Title
: Debutante
Author
: RUNAWAY05
Pairing
: Shixun x Luhan x Sehun
Type/Rate
: Erotica /NC-19
Note
: เรื่องนี้พี่เซจะไม่ยอม....
เซฮุนหลังจากที่กลับมาจากบ้านเพื่อนก็ช่วงสาย วันนี้บ้านช่างเงียบเหงาราวกับไม่มีคนอยู่
เขาไม่พบรถของพี่ชายฝาแฝดก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายคงออกไปแล้ว เจ้าตัวจึงเข้าไปในครัวก่อนจะย่นคิ้วเพราะไม่มีแม้แต่มื้อเช้า
ทั้งที่ปกติมักจะมีร่างเล็กๆคอยเดินป้วนเปี้ยนทำนั่นทำนี่ไปทั่วบ้าน ดวงตาคมหรี่ลงก่อนจะพรูลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
สองขายาวก้าวฉับๆไปยังห้องพัก เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าทำงานอยู่ด้านในทำให้เซฮุนพ่นลมเหอะก่อนจะเคาะประตูด้วยข้อนิ้วของตน
“นี่! กี่โมงกี่ยามแล้ว!
ไม่ออกมาทำงานแล้วรึไง?!”ส่งเสียงก่อนจะทำท่าไม่สบอารมณ์เพราะไม่มีการตอบกลับ
เซฮุนพยายามเขย่าลูกบิดก่อนจะแปลกใจเล็กน้อยที่มันไม่ได้ล็อค
เขาเปิดประตูผลัวะด้วยสีหน้าหาเรื่อง แต่ก็ต้องขมวดคิ้วฉับเมื่อเห็นร่างของลู่หานกำลังนอนพับอยู่บนเตียง
เขาค่อยๆเดินเข้าไปแตะตัวก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังมีไข้ขึ้นสูง
“ไม่สบายหรอกเหรอ..เมื่อวานยังดีดีอยู่เลยนี่”
เซฮุนหุนหันไปมาอยู่พัก
ก่อนจะช้อนอุ้มลู่หานไว้กับตัวแล้วพาออกมาจากห้องที่ค่อนข้างคับแคบ
ชายหนุ่มสาวเท้ายาวๆขึ้นชั้นสองไปที่ห้องของตนเองพลันเปิดประตูออกอย่างทุลักทุเล
เขาวางลู่หานไว้กับเตียงก่อนจะลงไปวุ่นวายหาผ้าหาน้ำและพวกยา ใจก็นึกขุ่นเคืองแฝดพี่ที่ไม่คิดเหลียวแลเด็กในบ้าน
คงจะไม่รู้ละมังว่าเด็กคนนั้นนับถือตัวเองสักเท่าไหร่
เมื่อเตรียมของเรียบร้อยดี
ชายหนุ่มก็กลับเข้ามาที่ห้อง ร่างของลู่หานสวมเพียงเสื้อยืดและกางเกงขาสามส่วนเหมือนทุกวัน
เซฮุนเบนสายตาออกไปข้างๆ จนสุดท้ายจึงได้ถอดเสื้อของลู่หานออกเพื่อเช็ดตัว
“?”
รอยจ้ำราวกับกลีบดอกไม้ที่ประปรายตามไหปลาร้าและหน้าอกทำให้เซฮุนพอเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นเด็กรับใช้ในบ้านตนถึงมีไข้
ชายหนุ่มเม้มปากแทบเป็นเส้นตรง หยิบผ้าสะอาดชุบน้ำค่อยๆซับไปตามตัวก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า
หยิบเสื้อยืดของตนเองสวมใส่ให้เพราะตัวเดิมเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อไคล
เขาค่อยๆสวมเสื้อให้กับลู่หาน พยายามจัดท่าทางให้อีกคนได้พักผ่อนสบายๆ
แต่เหมือนจะไม่พอ... เซฮุนยกมือถือต่อสายหาคุณหมอประจำครอบครัว
ไม่นานชายวัยกลางคนก็ปรากฏตัวโดยที่เซฮุนเดินลงไปรับด้วยตนเอง หลังจากตรวจอาการและให้ยาเรียบร้อย
คุณหมอประจำครอบครัวก็หันมาหาชายหนุ่มสีหน้าเจื่อนๆ
“เหมือนจะอ่อนเพลีย แล้วก็ช้ำเล็กน้อยนะครับ”
“...”
“ผมเกรงว่าคุณเซฮุนจะทำกับเด็กรับใช้แบบนี้คงไม่ดี...”
“อย่าบอกคุณแม่แล้วกันครับ”เซฮุนกล่าวตัดบทพลันสาวเท้าออกไปส่งแขกที่กลับขึ้นรถของทางบ้านไป
ร่างสูงโปร่งกลับเข้ามาในห้องของตน
ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆลู่หานพร้อมกับหลับตานิ่งๆอยู่อย่างนั้น...
“...”
ลู่หานค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ความรู้สึกปวดถ่วงที่ศีรษะเล่นเอาน้ำตาแทบไหล
ไหนจะท่อนขาที่ปวดเมื่อยไปหมดไม่เว้นแม้กระทั่งขาหนีบ
ตอนแรกคุณซื่อชวินก็ห่วงแล้วห่วงอีก บอกจะหยุดงานเพื่อดูแลเขา
แต่ลู่หานกลับเป็นฝ่ายปฏิเสธเองเพราะคิดว่าตนเองไม่เป็นไรนัก
แต่พออีกคนขับรถออกจากบ้านไปไม่ทันไร เด็กหนุ่มก็ครั่นเนื้อครั่นตัวจับไข้ขึ้นมา
แม้จะเดินไปทานยาก็ยังลำบากเลยหมดสภาพอยู่ที่ห้องพักแบบนั้น
ดวงตากลมโตมองไปรอบๆก็พบว่าเป็นห้องที่ไม่คุ้นหรือเคยทำความสะอาดมาก่อน
ห้องนอนสีดำแดงถูกตกแต่งอย่างทันสมัยและติดจะรกๆหน่อย
บนตู้หนังสือว่างโล่งโดยที่หนังสือพวกนั้นออกมากองกันที่โต๊ะคล้ายโต๊ะทำงาน เสื้อแจ็กเกตหรือคาร์ดิแกนพาดตรงนั้นทีตรงนี้ที
มือเรียวยกแตะศีรษะก่อนจะฟุบลงที่นอนอีกครั้งทำเอาคนข้างๆสะดุ้งตื่น
“จะเอาอะไร?”
“...”ลู่หานหันไปก็พบคุณเซฮุนที่สวมเสื้อแขนกุดตัวในสีขาวกับกางเกงขายาวขาดเข่า
ไม่ทันจะอ้าปากถามความรู้สึกมึนงงก็โถมทับจนได้แค่แผ่ตัวลงอย่างสิ้นแรง เซฮุนขยับเข้าประชิดก่อนจะพยุงร่างบอบบางนั้นพิงหัวเตียง
และเวลานั้นลู่หานจึงได้เห็นเสื้อตัวเองกองอยู่ที่ปลายเท้า
“คุณ...”
“?”
“ทำอะไร..ผม..”
“ยับขนาดนี้จะให้ฉันทำอะไรได้...”กวาดสายตามองทั่วเรือนร่างจนลู่หานขยับหนีหน้าบึ้ง
“กลับมาก็เห็นว่าเงียบๆ ถ้าฉันไม่ไปตามที่ห้องคงช็อกตายไปแล้วมั้ง ฉันพามาที่นี่เพราะอากาศมันถ่ายเทกว่า
ตามหมอมาให้ แต่คิดว่าฉันจะพามาปล้ำหรือยังไง”
“ขอโทษครับ”ก้มหน้าเอ่ยอ่อยๆ ก่อนที่เซฮุนจะยื่นปรอทให้อมพร้อมกับลอกเจลลดไข้ออกแล้วแปะผืนใหม่ลงไป
“พี่ชวินไม่รับผิดชอบรึไง?
หรือฟันแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้เฉยๆ”
“ไม่ใช่นะครับ!”ลู่หานร้องจนปรอทหลุดจากริมฝีปาก
โดยที่เซฮุนก็เอามาสะบัดก่อนจะดันมันเข้าใต้ลิ้นไปใหม่
“ฉันไม่สนใจหรอกว่านายกับพี่ชวินจะมีอะไรกัน
ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงเขา..นายกำลังหลง..พูดไปก็ไม่ฟังอยู่ดี”
“...”
“อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขา
จะให้พูดนั่นพูดนี่มันก็ไม่ควร... เพราะอย่างนั้น เรื่องของพี่ชวินที่ฉันเคยพูด
ไม่ต้องใส่ใจก็ได้”มือเรียวยาวหยิบปรอทวัดไข้ออกมา
ก่อนจะมองลู่หานที่เม้มปากเล็กน้อย “ไข้ลดแล้ว...เดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรให้กินแล้วกัน”
“...”ลู่หานพยักหน้าหงึกๆ
ก่อนจะมองตามแผ่นหลังของเซฮุนที่ก้าวเดินออกไปบนจนบานประตูปิด
เขาไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่... เขาควรจะรู้สึกยังไงหรือเริ่มขอบคุณอีกคนแบบไหน
เพราะหากเป็นอย่างที่อีกคนว่าจริง รวมทั้งสภาพตอนนี้ คุณเซฮุนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก
อาจเป็นเพราะลู่หานไม่ชอบที่อีกฝ่ายพูดถึงคุณซื่อชวินในทางไม่ดี
จึงได้พาลมองอีกฝ่ายไม่ดีไปเสียทุกอย่าง
ท้องฟ้ามืดครึ้มเหมือนเค้าฝนเดินทางมา ลู่หานที่นอนพิงหัวเตียงกึ่งหลับกึ่งตื่นก็ถูกเซฮุนปลุกให้มาทานซุปสำเร็จรูป
ก่อนจะให้ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบอีกครั้ง ร่างบางผ่อนลมหายใจยาว จมูกโด่งปล่อยลมหายใจจนอกกระเพื่อม
พอได้พักผ่อนเสียบ้างก็รู้สึกดีขึ้น
เหมือนกับว่าทั้งความเหนื่อยจากการทำงานรวมทั้งเรื่องราวของเมื่อคืนทำให้ลู่หานเจ็บป่วยง่ายกว่าเดิมทั้งที่ปกติเขาไม่ค่อยป่วยง่ายๆนัก
เด็กหนุ่มทอดสายตามองเซฮุนที่ดื่มน้ำจากขวดก่อนจะหมุนปิดฝาวางบนโต๊ะ
พลันก้าวเข้ามาให้ร่างเล็กๆสะดุ้งเล่น ลู่หานก้มหน้าหลับตาปี๋
ก่อนจะรู้สึกถึงแรงยวบลงข้างๆตัว
เขาลืมตาขึ้นก็พบว่าเซฮุนกำลังล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“เดี๋ยวฝนก็ตกแล้ว...นอนเถอะ”
“...”
“ฝนตกไปไหนก็ไม่ได้ อากาศน่านอนจะตายว่ามั้ย?”เจ้าตัวตะแคงข้างหนุนแขนตัวเองก่อนจะส่งยิ้มให้เล็กน้อย...
เพียงแต่รอยยิ้มนั้นทำให้ลู่หานรู้สึกโล่งใจขึ้น มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดหรือมีกำแพงกับอีกฝ่ายอีก
ลู่หานค่อยๆกระเถิบตัวลงนอนก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบเพราะแรงกระเทือนจนหลุดร้องออกมา
“โอ๊ะ!”
“นายนี่นะ”เซฮุนบ่นแต่ก็ลุกขึ้นมาช่วยจัดท่าทางลู่หานให้นอนเป็นที่เป็นทาง
รอยยิ้มขบขันบนใบหน้าคมคายทำให้เด็กหนุ่มได้แต่ทำหน้าเหลอก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่นเสีย
“ขอบคุณนะครับ”
“?”
“ที่ช่วยดูแล”เอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะมองเซฮุนที่นิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะเบนสายตาออกไปข้างๆ
“ช่างมันเถอะ...ไว้ตอนฉันป่วยนายก็มาดูแลคืนแล้วกัน”
“...”แม้จะไม่ใช่ถ้อยคำที่นุ่มนวลหวานหู
แต่ก็ทำให้ลู่หานขยับยิ้มกับถ้อยความซื่อๆตรงๆของอีกฝ่าย
ท่ามกลางฝนที่เทกระหน่ำออกมาด้านนอก
แต่ลู่หานรู้สึกเหมือนกับเป็นฝนที่ตกลงบนความแห้งแล้งต่อความรู้สึกที่มีให้กับโอเซฮุน
ลู่หานชอบรอยยิ้มน้อยๆที่ไม่มากมาย แม้แต่จะไม่ได้เสน่ห์มากมายให้ใหลหลง
แต่ก็ทำให้รู้สึกว่าอีกคนดูพึ่งได้
ดวงตากลมโตหลับลงโดยที่ความรู้สึกสุดท้ายคือฝ่ามือของเซฮุนลูบเข้าที่หน้าผากอย่างนุ่มนวล...
ไม่มีคำถากถางหรือดูแคลนจากโอเซฮุน...แม้จะรู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างลู่หานกับพี่ชายฝาแฝดคืออะไร...
สองสามวันต่อมาอาการของลู่หานก็หายเป็นปกติ
เซฮุนไม่เข้ามายุ่งกับเขาเหมือนเดิมหลังจากที่ซื่อชวินหยุดงานมาเพื่อดูแลเขาโดยเฉพาะ
ลู่หานแทบไม่ได้ออกไปแตะส่วนอื่นของบ้านนอกจากห้องของตนเองที่ซื่อชวินมาคลุกอยู่ด้วยในช่วงกลางวัน
และห้องนอนแฝดพี่ของบ้านในเวลากลางคืน ความสัมพันธ์ของลู่หานกับซื่อชวินเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่กำลังแตกหน่อเติบโต
โดยที่เซฮุนได้แต่ทอดสายตามองห่างๆ อย่างไม่มีความคิดเห็น
แต่บางครั้งลู่หานก็รู้สึกเกรงใจยามที่ถูกคุณซื่อชวินกอดแล้วคุณเซฮุนเดินลงมาพบพอดี
และเช่นเดิม...ไม่มีคำต่อว่าจากเซฮุนออกมาสักคำ
แถมยังทำราวกับไม่เห็นท่าทีเหล่านั้นแม้แต่นิด…
คืนนี้คุณซื่อชวินต้องตามคุณผู้หญิงไปงานเลี้ยง
และเหมือนจะต้องค้างที่บานใหญ่ให้คุณผู้หญิงหายคิดถึงเสียสักหน่อย
ลู่หานได้แต่มองใบหน้าหล่อเหลาแววตานุ่มนวลนั้นทอดทองดูเขาผูกเนคไทให้
เหมือนว่าที่คุณซื่อชวินหยุดงานเพื่อมาดูแลเขานั้นทำให้ต้องไปออกงานสังคมกับคุณผู้หญิงเพื่อแลกกัน
และเรื่องนี้ก็ทำให้ลู่หานรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย
“ขอโทษนะครับ...”
“ไม่เป็นไรหรอก...แค่ลู่หานหายดีฉันก็ดีใจ”ซื่อชวินแย้มยิ้ม
“แต่ต้องไปค้างที่นั่นคืนนึง...ห่างลู่หานคืนเดียวฉันก็แทบไม่อยาก
อยากจะพาลู่หานไปด้วยกันด้วยซ้ำ”
“อย่าเลยดีกว่าครับ...หากทำแบบนั้นมันจะดูไม่เหมาะ”ลู่หานกล่าวเบา
“แล้วคุณซื่อชวินจะไปทำงานเลยใช่มั้ยครับ?”
“ใช่...คงกลับมาอีกทีเย็นพรุ่งนี้
ยังไม่ต้องทำความสะอาดอะไรนักหรอก...แล้วก็... พักนี้เซฮุนสั่งเมนูแปลกๆกับลู่หานรึเปล่า?”
“ไม่ครับ...ส่วนมากคุณเซฮุนจะทานของสำเร็จรูปมากกว่า”
“งั้นเหรอ...ยังไงก็อย่าออกนอกห้องหลังเที่ยงคืนไปแล้ว
เข้าใจฉันใช่มั้ย?”
“ครับ..”ลู่หานรับคำอย่างว่าง่าย
ก่อนจะถูกจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอย่างนุ่มนวล ลู่หานออกไปส่งคุณซื่อชวินในช่วงเย็นก่อนจะยืนมองรถของคุณเซฮุนที่แล่นเข้ามา
สองแฝดมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะต่างคนต่างไปเหมือนไม่รู้จักกัน
บางทีลู่หานก็สงสัยความสัมพันธ์นี้ ทั้งที่เป็นฝาแฝดกัน
น่าจะเข้าใจกันยิ่งกว่าพี่น้องทั่วไป แต่กลับดูเหมือนไม่ลงรอยหรือมีจุดขัดใจกันอยู่เสียอย่างนั้น
ลู่หานส่งคุณซื่อชวินจนรถลับออกนอกรั้ว
ก็กลับมาเจอคุณเซฮุนที่เอาแจ็กเกตพาดบ่าเดินอาดๆเข้าไปในบ้าน...
ก็จริงที่เขาเคยอยู่กับคุณเซฮุนสองครั้ง แต่มันก็ช่วงกลางวัน...
ซึ่งมันคงไม่เป็นปัญหาถ้าเขาไม่ออกไปเพ่นพ่านตอนดึกๆ ดังนั้นลู่หานจึงได้แต่กลับไปทำอาหารให้กับคุณเซฮุน
มื้อเย็นถูกจัดวาง โดยที่เซฮุนก็ยังสวมชุดเดิมเดินลงมาจากชั้นบน
“จะให้ผมใส่ถาดมั้ยครับ เผื่อจะไปทานข้างบน”ลู่หานถามโดยที่เซฮุนก็สั่นหน้า
“กินที่นี่แหล่ะ”
“...”
“กินอะไรรึยังล่ะ”เอ่ยถามด้วยเสียงเบาลงเล็กน้อย “ตักมากินด้วยกันสิ
ฉันไม่ชอบกินข้าวคนเดียว”
“...ครับ”ลู่หานรับคำก่อนจะตักข้าวให้ตัวเองแลละกับข้าวเหลือหม้อใส่ถ้วยประจำตัว
ก่อนจะวางลงข้างๆเซฮุนอย่างระมัดระวัง โดยที่ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็เอ่ยถามขึ้นอีกหน
“อิ่มเหรอ?”
“ครับ ผมกินประมาณนี้แหล่ะ”
“ผอมจะตาย”ว่าก่อนโกยข้าวเข้าปากไม่สนอกสนใจทั้งที่เป็นคนชวนเขาเข้ามาทานข้าวด้วยกันแท้ๆ
ลู่หานทำตาปริบๆก่อนจะเหล่มองออกไปข้างๆเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินไปเช่นกัน
ดวงตากลมโตแอบปัดมองเซฮุนที่กินข้าวอยู่ข้างๆ นิ้วยาวที่ฉีกปีกบนไก่ก่อนจะดูดนิ้วกินเป็นเด็กๆ
ร่างเล็กแอบหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะริบสีหน้าลงมาก้มหน้าหนีเมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังเลียนิ้วตัวเองเป็นการเช็ดมือไปด้วย
เป็นลู่หานอีกแล้วที่แอบคิดอะไรไม่ดี... เขามีคุณซื่อชวินแล้ว และใช่...ไม่มีเจ้านายที่ใจดีเหมือนกันทุกคน
คุณเซฮุนอาจโกรธที่เขาแอบคิดมากเพียงเพราะมองเจ้าตัวเลียนิ้ว ขนาดเขาถามความรักกับคุณซื่อชวินยังทำหน้าผงะไปเสียขนาดนั้น
ในขณะที่ลู่หานกำลังก้มหน้าเคี้ยวข้าวพร้อมกับระงับความคิดไม่ดีในสมอง
ก็ไม่ได้สังเกตเซฮุนที่แอบหันไปมองคนใช้ตัวเล็กที่กำลังจ้วงข้าวพร้อมกับอมตะเกียบเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ก่อนจะคีบผักดองกับข้าวส่งเข้าปาก ลิ้นเล็กที่แลบออกมารับอาหารพร้อมกับกลีบปากเล็กๆนั่นตกอยู่ในสายตาของเซฮุน
ก่อนจะหันหน้าหนีพร้อมกับเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“ขอทิชชู่หน่อย”
“ค!...ครับ!”ลู่หานรีบลุกขึ้นไปหยิบทิชชู่มาให้เจ้านาย
ก่อนที่มื้ออาหารจะจบสิ้นลง...
ลู่หานคิดว่ามันไม่ควรเป็นแบบนี้กับความรู้สึกของเขาเอง
เขาควรจะนึกถึงคุณซื่อชวินที่เป็นเจ้าของของเขาให้มากๆ แต่แค่รอยยิ้มที่ไม่มีอะไรปรุงแต่งเพียงครั้งของคุณเซฮุนทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน
เขาอาจไม่ได้รู้สึกสะท้านรุนแรงเหมือนตอนที่รู้สึกกับคุณซื่อชวิน
แต่ความรู้สึกที่เกิดกับคุณเซฮุนเป็นอะไรที่ลู่หานไม่กล้านิยาม เด็กหนุ่มเข้าห้องก่อนจะเปิดโทรทัศน์อยู่แต่ในห้องตั้งแต่สามทุ่ม
ทุกอย่างเงียบเชียบและไม่มีอะไรเกิดขึ้นราวปกติ
ลู่หานรับสายคุณซื่อชวินที่โทรมาถามอาการก่อนจะบอกให้เขานอนแต่วัน
ลู่หานเชื่อฟังและคิดว่าคงไม่มีอะไรผิดแปลกไปอีก
จนกระทั่งกลางดึก ลู่หานรู้สึกปวดเบากะทันหัน เมื่อมองไปยังนาฬิกาก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่ามันเป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง
แม้จะรู้สึกแปลกๆเล็กน้อยแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าคุณเซฮุนอยู่แต่ในบ้าน
ไม่ได้ออกไปข้างนอกจึงคงไม่มีเรื่องพาสาวๆเข้ามาหลังเที่ยงคืนให้ตนตกใจแน่นอน
เมื่อคิดดังนั้นจึงได้ค่อยๆเปิดประตูออกจากห้อง ก้าวไปยังห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆโดยอาศัยแสงและความคุ้นชินเวลากลางคืนก่อนจะทำธุระส่วนตัวเสร็จ
ลู่หานปิดสวิตซ์ไฟห้องน้ำก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง
แต่ก็รู้สึกถึงแรงกระชากจนตัวไปปะทะกับใครคนหนึ่ง
“!!”
“พี่ชวินก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าห้ามออกจากห้องหลังเที่ยงคืน”
“คุณเซฮุน...”เด็กหนุ่มเอ่ยหวิวก่อนจะรู้สึกได้ว่าแผ่นหลังของตนกำลังเบียดแผงอกเปล่าเปลือยของเซฮุน
เหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะสวมเพียงกางเกงยีนส์ขายาวตัวเมื่อเย็นเพียงแค่นั้น
ร่างเล็กถูกพลิกชนกับผนังทางเดิน พร้อมกับริมฝีปากที่บดเบียดโจนจ้วงอย่างไม่ได้ไต่ถาม
ลู่หานสั่น...แต่เป็นการสั่นกลัวมากกว่าจะสั่นเพราะประหม่า เขาสะบัดกายออกอย่างแรงแต่ก็ถูกอีกฝ่ายตรึงไหล่กับผนังจนไปไหนไม่ได้
ลู่หานไม่รู้ว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบใดออกไป แต่ลู่หานเห็นเพียงใบหน้าคมคายของคุณเซฮุนที่มีเพียงแสงในความมืดส่องให้พบประกายตาวาววับ
“ออกมาข้างนอกทำไม?”
“ผม..ผมแค่จะมาห้องน้ำ..ผมจะกลับไปแล้ว”เอ่ยตอบเสียงสั่น
ดวงตากลมโตราวกับลูกกวางที่ตระหนกกับนายพรานใจร้ายทำให้เซฮุนนิ่งลง
ก่อนจะปล่อยมือออกจากไหล่ทั้งสองข้างนั้น
ดวงตาของชายหนุ่มพิจารณาเด็กน้อยที่สวมเชิ้ตตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นเป็นชุดนอน
ลู่หานขยับตัวออกแต่แขนยาวก็กั้นไว้เสียก่อน
“ฉันนึกว่านาย...อยากจะรู้ซะอีกว่าออกมาข้างนอกหลังเที่ยงคืนจะเจออะไร”
“...”
“ต่อให้ฉันไม่มีผู้หญิงมาด้วย...แต่ฉันก็มีเป้าหมายของฉันเหมือนกัน”
“เป้าหมายเหรอครับ...”เอ่ยอย่างมึนงง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกลูบไล้ลงตรงสะโพกอย่างแผ่วเบา
ร่างเล็กที่เกร็งเล็กน้อยก็เริ่มรู้สึกแปลกประหลาดเพราะจังหวะลากไล้นั้นช่างแผ่วเบา
จนลำตัวแนบชิดกัน ใบหน้าหวานเบี่ยงออกอย่างตื่นๆ
จนกระทั่งเซฮุนไว้มือข้างหนึ่งอ้อมศีรษะมาเปิดเส้นผมบนใบหูนิ่ม ก่อนจะค่อยๆไล่ปลายลิ้นและช้อนริมฝีปากกับติ่งหูจนคนตัวเล็กสั่น
ฝ่ามือเรียวจิกกับต้นแขนเปลือยนั้น
แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับทำท่าเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร
“ฉันไม่ใช่คนแย่งอาหารคนอื่นหรอก”เซฮุนกระซิบเบา “ถ้ามันไม่น่ากินพอ”
“อย่าครับ...”ลู่หานเอ่ยห้ามพร้อมกับยืนตัวสั่นกึกเมื่อริมฝีปากของเซฮุนไล่ลงแต้มจูบไปตามลำคอ
ลู่หานหายใจแรง ดวงตาหรี่ลงไปข้าง ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวเพียงแค่จูบหนักๆที่ต้นคอเท่านั้น
ดวงตาหวานเบิกเล็กน้อยเมื่อเซฮุนใช้หัวเข่าดันระหว่างขาของลู่หานแล้วงัดขึ้น
พลางใช้มืออีกข้างลากไล้ไปตามต้นขา
“แค่นี้ก็รู้สึกแล้วเหรอ?”
“คุณเซฮุน!...อา..อย่าครับ..อยะ...อ่า...”ส่งเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อปลายลิ้นของอีกฝ่ายลากไล้ลงไปถึงหน้าอก
ร่างเล็กๆสั่นกึกแต่ก็ถูกตรึงไว้ด้วยหัวเข่าของอีกฝ่ายจนไปไหนไม่ได้
เซฮุนปลดกระดุมชุดนอนของลู่หานลวกๆก่อนจะเบียดลิ้นลงไปกับเม็ดไตแข็งอย่างจู่โจมและไม่มีอารัมภบทใดใด
และลู่หานก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากจิกไหล่ของอีกฝ่ายพร้อมกับส่งเสียงห้ามปนครางออกมาเท่านั้น
ปลายลิ้นปัดป้ายไปมาพร้อมกับเบียดวนกับส่วนกลางลำตัวจนปลายเท้าเล็กจิก ร่างกายแอ่นออกจากผนังตามการตอบสนองไปตามธรรมชาติ
ใบหน้าหวานสะบัดโดยที่อีกฝ่ายก็กำลังพออกพอใจกับไตแข็งสู้ลิ้นทั้งสองข้าง
ดูดดื่มสลับไปมาราวกับหมาป่าผู้หิวโหย
การเบียดเสียดที่กลางลำตัวแรงและเร็วขึ้นจนลู่หานหลุดร้องผวาออกมาอย่างไม่อาจเก็บกลั้นได้
ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง เซฮุนหยุดการขยับกระตุ้นพร้อมกับลู่หานที่เกร็งตัว
สองแก้มร้อนจัดเหงื่อผุดพรายไหลไปตามข้างแก้ม
และความชื้นอุ่นร้อนที่ซึมออกมานอกกางเกง ร่างเล็กรู้สึกเหมือนชีวิตอัปยศทันทีที่หยาดน้ำขาวข้นไหลหยดลงต้นขาด้านในเป็นทาง...
โดยที่ซื่อชวินไม่เคยทำให้เขาอับอายขนาดนี้มาก่อน
“ยังไม่อ่อนเลยนี่”เสียงของเซฮุนดังขึ้นก่อนจะรูดกางเกงของลู่หานลงกับพื้น
ร่างเล็กพยายามต่อต้านแต่เซฮุนก็คุกเข่าลงพลันจับท่อนขาลู่หานเข้าเกี่ยวบ่าเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหนได้
ชายหนุ่มแตะท่อนเนื้อที่เป็นสีแดงระเรื่อเปื้อนคราบขาวตรงปลายก่อนจะใช้ปลายลิ้นเช็ดจนเสียงร้องของลู่หานหลุดกระท่อนกระแท่นออกมาอีก
สัมผัสหยาบโลนและดิบเถื่อนนั้นแน่นอนว่าลู่หานไม่มีทางพอใจกับมัน
แต่ไม่ได้แปลว่าลู่หานจะรู้สึกรังเกียจ
เขารู้สึกแปลกที่ยังมีสัมผัสแบบอื่นนอกจากที่คุณซื่อชวินมอบให้
และสิ่งนั้นคือสิ่งที่คุณเซฮุนกำลังทำ
“อ่ะ..อาา...พอเถอะครับ...พอ...”
“ก็นายเสร็จแล้วนี่...”พูดให้อายอีกรอบก่อนที่เซฮุนจะผุดลุกเต็มความสูง
เสียงซิปที่ร่นลงทำให้ลู่หานรู้สึกตระหนกก่อนที่ถูกกดร่างให้นั่งลง
พร้อมกับอีกฝ่ายที่ดึงกางเกงลงหน้าขาจนส่วนกลางลำตัวดีดกายออกมา “จะช่วยกันหน่อยไม่ได้เหรอ?”
“ผม...อื้อ!”ไม่ทันจะเอ่ยตอบก็ถูกปลายร้อนจ่อจิ้มริมฝีปาก
จนสุดท้ายลู่หานก็จำต้องทำให้อย่างไม่เต็มใจนัก ปากเล็กอ้าออกรับส่วนนั้นที่ดันเข้าลึกเสียจนจุก
ร่างเล็กจากที่พยายามทำให้ก็กลายเป็นอยู่นิ่งๆแล้วจิกหน้าขาอีกคนที่จับศีรษะของเขาเอาไว้ก่อนจะสวนสะโพกเข้ามาอย่างไม่ปราณี
ใจร้าย...
ใจร้ายเกินไปแล้ว...
น้ำตาหยดใหญ่ไหลพรูออกจากดวงตาสวยนั้นที่ยังเกาะเกี่ยวหน้าขาของเซฮุนที่กระแทกตัวใส่ไม่หยุด
ก่อนจะถูกดึงตัวขึ้นอย่างปุบปับ ที่ลู่หานที่มึนงงไปหมดถูกจับพลิกคว่ำยันกับผนัง
ก่อนที่แก้มก้นนุ่มนวลจะถูกแหวกพร้อมเรียวลิ้นที่กระตุ้นจนได้แต่ร้องครางสะท้าน
สิ่งนั้นแตะวนลากไล้จนขนลุกเกรียวเพราะไม่เคยถูกกระทำรุนแรงแบบนี้มาก่อน
จนกระทั่งร่างกายสะดุ้งขึ้นเมื่อนิ้วยาวถูกดันเข้ามาภายในทีเดียวสองนิ้วอย่างไม่ได้ไต่ถามความสมัครใจ
มีเพียงริมฝีปากที่ลากไล้ไปตามแผ่นหลังที่ถลกเปิดเลิกเสื้อขึ้น สองนิ้วนั้นไม่มีการขยับวนนอกจากกระแทกกระทั้นให้คุ้นชิน
ลู่หานครวญครางกับผนัง
ความรู้สึกเหมือนกับมองดูสวนดอกไม้อันแสนบริสุทธิ์โดนเหยียบย่ำจนพังราบ
เขาคิดผิด...เขาไม่ควรรู้สึกใจอ่อนกับรอยยิ้มซื่อๆของโอเซฮุน
มันแค่ภาพลวงตาและผู้ชายคนนี้ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ป่าดีๆนี่เอง
“อ๊ะ!..อ๊า!!..อาาา..อึ้ก!...อ๋า..!”หลุดกรีดร้องสะท้านเมื่อท่อนเนื้อแข็งขืนสอดแทรกเข้าไปอย่างดื้อดึงเหมือนนิสัยผู้กระทำ
ลู่หานทั้งเจ็บทั้งกลัวไปหมด คุณซื่อชวินต้องโกรธเขาแน่ที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้...
เขากำลังทำผิด...นี่มันไม่ถูกต้อง..
“อ่ะ..คุณเซฮุน..อย่าครับ..อา...ได้โปรด...”อ้อนวอนอย่างสิ้นหวังก่อนจะรู้สึกถึงบางสิ่งที่แทรกเข้ามาในตัวสำเร็จ
ใบหน้าหวานก้มครางลั่นเมื่อคนด้านหลังจัดการกระทั้นตัวเข้าทันทีอย่างไม่รอรับฟังอะไรทั้งสิ้น
น้ำตาไหลพรูออกจากดวงตากลมโตซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความเจ็บที่ถูกปรับรับด้วยความเสียวกระสันตามธรรมชาตินั้น
ปากเล็กส่งเสียงครางเมื่อถูกโอบให้เข้าชิดแล้วการขยับที่ลึกเข้าไปอีก
ฝ่ามือร้อนที่ลากไล้เข้าพร้อมกับขยำเนินหน้าอก
อีกข้างก็ไล่ลงขยับรูดรั้งจนร่างนวลสั่นไปทั้งสรรพางค์กาย
เซฮุนถอนกายออกก่อนจะจับลู่หานหันหน้าเข้าหาตัวเอง ใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาไม่ได้ทำให้เซฮุนล้มเลิกสิ่งที่ดำลังทำ
แต่กลับพูดออกมาอย่างไม่มีจุดหมาย
“สักวัน..นายจะรู้...”
“ฮึ่ก..”
“ว่าที่ฉันทำมันถูกแล้ว...”กระซิบเพียงเท่านั้นก่อนจะช้อนขาเกี่ยวสะโพกพร้อมกับสอดใส่เข้าไปใหม่
ทุกอย่างเริ่มขึ้นอีกครั้งตรงผนังทางเดินที่เปลี่ยนเป็นสังเวียนรักอย่างไม่ใคร่จะเต็มใจของลู่หาน
แม้จะงุนงงและรู้สึกติดขัดในใจ
แต่แรงกระทั้นเข้ามาใหม่นี้พร้อมกับรสจูบทำให้ลู่หานเผลอข่วนแผ่นหลังกว้างโดยไม่รู้ตัว
มันไม่ใช่จูบที่หวานฉ่ำราวกับแอปเปิ้ลสุกงอม แต่เหมือนกับแอปเปิ้ลผลเล็กที่ยังคงรสชาติเปรี้ยว..แต่ก็ทวีความหวานเมื่อลิ้มรสไปเรื่อยๆ
ลู่หานเพิ่งรู้สึกถึงการส่งเสียงครางพร้อมกับใครสักคนไปพร้อมๆกัน
การถึงจุดหมายอย่างใกล้เคียงพร้อมกับกายที่กอดรัด
เรียวลิ้นหยาบคายนั้นแทรกเข้ามาในริมฝีปาก บดย้ำอย่างลวกๆไม่พิถีพิถัน
แต่ก็ปรับเปลี่ยนจนละเมียดละไมในแบบของตนเอง แม้จะรู้สึกโกรธกับการกระทำของอีกฝ่าย
แต่ลู่หานกลับไม่นึกคิดที่จะผลักไสออก ยามที่ผละใบหน้าออกจากกัน
ลู่หานเห็นแววตาของคุณเซฮุนได้ถนัดอีกครั้ง สายตานั้นช่างเว้าวอนจนสับสน พร้อมกับคำร้องขอแผ่วเบาแม้ถูกร้องขอจะอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่าปฏิเสธไปไหนไม่ได้ก็ตามที
“อีกครั้ง...ได้มั้ย?”
“...”
ลู่หานไม่ได้ให้คำตอบ..และเซฮุนก็ถือว่ามันคือคำตอบ
ปลายเท้าเกี่ยวเอากางเกงใส่นอนของลู่หานลากเข้าก่อนจะกระชับร่างเล็กๆเข้าไปในห้องพักของลู่หานเองอย่างไม่ถอนกายออก
ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับไปเริ่มใหม่หมดราวมีคนกดปุ่มวนซ้ำ
ซึ่งตัวเขาเองไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่ตนเองแอบกลัวจะมาถึง...
นั่นคือการอยู่ในสถานะพูดยากกับเจ้านายทั้งสองคน...
-----------♦----------
แท็ก #ฟิคดบต คับบ
คึ่ ความลับเยอะไปนะอิแฝดเนี้ยยยย แล้วทำร้ายความบริสุทธิ์พรากมันไปจากกวางน้อยของชั้น
ตอบลบบั่บไรท์ ลู่ดูแบบน้องแรดอะ ดูฮืออออออออออ