Title
: Non – sec.
Author
: RUNAWAY05
Pairing
: Sehun x Luhan
Type/Rate
: Erotica /NC-19
Note
: Fly me to the moon♪
Fly
me to the moon and let me play among the stars
(โปรดพาฉันโบยบินไปยังดวงจันทร์ และให้ฉันได้โลดแล่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว)
(โปรดพาฉันโบยบินไปยังดวงจันทร์ และให้ฉันได้โลดแล่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว)
let me see what spring is like on Jupiter and Mars
(โปรดทำให้ฉันได้เห็นว่าฤดูใบไม้ผลิบนดาวพฤหัสและดาวอังคารนั้นเป็นเช่นใด)
In other words, hold my hand
In
other words, darling, kiss me
(พูดอีกอย่างก็คือ โปรดจับมือฉันเอาไว้ที
พูดอีกอย่างก็คือ
ที่รัก โปรดจุมพิตฉันหน่อยเถอะนะ)
เสียงเพลงจากแผ่นเสียงโบราณแว่วออกมาจากห้องทำงานของคุณเซฮุนในขณะที่ลู่หานกำลังเก็บกวาดทำความสะอาดอย่างปกติในวันหยุดสุดสัปดาห์
เพลงแจ๊ซเบาๆกับเครื่องเล่นแผ่นสมัยคุณแม่ของเขายังสาวๆช่างดูขัดกับเจ้าของมันซึ่งดูเป็นคุณชายสำรวยทันสมัย
ดวงตากลมเหล่มองห้องทำงานก็พบเพียงแผ่นหลังกว้างๆกำลังจัดรูปหรือทำอะไรสักอย่างที่ลู่หานไม่อาจรู้ได้ว่ามันคืออะไร
ตั้งแต่กลับมาทำงานที่บ้านหลังนี้
นอกจากความรักอันท่วมท้นของฝาแฝดแล้วทุกอย่างก็เหมือนจะธรรมดา
ถ้าคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อที่จะโดนตรึงไว้กับเตียงแล้วโดนแบบที่เคยประสบพบมาก่อนครั้งหนึ่งนั้นลู่หานยืนยันนั่งยันและนอนยันว่าไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้น
อย่างมากก็วันที่คุณเซฮุนไปข้างนอก เขาก็จะนอนกับคุณซื่อชวิน
วันที่คุณซื่อชวินไปบ้านใหญ่ เขาก็นอนกับคุณเซฮุน
มันไม่ได้เป็นแบบเจอหน้าก็ฟัดกันแบบนั้น นอนด้วยกันของพวกเขาไม่ได้จบลงที่เซ็กซ์ตลอด
อาจเป็นการนอนพูดคุยกัน นั่งเล่นเกม หรือลู่หานนั่งฟังแฝดแต่ละคนเฟลิร์ตเขาไป
พรีเซนต์ตัวเองไป ซึ่งตอนที่เขาอยู่กับคุณซื่อชวินจะไม่ค่อยมีอะไรมากนัก
เพราะเจ้าตัวได้บอกเจตนารมณ์ไปแล้ว
ดังนั้นการอยู่ด้วยกันแต่ละวันก็เปรียบเสมือนอยู่กับญาติผู้ใหญ่ให้อ้อนเสียมากกว่าอยู่กับคุณเซฮุนที่รู้สึกเหมือนเป็นเพื่อนกัน
หลังจากที่เดินไปรับคุณซื่อชวินที่วันนี้ท่าทางเร่งรีบเป็นพิเศษ
แถมยังมีรถจากบ้านใหญ่ขับตามติดมาด้วยลู่หานก็รู้สึกงุนงงไปเสียเล็กน้อย เสียงเอะอะดังลงมาจากชั้นบน
ก่อนจะเป็นคุณซื่อชวินที่เดินหน้ายุ่งลงมา
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”ร่างบางเอ่ยถามคุณซื่อชวินที่หันมายิ้มเนือยๆให้
“วันนี้มีงานของบริษัทคู่ค้าทางบ้านน่ะ
คุณแม่กำชับว่าให้ฉันกับเซฮุนไปแล้วให้เราไปนอนบ้านใหญ่
แต่เซฮุนจู่ๆก็บอกว่าไม่ไปแล้ว งานไม่เสร็จ คุณแม่ก็เลยโมโหใหญ่”
“อ่า...แล้ว...”
“ช่างเถอะ ปาร์ตี้คนแก่น่ะ
เขาคงไม่อยากไปเป็นทุน”ชายหนุ่มลูบศีรษะกลมแผ่วเบา “ยังไงคืนนี้ก็ปิดห้องดีดีล่ะ
เดี๋ยวเซฮุนเครียดเผลอลุกขึ้นมากลางดึกอีก”
“...”
“แต่ถ้าเต็มใจก็ไม่ต้องล็อคประตูหรอกนะ”
“คุณซื่อชวินครับ...”ลู่หานทำเสียงยานใส่อีกคนที่ยิ้มจนเห็นเขี้ยว
“ฉันยังหวงอยู่นะ...ล็อคไว้เถอะ”กล่าวเท่านั้นก่อนจะยีผมแล้วออกจากบ้านไปกับรถจากบ้านใหญ่
ลู่หานออกมาส่งอีกฝ่ายก็พบว่าเมฆครึ้มเสียแต่ไกล คืนนี้อาจจะฝนตกก็เป็นได้
ลู่หานมองตามก่อนจะได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น
“จัดในโรงแรมน่ะ ไม่เปียกหรอก”
“ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นสักหน่อย...เห็นว่าฝนจะตก
ถนนจะลื่นน่ะครับ”ลู่หานหันไปย่นคิ้วใส่เซฮุนที่ก้าวเท้าฉับๆมาหยุดยืนอยู่หน้าครัว
ใบหน้าของอีกฝ่ายที่บึ้งเล็กน้อยก็ออกคำสั่งห้วนๆ
“ห่วงปากท้องฉันบ้าง หิวจะตายอยู่แล้ว
นายเอาแต่แคร์พี่ชวินอยู่ได้”
เด็กขี้อิจฉา...ลู่หานว่าในใจ
ถึงจะรู้สึกว่าอีกคนน่าปกป้องทะนุถนอมเพราะปูมหลังอันแสนสาหัสก็เถอะ
แต่การแสดงออกของคุณเซฮุนบางครั้งก็เหมือนเด็กน้อยที่ไม่อยากโดนแย่งความรักไปจากใคร
แถมเป็นคนคิดอะไรก็พูดแบบนั้น ไม่เก็บน้ำเสียง ไม่เก็บอาการ ไม่เก็บสีหน้า
คุณเซฮุนเลยเป็นเหยื่ออารมณ์ให้คุณซื่อชวินคอยแกล้งเล่นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแบบนี้
หลังจากทำมื้อเย็นให้คุณเซฮุนทาน
ลู่หานก็ปิดบ้านจนเรียบร้อยพร้อมกับฝนที่เทกระหน่ำลงมา
ลู่หานที่คิดจะเปิดทีวีดูอะไรเสียบ้างก็ได้แต่นั่งถอนใจ
ฝนตกฟ้าร้องแบบนี้เขาเองก็คงไม่กล้าเสี่ยง จึงได้แต่ไปอาบน้ำแล้วมานั่งๆนอนๆในคืนฝนตกอยู่ที่ห้องเท่านั้น
ก๊อก..ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นโดยที่คิ้วเรียวก็ขมวดเล็กน้อย...
สมาชิกของบ้านตอนนี้มีเพียงสองคน ไม่มีใครอีกนอกจากคุณเซฮุน แต่ถ้าเป็นโจรล่ะ...
ลู่หานสีหน้าไม่มั่นใจเพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ไม่ว่ากี่ครั้งก็ไม่เคยมีคนมาเคาะ
มือเรียวจึงได้คว้าไม้เบสบอลที่ป้าอึนบีเอาไว้ให้ติดห้อง
ยืนชิดข้างประตูก่อนจะเอื้อมไปปลดล็อคประตูเปิดออกพร้อมกับเงื้อไม้ขึ้นทันทีจนเสียงร้องของอีกฝ่ายดังขึ้นลั่น
“เฮ้ย! อะไรของนาย?!”
“คุณเซฮุน?”ดวงตากลมโตเบิกเล็กน้อย “ทะ...ทำไมไม่ส่งเสียงล่ะครับ”
“ฉันเรียกนายแล้วนะ”ร่างสูงโปร่งที่สวมชุดนอนเดินถือโซจูกระป๋องกับผ้าห่มเข้ามา
พลางใช้เท้าเขี่ยประตูปิดให้ “คืนนี้จะมานอนด้วยน่ะ”
“ครับ?”
“อืม...ก็ถ้ากลัวฉันจะลุกมาทำอะไรหลังเที่ยงคืน..ฉันก็ป้องกันให้แล้วด้วยการมานอนด้วยไง”
“เหตุผลไม่เข้าท่าเลยนะครับ”
“ฉันกลัวฟ้าร้องด้วย”
“นี่ยิ่งไม่น่าเชื่อใหญ่เลย”คำพูดซื่อๆจนดูเหมือนไร้อารมณ์ของลู่หานทำให้เซฮุนถอนหายใจก่อนจะเหยียดมุมปากออก
“ฉันจะนอนที่นี่ ฉันเป็นเจ้าของ
จะนอนที่ไหนก็ได้”
“...”ลู่หานถอนใจก่อนจะเดินไปที่ตู้
หยิบฟูกเล็กสีขาวออกมาปูข้างเตียงก่อนจะปัดๆกวาดพร้อมกับจัดที่นอนบนเตียงใหม่
เด็กหนุ่มดึงผ้าห่มลงกองที่ฟูก ก่อนจะเดินไปขอผ้าห่มที่อยู่กับเซฮุนออกมาปูที่เตียง
“งั้นคุณเซฮุนนอนบนนี้นะครับ เดี๋ยวผมนอนที่ฟูก”
“อย่างกับนิยายไปได้...นอนเตียงด้วยกันจะเป็นอะไร”
“คุณอยากให้มันเป็นอะไรล่ะครับ”ลู่หานตอบก่อนจะลงไปนั่งกับฟูก
เสียงฟ้าร้องลั่นพร้อมกับแสงสายฟ้าแปลบปลาบด้านนอกทำให้เซฮุนที่ยืนรอหวังว่าร่างเล็กจะกรีดร้องแล้วถลามากอดตนด้วยความหวาดกลัวได้แต่ยืนนิ่งๆเพราะภาพที่เห็นคือลู่หานก็นั่งเฉยที่เก่าอย่างไม่ได้กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่าแต่อย่างใด...
“เซ็งชะมัด”ชายหนุ่มบ่น
ก่อนจะเดินถือโซจูลงไปนั่งข้างๆลู่หาน
เขาวางกระป๋องเครื่องดื่มไว้นอกฟูกโดยที่ร่างเล็กก็ขยับตัวเล็กน้อย
“ผมบอกว่าบนเตียง...”
“ฟังเพลงกัน”เซฮุนพูด
“เทปคลาสเซทนี่ฉันได้มาตั้งแต่ยังเด็กมาก แต่มันยังใช้ได้ดีเลยนะ
ใส่หูฟังได้สองสายล่ะ”
“...”ลู่หานทอดสายตามองอีกฝ่ายก่อนจะขยับไปหาหูฟังของตนเองตามคำสั่งของอีกคนแต่โดยดี
เมื่อต่อหูฟังเข้ากับเครื่องเล่น เซฮุนก็กดเล่นเพลงพร้อมกบเสียงดนตรีที่ดังขึ้นในโสตประสาทหูท่ามกลางเสียงฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ
Fly
me to the moon and let me play among the stars
(โปรดพาฉันโบยบินไปยังดวงจันทร์ และให้ฉันได้โลดแล่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว)
(โปรดพาฉันโบยบินไปยังดวงจันทร์ และให้ฉันได้โลดแล่นอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว)
let me see what spring is like on Jupiter and Mars
(โปรดทำให้ฉันได้เห็นว่าฤดูใบไม้ผลิบนดาวพฤหัสและดาวอังคารนั้นเป็นเช่นใด)
In other words, hold my hand
In
other words, darling, kiss me
(พูดอีกอย่างก็คือ โปรดจับมือฉันเอาไว้ที
พูดอีกอย่างก็คือ
ที่รัก โปรดจุมพิตฉันหน่อยเถอะนะ)
Fill
my heart with song and let me sing for ever more
(โปรดเติมเต็มหัวใจของฉันด้วยบทเพลง....และให้ฉันได้ขับขานมันตลอดไป)
You
are all I long for all I worship and adore
(เธอคือทั้งหมดที่ฉันปรารถนา คือทั้งหมดที่ฉันบูชาและรักใคร่)
In
other words, please be true
(พูดอีกอย่างก็คือ
โปรดซื่อสัตย์จริงใจ)
In
other words, I love you
(พูดอีกอย่างก็คือ
ฉันรักเธอ)
“เพราะจังครับ”
คนชมพูดเสียงอู้อี้เพราะคอตกมาซบต้นแขนอีกฝ่ายได้สักพัก
เซฮุนหันมามองลู่หานที่เริ่มหาที่นอนยิ้มๆพลันเอื้อมมือมาโอบศีรษะกลมให้แนบชิด
ลู่หานหลับตาฟังเพลงจนกระทั่งถูกถอดหูฟังออกข้างหนึ่งแล้วโดนจูบเข้าที่ข้างขมับเบาๆ
“คุณเซฮุนเหมือนพวกคุณผู้ชายที่เมาแล้วเข้าห้องคนใช้เลยนะครับเนี่ย...”
“นายมันน่าหมันไส้
กับฉันว่าอย่างนั้นอย่างนี้สารพัด
ทีกับพี่ชวินทำเป็นอ่อนหวาน”เซฮุนว่าโดยที่ปากเล็กๆก็ขยับยิ้ม
“ก็คุณซื่อชวินดีกับผมนี่นา”
“แล้วฉันไม่ดีกับนายยังไง”เสียงย้อนๆของอีกคนทำเอาลู่หานแอบอมยิ้มอีกที..เขาว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของคุณซื่อชวินที่ชอบแกล้งปั่นหัวน้องชายตัวเองบ่อยๆแล้วล่ะ
“ผมบอกแล้วว่าคุณก็ดีแบบคุณ...ทำไมคุณเซฮุนไม่คิดล่ะครับว่าผมว่าคุณเซฮุนคนเดียวนะ
ไม่เคยว่าแบบนี้กับคุณซื่อชวินเลย ไม่ดีใจเหรอครับ?”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะนะ...”เซฮุนทำหน้าเอือมใส่ร่างเล็กที่หัวเราะเบาๆ
ก่อนที่ลู่หานจะเลิกคิ้วเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งที่เคลื่อนมาใกล้ๆ
เซฮุนเชิดริมฝีปากกดจูบเบาๆไปครั้งหนึ่ง... ก่อนจะผละออกมาพูดแผ่วเบา
“ไม่มีสักวินาทีที่นายจะรักฉันเลยเหรอ?”
“...”
“ฉันอยากให้นายรักฉันนะ”
“แล้วถ้าผมไม่รักล่ะครับ”
“ฉันก็จะลองใหม่อีกที...ต่อให้นายหนีไปแต่งกับผู้หญิงมีลูกสักโหล...ฉันก็จะลองอีกครั้ง”เซฮุนพูดพลางเกยคางลงบนเข่าของลู่หาน
ท่าทีแบบนั้นทำให้มือเรียวอดจะเอื้อมมาดึงแก้มอีกคนเสียสักทีไม่ได้
“ริมฝีปากของผมไม่ได้ผ่านแค่คุณหรอกนะครับ”
“ปากของฉันก็เหมือนกัน
แต่แล้วยังไงล่ะ...ฉันไมได้สนใจเรื่องที่ผ่านมาสักหน่อย...ฉันพูดเรื่องอนาคตอยู่นะ”เซฮุนชายตาลง
“จะว่าไปแล้ว..วันนั้น”
“...”
“พี่ชวินเข้ามาพอดี..แล้วพวกเราก็เลยเถิดกัน
ฉันยังไม่ได้แก้ตัวแบบจริงจังเลยนะ”
“...”ลู่หานขมวดคิ้วฉับใส่อีกฝ่ายที่กลิ้งคางบนเข่าทั้งสองข้างของเขาเบาๆ
“มันเป็นโอกาสดีของฉันไม่ใช่เหรอ?”
“คุณปฏิเสธงานใหญ่ของคุณผู้หญิงเพราะต้องการจะแก้ตัวกับผมเหรอครับ”
“ฉันแค่อยากอยู่ในที่ๆฉันมีตัวตนเท่านั้นเอง”เซฮุนเปรยเบาพร้อมกับแต้มจูบที่มุมปากของลู่หานอีกครั้ง
รสบ่มของโซจูช่างหวานอย่างที่ลู่หานไม่ได้นึกฝัน แอลกอฮอล์กับเด็กหนุ่มเหมือนเป็นเรื่องไกลกันจนวันนี้ที่ได้รับรสจูบของอีกฝ่ายเรียวลิ้นแตะไล้ไปทั่วโพรงปากอย่างนิ่มนวล
ทั้งคู่ในชุดนอนกำลังจะทำเรื่องที่ค้างคาเอาไว้ให้สำเร็จ
ลมหายใจของคนตัวเล็กถี่ขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะถูกโอบศีรษะแล้วบอกเบา
“คราวที่แล้วฉันทำให้นายเสร็จใช่มั้ย...ทีนี้ตานายแล้วนะ”
“...”
“สิ”
คนตรงหน้ากล่าวอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรนักกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้
ลู่หานกลืนน้ำลายเล็กน้อยต่อหน้าเซฮุนที่นั่งอยู่ตรงฟูกข้างเตียงในห้องคนใช้แคบๆนี่
ปากเล็กเม้มเล็กน้อยก่อนจะคลานตัวเข้าหา
สองมือเล็กเกาะเกี่ยวขอบกางเกงนอนของอีกฝ่ายลง เซฮุนเอนตัวเท้าแขนไปด้านหลัง
ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อมือบางๆกอบกุมส่วนนั้นขึ้น
ตามด้วยเรียวลิ้นฉ่ำแดงแตะลงที่ส่วนปลาย ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อปลายลิ้นเล็กตวัดเชิดขึ้น
ก่อนจะเปิดโพรงปากรับส่วนแข็งตึงตามแรงยั่วเย้าเข้าไปพร้อมกับขยับศีรษะขึ้นลง
เขารู้สึกว่าตัวเองหายใจแรงขึ้นและติดขัด
ยิ่งยามที่ร่างเล็กเอาลิ้นเขี่ยปลายวกไล้ไปมาเป็นการพักปากให้หายเมื่อย
เขาก็ยิ่งคลั่ง คงเป็นความจริงว่าลู่หานไม่ได้อยู่ใต้การปกครองของพวกเขาโดยสิ้นเชิง
แต่แท้แล้วลู่หานต่างหากที่ควบคุมทุกอย่างของพวกเขาไว้จนหมด
ร่างสูงค่อยๆขยับตัวลงนอนกับฟูกเล็กๆนั่น ลู่หานขยับตัวขึ้นเล็กน้อย
ดวงตากลมหวานหรี่ปรือเล็กน้อยก่อนจะรวบริมฝีปากขยับส่วนปลายถี่ๆให้เซฮุนหลุดคำรามออกมาอย่างรู้สึกกระสัน
ชายหนุ่มเผลอหลับเพราะความนุ่มนวลนั้นประโลมเสียจนเกินทน
ศีรษะกลมขยับไหวก่อนที่เซฮุนจะไปถึง เขาขยับตัวขึ้นก่อนจะแตะมือเข้ากับศีรษะของลู่หานเบาๆ
“อา..พอแล้ว..พอก่อน...”
“...”
“อยากทำอย่างอื่นแล้ว..”กล่าวเท่านั้นโดยที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็เอียงเล็กน้อย
“จะให้ผมทำอะไรเหรอครับ?”
“ถอดเสื้อสิ”
“?”
“…ครับ”
ทำสีหน้าสงสัยอยู่ครู่ก่อนจะรับคำอย่างว่าง่ายคงเป็นนิสัยของลู่หานเอง ร่างเล็กขยับลุกขึ้นถอดเสื้อยืดใส่นอนของตัวเองออกจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นเนื้อนิ่ม
จังหวะถอดเสื้อของอีกคน ทำให้เห็นผืนท้องเรียบสีขาวนวลน่าสัมผัส
เซฮุนเม้มปากแทบจะเป็นเส้นตรง ปลายเท้าขยับกางเกงที่คาท่อนขาออกให้พ้นตัว จนกระทั่งลู่หานทิ้งเสื้อยืดลงกับพื้น
ก่อนจะขยับกายเข้ามาหาเซฮุนอีกครั้ง ร่างเล็กถูกวางขึ้นบนฟูก
โดยที่ลู่หานสวมเพียงกางเกงและเซฮุนสวมเพียงเสื้อ ดวงตาของทั้งสองคนสบกัน และลู่หานรู้ดีว่าแววตาของคุณเซฮุนช่างแตกต่างจากคุณซื่อชวินอย่างสิ้นเชิง
แววตาของผู้ชายคนนี้มีแต่ความกระตือรือร้นและไม่ยอมแพ้
ผิดกับอีกคนที่สงบนิ่งและเรียบเรื่อย ลู่หานชายตาลงพร้อมกับรับจูบเบาๆที่ริมฝีปาก
รสจูบบางเบากดแนบพร้อมกับดึงดันเล็กน้อยอย่างคนดื้อรั้น แทรกเรียวลิ้นเหมือนพวกชอบเอาชนะ
เหมือนกับอีกคนควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้นักเวลาที่สัมผัสเขา ลู่หานหรี่ตาลงคล้ายว่าจะรู้สึกเจ็บปากนิดๆจากการบดจูบอย่างเอาแต่ใจนั่น
มือบางยกขึ้นลูบแผงอกกว้างเบาๆพร้อมกับเลื่อนลงคว้าส่วนกลางลำตัวอีกคนไว้
เพียงเท่านั้นรสจูบรุนแรงก็แผ่วยวบลงแทบจะทันที
“อ่ะ..อา...”
“อือ...จุดอ่อน..ของคุณเหรอครับ”ลู่หานมองใบหน้าคมที่ขมวดคิ้วก่อนจะกัดปากตัวเองแล้วมองตอบ
“มันไม่อ่อนเลย..ยิ่งเป็นนายน่ะ”
“อา...”ลู่หานแยกกลีบปากเล็กน้อยให้เซฮุนตักตวงรสจูบอีกครั้ง
นิ้วน้อยไต่ละสัมผัสรูดรั้งพร้อมกับขยี้ส่วนปลายจนเสียงลมหายใจหนักๆของเซฮุนพ่นออกมา
ต่างคนต่างเติมเติมให้กันด้วยความพอใจ
จนชายหนุ่มละริมฝีปากออกจากกลีบปากฉ่ำหวานนั้น จูบเบาๆที่พวงแก้มแดงปลั่ง
ซุกไซ้ลำคอระหงที่เปื้อนเหงื่อเล็กน้อย
ดวงตาคมปัดมองปลายถันสีชมพูอ่อนที่แดงขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าลู่หานอย่างขอความเห็น
กลีบปากเล็กเม้มนิดหน่อยแม้ฝ่ามือจะยังไม่หยุดขยับไหวก็ตามที
ทันทีปลายคางเล็กขยับเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาต
ใบหน้าคมคายก็โน้มลงพร้อมกับใช้ริมฝีปากแตะต้องปลายยอดอกที่ดีดรีบสู้ลิ้นนั้นอย่างนุ่มนวล
“ฮ่ะ...อา...อืมม”ปลายนิ้วเริ่มขยับไหวช้าลง
แต่ก็ยังย้ำวกกับส่วนปลายของชายหนุ่มอยู่เนืองๆ
จนอีกฝ่ายเปลี่ยนไปแตะต้องกับยอดอกอีกข้าง แผ่นหลังบางแอ่นขึ้นจนหน้าอกเบียดชิด
ใบหน้าหวานแดงก่ำอยู่เช่นนั้นจนเซฮุนผละริมฝีปากออก
ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นจูบริมฝีปากนิ่มๆนั้นก่อนจะตระกองร่างเล็กให้นอนลงกับผืนฟูก
ฝ่ามือกว้างไล้ลูบขาอ่อนของอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะแค่นหัวเราะเบาๆเหมือนหัวเราะกับตัวเอง
“ฉันไม่ชอบเลย...ที่นายทำให้ฉันได้ขนาดนี้...ฉันอยากให้นายไม่เคย”
“...”
“ฉันอยากให้นายตกใจ...ฉันจะได้ไม่นึกได้ว่านายผ่านพี่ชวินมาแล้ว”
“คุณไม่ชอบที่ผมผ่านคนอื่นมาก่อนเหรอครับ?”ลู่หานถามเบาๆ
ได้รับรอยยิ้มบางๆเป็นคำตอบ
“ฉันอยากเป็นคนแรกของนาย”
“...”
ในขณะที่ลู่หานยังนอนมองนิ่งๆ
เซฮุนก็ใช้ฝ่ามือลูบไล้พร้อมกับดึงกางเกงออกจากเรียวขาของอีกคน
ริมฝีปากของลู่หานเผยอค้างก่อนจะกัดฉับเมื่ออีกฝ่ายใช้มือลากไล้สัมผัสอย่างนุ่มนวล
...นุ่มนวลแบบระมัดระวังตามประสา
เขารู้สึกได้ว่าคุณเซฮุนกำลังดันหัวเข่าของเขาให้แยกออกจากกัน ลู่หานครางสั่นเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายแตะลูบเข้ากับต้นขาด้านใน
ลากเลียพร้อมกับกดจูบแรงๆจนเสียงหัวเราะคิกดังออกมาจากร่างเล็ก
ก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นเสียงครางเบาๆเมื่อเซฮุนลูบปลายลิ้นเข้ากับส่วนกลางลำตัวที่สั่นระริกของอีกฝ่าย
เป็นความเนิบช้าอย่างเข้าขั้นพยายามอย่างรู้สึกได้ เพราะอีกคนค่อยๆไล้เล็มแผ่วเบา
ประคับประคองไม่ให้สติหลุดจนเผลอทำอะไรรุนแรงไปอีก ลู่หานหลับตาพริ้ม ก่อนจะเริ่มเม้มปากสักพักเมื่อเซฮุนค่อยๆจับมือของเขากดไว้กับฟูกข้างเตียง
สัมผัสร่องนิ้วมือที่สอดเสียดต่อกันทำให้หัวใจอบอานขึ้นอย่างประหลาด
ร่างสูงขยับกายขึ้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างปัดป้ายลูบไล้กับผิวเนื้อหน้าอกอย่างทะนุถนอม
จนดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ ลู่หานยื่นมืออีกข้างกุมมือของเซฮุนที่ลูบค้างตรงหน้าอก
ก่อนจะสอดนิ้วกับมือเรียวยาวนั่นอย่างนุ่มนวล
“อา..นายนี่มัน..”เสียงแหบห้าวติดพร่า
เซฮุนหรี่ตามองลู่หานที่ยังนอนปรือตางุนงงว่าทำอะไรให้อีกคนไม่พอใจหรือเปล่า
ทันใดนั้นเองชายหนุ่มก็เคลื่อนตัวขึ้นพร้อมกับฟัดร่างเล็กจนเสียงร้องเบาๆดังออกมาจากกลีบปากน้อยนั่น
ฝ่ามือของเซฮุนขยับรูดอย่าไม่คิดผ่อนกับลู่หานที่ครางสะท้านเมื่ออีกคนเข้าจูบลูบล่วงกายอย่างรุนแรง
ลมหายใจหนักๆพร้อมกับปฏิกิริยากึ่งอดทนนั้นทำให้มือบางเผลอขูดแผ่นหลังที่มีเนื้อผ้าปิดกั้นของเซฮุนอย่างบางเบา
จนกระทั่งเจ้าตัวค่อยๆลดแรงลงจูบแต้มที่ลำคอ ไล้เรื่อยลงมาหยอกล้อกับแผ่นอก กดจูบกับไปผืนท้องจนร่างเล็กสะดุ้งเกร็งก่อนะขยับตัวไปมาเบาๆ
จนถดลงไปบ้างล่างอีกครั้ง
และในตอนนั้นลู่หานจึงรู้สึกถึงบางสิ่งที่ดันเข้าหาทีละเล็กละน้อย
นิ้วมือยาวนั้นค่อยๆสอดใส่อย่างระมัดระวังโดยใช้น้ำลายเป็นตัวช่วย
พลางกระตุ้นอารมณ์ด้วยริมฝีปากกับพวงเนื้อแดงระเรื่อจนเสียงหวานหลุดลอด
“อ๊ะ..อืม..อา...อื้มม”
“ชอบตรงนี้มั้ย”ส่งเสียงแผ่วพร้อมกับหมุนวนนิ้วควานหาจุดที่ถูกใจอีกคน
แก้มใสแดงขึ้นมาอีกหน จนนิ้วยาวครูดเข้ากับจุดไวสัมผัส
“อ๊ะ!...ฮะ..ครับ..ตรงนั้น..อา...”
“นี่เหรอ?”
“อ๋า...อา...อืมม...อ่าห์...”นอนส่งเสียงแผ่วเบาในบ้านหลังใหญ่ที่สมาชิกของบ้านมาอยู่ด้วยกันในห้องของแม่บ้านแทนที่จะเป็นห้องใหญ่ๆ
เสียงฝนที่ซาลงไปบ้างแต่ไม่หยุดตกเสียทีเดียวนั้นยิ่งทำให้อิสระในการส่งเสียงดูมีแรงจูงใจมากขึ้น
บางทีเซฮุนก็อยากจะหัวเราะ...ทั้งที่คนตัวเล็กนี่อุตส่าห์สละเตียงให้แล้วมาปูฟูกนอนข้างล่าง
แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเอาเสียเลย... ลู่หานควรรู้ว่าเขาต้องการลู่หาน
ไม่ใช่เตียง และต่อให้เป็นโซฟา โต๊ะทานข้าว หรือว่าพื้นแข็งๆ ถ้ามีลู่หานอยู่ด้วย
เซฮุนก็คิดว่าที่ตรงนั้นดีที่สุด...
ลู่หานควรรู้ว่าที่เขาต้องการไม่ใช่ที่ๆสบายที่สุด..แต่เป็นที่ข้างๆลู่หานเท่านั้นเอง...
“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะอดทนได้ขนาดนี้เลย”เปรยเบาๆพร้อมกับถอดเสื้ออกจนเหลือเพียงกายเปล่าๆ
โดยที่ลู่หานยังคงกระพริบตาปริบๆอย่างไม่มีความเห็น
คุณเซฮุนไม่ได้เข้าแทรกกลางระหว่างขาอย่างตะกรุมตะกรามอย่างที่จินตนาการไว้
แต่กลับขยับตัวตะแคงเข้ากอดจากด้านหลัง จมูกโด่งกดลงกับเรือนผมนุ่มบางเบา
ก่อนจะเอ่ยขึ้นแผ่ว
“ตอนที่ฉันทำแบบนี้วันนั้น...มันหงุดหงิดนะตอนที่นายไม่ได้คิดจะจูบฉันน่ะ”
“...”ลู่หานเบี่ยงหน้าไปมอง
ดวงตากลมโตหรี่ปรือลงเมื่อถูกเคล้นคลึงที่หน้าอกอีกครั้ง
จนสุดท้ายริมฝีปากน้อยๆก็เชิดขึ้นพร้อมดวงตาที่หลับลง
เซฮุนยิ้มบางก่อนจะแนบจูบลงทาบทับบดย้ำบางเบาพร้อมกับใช้เรียวลิ้นเซาะแยกกลีบปากให้อ้าออก
รสจูบหวานอมเปรี้ยวราวกับแอปเปิ้ลลูกเล็กที่สดใหม่และพร้อมจะสุกงอมในวันข้างหน้า
ทำให้ลู่หานอดนึกไม่ได้ว่าในวันที่เหนื่อยล้าถ้าได้รับจูบแบบนี้อีกสักครั้งก็คงดี
เสียงหวานร้องเบาๆเมื่อถูกซุกไซ้ไปกับซอกคออีกครั้ง
วกขึ้นใบหูแล้วใช้ริมฝีปากตะล่อมกล่อมให้อ่อนระทวย
จนไม่ได้คัดค้านแม้จะรู้สึกได้ว่าอีกคนค่อยๆยกขาของเขางอขึ้น
แล้วค่อยๆดันตัวเข้ามาทีละหน่อย ลู่หานผ่อนลมหายใจยาว ผิดกับเซฮุนที่ขบกรามกรอด
“ฉันพยายามอยู่นะ...”
“ครับ...อา...อืม...”
“อ่า...แน่น..”กระซิบเบาๆให้แก้มแดงอีกหนพลันกระทุ้งตัวเข้า
ลู่หานจิกนิ้วเกร็งกับฟูกโดยที่เซฮุนก็กกกอดเอาไว้ พลางปล้ำจูบขึ้นมาอีกหน
แรงกระแทกย้ำแรงขึ้นเมื่อเส้นทางสะดวกพร้อมกับเสียงครางของลู่หานที่หลุดดัง
“อ่ะ!..อ้า..อา..อื้ออ...อ๊ะอ๊ะ!...อ๋า..โอ..โอย...อื้ออ”
“อา..ดังไปแล้วนะ..อืม..”
“ผม..อ๊ะ..อ้า..อ๋าาา”ร่างเล็กเกร็งตัวไถลเลียบฟูกไปตามแรงส่ง
จนถูกเบี่ยงตัวให้หงายขึ้น ท่อนขาสอดรับต่อกันพร้อมกับการเขยื้อนเบาๆแต่ร้อนวาบในกายทุกจังหวะเป็นการผ่อนไม่ให้ลู่หานไปถึงเสียก่อนที่ทุกอย่างจะจบลง
เพราะอย่างน้อยตอนนี้ก็เป็นความสัมพันธ์ของผู้ชายที่พอปล่อยครั้งแรกก็อีกนานจนกว่าจะปล่อยซ้ำ
มันอาจกินเวลา เขาอยากทำทีเดียวโดยที่ลู่หานไม่ต้องเหนื่อยกับหลายๆครั้ง
แต่มีความสุขไปยาวๆมากกว่า เพราะอีกคนก็ทำงานบ้านจนเหนื่อยมาทั้งวัน
“มานี่สิ”เอ่ยชวนเมื่อขยับตัวขึ้นมานั่งขัดสมาธิทั้งที่กายยังไม่ถอนไปจากกัน
ลู่หานที่นอนหอบเล็กน้อยก็ค่อยๆยื่นแขนทั้งสองมาหาชายหนุ่มให้อุ้มตนขยับขึ้นไปทับตักของเซฮุนเอาไว้
รสจูบนุ่มนวลถูกป้อนให้แก่กันอีกครั้ง โดยที่ชายหนุ่มก็กระซิบถามเบาๆ
“ชอบรึเปล่า?”
“อือ..ไม่รู้สิครับ...”ใบหน้าหวานอมยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะแยกขาตนเองออกกว้างขึ้น ลู่หานเท้าแขนไปด้านหลัง
ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกด้วยตัวเอง เพียงเท่านั้นเซฮุนก็รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในวิมานเสียสักที่หนึ่ง
เรือนร่างขาวนวลอะร้าอร่ามตามองเห็นทุกสัดส่วนกำลังดันกายเข้าออกกับเขา ทั้งใบหน้ายวนเย้าแบบไม่รู้ตัว
ทั้งช่องทางแน่นที่บีบรัดทุกจังหวะแม้จะเป็นการขยับเนิบนาบ
เสียงหวานครางกระเส่าเบาซึ่งน่าฟังกว่าเสียงโหยหวนของผู้หญิงคนอื่นที่เคยนอนด้วย
นี่มันดีเกินไปแล้ว..เซฮุนคิด เขากำลังจะโลภมากกับลู่หานอีกครั้ง
“อ๊ะ!”
ร่างบอบบางร้องเบาเมื่อถูกรวบสะโพกเข้าชิดก่อนจะยกขึ้น
ทั้งกายที่กดแนบเข้ายิ่งทำให้การสอดใส่เข้าลึก
เสียงหวานครางระโหยเมื่อชายหนุ่มพาลุกขึ้นไปบนเตียง
เซฮุนเอนตัวลงโดยที่ร่างของลู่หานยังอยู่ด้านบน
ก่อนจะโน้มร่างนุ่มนิ่มมารับจูบโดยยังไม่ถอดถอนกายออกไปพร้อมกับขยับเนิบนาบ
“อา...ผม..จะออก...”บอกเบากับอีกฝ่ายที่กดยิ้มมุมปากพลันลูบไล้บั้นท้ายลื่นมือ
เซฮุนจูบปลายดั้งรั้นๆนั่นไปอีกหนึ่งพลันเอ่ยพร่าแผ่ว
“ก็ออกสิ...แต่ออกซ้ำๆจะเหนื่อยนะ”
“ก็หยุด...ไงครับ”
“ไม่หยุด นายจะเสร็จอยู่คนเดียวเหรอ...”กดเอวคอดให้แนบลงจนสะโพกยกพร้อมกับกระแทกสวนขึ้นจนเสียงหวานครางสั่น
“อาาา...เดี๋ยวสิครับ...อิ๊...อ๊า...”
“นายเริ่มเองนะ”กล่าวโทษเสร็จก็จับสะโพกกลมกลึงยึดไว้พร้อมกับกระทบกระทั่งจนเสียงครวญลั่นออกมาจากอีกฝ่าย
ลู่หานขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะกระทั้นตัวลงสวนกับเซฮุนที่ขยับขึ้นโดยมีฝ่ามือของอีกฝ่ายเป็นแรงส่ง
เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะบินไปบนฟ้าทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วและฝนกำลังตก
พื้นที่ของเอเดนที่เขาเหยียบย่างทำลังทำให้เด็กหนุ่มหลงลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง
ลืมแม้กระทั่งจะรู้ตัวว่าถูกจับให้นั่งยองๆคร่อมกายอีกคนพร้อมกับรับแรงชนถี่ๆย้ำๆติดกันจนแทบหมดสิ้นสติที่มีอยู่
ลู่หานจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลุดครางออกไปกี่ครั้งและพร่ำอะไรออกไปบ้าง
จนรู้ตัวอีกทีเมื่อเอวสอบของอีกฝ่ายขยับช้าลงพร้อมกับอุ้มร่างของลู่หานยกขึ้น
และในตอนนั้นร่างนวลจึงได้รู้ว่าตัวเองทำหยาดใคร่เลอะเทอะอีกฝ่ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้
“คุณ..เปื้อน...”เอ่ยเบาๆพร้อมกับถูกจับให้นอนคว่ำ
สะโพกมนถูกยกขึ้นพร้อมกับการสอดใส่เข้าไปใหม่อีกซ้ำหน
และเสียงตอบกลับของคุณเซฮุนก็ล่องลอยเข้าสู่ประสาทหู
“ไม่เป็นไร”
“อื้อ..”ลู่หานครางเบาพลันหลับตาลง
สองมือขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่นแม้จะหันศีรษะออกไปที่ปลายเตียง
เด็กหนุ่มทรุดครางกับที่นอนเมื่อจังหวะหวิวไหวกระทั่งเข้าหาตัวไม่หยุดหย่อน
ก่อนจะรู้สึกถึงหมอนใบหนึ่งถูกจับวางให้ถอดเอาไว้
การเคลื่อนไหวที่เนิบช้าลงเร่งขึ้นอีกหนเมื่อพบว่าร่างน้อยได้คว้าหมอนไว้กอดระบายอารมณ์ไปอีกทางหนึ่ง
จนเมื่อรู้สึกหมันเขี้ยวกับท่าทีของลู่หานที่ทั้งกอดทั้งซบหมอนอยู่อย่างนั้น
เซฮุนก็ไล่ปล้ำจูบแผ่นหลังบางพร้อมกับขย่มตัวลงอย่างเอาแต่ใจจนเสียงร้องดังขึ้นอีกหนหนึ่ง
“อ๊ะ!..อ๋า!!..ระ...แรงไปครับ..อาาา!!”
“ฮึ่ม..อ่า...นายมันน่า..มันน่าจริงๆ...อา!”
“อ๋า...อื้ออ...โอ๊ย...อ๊า...”ครวญเสียงสัมพันธ์กับความรู้สึกหวามไหวที่ท้องน้อยนั้น
เซฮุนกัดเบาๆที่ซอกคอด้านหลังของร่างเล็กก่อนจะรัวสะโพกใส่จนเสียงร้องแข่งกับเสียงฝนด้านนอก
ร่างของลู่หานสั่นกระตุกขึ้นมาอีกครั้ง จนกระทั่งการขยับนั้นช้าลงอีกครั้ง
กายนวลถูกพลิกให้หงายขึ้นพร้อมกับดันตัวตนเข้ามาอีกหนหนึ่ง
ในตอนนี้ลู่หานจึงได้เห็นหยาดเหงื่อที่ซึมออกจากจากกายของคุณเซฮุนจนเป็นเงาเล็กๆ มือบางแตะลูบเบาๆพร้อมกับอีกฝ่ายที่โน้มกายลงเล็กน้อย
“อีกครั้งนะ?”
“ครับ...อ่า...อ่ะ..อ่า...”หลุดร้องแผ่วเบาพร้อมกับร่างที่เคลื่อนขยับไหวไปกับผืนเตียง
หลงลืมทุกสิ่งอย่างแม้กระทั่งตัวตนของตนเอง
สัมผัสเพียงจุดเดียวก่อความรู้สึกแล่นวาบไปทุกหนแห่ง
อย่างน้อยคุณเซฮุนก็ทำให้ลู่หานรู้สึกถึงบางสิ่งที่ลึกซึ้งอยู่ในความพอใจเหล่านั้นเช่นฝ่ามือที่กอบกุมกระชับแนบที่นอนนุ่ม
พร้อมกับเสียงที่ร่ำร้องแก่กันอย่างปรารถนา
การกระทบกระแทกขยับไหวด้วยความพึงใจแก่กันทั้งสองฝ่าย
หากเรียกว่าเป็นความรู้สึกดีก็ผิดนัก แต่ให้เป็นความรู้สึกรัก...ลู่หานยังไม่แน่ใจ
เขาไม่อยากหวั่นไหวไปกว่านี้
อย่างน้อยก็ความรู้สึกเวลาที่มีใครสอดมือเข้ากุมอย่างไม่คิดจะปล่อยจากกันไปไหนสักช่วงของชีวิต
เสียงแว่วครางกับแรงขย่มโขยกจนเตียงลั่นเอียดอาดชนกับผนังกึกกึก
ต่างคนต่างหลุดส่งเสียงออกมาไม่ว่าจะเสียงครวญสยิวของลู่หานหรือเสียงคำรามปนสบถของเซฮุน
จนเข้าถึงจุดหมายชายหนุ่มก็กระตุกกายจนตัวโยน ใบหน้าคมเชิดขึ้นหลั่งความต้องการเข้าสู่กายของร่างเล็กที่เปิดรับและคายแรงขับเคลื่อนออกมาเช่นเดียวกัน
ทุกสิ่งหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเซฮุนปรับลมหายใจช้าๆ ค่อยๆถอนกายออกจากที่ลู่หานที่นอนหอบหายใจแรงเหมือนวิ่งมาจากทางระยะไกล
เมื่อหาทิชชูใกล้ๆเช็ดคราบเลอะเทอะออกไปได้หมด
ชายหนุ่มก็โน้มตัวลงจูบริมฝีปากน้อยๆนั่นอย่างบางเบา
ใบหน้าหวานตอนนี้เลอะไปทั้งเหงื่อและน้ำตา
แต่ก็ไม่ได้ทำให้ลู่หานดูงดงามน้อยลงไปกว่าเดิมแต่อย่างใด
“หวงจัง...เวลานึกถึงเลานายทำแบบนี้กับพี่ชวิน”
“...”
“รีบรับรักฉันได้แล้ว”
“...”ลู่หานไม่ตอบ
แต่อมยิ้มพลันเสตาไปข้างๆให้อีกคนหมันเขี้ยวก่อนจะโดนจับฟัดอีกรอบหนึ่ง
เสียงหัวเราะเบาๆที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ดีของคนตัวเล็ก ทำให้เซฮุนหยุดมองอยู่พัก
ก่อนจะคลี่ยิ้มเมื่อลู่หานเลื่อนมือลูบแก้มอย่างนุ่มนวล“ทำให้ผมรักกว่านี้สิครับ”
“หืม..”
“คุณทำให้ผมเห็น ตอนระยะเริ่มรัก...
ถ้าผมโอเคกับคุณไปแล้ว คุณจางความรู้สึกลงผมจะทำยังไงล่ะ?”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”
“แรกๆจะรักก็แบบนี้”
“จริงๆนะ ไม่แน่ๆ
สัญญาเลย”แววตาของเซฮุนจ้องอย่างจริงจัง ดวงตากลมโตสบกับแววตาของอีกคนก่อนจะเบี่ยงไปมองทางอื่น...
เขาแค่กลัวที่จะตกหลุมรักคนๆนี้...
“ฉันไม่ได้ดีอะไร...ฉันก็บอกนายหลายครั้งแล้วล่ะใช่มั้ย...แต่ครั้งนี้
ฉันไม่รู้เหมือนกันว่านายมีอะไรให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ควรปล่อยนายให้กับใครสักคน
ฉันไม่รู้ว่าฉันไปเอาความมั่นใจมากจากไหนว่าทุกอย่างจะดีที่สุดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน”เซฮุนจูบฝ่ามือของอีกคนก่อนจะจับมันแปะลงกับแก้มของลู่หาน
“ฉันเบื่อที่จะพูดแล้ว...ฉันอยากเอาเวลาที่มาคิดหาคำพูดทำให้นายได้เห็น”
“...”
“รักฉันนะ... เหมือนที่ฉันรักนาย”
“...”ลู่หานไม่ได้กล่าวตอบ แต่พยักหน้าเพียงเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับบนสีหน้าเหนื่อยอ่อนกับกิจกรรมที่ผ่านมา
แน่นอนว่ามันไม่ได้แปลว่าลู่หานจะรัก และเซฮุนก็เข้าใจดี
ชายหนุ่มแนบจูบจรดริมฝีปากเล็กๆน่าเอ็นดูนั้นก่อนจะกอดลู่หานเอาไว้ก่อนที่ซื่อชวินจะกลับมาในตอนเช้า...
ลู่หานยังไม่บอกความรู้สึกของตัวเองกับใครทั้งนั้น...
แต่ลู่หานก็หวังลึกๆว่าสักวันเซฮุนจะรู้...
ว่าไม่มีสักวินาที...ที่ลู่หานไม่รู้สึกหลงรัก
-------------
ฉันอยากให้นายรักฉันนะ”
ตอบลบ“แล้วถ้าผมไม่รักล่ะครับ”
“ฉันก็จะลองใหม่อีกที...ต่อให้นายหนีไปแต่งกับผู้หญิงมีลูกสักโหล...ฉันก็จะลองอีกครั้ง” เซฮุนนี่มันเซฮุนจริมจริม บั่บนึกถึงเรื่องจริงเลยอะ