[SF]CHOCOLATE LOVE {Baby and The Bear Special}

Title : CHOCOLATE LOVE {Baby and The Bear Special}

Author : RUNAWAY05

Couple : SEHUN x LUHAN

Note : สุภาพบุรุษสุดหมี.__.

เกิดมายี่สิบหกปี...วาเลนไทน์ของโอเซฮุนนั้นนับว่าอับเฉาเป็นปกติ...

เฉาขนาดที่ว่าบางปี...เขากินยานอนหลับเพื่อจะนอนหลับข้ามวันเลยด้วยซ้ำ...

และวาเลนไทน์ของเขามักเป็นรสขม...

ท่ามกลางเสียงหัวเราะสนุกสนานของเด็กๆเมื่อได้ทำกิจกรรมกลางแจ้งแม้จะเป็นช่วงบ่ายคล้อย ในชั่วโมงพลศึกษา นักเรียนชั้นมัธยมต้นปีที่สองห้องเอก็ได้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกีฬาสีขาว เดินเส้นสีแดงไปตามสาบไหล่จนถึงแขนเสื้อและกางเกงผ้าร่มขาสั้น เพราะวันนี้มีการสอบสมรรถภาพทางร่างกายประจำปี เด็กหญิงคังซึลกิที่รวบผมท่าทางทะมัดทะแมงก็เหลียวมองเพื่อนที่กำลังรอยเชือกรองเท้าอย่างตั้งใจเช่นกัน

“ลู่หานแข็งแรงกว่าที่เราคิดอีกนะเนี่ย นึกว่าจะเป็นคนป่วยง่ายซะอีก”

“เราชอบเตะบอลนะ ตอนประถมเคยอยู่ชมรมฟุตบอลด้วยล่ะ”เด็กหนุ่มดวงตากลมโตที่ซ่อนอยู่ใต้แว่นหนาๆกรอบสีดำ เส้นผมเข้มเป็นไหมนุ่มปรกศีรษะจนถึงกรอบหน้าช่วงบน ริมฝีปากเล็กขยับยิ้มพร้อมกับเคาะรองเท้าเช็คความเรียบร้อยพอดีกับซึลกิเองที่เตรียมตัวแล้วเสร็จ และเสียงของอาจารย์ผู้สอนก็ตะโกนบอก

“เอ้าทุกคน มาวอร์มอัพก่อนทำการสอบสมรรถภาพ ครั้งนี้แยกชายหญิงเรียงตามเลขที่นะ”

“ค่า/คร้าบ”

เด็กๆทุกคนเริ่มจากการยืดกล้ามเนื้อ ท่าทีแอ่นหน้าแอ่นหลังนั้นในสายตาคนทั่วไปอาจจะมองเป็นการยืดเส้นยืดสายธรรมดา แต่คงไม่ใช่กับโอเซฮุนที่มา(ทำเป็น)สอนเด็กนอกสถานที่ใกล้สนาม เด็กๆมัธยมต้นปีหนึ่งที่ยังเป็นเด็กน้อยกว่าก็นั่งคัดศัพท์ด้วยลายเขียนและบทสนทนา รวมทั้งพากันเอามาอวดคุณครูของตนอย่างตั้งใจ

“เก่งมากครับ วันนี้น่ารักกันทุกคนเลย ของขวัญวันนี้ครูไม่ให้การบ้านนะ พักผ่อนช่วยคุณพ่อคุณแม่ในวันหยุดแล้วมาเตรียมเรียนกับครูอาทิตย์หน้านะครับ”

“เย้!!”

“ทุกคนเก็บของใส่กระเป๋าแล้วไปเตรียมตัวกลับบ้านที่หน้าอาคารได้เลยครับ”เซฮุนกล่าวเท่านั้นและเด็กๆก็รีบเก็บข้าวของ รอยยิ้มประดับที่ริมฝีปากเมื่อไม่มีการบ้านมาเพิ่มให้หนักใจ จนเมื่อนักเรียนที่สอนแยกย้ายตั้งแถวกลับบ้าน เซฮุนก็รวบเอกสารเดินไปนั่งบนอัฒจันทร์ มองดูเด็กๆที่วันนี้ทดสอบการวิ่งระยะสั้น ส่วนเด็กๆเมื่อสังเกตไปบนที่นั่งอัฒจันทร์ก็รู้ดีว่าทีชเชอร์ผู้เปรียบเสมือนเจ้าชายของโรงเรียนมารอใคร เพื่อนๆหลายคนเริ่มเหล่มองลู่หานด้วยความอิจฉา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากระบายความอิจฉาแก่กันและกัน เพราะเจ้าตัวยังจ่อมจมอยู่กับการทำเวลาวิ่งครั้งที่สาม ซึ่งดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะสามารถทำเวลาได้ดี

เซฮุนก้าวลงอัฒจันทร์เมื่อการทดสอบร่างกายของนักเรียนหมดเวลาลง นักเรียนหลายคนเตรียมตัวกลับบ้านไม่เว้นแม้กระทั่งลู่หานที่กำลังเอาผ้าขนหนูซับเหงื่อ เจ้าตัวคุยกับเพื่อนๆอยู่พักก่อนที่เด็กๆคนอื่นจะหันมาทางเซฮุนและปลีกตัวออกไป จนเหลือลู่หานที่ยังระบายลมหายใจด้วยการพักเข่า ก่อนจะยืดตัวสูดลมหายใจลึกๆ

“วิ่งเร็วเหมือนกันนะครับเนี่ย”เซฮุนเอ่ยทักขึ้นมา ก่อนจะได้รอยยิ้มหวานจากลู่หานเป็นคำตอบ

“ตอนประถมผมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนเลยนะครับ”

“แฟนใครเก่งจังเลย”

“แฟนซอนแซงนิมครับ”ลู่หานฉีกยิ้มใส่ก่อนจะแบกหน้าเปื้อนเหงื่อออกไปทางก๊อกน้ำล้างหน้าด้านหลังอัฒจันทร์ พร้อมๆกับพวกรุ่นพี่ที่เข้ามาซ้อมบาสซ้อมบอลหลักเลิกเรียนตามปกติ เซฮุนเดินตามลู่หานพร้อมกับพยักหน้ารับเมื่อนักเรียนทำความเคารพและทักทายคุณครู รวมทั้งคุณครูบางคนที่เอ่ยแซวเล็กน้อย

“เลิกเรียนแล้วกลายเป็นเงาเลยนะครับคุณครูเซฮุน”

เซฮุนแค่หัวเราะและโบกมือทักคุณครูมินโฮ มันช่างดีตรงที่ไม่มีใครตะขิดตะขวงใจอะไร หรือตั้งป้อมรังเกียจรังงอน เพราะเขาก็แน่ใจว่าการปฏิบัติตัวต่อลู่หานในเวลาเรียนนั้นไม่ได้มีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น แต่ช่วงเลิกเรียนพวกเขาเป็นอิสระพอที่จะควบคุมดูแลกันได้ เขากำลังทำตัวเป็นผู้ใหญ่ให้ทุกคนรอบตัวของลู่หานวางใจ รวมทั้งลดละเลิกอารมณ์อกุศลต่างๆนานาลงเสียที และตอนนี้เซฮุนก็ยืนถือเอกสารสอนซึ่งก็แค่กระดาษเอสี่เปล่าใช้แทนกระดานเท่านั้น

“วันนี้ได้ไปนอนบ้านชอนซาอีกแล้ว”เจ้าตัวกล่าวอย่างร่าเริงยินดีในขณะที่เด็กชายก็ยังล้างหน้า “แต่ยังไงก็แวะเอาของขวัญไปให้หมอจงแดกับหมอแบคฮยอนกันนะครับ ช็อคโกแลตที่ทำไว้น่ะ”

“อา..จริงสิครับ”ลู่หานหันหน้ามามองทั้งที่สองมือยังประคองน้ำจากก๊อก เส้นผมเปียกแนบแก้มบางส่วนก็ละไปกับละอองน้ำ ใบหน้าหวานที่ไม่มีแว่นกั้นมีหยดน้ำไหลลงมากลับทำให้ดูน่ารักมากกว่าจะหล่อเหลาประสาเด็กผู้ชาย เซฮุนสูดลมหายใจลึก... ให้พูดกันตามตรงตั้งแต่หมอจงแดรักษาเขามาอาการของเขาไม่เคยกำเริบกับใครเลยนอกจากลู่หานจริงๆนะ และเขาควรจะเก็บอารมณ์มากกว่านี้...

“ชอนซา...”

“เดี๋ยวเอากล่องที่เหลือไปฝากพวกคุณอู๋ด้วยก็ดีนะครับ”ลู่หานคว้าแว่นมาสวมเหมือนเดิม ทำเอาคนที่กำลังอยากสร้างบรรยากาศโรแมนติกก็ชะงักไป นี่มันโรงเรียนนี่นะ.... แถมต่อหน้าต่อตาชาวบ้านมันไม่งามนะ...

 “โอ๊ะ”เซฮุนอุทานเมื่อลู่หานที่หมุนก๊อกน้ำไปมาเพราะจู่ๆน้ำก็ไม่ไหล จู่ๆก๊อกเจ้าปัญหาดันแหงนขึ้นพร้อมกับมวลน้ำที่พุ่งมากระทบร่างของเด็กชาย ลู่หานยืนนิ่งโดยที่เซฮุนก็รีบกุลีกุจอไปปิดน้ำให้ “อ่า...เปียกหมดแล้ว ทำไมก๊อกมันหลวมแบบนี้ละเนี่ย”

“ฮ่ะฮ่ะ..ฮ่าฮ่า...เปียกหมดเลย”แทนที่จะงอแงหงุดหงิดหรือกระโดดโหยงเหยงหนีน้ำเย็นๆพวกนั้น ลู่หานกลับถอดแว่นออกแล้วยกมือเสียผมที่เปียกเป็นก้อน ขนตายาวเมื่อโดนน้ำก็จับตัวกันเป็นช่อ บางส่วนไหลผ่านลงริมฝีปากไปถึงเสื้อกีฬาโรงเรียนที่คล้ายๆเสื้อยืดคอกลมสีขาว และไม่ได้สวมเสื้อกล้ามทับใดใด เสื้อสีขาวและกางเกงผ้าร่มสีเข้มเมื่อโดนน้ำก็เน้นรูปร่างของเด็กชายที่กำลังจะกลายเป็นเด็กหนุ่ม ที่กำลังเสยผมขยับตัวอย่างไม่รู้สึกรู้สา...

หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวก่อนจะปรี่ไปตะครุบเด็กชายไว้...

“เอ๊ะ?”ลู่หานอุทานเมื่อจู่ๆเซฮุนก็เข้ามาอุ้มตัวเองยกขึ้นก่อนจะรีบสาวเท้าออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วโดยไม่สนว่ากระดาษเอสี่ในมือตนจะเปียกหรือเปล่าโดยที่อีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้นเรียบๆ

“ไปเปลี่ยนเสื้อครับ เดี๋ยวไม่สบาย”

ดวงตากลมๆมองล่อกแล่กอย่างงุนงงท่ามกลางสายตาเสียอกเสียดายของพวกรุ่นพี่บางส่วนที่พักผ่อนบริเวณนั้น เซฮุนรู้ว่ามันไม่ใช่แค่เขาอีกแล้วที่หลงเสน่ห์ของเด็กคนนี้ ไม่ใช่โอเซฮุนที่หลงใหลท่วงท่ากิริยาของเด็กชายลู่หานอีกต่อไป ในเมื่ออีกฝ่ายก็โตขึ้นเรื่อยๆ รู้จักแต่งตัว รู้จักดูแลตัวเองมากขึ้นจนมีคนมาแอบรักแอบหลง

ถ้าเป็นไปได้เขาอยากให้ลู่หานอยู่แต่กับบ้านไม่ต้องออกมาเจอใครเลยด้วยซ้ำ!*อิโมหมีโกรธ*

“แก่จะตายทำมาเป็นหึงเด็ก ไอ้เจ้าคนไม่เจียมสังขาร”

คุณหมอบยอนแบคฮยอนว่าพลางขยับเน็คไทลายหัวใจที่วันนี้เจ้าตัวแต่งเต็มยศเล็กน้อยสำหรับวันสำคัญทางสังคมวันหนึ่ง ในขณะที่เซฮุนก็เหลียวมองประตูห้องด้านนอกซึ่งลู่หานที่กำลังเอาช็อคโกแลตที่เจ้าตัวทำเองแจกพยาบาลกับคนไข้ในคลินิกพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆในฐานะขาประจำที่มาบ่อยจนพยาบาลจำได้แม้จะไม่ป่วยอะไรเลยก็ตาม เซฮุนถอนใจเฮ้อก่อนจะหันไปปรึกษาจงแดด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย

“ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับหมอ ผมไม่ชอบให้ใครมองชอนซาแบบนั้นเลยนะ”

“นายอะใจกว้างๆหน่อยเถอะ”แบคฮยอนว่า “แก่จนเป็นพ่อเด็กได้อยู่แล้วมานั่งทำตัวมุมิแทนที่จะดูแลน้องมากๆ ระวังอนาคอนด้าลากไปแดก”

“นายก็แก่กว่าแฟนฉันสิบปีเหมือนกันแหล่ะน่า”

“เอาล่ะๆ นี่มันไม่ใช่ปัญหาทางสุขภาพจิต ผมก็ไม่รู้จะให้ความช่วยเหลือยังไงนะ เพราเรื่องความรักมันก็ค่อนข้างยุ่งยาก...”

“มันไม่ควรเป็นประโยคของคนที่มีแฟนแล้วและกำลังจะไปฉลองหลังเลิกงานเลยนะ”แบคฮยอนพูดใส่จงแดที่ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ใส่ “แล้วไอ้เรื่องนี้มันไม่ควรมาปรึกษาจิตแพทย์เฟ้ยไอ้หมีบ้า! ความรู้สึกแบบนี้น่ะมันก็เกิดเพราะว่ารักเขาไม่ใช่เหรอ?”

“...”

“รักเขาแต่ปล่อยเขาไว้ข้างนอกแบบนั้นมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?”

“อา..นั่นสินะ”เซฮุนครางเบาก่อนจะลุกขึ้นเดินเอื่อยๆออกไป ไม่วายหันมาขอบคุณหมอทั้งสองแล้วปิดประตู เมื่ออยู่กันสองคนคุณหมอจงแดก็แสร้งว่าลอยๆขึ้นมา

“เชี่ยวชาญนะเรื่องความรักเนี่ย”

“อะ..อะไร อย่ามาหาเรื่องน่ะ”

“แล้วเด็กน้อยตัวป้อมๆคิ้วหนาๆที่ชอบส่งแป้งโดพันด้ายมาให้นายเนี่ยจะเอายังไง อย่าปล่อยให้เด็กคลั่งไคล้ฝังใจมาก ระวังเด็กจะเป็นเจอรอนโตฟิเลียนะครับ(ภาวะที่คนต้องการได้รับความสุข ความพอใจทางเพศกับคนสูงอายุ)”

“ฉันก็ไม่ได้แก่รุ่นปู่รุ่นตานะเฮ้ย!!”

ฟากของลู่หานที่เหลียวมองประตูห้องคุณหมอจงแดที่ยังปิดสนิท ใจก็ยังคงสงสัยว่าจนป่านนี้ซอนแซงนิมยังไม่หายอีกเหรอถึงต้องไปปรึกษานานสองนานทั้งที่แค่ปกติก็แวะมาเล่นเท่านั้น ลู่หานนั่งกอดกระเป๋าที่ห้อยตุ๊กตาลูกกวางที่มีเพื่อนใหม่เป็นพวงกุญแจเท็ดดี้อยู่ด้วยกัน วันนี้แปลก...เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงแปลกๆ เพราะซอนแซงนิมปล่อยให้เขาเปลี่ยนชุดออกมาอย่างง่ายๆทั้งที่ปกติมักจะมีอะไรมากกว่านั้น... เขานั่งรอสักพักจนกระทั่งคนไข้พิเศษชุดแรกปรากฏตัวขึ้นมาก่อน นั่นคือคิมจงอินที่วันนี้อยู่ในชุดทำงานกำลังถือกระเช้าเล็กมากับหวงจื่อเทาที่สวมฮู้ดทับเสื้อกล้ามประสาเทรนเนอร์ฟิตเนส

“อ้าว เซเลอร์มูนน้อย มาทำอะไรที่นี่ครับ? ไม่สบายเหรอ?”จงอินทักขึ้นมาก่อนโดยที่ลู่หานก็กะพริบตาแป๋วๆกลับไป

“มารอซอนแซงนิมครับ”

“เจ้านั่นยังมีปัญหาอะไรอีกเหรอ”จื่อเทาว่าก่อนจะรีบหลบตาลู่หานทันที แต่แล้วจงอินก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

“จริงสิ ตอนไปซื้อเห็นไอ้นั่นแล้วนึกถึงเราเลย มานี่มาเดี๋ยวพี่พาไปดูนะ”

“แต่ซอนแซงนิม...”

“รถจอดหน้าคลินิกเอง พี่ไม่ลักพาตัวหรอกครับ”จงอินฉีกยิ้มก่อนจะนำลู่หานออกไปซึ่งจื่อเทาก็เริ่มทำตัวแอบมองอีกรอบ ลู่หานเดินตามจงอินที่กำลังเดินไปเปิดท้ายรถก่อนที่เด็กชายจะขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นหุ่นใส่ชุดชั้นในม่วงและปีกขนนกสีดำยาวสยายอยู่หลังรถนั้น

“...”

“อันนั้นคอลเลคชั่นใหม่ของพี่เองครับ ว่าจะใส่คืนนี้”คิมจงอินยิ้มระรื่นอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหยิบห่อบางอย่างมอบให้ลู่หานพร้อมกับจับมือเด็กน้อยไว้มั่น “ยังไงคืนนี้ก็ใส่ไอ้นี่ให้ได้นะครับ มีวิธีใส่ ไม่ยากหรอก”

“เห...”

“ซอนแซงนิมต้องชอบแน่ๆ”เหมือนเป็นคีย์เวิร์ดเพิ่มกำลังใจให้กับเด็กน้อยที่รับห่อมามองสลับกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของจงอินจนกระทั่งเสียงทักดังขึ้น

“เฮ้ย ล่อลวงเด็กเหรอ”

“พวกคุณมาช้าจังนะ”จงอินทักทายชานยอลที่เดินมาพร้อมกับอี้ฟานที่อุ้มกล่องขนาดเล็กเดินตามกันมา โดยที่อี้ฟานก็ยิ้มแฉ่งอย่างภาคภูมิใจ

“วันนี้ไปช็อปปิ้งมาน่ะ ได้กุญแจมือแมวเหมียวกับแส้แห่งความรักมาด้วยล่ะ”

“เทียนแท่งใหญ่วันนี้ลดราคาครับ รูดบัตรถลอกครับ”ชานยอลยืนยันซึ่งจงอินก็หัวเราะกับจื่อเทา จนกระทั่งลู่หานสังเกตเห็นเซฮุนยืนรออยู่หน้าคลินิกกับแบคฮยอนท่าทางเหมือนเมียงมองมา จึงได้เอ่ยขอตัว

“ผมไปก่อนนะครับ อันนี้ช็อคโกแลตครับ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ ขอบคุณมากน้า”ลู่หานเก็บของที่จงอินให้ใส่กระเป๋าแล้วหยิบช็อคโกแลตแจกทั้งสี่คน

“ไปแล้วเหรอ?”ปาร์คชานยอลทำหน้าเสียดายโดยที่อี้ฟานก็ล้วงบางอย่างออกมาซึ่งเป็นกล่องของขวัญขนาดพอดีมือให้กับลู่หานไปเช่นกัน

“อันนี้ของเรา แฮปปี้วาเลนไทน์นะครับ”

“ขอบคุณฮะ”

“งั้นเราเข้าไปเล่นกับหมอจงแดกันเถอะ”จื่อเทาเอ่ยชักชวนก่อนจะพากันเดินไปหาคุณหมอแบคฮยอนที่มีสีหน้าละเหี่ยใจเมื่อเห็นคนไข้ชุดเดิม พร้อมกับลู่หานที่วิ่งไปหาเซฮุน

“นึกว่าหายไปไหน ตกใจหมด”

“พี่ๆเขาเอาของขวัญให้ครับ”

“อา..ขอบคุณนะครับ”เซฮุนหันไปยิ้มให้พลางขอตัวพาเด็กน้อยไปด้วยกัน และทั้งสี่ก็เหล่มองกันจนชานยอลเริ่มเอ่ยถามจงอิน

“นายเอาไอ้นั่นที่เคยพูดไว้ให้ไปใช่มั๊ย?”

“ใช่แล้วล่ะ”

“โอ๊ย..อยากเห็น!! อยากเห็นโว้ย!! อ๊ากกก!!”เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งร้องโวยวายไปมาก่อนจะถูกชักชวนพากันเข้าไปด้านในคลินิกก่อนที่แบคฮยอนจะเอาไม้ไล่ ส่วนลู่หานที่เดินตามเซฮุนมาจนถึงรถก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีสายเข้าจากมารดาของตน

“ครับแม่ เอ๋...อ่า..ได้ครับ...ไม่เป็นไรฮะ ครับ..”กล่าวก่อนจะวางสายทำตาปริบๆใส่เซฮุนที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยพลันขยับคิ้วตอบกลับมา

“ครับ?”

“คือ..คุณแม่ไปหาคุณพ่อแล้วครับ...บอกจะไปฉลองวาเลนไทน์กัน บอกให้ผมนอนบ้านซอนแซงนิมน่ะ”

“คุณแม่วัยรุ่นจังครับ”เซฮุนพูดเท่านั้นก่อนจะแย้มริมฝีปาก ความสัมพันธ์ของเซฮุนกับพ่อแม่ของลู่หานจัดอยู่ในขั้นดีจนสนิทสนม แต่กับลู่หานกลับได้พูดคุยกับพ่อแม่ของเซฮุนอยู่ครั้งสองครั้งเท่านั้น จนป่านนี้เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าพ่อแม่ของซอนแซงนิมทำอาชีพอะไรอยู่ที่ไหน แต่จากที่ซึลกิพูดให้ฟังก็ทำให้เขาคิดตามได้เหมือนกันว่าน่าจะพอมีเงิน เพราะบางสิ่งบางอย่างที่ซอนแซงนิมใช้มันไม่ใช่ของที่ข้าราชการเงินเดือนระดับอัตราจ้างจะมีกัน

ลู่หานสอดคีย์การ์ดเปิดห้องโดยที่เซฮุนก็ดึงประตูออกให้ จนป่านนี้เซฮุนก็ยังดูแลและรักลู่หานดีเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่ผิดแปลกไปนอกจากระยะนี้เจ้าตัวมักจะทำหน้างอใส่ลู่หานอยู่บ่อยๆ และบางสิ่งบางอย่างที่ลดน้อยถอยลงจนเด็กชายอดงุนงงไม่ได้ว่าไปทำอะไรให้ขัดเคืองใจหรือเปล่า

“ซอนแซงนิมครับ”

“?”

“ผมทำอะไรให้โกรธรึเปล่าครับ...ตั้งแต่ที่โรงเรียนแล้ว...”ดวงตากลมเชยมองเซฮุนที่ถอดโค้ทออกแขวนก่อนที่ชายหนุ่มซึ่งอึ้งไปเล็กน้อยก็ส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่หรอกครับ”

“ซอนแซงนิม...”

“ก็แค่..ตรงนั้น...มีคนมอง”เซฮุนตอบอ้อมแอ้มก่อนจะยกมือปิดปากและแก้มที่เริ่มเป็นสีแดงน้อยๆ แล้วส่งยิ้มให้เหมือนเดิม “อย่าคิดมากเลยครับ”

“...”ลู่หานมองตามร่างสูงโปร่งของเซฮุนที่เดินไปหาอะไรเวฟกินตามปกติ แต่วันนี้มัน...น่าจะเป็นวันที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?... เด็กน้อยมองของในกระเป๋าอย่างชั่งใจ ก่อนจะหยิบมันไปวางในห้องทำงานของอีกคนอย่างเงียบๆ

ซึ่งเหตุผลที่ลู่หานไม่รู้จากเซฮุนก็คือ เขาไม่อยากให้ลู่หานคิดว่าเขาใส่ใจกับเรื่องแบบนั้นเสียจนเกินไป เซฮุนอยากมีช่วงเวลาที่ได้ดูแลลู่หานแบบเรียบเรื่องดูบ้าง คุณหมอแบคฮยอนพูดถูก...เขาไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว เขาควรจะเป็นผู้ใหญ่สำหรับลู่หานอย่างจริงจังเสียบ้าง ต้องฝึกเก็บอาการไม่โลมเลียด้วยสายตาระหว่างทำการสอน พยายามไม่รุ่มร่ามลงระดับใต้เข็มขัดเวลาไปกินข้าวบนดาดฟ้าด้วยกัน พยายามหลายอย่างแม้กระทั่งลดเรื่องอย่างว่าลงเสียบ้าง

“?”

เสียงกรุ๊งกริ๊งที่แว่วมานั้นทำให้เซฮุนขมวดคิ้ว เขาไม่เคยมีกระดิ่งในห้องนะ หรือลู่หานกำลังตกแต่งห้องตามประสาเด็กหรือเปล่า เซฮุนวางมือจากของว่างเดินที่ห้องนอนแต่ก็ไม่พบใคร จนกระทั่งหันมองไปยังห้องทำงานของตัวเองซึ่งเป็นพาร์ทเล็กๆแยกออกจากห้องนอนของตน

“ชอนซาทำอะไรเหรอ...ครับ”

ปลายเสียงเบาหวิวเมื่อกลางห้องนั้นมีกางเกงนักเรียนตกอยู่ข้างๆเสื้อคลุมตัวนอก ลู่หานใส่กางเกงขาสั้นกับเสื้อนักเรียนกำลังเปิดกระเป๋าดูบางอย่างในกระเป๋าตัวเองสลับกับกระดาษในมือ แต่สิ่งที่ทำให้เซฮุนนิ่งอึ้งนั่นคือปลอกคอหนังสีดำที่มีกระดิ่งห้อยอยู่บนคอระหง และบริเวณศีรษะนอกจากปุยเส้นผมนุ่มๆก็มีหูแมวสีเดียวกับเส้นผมของเด็กชายประดับอยู่สองข้าง...

ชอนซาเป็นแมว......*อิโมหมีกำเดาพุ่ง*

“อะไร..น่ะครับ”เซฮุนเอ่ยถามตะกุกตะกัก ฝ่ามือเริ่มชื้นเหงื่อเพราะอาการชักจะกำเริบ โดยที่ลู่หานก็หันมามองพร้อมกับตอบซื่อๆ

“คือ...คุณจงอินบอกว่า ถ้าใส่นี่แล้วถอดกางเกงออก ซอนแซงนิมจะชอบครับ”

“...”

“ว่าแต่อันนี้คุณอู๋ให้มา มันเอาไว้ทำอะไรเหรอครับ ไม่เหมือนเอาไว้กินเลย”ลู่หานส่งขวดสีน้ำตาลให้เซฮุนที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าช็อคโกแลตเหลว แต่ไม่ทันได้ให้คำตอบ เขาก็พบว่าเด็กน้อยของเขากำลังคาบช็อคโกแลตที่ตัวเองทำเอาไว้ ก่อนจะเดินมากอดเอวของชายหนุ่มหนุ่มจนกายชิด พร้อมกับเสียงเบาๆที่เปล่งออกเป็นเชิงชักชวน

“อือฮึ”

“แล้วจะสอนวิธีใช้นะครับ”เซฮุนคลี่ยิ้มก่อนจะเบียดริมฝีปากจูบ รสชาติหวานและกลิ่นหอมช็อคโกแลตผสมกับกลิ่นเด็กทำให้เซฮุนมือสั่นกึก ยามอุณหภูมิในปากหลอมก้อนช็อคโกแลตให้อ่อนตัวลง เกิดเป็นรสชาติหวานนุ่มผสมกับลมหายใจที่แรงขึ้น เซฮุนค่อยๆดึงแว่นที่เกะกะตาออกวางกับโต๊ะ เพราะต่อให้ไม่มีแว่นตาลู่หานก็ยังมองเห็นเขาอยู่ดี เสียงกระดิ่งคลอนเบาๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ซบลงช่วงไหปลาร้าของชายหนุ่มทันทีที่บ็อกเซอร์ตัวเล็กหล่นลงไปกองกับข้อเท้า ก่อนที่จะมีเพียงเจ้าหูแมวสังเคราะห์กับปลอกคอหนังอภินันทนาการเท่านั้นที่โอเซฮุนยังให้ไปต่อได้

“ไอ้นี่...”เซฮุนพูดแผ่ว “เขาเอาไว้ทำแบบนี้น่ะ..”

ชายหนุ่มเปิดฝาจุกออกก่อนจะบีบลงกับร่างของลู่หานที่ถูกจับยกให้นั่งบนโต๊ะ เด็กชายที่เจอความเหนียวหนืดของช็อคโกแลตก็สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหลุดครางผะแผ่วเมื่ออีกฝ่ายเริ่มกินช็อคโกแลตบนตัว ฝ่ามือปัดป้ายไปตามร่างเป็นคราบสีน้ำตาลติดกายตน โดยที่ลิ้นของชายหนุ่มก็ตามเช็ดคราบเหล่านั้นให้ ลู่หานหรี่ตาก่อนจะหลับลงพร้อมกับส่งเสียงร้องผวา เมื่อเม็ดไตยอดอกถูกย้อมด้วยช็อคโกแลตก่อนจะถูกเชยชิมด้วยรสชาติที่แปลกใหม่ แก้มเนียนแดงก่ำพร้อมกับขยับกายเล็กน้อยผสานลมหายใจแรงของอีกคน สุดท้ายฝ่ามือเล็กๆจากที่จิกขยุ้มก็ค่อยๆโอบกอดพร้อมกับเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นทุกครั้งที่ขยับตัว

“อ๊ะ!”ร้องขึ้นอีกครั้งยามที่ช็อคโกแลตขวดนั้นถูกบีบลงกลางหว่างขาตามด้วยอีกคนที่ซุกหน้าลงไป..ซอนแซงนิมเริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้ว และทุกครั้งทีซอนแซงนิมไปหาอากาศลู่หานก็รู้สึกทรมานและรู้สึกดีแปลกๆไปพร้อมกันทุกทีเลย ริมฝีปากอิ่มฉ่ำที่เลอะด้วยคราบช็อคโกแลตขบเข้าหากัน คิ้วเรียวขมวดพลันเผลอกดศีรษะอีกคนให้หาตัวเองอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสปัดป้ายโลมเลียนั้นทำเอาเสียงของลู่หานร่ำร้องแทบไม่เป็นคำ ร่างผวาบิดเร่าจนสุดท้ายเซฮุนก็ละใบหน้าออก ริมฝีปากและช่วงคางมีทั้งคราบสีน้ำตาลของช็อคโกแลตและคราบสีขาวข้นที่นางฟ้าตัวน้อยผลิตออกมา นิ้วยาวป้ายมันจากขอบปากพร้อมกับแลบเลียเบาๆ

ว่าจะไม่หื่นแล้วเชียว...

“กินมั๊ยครับ”ชายหนุ่มกล่าวถามกับลูกแมวเฉพาะกิจที่ยังสีหน้าสงสัย ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกตัวมาพิงโต๊ะเอาไว้ เขาปลดกางเกงลงก่อนจะหยิบช็อคโกแลตบีบลงกับส่วนสำคัญของตัวเอง ลู่หานมองกล้วยหอมเคลือบช็อคโกแลตสลับกับหน้าของซอนแซงนิมที่พยายามไม่ทำสีหน้าหื่นแตกใส่เขา แก้มก็แดงปลั่งออกมาอย่างขวยเขิน ก่อนจะเริ่มคุกเข่าลงตรงหน้าของชายหนุ่ม ฝ่ามือเล็กๆน่าถนอมนั้นประคองส่วนเลอะช็อคโกแลตก่อนจะค่อยๆอ้าปากและใช้ปลายลิ้นน้อยๆเช็ดออก

“อ่ะ....อ่า....”เสียงทุ้มหลุดครางออกมาโดยที่เด็กน้อยก็ตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างตั้งใจ เสียงดูดดุนดังขึ้นเบาๆเพียงเท่านั้นเซฮุนก็ขนลุกเกรียว และเป็นตัวเขาเองที่ทนไม่ไหว เขาตะปบมือเล็กๆทั้งสองข้างของลู่หาน ก่อนจะดึงร่างของลู่หานออกจนเกิดเสียงเบาๆ เด็กน้อยหอบหายใจแผ่วเบาพร้อมกับถูกจับพลิกคว่ำลงกับโต๊ะจนของบนโต๊ะบางส่วนตกลงกับพื้น ไม่มีใครพูดคุยต่อกันนอกจากเสียงร้องของลู่หานเมื่อส่วนแข็งขืนและฉ่ำด้วยช็อคโกแลตดุนดันเข้าไป และระหว่างที่รอให้ร่างเล็กได้ปรับตัว เซฮุนก็คว้าขวดช็อคโกแลตที่กลิ้งกับพื้นโต๊ะบีบลงแผ่นหลังเนียนนั้นพลางลากลิ้นไล้เลียอย่างกระหาย เสียงลมหายใจเร่งเร้าถี่ระรัว ดวงตาหวานที่ฉ่ำด้วยหยาดน้ำหลับลง สะโพกแอ่นขึ้นรับแรงกระแทกที่ค่อยรัวแรงผสมกับเสียงกระดิ่งที่แว่วไปตามจังหวะ โดยที่ชายหนุ่มกับล้วงมือลงไปลูบต้นขาด้านใน ฝ่ามืออีกข้างที่เลอะคราบขนมหวานผลุบหายเข้าไปในช่องปากเล็กๆซึ่งเจ้าตัวกำลังกรีดนิ้วจิกโต๊ะไปตามจังหวะ

กริ๊ง...กริ๊งกริ๊ง...กริ๊งกริ๊ง...

“อื้อ..อืออออ...อื้อ..อื้อ!!..อื๊อออ”

“อ่า...อื้ม...”ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจซุกหลังใบหูพลันขยับตัวถี่กระชั้น เสียงกระดิ่งเขย่าไหวจนสุดท้ายมันกระเด็นหลุดออกจากปลอกคอหล่นกลิ้งลงไปกับพื้น ลู่หานปล่อยริมฝีปากจากฝ่ามือชายหนุ่มที่ไปเล่นงานกับยอดอกพร้อมกับโต๊ะที่เขย่าเคลื่อนถอยหลังด้วยแรงดัน

“ฮ่ะ..อ้า..อ๋า!..อ๊ะอ๊ะ!!..อาาา!!”

“โต๊ะ...”เซฮุนพึมพำเล็กน้อยและเดาได้ว่าตอนนี้เสื้อของเขาเลอะช็อคโกแลตเข้าไปแล้ว และก่อนที่มดจะเข้ามาหาม ชายหนุ่มก็ถอนตัวออกก่อนจะยกร่างเล็กๆขึ้นพาไปห้องน้ำ แผ่นหลังบางทาบกับผนังห้องน้ำ โดยใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อก็หลับตาปี๋พร้อมกับสิ่งแปลกปลอมที่ดันเข้าตัวมา หน้าท้องเรียบเขม็งเกร็งเมื่อส่วนขรุขระถูไปกับจุดรับสัมผัส ดวงตาสวยลืมขึ้นเล็กน้อยเมื่อเซฮุนที่ช้อนสะโพกมนนั้นขึ้นเอ่ยออกมาเบาๆ

“ช่วย...”

“...?”

“เหมียว...หน่อยได้มั๊ยครับ?”

“...”ลู่หานกระซิบร้องข้างหูเป็นเสียงแมวตามเบาๆอย่างว่าง่าย ยิ่งทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มพลุ่งพล่านเข้าไปอีก เขาขยับตัวเข้าโดยที่ร่างเล็กๆก็ขยับรับและไม่มีอารมณ์กับเวลาไปทำเสียงแมวให้เหมือนเดิม นี่มันดีเกินไป เขาบอกได้เลยว่ามันดีมากจนเขาไม่เข้าใจว่าเขาจะเป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลาไปทำไมในเมื่อคนข้างกายเขาก็แค่เด็กคนหนึ่ง ลู่หานเป็นเด็ก แต่เป็นเด็กที่คิดได้ว่าอะไรเป็นอะไรเพียงแค่แนะนำหรือบอก และมันก็ดีมากพอจนเซฮุนไม่ต้องไปเสียเวลาโตก่อนทุกเวลาเลยด้วยซ้ำ

เขาไม่ควรเอาการเกิดก่อนของตัวเองไปคิดแทนลู่หาน ไม่ควรเลย ในเมื่อเสียงร้อง ริมฝีปากที่พัวพันด้วยรสจูบเร่าร้อน จังหวะขยับไหวราวกับดนตรีสวิง แค่นี้ก็มากพอสำหรับเขา เซฮุนเกือบไปแล้ว เกือบจะทำให้วันแห่งความรักปีแรกระหว่างกันเป็นเรื่องจืดชืดอย่างไม่น่าให้อภัย เขาควรพาเด็กน้อยของเขาออกไปเที่ยว ดินเนอร์ร้านดีๆ ดูหนังรักสักเรื่อง จูบริมฝีปากช่างอ้อนที่ตรอกของคนคู่ เขาควรทำอะไรให้สมกับที่ตัวเองมีความรักมากกว่ามานึกว่าต้องเป็นผู้ใหญ่...

ทันทีที่ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว...ซอกขาของลู่หานก็มีบางอย่างไหลเป็นคราบสีน้ำตาลอ่อน เป็นช็อคโกแลตเซ็กซ์ที่ทำให้เซฮุนนึกถึงบางเรื่องที่ตนเองลืมนึกไป...

เขาเกือบจะพลาดไปแล้วจริงๆ...

“ขอโทษนะครับ”

เซฮุนเปรยขึ้นในขณะที่นอนกอดตัวเล็กๆอยู่บนเตียงหลังจากล้างช็อคโกแลตออกจากตัวกันเรียบร้อย ส่วนห้องทำงานนั้นเซฮุนก็พยายามไปเก็บกวาดเอาบางสิ่งบางอย่างที่จะล่อมดแมลงขึ้นห้องในขณะที่เด็กชายตัวน้อยกำลังนอนพักเพราะขาไม่มีแรง ลู่หานหันมามองชายหนุ่มที่ทำท่าหงุดหงิดตัวเองก่อนจะจับเขามาจูบแรงๆสักทีหนึ่ง

“อื้อ...ขอโทษทำไมครับ?”

“ออกจากคลินิกทั้งที่เราควรไปเดท ทั้งที่คุณแม่บอกว่าไม่อยู่เพื่อให้เราอยู่ด้วยกันแท้ๆ ดันมัวแต่คิดอะไรไม่เข้าท่าเลย ขอโทษนะครับ”ชายหนุ่มกล่าวเสียงอ่อนก่อนจะซบหน้ากับซอกคอของลู่หานแล้วร้องภาษาต่างดาวออกมา เป็นคำเกาหลีที่ไม่มีในพจนานุกรมและลู่หานก็แปลไม่เคยจะได้ แต่รู้แค่ว่าเซฮุนมักทำเวลาไม่สบายใจ เป็นมุมแปลกของทีชเชอร์หนุ่มขวัญใจเด็กๆที่นักเรียนคนอื่นไม่รู้

“ไม่เป็นไรฮะ..พรุ่งนี้วันหยุดเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้... แต่ผมไม่นั่งรถไฟเหาะกับเครื่องเล่นสูงๆนะ”มือเล็กเอื้อมไปกอดเซฮุนเอาไว้ ไม่ว่าสิ่งที่เซฮุนไม่สบายใจจะเกิดจากชาวบ้านหรือทำตัวเอง การ์ดนางฟ้าของเซฮุนก็ยังทำหน้าที่ได้ดีเสมอ

“ลู่หานครับ”

“?”

“รักนะ”กระซิบเบาๆและเป็นเสียงที่อ่อนหวานเหลือเกินในความคิดของเด็กชาย แต่ดวงตากลมโตก็แค่กะพริบน้อยๆพลันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ผมต้องรอบอกวันไวท์เดย์มั๊ยครับ”

“โอย..นานไปครับ เก็บไว้บอกพรุ่งนี้ยังนานไปเลย”ร่างสูงคร่ำครวญเพราะวันไวท์เดย์ก็ปาไปเดือนหน้า กว่าคำว่ารักจะกระเด็นจากคนเด็กกว่ามีหวังคนแก่กว่าอย่างเขาจะขาดใจตายไปซะก่อน

“ไม่รู้ไม่ชี้แล้ว ผมเมื่อยมาก หิวน้ำจะตายแต่ผมเดินไม่ไหวแล้วอะ”

“เดี๋ยวไปหยิบให้นะครับ..ลู่หานอ่า...ลู่หานครับ..ชอนซา....”ขนทุกสรรพนามที่จะอ้อนได้กับคนตัวเล็กหูแมว(ที่ไม่ยอมถอดออก)อยู่บนเตียง เว้นเสียแต่ปลอกหนังที่เซฮุนเป็นคนถอดออกให้เพราะนางฟ้าของเซฮุนไม่ควรมีปลอกคอ(?)

“ก็หยิบสิครับ”ขยับตัวนอนหันหลังทำท่ารำคาญเสียงคร่ำครวญของหมีตัวหนึ่ง ก่อนที่เซฮุนจะยอมผุดตัวลุกออกไปด้วยท่าทางห่อเหี่ยวแล้วกลับมาพร้อมกับน้ำดื่มขวดเล็กให้กับลู่หานที่แอบอมยิ้มกับท่าทางอีกฝ่าย

“จะไม่บอกสักหน่อยจริงๆเหรอครับ”

“ขอบคุณครับ”

“ไม่ใช่สิT___T”เห็นท่าทางหมองหม่นของอีกคนลู่หานก็อดยิ้มไม่ได้ ริมฝีปากเล็กจิบน้ำไปหลายอึกแล้วผ่อนลมหายใจฟู่ออกมา ท่าทางแบบนี้ค่อยเหมือนซอนแซงนิมที่อยู่กับเขาสองคนหน่อย ไม่ใช่คนที่พยายามทำตัวเป็นทีชเชอร์ตลอดเวลาเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมานี้

“หายเหนื่อยแล้วครับ”เด็กชายส่งน้ำดื่มให้กับเซฮุนที่รับมาดื่มต่อ ก่อนที่ชายหนุ่มจะสำลักน้ำพรูดออกมาเมื่อใบหน้าหวานหยดเอ่ยออกมาทื่อๆ “จะทำต่ออีกมั๊ยครับ?”

เซฮุนมองใบหน้าของลู่หานอย่างไม่อยากเชื่อหู ก่อนจะรีบวางขวดน้ำแล้วลงไปคลุกวงในกับเด็กที่ชอบพูดจาล่อแหลม เป็นเด็กแว่นที่เซฮุนคิดว่าขี้อ่อยเอาซะเหลือเกินโดยเฉพาะตอนอยู่กับเขา ร่างสูงจัดการขย้ำตัวเล็กๆนั่นพลันได้ยินเสียงนุ่มหวานกระซิบเบา

วาเลนไทน์ปีนี้คงเป็นปีที่หวานที่สุดในชีวิตของโอเซฮุน...

“รักเซฮุนม้ากมากเลยครับ”

************

หวานหมี

พลังหมีจงสถิตย์แก่ท่าน

#ฟิคพี่หมีฮุน