[SF]Debutante {Shixun x Luhan x Sehun} 6/7

Title : Debutante

Author : RUNAWAY05

Pairing : Shixun x Luhan x Sehun

Type/Rate : Erotica /NC-19

Note : ทบต้นทบดอกจากตอนที่แล้ว...

“เป็นคุณเหรอครับ...”

ลู่หานกล่าวแผ่วเบาพร้อมกับหันไปมองเซฮุนที่มองใบหน้าของเขานิ่งๆ ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย ทุกอย่างดูเงียบสงัดไปโดยปริยาย จนกระทั่งชายหนุ่มเอ่ยผะแผ่วออกมาในที่สุด

“ไม่ได้สินะ...”

“...”

“ฉันรู้”เซฮุนเบนสายตาออกไปข้างๆ “ช่างมันเถอะ..คิดว่าฉันไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน”

“เบาลงได้มั้ยครับ?”

“?”คิ้วได้รูปขยับยกเมื่อลู่หานที่นั่งนิ่งๆส่งเสียงออกมา เซฮุนกะพริบตาช้าๆพลันเอ่ยแผ่ว “อะไรนะ?”

“ผมไม่ชอบเลยที่คุณทำแบบนั้นกับผมเมื่อคืนก่อน”

“...”

“แต่ผมกลับหยุดนึกถึงมันไม่ได้เลย ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณซื่อชวินคือคนที่คอยดูแลผม...แต่คุณ คุณทำให้ผมรู้สึกถ้าผมกอดคุณสักครั้ง...แล้วปลอบคุณว่าไม่เป็นไรก็คงดี”

“นาย...”

“ทำไมคุณเซฮุนต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคุณซื่อชวินล่ะครับ...ในเมื่อคุณก็ดีแบบคุณ ไม่มีใครเลวร้ายไปทุกอย่างหรอกครับ”ลู่หานพูดช้าๆด้วยน้ำเสียงปลงๆ “เพราะแบบนี้ผมเลยลังเล... แต่พอนึกถึงตอนคุณทำอะไรรุนแรง..ผมก็จะกลัวๆขึ้นมาทุกที”

“...”

“เพราะอย่างนั้น...เบาลงหน่อยได้รึเปล่าครับ?”เซฮุนแทบลืมหายใจเมื่อเสียงบางเบาออกมาจาลู่หานที่พูดแผ่วๆพลันรีบก้มหน้าหนี รอยยิ้มบางประดับที่ริมฝีปากชายหนุ่มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วถือวิสาสะรวบกอดเบาๆ ลู่หานยกมือขึ้นปิดหน้าเพราะที่พูดไปใช่ว่าจะไม่รู้สึกกระดาก นี่ไม่ต่างอะไรกับเชิญชวนอีกฝ่าย... แต่ลู่หานเองก็อยากรู้ว่าตัวเขาเองกำลังรู้สึกยังไง หากเขารักคุณซื่อชวินอย่างเดียว เขาคงไม่มานึกถึงสัมผัสของคุณเซฮุนอยู่แบบนี้ เหมือนความสัมพันธ์กับคุณซื่อชวินเริ่มต้นจนไปสูงสุด แต่กับคุณเซฮุนเหมือนเริ่มจากจุดสูงสุดและกำลังย้อนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

“ให้ฉันแก้ตัวนะ”

“...”

เพียงแค่พวงแก้มสีแดงปลั่งที่เผยออกมาโดยไม่มีคำพูด ก็ทำให้อีกคนถือว่าเป็นคำตกลงอีกครั้งหนึ่ง เซฮุนแตะปลายจมูกกับต้นคอระหงที่ขยับออกเล็กน้อยพร้อมกับไหล่ลาดที่ยกขึ้น แต่ไม่มีคำปฏิเสธออกมาจากลู่หาน...  เซฮุนสอดมือเข้าไปในเสื้อของร่างเล็กก่อนจะใช้มือเปล่าสัมผัสผืนท้องเรียบนั้นอย่างนุ่มนวล พร้อมกับกดริมฝีปากลงไปซ้ำกับจุดที่แตะด้วยปลายจมูกเมื่อครู่ ลู่หานถอนหายใจพรูพร้อมกับหลับตาลง นิ้วเล็กม้วนกอบกำทันทีที่ฝ่ามือนั้นล่วงเลื่อนขึ้นมาที่หน้าอก ก่อนจะสะกิดตุ่มไตทั้งสองข้างพร้อมกันอย่างช้าๆ แต่เป็นความช้าที่รู้สึกได้ว่าเป็นการช้าแบบข่มอารมณ์ ปลายเท้าของลู่หานเริ่มจิกเมื่อเซฮุนค่อยๆไล่จูบส่วนลำคอพร้อมกับปลุกเร้าที่ผืนอกอย่างเนิบช้า นุ่มนวล และระมัดระวัง ไล้ขึ้นถึงใบหูที่เคยสัมผัสมาก่อน แต่ครั้งนี้ชายหนุ่มกลับทำแค่กดจูบแผ่วลงไปให้สะท้านทั้งกาย

“อ่ะ...”หลุดครางเบาๆก่อนจะรีบเม้มปากแน่นเมื่อมือข้างหนึ่งผละออกจากยอดอกปัดลงไปที่ระหว่างขา ลู่หานร้อนไปทั้งหน้าเมื่อพบว่าอีกฝ่ายกำลังลูบไล้สัมผัสอย่างแผ่วเบา พร้อมกับเสียงแหบต่ำที่เรียกเบาๆที่ริมหู

“ลู่หาน...”

“...”

“ลู่หานครับ”

“ค..ครับ..”ขานรับเบาๆเมื่อถ้อยคำรื่นหูดังออกมาจากชายผู้มีทีท่าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นอย่างโอเซฮุน ลิ้นนุ่มแลบเลียใบหูให้สยิวก่อนจะกระซิบเบาอีกครั้งหนึ่ง

“จูบได้มั้ย?”

เป็นคำถามที่ไม่มีจุดหมายมุ่งหาคำตอบ ร่างเล็กหันไปหาเซฮุนช้าๆ ก่อนจะถูกจัดท่าทางให้นั่งหันหน้าเอาขาพาดไปกับช่วงเอวของคนที่นั่งชันเข่าขึ้นอยู่แถวๆถังขยะด้วยบรรยากาศของห้องรกๆที่ดูไม่น่าพิสมัย แต่ลู่หานไม่ได้มองเห็นมันเลยในเมื่อระยะประชิดของเขาคือโอเซฮุนที่เขาแน่ใจได้ว่าจะไม่มีวันจำสลับกับคุณซื่อชวิน ดวงตากลมโตหลับลงเมื่อถูกจูบเบาๆที่กลางหน้าผาก ย้ายลงมาแตะที่หางตา ข้างแก้ม ปลายจมูก และแก้มอีกข้างหนึ่ง เซฮุนลืมตาขึ้นมองใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาอยู่ สองแก้มให้แดงระเรื่องนั้นยิ่งทำให้ลู่หานเหมือนตุ๊กตา เขายิ้มจางๆจวบจนสุดท้ายจึงได้แนบริมฝีปากกับร่างเล็กท่ามกลางแสงจากนอกหน้าต่างยามสายที่ส่องเข้ามาอ่อนๆนั้น

เมื่อริมฝีปากทั้งสองฝั่งสัมผัสกัน ลู่หานรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขามีดอกไม้บานออกมา ความรู้สึกแปลกประหลาดนี้แม้จะไม่เหมือนที่คุณซื่อชวินทำ แต่ก็เรียกได้ว่าไม่ต่างกันนัก เซฮุนคอยย้ำแตะปากเล็กอย่างวอนขอ และลู่หานก็ยอมโอนอ่อนผ่อนตามในที่สุด ริมฝีปากแตะแต้มบดเบียดอย่างนุ่มนวล สองมือลากไล้แผ่วเบาเหมือนกำลังแตะต้องเครื่องแก้ว ลมหายใจของร่างเล็กกระชั้นนิดหน่อย จนสุดท้ายก็แลบลิ้นเล็กๆแตะที่มุมปากของเซฮุนอย่างนุ่มนวล และถูกตอบรับด้วยรสจูบที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เรียวลิ้นเกี่ยวพันทักทายเหมือนทำความรู้จัก จนลู่หานถูกเซฮุนใช้วงแขนยกขึ้นคร่อมทับตัก โดยที่สองแขนเรียวก็เลื่อนขึ้นลำคอของเซฮุนไปตามธรรมชาติ ย้ำจูบซ้ำครั้งอย่างไม่รู้จักเบื่อ และลู่หานกำลังคิดว่าตัวเองคิดผิดที่ขอให้อีกฝ่ายเบาลง คิดผิดที่ยอมให้อีกฝ่ายแก้ตัว

ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องรู้สึกราวกับละลายอีกครั้งแบบนี้...

เส้นผมของลู่หานระลงกับพื้นไม้ปาร์เก้พร้อมกับสัมผัสเย็นๆที่แผ่นหลังแม้จะสวมเสื้ออยู่ ลู่หานรู้สึกว่าตัวเองตาพร่ามัวไปหมด เรียวขาสั่นเล็กน้อยเมื่อกางเกงขายาวถูกถอดออกไปจากตัว เขาไม่รู้ว่าคุณเซฮุนกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหน แต่สัมผัสเนิบช้าที่ไล้ผะแผ่วบริเวณขาอ่อนนั้นทำให้ลมหายใจของเขาสะดุดขาดห้วงทีละนิด ลู่หานขบริมฝีปากเมื่อพบว่าคุณเซฮุนกำลังจูบเบาๆที่ข้อเท้าที่มีถุงเท้าคาอยู่ของเขา ปลายลิ้นที่เลียซ้ำทำให้ลู่หานรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก สัมผัสจูบแตะแต้มมาตามเรียวขาทำให้ร่างเล็กแทบลืมหายใจ ความรู้สึกที่แล่นปราดไปทั่วราวกับร่างกายของเขามีประจุไฟฟ้าไหลเวียนนั้นทำให้รู้สึกแปลก แต่เป็นความแปลกที่ลู่หานพอใจเหลือเกิน และยิ่งพอใจก็ยิ่งทวีความรู้สึกเรียกร้องออกมามากยิ่งขึ้น เมื่อไม่พบว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรไปมากกว่าจูบขาอ่อนของเขาอยู่อย่างนั้น

“ค..คุณเซฮุน...คุณเซฮุนครับ”

“?”

“ผม...”คำพูดน่าอายถูกกลืนลงจนหายไปกับริมฝีปากที่ปิดฉับ ดวงตาคมมองใบหน้าหวานที่หลับตาแน่นพร้อมกับขยับตัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะก้มมองชั้นในของอีกฝ่ายที่เหมือนจะนูนโป่งขึ้นมา ท่าทีของลู่หานทำให้เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะถดตัวลงก้มหน้าเข้าจับส่วนเขม็งตึงนั้น ชายหนุ่มขยับตัวขึ้นนิดหน่อยข้อพับขาของลู่หานก็คาค้างไว้ที่บ่าอย่างพอดี ชายหนุ่มใช้ปากและเรียวลิ้นแตะต้องส่วนที่ซุกซ่อนใต้ผืนผ้า พร้อมกับลู่หานที่ทึ้งศีรษะตัวเองเบาๆปนหลุดครางผะแผ่วราวกับใจจะขาด

“อ๊ะ...อ่า...”

“...”

“แฮ่ก..ฮื่อ...อืม...”ริมฝีปากเม้มแน่นจนเหลือเพียงเสียงครวญในลำคอ ลู่หานรู้สึกว่าชั้นในของตนกำลังถูกถอดออกคาไปที่ขาข้างหนึ่ง เส้นผมสีดำสนิทกำลังเรี่ยลงผืนท้องของลู่หาน ริมฝีปากสีอ่อนราวไม่มีขอบปากสัมผัสส่วนกลางลำตัวได้มากขึ้น เพียงแค่นั้นเขาก็สั่นไปหมด รู้สึกสับสน แต่ก็รู้สึกปรารถนา ราวกับมองดูลูกแอปเปิ้ลบนต้นในสวนเอเดน กลัวว่าการลิ้มรสจะทำให้ผิดบาป แต่ก็อยากได้มันมาครอบครองอยู่ดี

“อา...”

เซฮุนให้มือทั้งสองข้างดันข้อพับเข่าของลู่หานให้ยกขึ้น ในขณะที่ร่างเล็กๆกำลังยกมือขึ้นกัดเพื่อกลั้นเสียงไม่ให้ดังออกไป เรียวขาที่ค้างไว้เพียงถุงเท้าสั่นกึกอยู่เหนือศีรษะ ความร้อนแล่นปราดสองแก้มจนใบหน้าแทบไหม้ ลู่หานยกมือทั้งสองข้างกำที่คอเสื้อพร้อมกับศีรษะของอีกฝ่ายที่เริ่มขยับขึ้นลง ทุกอย่างเป็นสีขาวโพลนจนแทบมองไม่เห็น กลิ่นเหงื่อปนกลิ่นคาวกรุ่นกำจายไปทั่ว ร่างเล็กสะบัดเร่าจนสุดท้ายก็กระตุกเกร็งพร้อมกับของเหลวที่ฉีดพ่นออกมา แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เซฮุนค่อยๆไล้เล็มดูดซับรสคาวเหล่านั้นอย่างไม่นึกรังเกียจราวกับชดเชยที่ทำให้ลู่หานรู้สึกอับอายในคืนก่อน ส่วนลู่หานเองนั้นก็ทิ้งตัวพลางปรับลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน สัมผัสที่ทำให้รู้สึกดีมากๆนอกจากคุณซื่อชวินก็มีคุณเซฮุนเป็นอีกคนที่ทำให้รอยเปื้อนเหล่านั้นมีความหมาย

แต่ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรต่อไป ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือของคุณซื่อชวินที่ทอดสายตามาทางเซฮุนและลู่หานอย่างเดาสายตาไม่ออก ลู่หานใจกระตุกวูบพร้อมกับเซฮุนที่นิ่งไปเล็กน้อย

“เข้ากันได้ดีนี่นา”

“ไม่ไปทำงานเหรอไง?”เอ่ยถามพี่ชายฝาแฝดที่ปิดประตูลง ซื่อชวินกอดอกก่อนจะพูดเบาๆ

“เดี๋ยวลู่หานก็กลับแล้ว...ป้าอึนบีดีขึ้นมาก อีกสักสัปดาห์คงหายดี”ซื่อชวินมองลู่หานที่ค่อยๆขยับชายเสื้อปกปิดส่วนน่าอายของตัวเอง “ฉันคิดถึงลู่หาน เดี๋ยวก็ไม่เจอกันอีก...ถ้ามีโอกาสก็อยากจะอยู่ด้วยกัน”

“แต่...”เซฮุนร้องพร้อมกับขมวดคิ้ว เหมือนกลัวว่าจะถูกผลักออกมาจากคนทั้งคู่ แต่ซื่อชวินก็ยิ้มบางๆพลันเอ่ยบางอย่างเสียก่อน

“เพราะลู่หานโอเคกับนาย ฉันก็เลยรู้สึกเหมือนแพ้นิดๆน่ะ”

“...”

“แต่ไม่เลือกเลยก็ได้ไม่ใช่เหรอ...ทำวันที่เหลือให้มันมีความสุขจะดีกว่ารึเปล่า ทั้งฉันและนาย กับลู่หาน”

“ห๋า”

“พวกเรา”ซื่อชวินขยับยิ้ม “ก็อยู่ด้วยกันแบบนี้จนกว่าป้าอึนบีจะมา นายเองก็ได้เปรียบหน่อยเพราะตอนกลางวันฉันไม่อยู่ ฉันก็บอกแล้วไงว่าเราไม่จะไม่ให้มันซ้ำรอยอีก”

“เดี๋ยวนะครับ..คือ..”ลู่หานเอ่ยตะกุกตะกักก่อนจะมองซื่อชวินที่ขยับเข้ามาซ้อนข้างหลัง จูบนุ่มนวลแนบลงที่ข้างขมับก่อนจะเอ่ยนุ่มหวาน

“ไม่ต้องอึดอัดใจ...ปล่อยมันไปตามธรรมชาติก็พอ...ฉันคิดว่าฉันกับเซฮุนจะทำให้ลู่หานมีความสุขได้ โดยที่เราไม่ต้องแข่งกัน”

“เอ่อ...”ใบหน้าหวานหยดบัดนี้อิหลักอิเหลื่อ...สามคนเหรอ? ดวงตากลมโตกะพริบปริบพร้อมกับซื่อชวินที่พยักหน้าให้กับเซฮุน

“ฉันกับลู่หานไม่ปล่อยนายทิ้งหรอกน่า”

“...”

“ต่อสิ”

ในขณะที่ลู่หานกำลังจับต้นชนปลายไม่ถูก นั้น ศีรษะของเขาก็ถูกวางค้างที่หน้าตักแกร่ง เสื้อของลู่หานถูกถอดออกรองสะโพกไว้แทน โดยที่เซฮุนก็เริ่มแลบเลียส่วนกลางลำตัวของร่างเล็กอีกครั้งพร้อมกับเรียวนิ้วที่จิ้มเบาๆยังช่องทาง ร่างเล็กกระตุกตัวนิดหน่อยเมื่อเซฮุนไล้ลิ้นลงพร้อมๆกับซื่อชวินที่บดหัวแม่มือกับยอดอกของเขา ลู่หานส่งเสียงครางเบา ก่อนจะเห็นว่าแฝดพี่กำลังปลดตะขอกางเกงของตน ก่อนจะขยับให้ส่วนนั้นออกมาภายนอก ลมหายใจบางเบาสูดเข้าเล็กน้อย ก่อนที่ลู่หานที่ขยับตัวนิดหน่อยก็แยกริมฝีปากสัมผัสแกนเนื้อนั้นราวกับระบายความเสียวซ่านที่ถูกกระทำ ปรนเปรอต่อกันด้วยความสุขสม เขาคิดว่านี่มันช่างน่าอาย แต่พอเห็นคนทั้งคู่ลู่หานก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาอีก ยิ่งปลายลิ้นของเซฮุนกระทำแรงเข้าเท่าไหร่ ลู่หานก็ระบายมันลงกับซื่อชวินไม่ต่าง ก่อนที่มันจะย้อนลงมาหายอกอดทั้งสองข้างของเขาอีกครั้งหนึ่ง ลมหายใจแทบขาดเพียงเพราะมือสองคู่ปัดป้ายไปทั้งตัว ลู่ห่านสั่นเกร็งทั้งที่ยังไม่ละปากจากส่วนนั้น โดยที่เซฮุนก็ส่งมือเข้าขยับส่วนกลางลำตัวให้ ก่อนจะเงยหน้าถามพี่ชายฝาแฝดของตน

“ไปที่อื่นดีมั้ย?”

“...”

“ที่นี่มันจะเจ็บนะ”เซฮุนเอ่ยเบา พร้อมกับซื่อชวินที่พยักหน้า ร่างของลู่หานถูกอุ้มขึ้นก่อนจะย้ายไปยังห้องของซื่อชวินเอง ร่างเล็กที่เปลือยเปล่าถูกวางลงบนเตียงใหญ่ โดยที่แฝดทั้งสองก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าอารมณ์ของตนออกเช่นกัน เซฮุนขยับกายขึ้นไปบนผืนเตียงก่อนจะฟัดแก้มลู่หานเสียจนเต็มรัก โดยที่ซื่อชวินที่ถอดถุงเท้าออกให้ก็ตามมาจูบแก้มอีกข้างของลู่หานอย่างอ่อนโยน

“มันจะโอเคใช่มั้ย?”เซฮุนเงยหน้าถามด้วยสีหน้าไม่แน่ใจนัก โดยที่ซื่อชวินที่เอาหัวแม่มือไล้หลังมือของลู่หานเบาๆก็กล่าวสั้นๆ

“ไม่รู้สิ”

“เฮ้...”

“ถ้าเราคิดว่ามันโอเค มันก็จะโอเค”ซื่อชวินกล่าวเท่านั้น ก่อนที่จะเป็นฝ่ายถดตัวลงมาหาเย้าหยอกส่วนชื้นแฉะกลางกายของคนตัวเล็ก รอยยิ้มประดับขึ้นที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ก่อนจะกดจูบผืนท้องของลู่หานเบาๆ

“ลืมทุกอย่างให้หมด...แล้วสนใจแค่ตรงนี้ก็พอ..นะครับ”

“...ครับ”รับคำผะแผ่วก่อนจะมองฝาแฝดจัดท่าจัดทาง เรือนร่างเล็กๆถูกพลิกคว่ำ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีครีมหรือเจลแตะป้ายลงกับช่องทาง ลู่หานครางเบาพลันเงยหน้ามองเซฮุนที่พิงหัวเตียง พวกเขาสบตากันก่อนที่เซฮุนจะลูบศีรษะกลมแล้วขยี้เบาๆอย่างมันเขี้ยว ใบหน้าหวานอมลมก่อนจะเปลี่ยนเป็นหลุดครางเมื่อซื่อชวินค่อยๆแทรกตัวเองเข้าไป สีหน้าของลู่หานทั้งดวงตากลมโตที่มีน้ำตารื้น ดวงตาปรือ จมูกโด่งเล็กพ่นลมหายใจถี่ ปากน้อยๆที่อ้าออกพลางส่งเสียงร้องที่เอาเซฮุนขบกรามแน่น เขาดึงลู่หานเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับส่งท่อนเนื้อของตนให้กับอีกฝ่าย โดยที่ร่างเล็กซึ่งเริ่มคลอนเบาๆก็อ้าปากออกพลันแตะลิ้นไปกับส่วนปลายที่แข็งขืนเต็มที่ ริมฝีปากนุ่มนิ่มรวบจูบดูดดึงจนเซฮุนซูดปากแผ่วๆ พอๆกับซื่อชวินที่รับรู้ถึงการบีบรัดที่ด้านหลัง

“อื้อ...อ่า...อึ้ก..อึ้กอึ้ก!”เสียงที่เปล่งออกมาในลำคอของลู่หานที่เปิดรับตัวตนของเซฮุนทางริมฝีปากสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มทั้งสอง จังหวะที่ซื่อชวินส่งร่างเล็กๆมีผลกับเซฮุนที่อีกฝ่ายจะก้มหน้าจนเข้าลึก เขาลูบศีรษะของลู่หานเบาๆโดยใบหน้างามก็เลอะน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างทั้งเจ็บทั้งจุกรวมทั้งอารมณ์กระสัน เสียงครางปนหอบแข่งกันอยู่ในห้องจนกระทั่งเปลี่ยนท่าทาง ลู่หานที่ถูกพลิกตะแคงโดยมีแฝดน้องควบคุมข้างหลังก็ถูกป้อนด้วยรสจูบหวานฉ่ำจากแฝดพี่ มือบางเกาะเกี่ยวพลันขยับรูดไปตามอารมณ์ ความรู้สึกเหมือนลูกปล่อยให้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไม่มีตามหาเจอ สัมผัสปุยเมฆบนผืนนภาโดยไม่ต้องรับรู้เรื่องราวใดใดทั้งสิ้น ร่างเล็กจูบตอบชายคนหนึ่ง ก่อนจะถูกชายอีกคนวอนขอจูบอย่างเอาแต่ใจ สี่มือชายทั้งไล้คลึงทั้งบีบเค้นจนเสียงครางหวานกระเส่าหลุดออกมาไม่รู้กี่รอบ จนกระทั่งลู่หานที่เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมซื่อชวินเอาไว้ในขณะที่เซฮุนออกจากห้องไปสักพัก แรงกระแทกที่สวนขึ้นก็หนักหน่วงมากพอ จนกระทั่งนิ้วมือชายหนุ่มแตะแต้มร่องสันหลังของคนตัวเล็ก ลู่หานก็โน้มกายลงมาหาพร้อมกับละเล็มจูบอย่างบางเบา

“ฮ้า..อ่า...อ๊ะ!”ส่งเสียงขึ้นเมื่อแฝดน้องของบ้านเคลื่อนกายมาทาบทับจากทางด้านหลัง เหมือนกับที่หายไปจากห้องเมื่อครู่จนได้เจลหล่อลื่นมา เซฮุนชโลมไล้มันกับตนเองและไล้ร่องเนื้อที่ยังคงค้างคาด้วยใครอีกคนหนึ่ง

“อ๊ะ!..โอ๊ย!...อ้า!!”ลู่หานร้องลั่นน้ำตาพรั่งพรูให้ซื่อชวินที่นอนหงายอยู่ใต้ตัวค่อยลูบข้างแก้มปลอบใจ เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่แก่นกายจะเข้าไปอยู่ในที่เดียวกัน ลู่หานอ้าปากคราง รู้สึกเจ็บแปลบและอึดอัดไปหมดโดยที่ทั้งสองคนก็พยายามนวดสะโพกกลมมนนั้นอย่างนุ่มนวล

“อา..เซฮุน..ได้รึยัง...”เอ่ยถามคนน้องที่พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆขยับ เพียงเท่านั้น ลู่หานก็ผวาเกร็งไปทั้งตัว ยิ่งซื่อชวินเริ่มขยับตามลู่หานก็รู้สึกว่าตนเองกำลังจะคลั่ง ท่อนเนื้อทั้งสองที่ขยับไหวในกายยิ่งทำให้ลู่หานรู้สึกว่ามันแปลกประหลาดไปเสียหมด ราวกับถูกจับได้เสียแล้วว่ากำลังขโมยผลไม้ขณะที่กำลังลิ้มรสแอปเปิ้ลสุกอันฉ่ำหวาน วิ่งหนีเอาตัวรอดไปพร้อมกับแอปเปิ้ลในมือที่แม้จะรู้สึกกลัวปนความประหวั่น แต่มันเป็นความตื่นเต้น และดีมากพอที่จะทำให้กล้าย้อนกลับมาลิ้มรสแอปเปิ้ลลูกต่อไปอีกครั้ง

“ซี๊ด..ลู่หาน..อ่า...สุดยอดเลย...”

“ฮ๊ะ!..อา...อ่ะอ่ะ!..อาา อาาา”

“เด็กดี...ครับ..แบบนั้น..ขยับแบบนั้น”

“อื้อ..อ๋า...โอ..โอย..อื้ออ”

ใบหน้าหวานหยดราวกับนางฟ้านั้นสะบัดหลายต่อหลายครั้ง จุดหมายไปถึงแล้วไม่รู้ต่อกี่รอบเพียงเพราะทั้งคู่ขยับเสียดไปมาไปในกาย ร่างของลู่หานสั่นกระตุกถี่ๆอีกครั้งพร้อมกับเสียงครางของฝาแฝด เหมือนกับเสียงประสานในวงดนตรีโดยไม่ต้องใช้ทำนอง เปียกชื้นเนิบนาบและเร่าร้อน ฝืดเคืองรุนแรงและอ่อนหวาน…

สุดท้ายเวลาก็ผ่านไปบนเตียงใหญ่ที่ไม่สามารถบอกจำนวนครั้งสำหรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนจบลง บนเตียงนั้นแม้จะยับยวบจนไม่เป็นทรง เปื้อนคราบคาวและเลือดสดเล็กน้อย ร่างของลู่หานกำลังหลับอย่างเหนื่อยอ่อนโดยมีซื่อชวินโอบกอดจากด้านหลัง และเซฮุนซุกหน้าอยู่ตรงผืนท้อง ไม่มีคำตอบว่าถูกหรือผิดกับสิ่งที่พวกเขากระทำ มันคือความพอใจเหมือนที่ครั้งก่อนๆในคราแรก แต่ในครานี้กลับมีบางอย่างที่เพิ่มเติมมากกว่านั้นและมันไม่มีชื่อเรียก

แม้ว่าในตอนนี้ลู่หานยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก...

แต่เขาคิดว่าการที่เขาไม่เข้าใจอะไรนั่นแหล่ะมันดีแล้ว...

เมื่อช่วงเย็นมาถึง ลู่หานก็ไข้ขึ้นอีกครั้งไปตามระเบียบ เขาคิดว่ามันก็ดีอยู่หรอกในตอนที่ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้น เขาแทบไปถึงเพียงเพราะคุณเซฮุนแทรกตัวเข้ามาอีกในนั้นเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันแย่ เขาเหนื่อยอ่อนและแทบไม่มีแรงเดินหนักกว่าครั้งก่อนๆเสียอีก ลู่หานนอนหน้ามุ่ยก่อนจะหลับตาหมดสภาพ โดยที่คุณหมอประจำครอบครัวที่ถูกโทรตามมาอีกครั้งก็ตรวจอาการ ให้ยา ก่อนจะหันมามองคู่แฝดที่ยืนจ๋อยกันอยู่หน้าประตู

“คุณเซฮุนครับ..หมอว่าหมอบอกแล้วนะ”

“ไม่ใช่เซฮุนหรอกครับ”ซื่อชวินกล่าวขัดทำเอาคุณหมอแปลกใจพร้อมกับน้องชายฝาแฝดที่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนที่น้ำเสียงนุ่มนวลจะดังออกจากชายหนุ่มที่ส่งยิ้มระรื่น “พวกเราสองคน...”

“เอ่อ..ทางนี้ครับ”เซฮุนรีบตัดบทด้วยการพาคุณหมอที่สีหน้าเหมือนจะตกใจอย่างหนักหน่วงไปส่งข้างล่าง ซื่อชวินยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเข้าไปดูอาการของลู่หาน เขาแทรกตัวลงบนเตียงที่ปูที่นอนใหม่ก่อนจะหันมองเด็กหนุ่มที่มองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลง

“ลู่หาน...เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ผม...ควรจะรักใครสักคนแค่คนเดียวรึเปล่าครับ...”เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ “ผมขอโทษ..ที่ผมเลือกไม่ได้ ขอโทษที่ผมลังเล”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย...อย่าไปเร่งรัดมัน ค่อยๆให้มันเป็นไป อีกหน่อยลู่หานก็จะรู้เองว่าควรทำอะไร หรือไม่ทำอะไร มันไม่มีอะไรแย่หรือไม่ดีหรอกนะ”ลูบศีรษะกลมๆอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เซฮุนจะเข้ามาล้มตัวนอนข้างๆ สองแขนยกขึ้นหนุนศีรษะก่อนจะเอ่ยประโยคให้ร่างเล็กได้ค้อน

“ไม่คิดว่าจะได้ทรีซั่มนะเนี่ย”

“...”

“ถ้างั้นตอนนี้พวกเราก็เท่ากัน...ตอนนี้ฉันก็ยังไล่ทันอยู่ใช่มั้ย”เซฮุนพลิกตัวมามองลู่หานที่เหล่าซ้ายทีขวาทีก่อนจะจมตัวเองลงไปในผ้าห่ม รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นที่ชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนที่ซื่อชวินจะหยิบมือถือแล้วรับสายมารดา

“ครับคุณแม่..ที่ไม่ไปวันนี้...อ่อ ผมไม่สบายครับ...ไม่สบายจริงๆครับ”

“เดี๋ยวฉันหาอะไรให้กินนะ”เซฮุนกล่าวกับลู่หานที่ยังนอนกะพริบตาปริบๆก่อนจะลุกออกไป ร่างเล็กที่แม้จะปวดเมื่อยและช้ำเล็กน้อย กำลังมองแฝดพี่ผู้อ่อนโยนที่ตอนนี้กำลังเจ้าเล่ห์กับมารดา และแฝดน้องที่ดูไม่สนใจใครกำลังดูแลเขาด้วยการไปหาอะไรให้เขากิน ถ้าให้เลือกใครสักคน เขาคงเลือกไม่ได้จริงๆและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเลือกใคร...

ลู่หานเริ่มกลับมาถามตนเองว่าความจริงแล้วอะไรคือคำว่ารัก...

หรือนี่แค่ความพอใจเพียงเท่านั้น...

หลายวันต่อมาลู่หานที่ตอนนี้เป็นปกติดีก็ออกมารดน้ำต้นไม้ที่สวนหลังจากส่งคุณซื่อชวินไปทำงาน อีกไม่กี่วันเขาก็ต้องกลับไปเรียน พอมองไปรอบๆแล้วเวลาช่างสั้น เขาไม่คิดเลยว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเกิดเรื่องมากมายกับตัวเขาเต็มไปหมด ทั้งเรื่องความรู้สึก เรื่องความสัมพันธ์ทางใจ และทางกาย ความหวานและความขม ลู่หานฉีดสายยางรถน้ำต้นไม้ก่อนจะเลิกคิ้วเมื่ออยู่ๆน้ำก็ไม่ไหล เขาหันไปก่อนจะพบเซฮุนที่กำลังก้มปิดวาล์วน้ำก่อนจะเดินเข้ามาหา

“พอแล้วน่า แดดแรงแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะ”

“นั่นสินะครับ”เด็กหนุ่มเก็บสายยางโดยที่เซฮุนก็ขยับตัวแย่งหยิบเอาสายยางนั้นไปเก็บให้เอง ต่างคนต่างเดินข้างกันกลับเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ จนกระทั่งเป็นเซฮุนที่กล่าวออกมาแผ่วๆ

“พรุ่งนี้ก็กลับแล้วสิ”

“...ครับ”

“คืนนี้ฉันจะไปนอนบ้านฮยอนบิน...ไม่ส่งนะ”เอ่ยเหมือนไม่สนใจก่อนจะเงียบไปพักใหญ่ๆ “แล้ว..เรียนที่ไหน”

“?”

“เรียนอยู่แถวไหน...เสาร์อาทิตย์ไม่มาช่วยป้าอึนบีเหรอ? เผื่อป้าเขายังไม่โอเคดี”

“...”สายตาปนรอยขมวดของคิ้วเรียวทำให้เซฮุนเมินหน้าไปทางอื่น ก่อนจะอ้อมแอ้มเบาๆ

“ก็...ถ้าได้เจออีกก็ดีไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ถอดใจง่ายๆหรอกนะ ถึงพี่ชวินจะบอกว่าพวกเรามีสิทธิ์ แต่ฉันก็อยากให้นายเลือกฉันอยู่ดี”

“ลอบซื้อเสียงเหรอครับ?”ลู่หานอมยิ้มโดยที่เซฮุนก็หันหน้าหนี

“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่พูดอะไรที่อยากพูด”

“...”

“ลู่หาน”

“ครับ”

“ฉันชอบกาแฟดำของนายนะ..ชอบเสื้อที่นายซักให้..ชอบกับข้าวของนาย...ชอบอะไรหลายๆอย่างที่มาจากนาย”ลู่หานมองเซฮุนที่ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะก้มหน้าลง “ฉันจำความรู้สึกของตัวเองตอนเจอนายทั้งแรกได้ ฉันเอาแต่เลื่อนมือถือไปมาโดยที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวหนังสือในตอนนั้นเป็นข้อความอะไร”

“...”

“ฉัน...ดีแบบฉัน นายเคยพูดแบบนั้นใช่มั้ย? เพราะอย่างนั้น...ในตอนสุดท้าย ช่วยทำให้ฉันดีกว่านี้อีกเถอะนะ ให้ฉันดีเพื่อใครสักคน ถ้าทุกคืนฉันนอนกอดนาย...หลังเที่ยงคืนก็จะไม่มีฉันออกมาอีก”

“คุณเซฮุน...”

“อย่าตัดฉันออกระหว่างตัดสินใจ...จนวินาทีสุดท้ายเลยนะ”

แม้จะไม่ได้ตอบ แต่ลู่หานก็พยักหน้าเบาๆไปให้ โดยที่เซฮุนก็ยิ้มออกมานิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้พลางถือวิสาสะที่พี่ชายฝาแฝดไม่อยู่เร่งทำคะแนนด้วยการโอบลู่หานมาใกล้พร้อมกับขยี้ศีรษะของคนตัวเล็กเบาๆ จังหวะก้าวเดินถูกปรับลดให้เป็นไปพร้อมกันจนถึงตัวบ้าน

เซฮุนแค่ยังหวัง..ว่าความพอใจของลู่หานในตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นความรักได้ในอนาคต...

-----------♦----------

แท็ก #ฟิคดบต คับบ

ตอนหน้าจบแล้วแหล่ะ...