุน เพียงแต่ความรู้สึกเกี่ยวกับคุณเซฮุนมันเพิ่มขึ้นมาเองตามธรรมชาติ

อย่างนี้จะเรียกได้ว่าเขาเป็นคนหลายใจหรือเปล่านะ...?

มื้อเย็นสำหรับหนึ่งที่ครึ่งยังถูกจัดทำตามปกติ คุณซื่อชวินไม่ได้กล่าวถามเรื่องเกี่ยวกับเขาและคุณเซฮุน แต่เป็นการถามรายละเอียดส่วนตัวประเภทบ้านอยู่ที่ไหน แม่ของเขาทำงานอะไร เรียนอยู่ที่ใดและชั้นระดับไหน ซึ่งลู่หานก็ตอบไปตามตรงอย่างไม่เบื่อที่จะรายงานชีวิตส่วนตัวให้คุณซื่อชวินฟัง จนกระทั่งอีกฝ่ายทานมื้อเย็นเรียบร้อยและขึ้นไปพักผ่อนข้างบน ลู่หานจึงเก็บจานล้าง ปิดบ้าน ปิดรั้วไฟฟ้า ก่อนจะทำธุระส่วนตัวแล้วขึ้นไปหาอีกฝ่ายตามคำสั่ง ลู่หานไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเจอกับอะไร หลังจากเรื่องวันนั้นลู่หานก็ไม่ได้มีเซ็กซ์กับใครอีก และเหมือนทั้งคู่จะไม่พยายามทำอะไรไปมากกว่านั้นเช่นกัน

“คุณซื่อชวินครับ”เอ่ยทักหลังจากเคาะประตูสองสามครั้ง ก่อนที่ประตูจะเปิดออก คุณซื่อชวินที่อาบน้ำแต่งชุดนอนเรียบร้อยตอนนี้ทรงผมแทบเหมือนคุณเซฮุนไม่มีผิด แต่ต่างที่มันเป็นสีน้ำตาลเท่านั้น ลู่หานล็อกประตูก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปยังเตียงใหญ่นั้น ซื่อชวินสวมเสื้อยืดแขนประมาณศอกสีขาวกับกางเกงนอนขายาวสีพื้น ดวงตาของแฝดพี่หรี่เล็กน้อยเมื่อลู่หานเอาแต่จ้องทรงผมของเขาอยู่อย่างนั้น

“ฉันกับเซฮุน...พวกเราผมสีน้ำตาลมาตั้งแต่ยังเด็ก จนไม่กี่ปีนี้ที่เซฮุนรำคาญสีผมละมั้ง ทั้งกัดทั้งย้อมสารพัด ลงท้ายก็ถูกคุณแม่บังคับให้ย้อมดำ เซฮุนไม่อยากเหมือนฉัน เขาแค่พยายามออกไปจากเงาของฉันเท่านั้นเอง”

“...”ลู่หานหย่อนกายลงในขณะที่ซื่อชวินก็พูดต่อไป

“แน่นอนว่าทุกคนจะมองเขาในแง่ไม่ดีก่อน...แต่พอรู้สาเหตุทุกคนก็จะสงสารเขา และฉันไม่อยากให้ใครทำดีกับเซฮุนเพราะสงสาร ลู่หานเข้าใจฉันใช่มั้ย?”

“ผม..ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยครับ”เด็กหนุ่มสั่นหน้า ก่อนที่รอยยิ้มอ่อนๆจะปรากฏที่ใบหน้าของซื่อชวิน พลันเคลื่อนกายดึงลู่หานมากอดไว้อย่างนุ่มนวล

“ดีแล้วที่คิดแบบนั้น...ฉันเองก็เท่านี้ ถึงใครจะมองว่าดียังไง มันก็ไม่มากพอสำหรับตัวฉันเอง ฉันปกป้องดูแลเซฮุนไม่ได้ ที่ฉันทำได้คือการอยู่ในกรง และปล่อยให้เซฮุนลอยขึ้นไปบนฟ้า ได้บินไปที่ๆเขาอยากจะบิน ได้ทำในสิ่งที่เขาอยากจะทำ แม้มันจะต้องแลกกับหลายสิ่งที่ฉันต้องฝืนใจทำ..แต่มันจะไม่เป็นไร”

“คุณซื่อชวิน?”

“ฉันไม่อยากปล่อยลู่หานไปง่ายๆหรอกนะ...ฉันก็รักของฉัน แม้ลู่หานจะไม่เคยพูดคำว่ารักสักคำ ฉันก็เข้าใจว่าลู่หานกำลังสับสนเกินกว่าจะพูดมันออกมาได้...ฉันไม่ขอให้ลู่หานอยู่กับฉัน เพราะฉันรักลู่หานมาก ฉันจึงไม่อยากเอาคำๆนั้นรั้งลู่หานเอาไว้... อีกปีสองปี หรือในอนาคต ฉันคงต้องแต่งกับผู้หญิงที่คุณพ่อคุณแม่หาให้ มันคือหน้าที่ของฉันที่ต้อทำให้ครอบครัวก้าวต่อ ฉันเป็นคนมีภาระ...หากฉันดึงดันจะให้ลู่หานรักแต่ฉัน ตามฉันไปด้วย ยิ่งนานก็คงจะยิ่งเจ็บ”เสียงเรียบเรื่อยของซื่อชวินทำให้ลู่หานรู้สึกใจหาย เด็กหนุ่มเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ขยับยิ้มเชิงไม่เป็นไร

“ลู่หานอาจจะไม่ชอบที่ฉันเพิ่งมาบอกเอาป่านนี้... แต่ในหน้าที่ๆฉันถือไว้อยู่ ลู่หานทำให้ฉันเป็นอิสระ...อย่างน้อยก็เป็นอิสระที่จะรักใครสักคนเป็นครั้งหนึ่งของชีวิต”

“คุณซื่อชวิน...ผมอาจจะร้องไห้...ถ้าคุณยังพูดต่อนะครับ”

“ร้องบ้างก็ดีไม่ใช่เหรอ?”ดวงตาคมหรี่ยิ้มอย่างไม่ถือสา “ฉันอยากจะอยู่กับลู่หานจนถึงตอนนั้น...และเมื่อถึงเวลา ได้โปรดตัดฉันให้ขาด และรักเซฮุนให้เต็มที่ เซฮุนต้องการความรัก อย่าให้เขารู้สึกขาด อย่าให้เขาเจ็บปวด ..ทดแทนที่ฉันทำให้เขาไม่ได้...จะได้รึเปล่า?”

“ทำไมต้องฝากกับผมแบบนี้...ผม..ค่อนข้างลำบากใจนะ”เด็กหนุ่มก้มหน้า

“เพราะรักของฉัน..คือการปล่อยไป”ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเบาบาง “ฉันรู้ดีลู่หาน..ว่าความไม่เป็นอิสระเลยมันเป็นยังไง..เพราะมันคือส่วนหนึ่งของชีวิตฉัน ฉันเองก็ไม่ได้ต้องการปล่อยลู่หานไปตอนนี้เหมือนกัน เพราะถ้าฉันดื้อดึงที่จะรักแต่ลู่หาน เซฮุนไม่มีทางเข้ามา เพราะลู่หานเองก็คงจะรักฉันบ้างไม่มากก็น้อย”

“...”

“ฉันไม่อยากให้ลู่หานเอาแต่คิดเรื่องนี้หรอกนะ...มันไม่ได้เกิดขึ้นทันที แต่มันจะเกิดขึ้นสักวัน”

“คุณซื่อชวินครับ...”

“หืม...”

“ผมไม่มีแผล...แต่ทำไมผมถึงเจ็บ...แค่คุณพูดไม่กี่ประโยค..แต่ผมเจ็บจังเลย”เด็กหนุ่มยิ้มแกนๆ “ผมก็เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป อยากจะเดทกับผู้หญิงสักคน อยากสัมผัสตัวพวกเธอ แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเมื่อผมเจอคุณ...ตอนที่เราล้มในครัว”

“...”

“ผมขาด...ลึกๆผมโหยหาใครสักคนที่จะปกป้องผม เพราะผมลืมความรู้สึกของการมีพ่ออยู่ใกล้ๆ แล้วคุณก็เปิดความรู้สึกนั้น...ถึงมันจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่แค่รู้ว่าเรา...จะไม่สามารถอยู่ด้วยกันไปจนวันสุดท้ายได้ ผมก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา...มันคือแผลเหรอครับ?”

“ที่เจ็บปวด...เพราะมันคือรัก...ลู่หาน”ซื่อชวินกล่าวแผ่ว ก่อนจะลูบข้างแก้มของเด็กหนุ่มที่น้ำตาหยดลงมา หัวแม่มือเกลี่ยหยาดน้ำใสออกให้อย่างบางเบา “ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ตอนนี้...มันคือเรื่องอนาคต และอนาคตมันคือเรื่องไม่แน่นอน”

“...”

“มันอาจเปลี่ยนเป็นฉันดื้อดึงที่จะรักลู่หาน...ที่เปลี่ยนใจไปรักเซฮุนแล้วก็ได้”

“ผม...”ลู่หานเม้มปาก “ผมจะเชื่อคุณ”

“เด็กดี...”ชายหนุ่มกล่าวเท่านั้นก่อนจะรับลู่หานมาไว้ในอ้อมกอด พวงแก้มนุ่มแนบไปกับผืนอกกว้าง พร้อมกับฝ่ามือชายหนุ่มที่ลูบเบาๆที่ศีรษะกลมอย่างเอ็นดู ลู่หานซบใบหน้าไปกับอีกฝ่ายพลันเอ่ยวาจาบางเบา

“เหมือนผมอกหักเลย”

“ไม่แน่หรอก”ใบหน้าคมคายแย้มริมฝีปาก “กว่าจะถึงวันนั้น...ห้ามบอกเซฮุนว่าฉันเคยขอแบบนี้... ฉันเองก็อยากจะรู้ว่าเซฮุนจะสู้พอกับสำหรับเรื่องนี้มั้ย... แล้วจะดูแลลู่หานได้ถึงไหน หากเขาเกเร ไม่จริงจัง ในตอนนั้นฉันจะรักลู่หานเอง... ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันเองก็ต้องการเหมือนกัน ดังนั้น ที่ฉันบอกเอาไว้ฉันแค่อยากให้ลู่หานได้เข้าใจ”

“...”

“เพราะลู่หานยังไม่ได้เอ่ยว่ารักใคร ทั้งฉันและเซฮุนก็จะอยู่ในขั้นพยายาม จริงมั้ย?”จมูกโด่งพนลมหายใจรดกลุ่มผมนุ่มก่อนจะกดซับสูดกลิ่นบางเบา ฝ่ามือบางแตะลูบแผงอกนั้นก่อนจะเปลี่ยนสวมกอดหลวมๆ

“คุณก็รู้ว่าผมรักใคร”

“...”

“แต่ผมจะลองเปิดรับคุณเซฮุน อย่างที่คุณขอไว้ดู ถ้าผมกับคุณเซฮุนรักกันมาก คุณต้องเสียใจมากแน่ๆ”

“คงเสียใจล่ะที่ข้างๆลู่หานไม่ใช่ฉัน”ซื่อชวินตอบ “แต่ถ้าคนที่ฉันรักสองคนได้อยู่ข้างกัน ฉันว่าฉันพอใจ”

กล่าวเพียงเท่านั้นก่อนจะแตะจูบกับริมฝีปากเล็กๆนั่น กลีบปากอิ่มแยกรับร่อรอยบดเบียดอ่อนหวานจากอีกคน แม้แต่ตอนนี้ลู่หานก็ยังไม่เข้าใจอะไรอยู่ดี แต่ยินดีที่จะทำให้บางพื้นที่ในความรู้สึกมีหมอกควันอยู่แบบนั้น ซื่อชวินแตะเบาๆที่ข้างแก้มของลู่หาน กดจูบลงไปอย่างนุ่มนวลเนิบช้าราวกับจะหยุดเวลาเอาไว้ ณ ตรงนั้น แม้ว่าเขาเองจะมีทุกอย่าง... แต่ซื่อชวินก็คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรเลยถ้าเขาไม่มีลู่หานอยู่ข้างๆ ในใจลึกๆเขาอยากให้เซฮุนทะนุถนอมและรักลู่หานให้ดี เด็กคนนี้ยังเติบโตไปได้และสามารถเป็นคนรักที่ดีได้อย่างแน่นอน แม้สุดท้ายพื้นที่ของลู่หานจะไม่ใช่เขาก็ตาม

แต่ซื่อชวินยังยืนยันความคิดของตัวเองที่ว่า...รักของเขา..คือการปล่อยไป...

ในช่วงเช้าลู่หานที่จัดเก็บสัมภาระในช่วงเช้าก็มีซื่อชวินคอยมองตาม ร่างเล็กพยายามหลบสายตาละห้อยของคุณชายที่ไม่ช่วยเก็บแถมยังทำหน้าตาน่าสงสารไปเสียอีก ลู่หานต้องกลับบ้านในช่วงสาย ก่อนที่ป้าอึนบีจะกลับมาถึงบ้านตอนบ่ายแก่ๆ ซื่อชวินเอนกายไปมาที่ขอบเตียงห้องพักแม่บ้าน ดวงตาคมไล่มองร่างขาวนวลค่อยๆจัดเก็บข้าวของอย่างไม่รีบร้อน

“เสาร์อาทิตย์มาที่นี่ได้มั้ย?”

“ผมอายคุณป้านะ...คุณป้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรกับผม”ลู่หานตอบ โดยซื่อชวินก็เบนหน้าไปข้างๆก่อนจะทำปากขมุบขมิบเล็กน้อย

“ไว้นัดเจอกันที่โรงแรม?”

“นี่คุณซื่อชวินจะปล่อยผมจริงๆเหรอครับ”ลู่หานหันมาหาพลางหัวเราะเบาๆ “เหมือนเสี่ยที่พยายามจะเลี้ยงเด็กเลย”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันหวงของฉัน”

“แต่คุณเซฮุนบอกว่าจะไปดักที่โรงเรียนล่ะครับ”ลู่หานยกมือปิดริมฝีปากมองซื่อชวินที่จิปากเล็กน้อย

“เซฮุนนี่มันเซฮุนจริงๆ...”

“ทำไมเหรอ?”จู่ๆร่างของแฝดน้องก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้อง ชายหนุ่มร่างสูงที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดาเดินหรี่ตาเล็กตาน้อยใส่คนทั้งสองที่อยู่ในห้อง “นินทาเหรอเนี่ย...คิดไว้ไม่ผิดเลย”

“ถ้าจะมาหาเรื่องล่ะก็ก็ช่วยยกกระเป๋าของลู่หานไปที่รถสิ”ซื่อชวินว่า ก่อนจะมองน้องชายฝาแฝดที่เบ้ปากกอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แฝดพี่ถอนใจเบาๆก่อนจะลุกตรงไปหาลู่หานพลางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“มา..เดี๋ยวฉันไปส่งเองนะ”

“ไม่ต้องๆ! ฉันถือเองได้ของแค่นี้เอง”เซฮุนปัดๆมือแฝดพี่ออกพร้อมกับรวบข้าวของมาถือไว้เอง และในตอนนั้นที่ซื่อชวินหันมายิ้มละไมให้ลู่หาน ร่างเล็กก็คิดเช่นกันว่าคุณเซฮุนช่างน่าสงสาร... และจะน่าสงสารไปอีกเรื่อยๆเพราะคุณซื่อชวินแกล้งปั่นหัวเอาอยู่แบบนี้...

“ตั้งใจเรียนนะ”

“อย่าลืมเบอร์ของฉันล่ะ”ฝาแฝดส่งเสียงให้กับเด็กหนุ่มที่นั่งยิ้มเจื่อนอยู่บนรถของประจำบ้านเจ้านาย ลู่หานแค่พยักหน้าน้อยๆก่อนจะกล่าวลาชายหนุ่มทั้งสอง รถแล่นออกจากบ้านพร้อมกับภาพคู่แฝดที่ยืนมองจนสุดสายตาเป็นภาพสะท้อนกระจกที่ทำให้ลู่หานยิ้มออกมานิดหน่อย กายขาวพิงเข้าผนังรถก่อนจะแย้มริมฝีปากเล็กน้อย คงเป็นปิดเทอมแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองมีความรัก หลังจากทำงานหนักมาหลายๆปิดเทอมที่ผ่านมา แม้จะมีเรื่องไม่คาดฝันและน่าตกใจ แต่ลู่หานก็รู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย เขาไม่รู้เหมือนกันว่าสถานภาพของเขากับอีกสองคนจะเป็นยังไงต่อไป แต่สำหรับเขาอย่างน้อยมันเป็นเรื่องราวครั้งหนึ่งในชีวิตของเขาเอง

กาลครั้งหนึ่งที่เคยรับรสชาติหวานของแอปเปิ้ลจากสวนเอเดนที่แสนสวยงามนั้น...

เมื่อรถคันสีดำของทางบ้านมารับร่างเล็กไป คู่แฝดก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ต่างคนต่างเหล่กันเล็กน้อยโดยที่เซฮุนก็พูดออกมาเสียก่อน

“ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ... ผมรู้ว่าลู่หานรักพี่ แต่สักวันผมจะทำให้เขารักผมให้ได้”

“...”ซื่อชวินยิ้มน้อยๆ “ก็เอาสิ”

“ฮึ่ม...อย่างนี้ก็เจอกันยากแล้วสิ”

“อาจมีคนอื่นมาจีบลู่หานอีกก็ได้...พอกลับไปเรียน สังคมก็คงมากขึ้น...”คนน้องขมวดคิ้วฉับเมื่อมองคนพี่กอดอกลูบคางอย่างใช้ความคิด

“เฮ้..ไม่ได้นะ แค่สู้กับพี่ก็แย่พอแล้ว”

“จะทำยังไงดีล่ะ”

“ถ้าให้เขากลับมาแล้วป้าอึนบีล่ะ”

“นั่นสินะ”

ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา...มันเป็นรอยยิ้มที่ทั้งคู่ไม่เคยให้กันนานแล้ว และบทสนทนาที่เข้ากันอย่างเป็นธรรมชาติอย่างที่เคยมีมาก่อนนั่นด้วย อย่างน้อยแม้ลู่หานจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่สิ่งที่คนตัวเล็กได้ทำก็คือให้พวกเขารู้จักที่จะรัก และรักษาความรู้สึกของกันและกันมากขึ้น ทั้งคู่หมุนตัวกลับเข้าไปในตัวบ้าน แม้จะเป็นฝาแฝดที่ต่างจิตต่างใจ แต่ก็มีหลายครั้งหลายคราที่มีความรู้สึกตรงกัน รวมทั้งครั้งนี้

พวกเขาไม่อยากเสียลู่หานไป...

เป็นอาทิตย์แล้วที่ลู่หานเปิดเทอม ชีวิตของเขากลับมาเป็นนักเรียนเหมือนเก่าที่ต้องอยู่กับสังคมมากหน้าหลายตา แต่ในครั้งนี้เหมือนเขามองและเข้าใจความเป็นไปของสังคมยิ่งขึ้น ราวกับผ่านงานเลี้ยงในคืนของเด็กหนุ่มเด็กสาวที่กำลังจะก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ในสังคม ทว่าลู่หานกลับใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนเดิม เขาไม่ได้เอ่ยหรือเล่าเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์เชิงลึกกับฝาแฝดจากตระกูลโด่งดังนั้น และไม่ได้รับการติดต่อใดมากกว่าการโทรถามว่าสบายดีหรือไม่ ไม่มีการปรากฏตัวจากทั้งคู่จนลู่หานแอบหัวเราะให้กับตนเองว่าบางทีคำพูดหวานๆและการกระทำแทบละลายนั้นอาจเป็นเพียงแค่ฝันไป ทั้งคุณซื่อชวินและคุณเซฮุนเป็นหนุ่มสังคมสูงที่หาคนถูกใจได้ไม่ยาก แต่เขาเป็นเด็กหนุ่มธรรมดาจะเอาอะไรไปต่อรองได้... แม้จะคิดได้ว่าชีวิตไม่ได้ยึดติดกันแล้ว แต่ริมฝีปากเล็กก็เผลอแยกเอาลิ้นแตะก้นปากกาอย่างไม่รู้ตัว เรียวลิ้นสีแดงสดที่โผล่ออกมาเพียงเล็กน้อยก็ทำให้คนที่เผลอไปเห็นหน้าแดงกันเป็นแถบๆ ลู่หานยังเคยชินกับการเอาลิ้นแตะปลายนิ้วของคุณซื่อชวิน พอๆกับเคยชินที่จะเมินเฉยคนรอบกายราวกับตัดสัญญาณออกไปเหมือนคุณเซฮุน

ชีวิตวันนี้ของลู่หานก็น่าเบื่ออย่างที่เคยเป็น ค่าเทอมที่ชำระไปครึ่งหนึ่งด้วยเงินที่คุณผู้หญิงแบ่งให้เขาก็พอทำให้ไม่ลำบาก แต่ถ้าเรื่องน่าเบื่อเขาก็ยอมรับว่าน่าเบื่อเหมือนเดิมกับชีวิตแบบนี้ ลู่หานย่างเท้าช้าๆเมื่อตั้งใจจะกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน แต่ทว่ารถคันหนึ่งก็เข้ามาจอดรอเทียบเคียงเสียก่อน

“นี่เธอ! นึกว่าจะไม่เจอซะแล้ว”

“ครับ?”คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ โดยที่คนขับรถก็ส่งยิ้มให้

“คุณผู้หญิงกับแม่เธอรออยู่ที่บ้านคุณชายแล้วนะ”

“เอ๊ะ?”ลู่หานหน้าเหลอเมื่อจู่ๆก็ถูกเรียกตัว มิหนำซ้ำแม่ของเขายังไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น..เกิดอะไรขึ้นกัน หรือคุณผู้หญิงรู้ความสัมพันธ์นี้แล้ว... ร่างเล็กรีบขึ้นรถใจตุ้มๆต่อมจนไปถึงบ้าหลังใหญ่แถบชานเมือง ทันทีที่ลู่หานลงจากรถเด็กหนุ่มก็ก้าวเท้าเตรียมเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเห็นรถสองคันของเจ้าของบ้านจอดข้างกันอยู่... แค่ไม่นานทำไมเขาถึงรู้สึกคิดถึงที่นี่อย่างบอกไม่ถูก

“ฉันดีใจจริงๆนะที่ได้คุยกับเธอ...อ้าว ลู่หาน ไม่เจอกันนานนะ เรียนเป็นยังไงบ้าง”หญิงสาวใบหน้างามหันมายิ้มหวานให้กับลู่หานที่ทำความเคารพก่อนจะทำหน้ามึนงงอีกครั้งที่ห้องรับแขก หญิงรับใช้สองสามคนที่ทำท่าเหมือนขนย้ายอะไรไปมาทำให้ลู่หานได้แต่กะพริบตาปริบๆ เด็กหนุ่มหันไปหามารดาอย่างขอความช่วยเหลือ จนผู้เป็นแม่กล่าวขึ้นในที่สุด

“พอดีป้าอึนบีติดต่อแม่ไปว่า คุณชายเขาขอให้ป้าไปทำงานที่บริษัทจ้ะ แค่ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆเพราะงานที่นี่หนัก กลัวว่าจะทำให้ไม่สบายขึ้นมาอีก”

“...”

“คราวนี้คุณผู้หญิงเลยขอให้เรามาช่วยงานที่นี่ โดยที่คุณผู้หญิงจะส่งเสียค่าเรียนให้ ส่วนแม่เองคุณผู้หญิงเห็นว่าเป็นพยาบาลส่วนตัวเลยจะจ้างให้แม่ไปดูแลคุณหญิงใหญ่ที่บ้านโน้นน่ะลูก”

“ใช่จ้ะ...ฉันมีที่พักให้ด้วยนะ จะได้ไม่ต้องเช่าบ้านอยู่ ได้ข่าวว่าจะหมดสัญญาบ้านแล้วนี่”ลู่หานหันไปมองมารดาที่อมยิ้มแหยๆให้ลูกชาย “อีกอย่าง ลูกชายฉันชมเธอบ่อยมาก ว่าเธอทำงานดี นี่ถึงขนาดเจ้าคนเล็กยอมเป็นเด็กดีไปตั้งใจเรียนเพื่อให้ฉันจ้างเธออีกเชียวนะ”

“...”ลู่หานเอียงหน้าเล็กน้อยคล้ายว่าประวิงตนว่าได้ยินอะไรผิดไปหรือไม่ ดวงตากลมโตหันไปมองชายหนุ่มสองคนที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก คุณซื่อชวินก็ยังแต่งตัวและทำผมอยู่เหมือนเดิม แต่แตกต่างหน่อยที่คุณเซฮุนในวันนี้สวมชุดนักศึกษาอยู่ ลู่หานย่นคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับสองพี่น้องที่ขยับตัวไขว่ห้างแทบจะพร้อมกัน ท่ามกลางเสียงเริงร่าของคุณผู้หญิง

“งานที่นี่เหมือนเดิมจ้ะ แต่เธอเองก็เรียนอยู่ฉันเลยให้แบ่งทำเป็นอย่างๆไป แต่อย่างน้อยต้องดูแลปากท้องเจ้าลูกชายทั้งสองคนทุกวัน นอกนั้นก็จัดการทีละอย่างนะ ข้าวของส่วนเธอฉันให้แม่เธอพาไปขนมาไว้แล้ว พวกคนใช้ก็กำลังจัดเตรียมอยู่ เป็นไง ได้เรื่องรึยัง”หล่อนหันไปถามหญิงสาวสองสามคนที่ขยับเข้ามายืนเรียบร้อย

“ค่ะ จัดของให้เรียบร้อยแล้วค่ะคุณผู้หญิง”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เธอพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปจัดการเรื่องที่พักของคุณพยาบาลของฉันด้วย ฉันชอบคุยกับแม่ของเธอจัง”หล่อนลุกขึ้นโดยผู้เป็นมารดาก็ยื่นมือมาลูบศีรษะลูกชายเบาๆ

“เดี๋ยวแม่โทรหานะลูก”

“ค...ครับ”

“อย่าใช้งานน้องหนักนะ น้องเรียนอยู่รู้มั้ยลูก”หันมากำชับฝาแฝดที่พยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หญิงวัยกลางคนทั้งสองจึงได้พยักหน้ารับก่อนจะลาลู่หานที่ตามออกไปส่งที่หน้าบ้าน เด็กหนุ่มยืนส่งคุณผู้หญิงที่ขึ้นรถไปกับแม่ของเขาและพวกคนใช้สาวๆจนลับรั้ว จนเมื่อบ้านหลังนี้กลับมามีจำนวนสมาชิกสามคนอีกครั้ง กลิ่นของคุณซื่อชวินก็โชยชัดพร้อมเจ้าตัวที่ขยับกายมาใกล้

“คิดถึงจังเลยนะ”

“เอ่อ..ครับ”

“ชุดนักเรียนเหรอ? น่ารักดีนี่”

“ครับ...”

“กลับมาพูดน้อยอีกแล้ว วันจะกลับยังต่อปากต่อคำกับฉันอยู่เลยนะ”ซื่อชวินกล่าวและลู่หานก็เห็นประกายบางอย่างในแววตานั้น พร้อมกับมือของคุณเซฮุนที่ขยับมาป้วนเปี้ยนแถวๆเนคไท...

“อย่างนี้ต้องทบทวนเยอะๆหน่อยแล้วละมั้ง ใช่มั้ย?”

“พวกคุณเล่นเป็นเด็กๆอีกแล้วนะครับ!”ลู่หานทำหน้าบึ้งก่อนจะสะบัดตัวหนีกลับเข้าไปด้านใน ทว่าปลายใบหูที่แดงก่ำนั้นทำให้ฝาแฝดทั้งคู่หัวเราะออกมาเบาก่อนจะตามลู่หานเข้าไปบ้าง ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งสำหรับคนทั้งสามคน โดยการเริ่มต้นของเซฮุนคือการทำให้ลู่หานรักตัวเองให้ได้ ส่วนการเริ่มต้นของซื่อชวินคืออยู่กับสิ่งที่ตัวเองรักให้นานที่สุดจนกว่าสิ่งที่เคยบอกอีกคนไว้จะมาถึง และลู่หานที่เกี่ยวกับความรักของคุณซื่อชวินเอาไว้และเปิดรับความรักของคุณเซฮุนอย่างไม่กักขังตนเอง

สายลมของฤดูใบไม้ผลิมาถึง...พร้อมกับฤดูกาลเก็บเกี่ยวแอปเปิ้ลรสหวานจากสวนเอเดนที่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...

-----------♦----------

จบแล้วเด้อ ดีใจมีคนสกรีมแยะแยะแป๊ะไก่TvT

ทั้งทีมพี่ทีมน้องและทีมขอสอง ขอบคุณมากหนา

แท็ก #ฟิคดบต คับบ