Title : Loathe
Author : RUNAWAY05
Pairing : OH SEHUN x LU HAN
Note : เวอร์ชั่นเซลู่
หลังจากที่พี่โอไม่มีตัวตนเลยในเวอร์ชั่นหานลู่
พี่เซฮุนหนูเลือกพี่ละนะ*ปาโปเกบอล*
ปล.1 เนื้อเรื่องไม่ต่างจากโลธเวอร์ชั่นหานลู่นะคะ
แค่เปลี่ยนตัวละครและบริบท
ปล.2 พี่จีซึงหนุนตักเราอยู่ บัย
*****************************************
เสียงช้อนส้อมกระทบกันราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเช้าวันใหม่
บนโต๊ะทานข้าวขนาดหกคนที่หัวโต๊ะปรากฏร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งเส้นผมสีน้ำตาลทอง
ดวงตาคมประดับด้วยขนตาเป็นแพยาว จมูกโด่งและริมฝีปากสีชมพูอมส้มประสาเด็กสุขภาพดี
สองมือกำลังเถือไส้กรอกอยู่สักพัก
ก่อนจะตัดสินใจใช้มือหยิบกินอย่างตัดรำคาญเมื่อมารดาที่วางนมสดไว้ให้หันหลังพลางเอ่ยขึ้น
“เซฮุน...ไปตามน้องเขามากินข้าวเร็ว”
“ไม่มาหรอกแม่
แม่ก็รู้คนอกหักกินอะไรลงที่ไหน”เด็กหนุ่มตอบอย่างหงุดหงิดกับมารดาที่ใส่ใจอะไรเล็กๆน้อยๆของ‘คนเป็นน้อง’จนมากเกินไป
“เถอะน่ะ...ลู่หานต้องการกำลังใจนะ..เซฮุน!อย่าใช้มือจับอาหารสิ!”เจ้าตัวย่นหน้าทันทีเมื่อมารดาหันมาเอ็ดก่อนจะรวบทิชชู่เช็ดมือ
ก่อนจะกระดกนมอย่างเบื่อๆแล้วหนีเสียงบ่นของมารดาขึ้นไปชั้นบนแทน
โอเซฮุนเป็นชื่อที่เจ้าตัวไม่ชอบนักเพราะชื่อคล้ายนายกเทศบาลแถวบ้าน
แต่เขาก็ใช้ชื่อนี้มายี่สิบกว่าปี เซฮุนเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าเป็นมหาวิทยาลัยระดับต้นๆของประเทศ
คุณพ่อเป็นรองประธานธนาคารและคุณแม่เป็นแม่บ้าน
เขามีน้องชายฝาแฝดอยู่คนที่ชื่อไม่เหมือนกัน เนื่องจากมารดาของเขาเป็นคนจีน
บิดาเป็นคนเกาหลี ตอนที่คลอดออกมาเขาเลยได้ใช้ชื่อที่พ่อคิดไว้ ส่วนอีกคนก็ใช้ชื่อที่แม่คิดไว้เช่นกัน
มือของเขาบิดลูกบิดอย่างเบาๆแล้วมันก็เปิดออกมาได้อย่างง่ายๆ
เซฮุนกุมลูกบิดค้างไว้มองร่างใครสักคนที่กำลังนอนซุกผ้าห่มร้องไห้คร่ำครวญกับความรักที่ไม่สมหวัง
เขาชายตาลงเล็กน้อย สุดท้ายก็ออกปากทักไปเบาๆ
“ร้องให้ตายไอ้จื่อเทามันก็ไม่กลับมาหานายหรอก”
“...”
“ก็บอกแล้ว...ว่าถ้าหมอนั่นไปเรียนต่างประเทศเดี๋ยวก็เลิกกัน...รั้นนักนี่”
“...”
“สมน้ำหน้า”เซฮุนว่าแล้วก็ได้ผล
คนที่นอนหันหลังอยู่ค่อยๆลุกขึ้นหันมามองเขา ร่างกะทัดรัดที่ตัวเล็กกว่าเขาหน่อยกันนั้นเส้นผมยาวกว่าเขาเล็กน้อย
ใบหน้าไม่มีอะไรแตกต่างกันมากนอกเสียจากอีกคนจะดูแลตัวเองดีกว่าและดูน่าทะนุถนอมเขาหน่อย
ดวงตาโตๆนั่นกำลังแดงก่ำและฉ่ำไปด้วยหยดน้ำตา ปากเล็กกำลังถูกขบด้วยฟันคมแน่น
ก่อนจะค่อยๆพูดออกมาเช่นกัน
“ถ้าจะมาพูดแค่นี้ก็ออกไปเลย”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกนะ
สารรูปนายมันดูไม่ได้...มันน่าสมเพช”กล่าวไปตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อมให้คนฟังน้ำตารื้น
แต่ลู่หาน น้องชายฝาแฝดของเซฮุนก็แค่สูดลมหายใจเบาๆแล้วเบือนหน้าออกไปทางอื่นเสีย
“...”
“ถ้าคิดว่าตายแล้วมันจะกลับมารักก็รีบๆตายซะ”
ตอนนั้นแหล่ะที่เซฮุนคิดว่าตัวเองพลาดไป...
ตึก...
ตึก... ตึกตึกตึกตึก...
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องแกรนิตโต้ของโรงพยาบาลท่ามกลางพยาบาลและคนไข้บางส่วนก็หันมองร่างของเซฮุนที่วิ่งไปยังห้องพักฟื้นห้องหนึ่งอย่างไม่คิดชีวิตหลังจากได้รับโทรศัพท์ระหว่างที่ตนกำลังเรียน
สายจากมารดาบอกว่าน้องชายของเขากินโลชั่นเข้าไปเป็นจำนวนมาก
แต่ก็ถูกส่งโรงพยาบาลได้ทันและพ้นขีดอันตรายเรียบร้อย
เขาวิ่งไปที่หน้าห้องพร้อมกับแพทย์และพยาบาลที่เปิดประตูออกมา
“ไงเซฮุน...
ลำบากหน่อยนะ”
“พี่มินซอก..”
“สภาพจิตใจของเขากำลังย่ำแย่
หากมีอะไรมากระทบใจนิดหน่อยก็ทำอะไรขาดสติง่ายๆ ดูแลน้องดีๆล่ะ”
“ครับ”เขารับคำแพทย์เจ้าของไข้ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน
ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้อง เซฮุนหรี่ตาลงเมื่อพบร่างของลู่หานนอนเหยียดยาวกับเตียงพักฟื้นและสายระโยงระยาง
เขามองมารดาที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงเก้าอี้ข้างๆ
เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ๆก่อนที่มารดาจะหันมากอดเขาไว้อย่างไม่มีที่พึ่ง
“แม่คิดว่าน้องจะไม่รอดแล้ว..ฮือ..ฮือ..”
เซฮุนสีหน้าอ่อนลงก่อนจะเม้มปาก...
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะคำพูดไม่คิดของเขาเอง แต่เขาไม่ชอบเห็นลู่หานร้องไห้เสียใจ
และแน่นอนว่าเพราะมันทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังมองตัวเองพ่ายแพ้ เซฮุนลูบแผ่นหลังคนเป็นแม่เบาๆก่อนจะกล่าวน้ำเสียงแหบแห้ง
“เดี๋ยวน้องก็หายครับ
แม่ใจเย็นๆนะ”
“แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..แม่..ฮือ..”
“ผมเข้าใจครับ
แม่เข้มแข็งไว้นะครับ น้องไม่ดีใจหรอกถ้าแม่ล้มป่วยอีกคน
นะครับแม่”เขากอดมารดาเอาไว้พลางมองคนที่ยังไม่ได้สติและกำลังพักฟื้น เซฮุนไม่มีความรัก
เขาเลยไม่รู้ว่าทำไมคนเราต้องเจ็บปวดเพราะความรักอะไรแบบนี้ด้วย
เขาไม่เข้าใจและไม่หวังจะเข้าใจด้วยซ้ำ...
สองสามวันผ่านไป
ลู่หานก็เริ่มรู้สึกตัว เซฮุนที่หาเวลาว่างมาช่วยคนเป็นแม่ดูแลน้องก็ขยับตัวมองดวงตากลมโตที่ค่อยๆลืมขึ้น
ดวงตานั้นกลอกมองไปข้างๆอย่างเชื่องช้า ก่อนขมวดคิ้วฉับเมื่อเห็นเขา
“น้ำ”
“อื้ม”เขาส่งหลอดเข้าริมฝีปากอีกคนให้ได้ดื่มสิ่งที่ต้องการ
ลู่หานมองไปรอบๆพลันถามเบาๆอีกครั้ง
“โรงพยาบาลเหรอ”
“อือ”
“ทำไมฉันถึงไม่ตายล่ะ...”
“นายอยากเห็นแม่เสียใจรึไง
นายรู้มั๊ยว่าแม่กับพ่อเสียใจมากขนาดไหน”เซฮุนเอ็ด แต่ก็นิ่งไปเมื่อลู่หานเอ่ยขึ้นมาเช่นกัน
“นายอยากให้ฉันตายไม่ใช่เหรอ”
“...”เซฮุนเบ้ปาก “แล้วมันกลับมารักไหมล่ะ
เงาหัวมันฉันยังไม่เห็นเลย”
“...”
“ลู่หาน
ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เซฮุนเรียกพยาบาลเร็วเข้าสิลูก”ก่อนที่จะปะทะคารมไปมากกว่านี้
แม่ของพวกเขาก็ปรากฏตัวขึ้นพอดี
เธอวางของฝากเพื่อไปดูแลลู่หานที่สีหน้าอ่อนโยนลงโดยเซฮุนก็สะบัดหน้าไปเรียกพยาบาลมาแทน
ไม่ว่าใครก็มักจะโอ๋ลู่หานมากกว่าเขาเสมอ เพราะลู่หานเป็นพวกอ่อนโยน อ่อนแอ ดูแลตัวเองไม่ได้
ซึ่งเขาไม่ใช่…
เซฮุนเกลียดลู่หาน...
หลังจากที่ลู่หานกลับมาพักฟื้นที่บ้านจนหายดี
เซฮุนก็ต้องไปออกค่ายต่างจังหวัดกับทางคณะ ประจวบเหมาะในวันที่เขากลับบ้าน
พ่อกับแม่ต้องไปร่วมงานศพของคนในที่ทำงานพ่อ
ซึ่งอยู่ต่างจังหวัดและอาจจะค้างสองสามวัน ดังนั้นพอเลิกค่ายเซฮุนก็ต้องทำเวลากลับบ้านเพราะพ่อแม่กำชับหนักหนาว่าห้ามเถลไถล
ต้องกลับมาอยู่กับแฝดคนน้องที่ต้องเฝ้าบ้านคนเดียวเพราะชวนอย่างไรก็ไม่ยอมไปด้วยกัน
สิ่งเดียวที่แม่ของเขากลัวก็คือลู่หานอาจจะคิดสั้นอีก
ซึ่งพ่อกับแม่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว
“น่ารำคาญ”
โอเซฮุนกล่าวขึ้นขณะอยู่บนรถ
เล่นเอาบยอนแบคฮยอนที่กำลังเล่นเกมเสียงดังต้องรีบกดลดเสียงก่อนจะพูดเบาๆ
“ขอโทษว่ะ เสียงเบาแม่งไม่ได้ฟีล”
“ไม่ได้หมายถึงแก”
“อ้าว หมายถึงใคร”
“ช่างแม่ง”เซฮุนเอนหลังพิงเบาะโดยที่แบคฮยอนก็ว่าขึ้นมา
“ได้ข่าวไอ้จื่อเทาแฟนลู่หานไปติดผู้หญิงญี่ปุ่นเหรอ
ก็บอกแล้วน้าว่าไปเป็นหมอที่นั่นเดี๋ยวก็มีแฟน
ผู้หญิงที่นั่นยิ้มเก่งเอาใจเก่งจะตาย”
“เออ...ร้องห่มร้องไห้เอาโลชั่นกรอกปากเกือบตายไปแล้ว”
“เฮ้ยจริง”
“อือ...”เซฮุนเบนหน้าออกนอกหน้าต่างโดยที่แบคฮยอน
เพื่อนสนิทที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมก็พรูลมหายใจ
“แกน่าจะอ่อนโยนกับน้องหน่อย
ฉันว่าที่เค้าฆ่าตัวตายเพราะแกไปพูดอะไรกับเขาแน่นอน”
“...”
“ถูกล่ะสิ”
“ก็มันจริงนี่”เซฮุนถอนหายใจ
“ต่อให้เราตายไปมันจะมาเสียใจให้เราเหรอวะ
ถึงเสียแม่งก็แป๊บเดียวเดี๋ยวก็มีชีวิตใหม่ไปแล้ว พ่อแม่ดิที่เสียใจไปตลอด”
“แกก็พูดได้ดิวะ..แกไม่มีความรักนี่
อย่างแกฟันแล้วก็ทิ้งจะเข้าใจอะไร”เพื่อนตัวเล็กกล่าวโดยเซฮุนก็เงียบไป จนกระทั่งแบคฮยอนชวนคุยอีกครั้ง
“ไปผับป่ะ ไหลยาวไปเลยงี้”
“ไม่ล่ะ
แม่บอกให้ฉันเฝ้ามัน เดี๋ยวเฮี้ยนฆ่าตัวตายอีก
ไปถึงบ้านไม่ใช่กลายเป็นศพไปแล้วหรอกนะ”
“ปากแม่งจริงๆเลยว่ะ”แบคฮยอนเบะปากอย่างระอา
ปล่อยให้เซฮุนที่แยกตัวกลับมาบ้านเงียบๆเมื่อรถบัสมาถึงมหาวิทยาลัย เซฮุนใช้เวลากลับบ้านไม่นานนัก
เมื่อมาถึงก็พบว่าประตูล็อคและไฟไม่ได้เปิด
เขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายคงเข้านอนเรียบร้อยแล้ว
เซฮุนเข้ามาในบ้านก่อนจะแตะมือกับสวิตซ์ไฟ
ทุกอย่างดูเงียบงันจนผิดปกติ ด้วยความรู้สึกบางอย่างทำให้เขารีบสาวเท้าเร็วๆขึ้นไปชั้นบน
เขาจับลูกบิดหมายจะเปิดเพราะปกติลู่หานไม่ค่อยชอบล็อคประตูห้องนอน
แต่ครั้งนี้มันล็อค และหัวใจของเซฮุนก็เริ่มเต้นถี่รัวขึ้นมาอย่างร้อนใจ
“ลู่หาน..เปิดประตูหน่อย”
ไม่มีเสียงตอบรับ..เซฮุนจึงตัดสินใจเรียกอีกครั้ง
“ลู่หาน บอกให้เปิดประตูไง!”
เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาเซฮุนก็ตัดสินใจกระแทกบานประตูเปิด
เขาโถมตัวอยู่สองสามครั้งก็เข้าไปด้านในได้ในที่สุด
เพียงแต่ว่าในห้องนั้นกลับไม่มีใครอยู่เลย... ในขณะที่เซฮุนยังคงยืนสมองหมุนคว้างราวกับลูกข่าง
โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นในที่สุด
“มีอะไรแบคฮยอน”
((เซฮุน..น้องแกอยู่ในผับ
ถามหาแกน้องแกดันพูดไม่รู้เรื่อง นี่แกอยู่ไหน))
“บ้าน..เดี๋ยวฉันไป”เซฮุนกดวางก่อนจะคว้ากุญแจรถตรงลิ้นชักห้องนอนเพื่อเอารถตัวเองออก
ผับเดียวที่เขารู้เพราะเขาไปประจำกับเพื่อนๆและอีกคนก็เคยถูกแบคฮยอนชวนไปเปิดหูเปิดตาอยู่ครั้ง
แน่นอนว่าแบคฮยอนไม่ได้คิดอยากได้น้องชายฝาแฝดเขาหรอก แต่ผับนี้เป็นของแฟนมันซึ่งเซฮุนก็ไม่ได้อยากจะเอ่ยถึงให้มากความ
เขาขับรถไปอย่างรวดเร็วไม่นานก็ถึง เซฮุนเดินกึ่งวิ่งไปหาแบคฮยอนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน
“ไหนลู่หาน”
“ฉันบอกให้นั่งรอแกก็ไม่ยอม
เอาไม่อยู่แล้วว่ะ ไปจัดการเอาแล้วกัน”แบคฮยอนว่าโดยเซฮุนก็รีบเข้าไปด้านใน
พอสอดส่ายสายตาไม่นานก็พบน้องชายฝาแฝดกำลังถือแก้วเหล้าเต้นอยู่กลางฟลอร์ท่ามกลางคนมากมายที่พยายามบดเบียด
เจ้าตัวสวมเสื้อคอปาดสีขาวกับกางเกงสีดำ
เส้นผมเล็กๆที่ดูยุ่งๆเล็กน้อยบ่งบอกว่าเจ้าตัวเองกำลังไม่ได้สติสักเท่าใด เซฮุนสบถ
ก่อนจะรีบเข้าไปกันลู่หานจากผู้ชายหลายคนที่พยายามมารุ่มร่าม
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“...”
“คืนนี้แก้เหงาให้นะ
เอามั๊ย”
“จริงเหรอ?”ใบหน้าหวานๆนั่นส่งยิ้มให้อย่างเปิดเผย
ซึ่งทำให้อีกฝ่ายได้ใจรีบเข้าไปเบียดกายกระชั้น เซฮุนพ่นลมหายใจพลันขยับตัวไปขวางไว้
“อย่ามายุ่งน่ะ”
“เฮ้ยใครวะ!...เอ้า
หน้าคล้ายกันเลย...ฝาแฝดนี่หว่า”ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะมองเซฮุนและลู่หานด้วยสายตาไม่หวังดีนัก
ท่ามกลางเพื่อนๆของอีกฝ่ายที่เป่าปากอย่างชอบอกชอบใจ “ไงเรา
สนใจเหรอครับ..น้องสองคนพี่ก็ไหว..รับรองไม่สับสนหน้...”
พลั่ก!
ไม่ทันขาดคำเซฮุนก็ปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของชายคนนั้นจนล้มไปอีกทาง
พวกนั้นผวาหมัดเข้าหาแต่ก็ชะงักเมื่อพบว่าบุคคลที่สามเดินมาด้วยสีหน้าเรียบๆ
“มีปัญหาอะไรในร้านฉันเหรอ?”
“คะ...คุณชานยอล”พวกนั้นมีท่าทีตื่นกลัวทันทีเมื่อพบชายร่างสูงดวงตาคมกริบที่หรี่ตาลงเล็ก
“ว่าไง..มีปัญหาอะไรกับน้องฉันรึเปล่า”
“ไม่มีครับ!...ไปกันเถอะ..เร็ว”เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามมีแบ็คใหญ่
ชายกลุ่มนั้นก็ไม่คิดสู้ ปาร์คชานยอลถอนใจก่อนจะหันมามองฝาแฝดที่ประคองกันอยู่พลันถอนหายใจเล็กน้อย
“ไหวมั๊ย? นอนข้างบนก็ได้นะ แบคฮยอนไม่ว่าหรอก”
“ผมไม่ขัดพวกพี่หรอก
ผมจะพาลู่หานกลับ”
“เอางั้นเหรอ...แล้วเรื่องจื่อเทา..”
“ผมไม่สนใจเรื่องน้องพี่หรอก
แต่ถ้าผมขอได้”เซฮุนผ่อนลมหายใจสั้นๆ “บอกเขาว่าอย่ามายุ่งกับลู่หานอีก”
“...”
“ขอบคุณครับ”เซฮุนตัดบทก่อนจะพาลู่หานออกไป
ทิ้งให้ชานยอลมองตามก่อนจะผ่อนลมดังเฮ้อออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
“กลัวน้องจะเจ็บอีกสินะ...คนอะไรใจใหญ่ชะมัด”
เซฮุนประคองลู่หานเข้าบ้านและดูท่าทางอีกคนจะเมาไม่ได้สติเท่าใดนัก
เขาค่อยๆวางลู่หานลงกับโซฟาก่อนจะปิดบ้านให้เรียบร้อย
จนเมื่อกลับเข้าบ้านมาอีกครั้ง เซฮุนก็ขมวดคิ้วฉับเมื่อพบว่าลู่หานกำลังเปิดตู้กระจกของพ่อเหมือนพยายามจะเอาขวดเหล้าออกมา
เขารู้ดีว่าต่อว่าไปก็ป่วยการ ดังนั้นก่อนที่ลู่หานจะเปิดตู้สำเร็จ เซฮุนก็ปราดเข้าไปกระชากลู่หานออกพร้อมกับฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าอีกคนทันที
เพี้ยะ!
“หายบ้ารึยัง...”เซฮุนพูดเสียงเย็นเยียบ
“ตายไม่ได้ก็เลยไปเหลวแหลกสินะ บ้าพอรึยัง!”
“ฮึก..ฮือ...”ลู่หานทรุดลงร้องไห้คร่ำครวญกับพื้นอยู่อย่างนั้น
โดยที่เซฮุนก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด
“ไม่มีไอ้หมอนั่นแล้วนายจะตายเลยมั๊ย!?
จะตายให้ได้ใช่มั๊ย!”
“ใช่!”ลู่หานตวาดกลับโดยที่เซฮุนก็นิ่งไป
“มันเหมือนจะตาย!! มันเจ็บ..มันเจ็บทุกครั้งที่นึกถึง...ฉัน..ฉันทนไม่ได้”
“...”
“ฉันทนเห็นจื่อเทาไปรักคนอื่นไม่ได้
คนรักใครไม่เป็นอย่างนายจะไปเข้าใจอะไร!”
เป็นครั้งแรกที่ลู่หานตวาดใส่เซฮุนและเป็นครั้งแรกที่เซฮุนโกรธจัดอย่างไม่เคยเป็น
เขาลากลู่หานขึ้นไปชั้นบนก่อนจะดึงไปที่ห้องน้ำในห้องส่วนตัวของลู่หาน เซฮุนจิกศีรษะของลู่หานที่ร้องไห้ออกมาอย่างทั้งเจ็บทั้งกลัวระหว่างที่เปิดน้ำในอ่างรอเอาไว้
“อยากตายมากสินะ...ทนไม่ได้สินะ..ได้สิ”
“...”
“ฉันจะให้นายได้ตายเอง”เซฮุนกล่าวเย็นเยียบก่อนจะโยนลู่หานในลงไปในอ่างเมื่อระดับน้ำได้ที่
ลู่หานที่ไม่มีสติแม้แต่น้ำตื้นก็ตีแขนตีขาอย่างตกใจ แต่เซฮุนก็ยังกดศีรษะน้องชายฝาแฝดของตัวเองลงไปอยู่อย่างนั้น
เสียงน้ำกระเพื่อมอ่างดังซ่าโดยเซฮุนก็ตวาดลั่น
“ดิ้นทำไม!!
อยากตายไม่ใช่เหรอ! จะให้ตายแล้วนี้ไง!!”
ลู่หานดิ้นขลุกขลักเอาชีวิตรอดกับใต้น้ำที่ไม่มีออกซิเจนให้หายใจ
โดยที่เซฮุนก็น้ำตาไหลออกมา.. เขาทั้งเจ็บ..ทั้งโกรธ..ทั้งเกลียดจนอยากร้องไห้
ยิ่งเห็นลู่หานเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งสมเพช
เขารู้สึกเหมือนเห็นตัวเองพ่ายแพ้หมดท่าอยู่ตรงนั้น เขาไม่ชอบให้ตัวเองเป็นแบบนั้น
ทำไมเขาจะรักใครไม่เป็น...
ลู่หานจะไปรู้ดีกว่าเขาได้ยังไง...
“...”
เซฮุนค่อยๆปล่อยมือออกแล้วนั่งบนขอบอ่างซบหน้ากับฝ่ามือ
จนสุดท้ายลู่หานก็ตะกายขึ้นขอบอ่าง
ร่างเล็กสูดเอาอากาศเข้าปอดอยู่สักพักก่อนจะร้องไห้โฮเสียงดังราวกับเด็กเล็กๆ
แต่ก...แต่ก...แต่ก...แต่ก...
เสียงนาฬิกายังคงเดินไปในช่วงเวลาเที่ยงคืนกว่า
เซฮุนที่ยังคงอยู่ในชุดเดิมนั่งลงหันหลังชนข้างเตียง
โดยบนเตียงก็เป็นร่างลู่หานที่นอนลืมตามองเพดานท่ามกลางความมืดโดยไม่สวมอะไรสักชิ้นนอกจากปิดกายตัวเองด้วยผ้าห่ม
หลังจากเซฮุนพาลู่หานออกมาจากอ่างแล้วถอดเสื้อผ้าให้คนที่ร้องไห้กระจองอแงเป็นเด็กก่อนจะโยนลงเตียงไปสักพักนั้น
ลู่หานก็ค่อยๆเงียบเสียงร้องไห้ลงจนเหลือแต่เสียงสะอื้นจนเงียบไปในที่สุด
อย่างน้อยการที่เขาร้องไห้เหมือนคนบ้าออกมาก็ทำให้ลู่หานคลายความกดดันในใจมากขึ้น
เขาเหลือบตามองเซฮุนที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างเตียงอยู่พักใหญ่ ก่อนจะกล่าวอย่างแผ่วเบา
“ฉันน่าสมเพชมากล่ะสิ”
“...”
“ฉันที่ไม่เข้มแข็งเหมือนนาย...นายก็คงสมน้ำหน้าฉันมากใช่มั๊ย...
นายคง มองฉันตอนที่หมดสภาพแล้วคิดว่าเหมือนนายกำลังมองตัวเองพ่ายแพ้สินะ”
“...”
“ฉัน...
น่าเกลียดสำหรับนายมากรึเปล่า”
“ไม่หรอก”เซฮุนพูดขึ้นในที่สุดก่อนจะผุดกายลุกขึ้น
“คนทุกคนมีค่าในตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ”
“...”
“ฉันไปนอนล่ะ”
“เดี๋ยว”
“?”
“อยู่กับฉันก่อน...ฉันไม่อยากนอนคนเดียว”
“...”เซฮุนหันไปมองลู่หานที่ผุดตัวลุกขึ้นและผ่าห่มสีขาวที่กองลงแถวช่วงเอว
ผิวสีขาวละเอียดนั้น ทั้งเนื้อทั้งตัวของลู่หานเหมือนเขาหมดทุกอย่าง
แต่คงมีแค่สายตาของเขาที่มองว่ามันไม่เหมือน
เขาเกลียดลู่หาน...
ลู่หานทำให้เขารู้สึกบาป...
“ถ้าไปห้องนั้นฉันไปนอนด้วย
ได้มั๊ย?”ลู่หานมองพี่ชายฝาแฝดที่เดินไปที่ประตูอย่างไม่ให้คำตอบ
ก่อนที่เสียงล็อคประตูจะดังขึ้น และเซฮุนก็เดินกลับมาพูดขึ้นเรียบๆ
“ยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย
แล้วก็แต่งตัวซะ”
“...”ลู่หานชี้ไปที่ราวข้างๆห้องน้ำ
ก่อนที่เซฮุนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูก็รื้อหาเสื้อใส่
การแต่งตัวของลู่หานไม่เหมือนกันและเซฮุนก็ลำบากใจกับเสื้อผ้าพวกนั้น
ได้แต่หยิบบ็อกเซอร์ตัวเดียวติดมือมาแล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระตัว เซฮุนเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะมองสภาพอ่างน้ำที่มีน้ำสาดกระจายไปทั่ว
เขาเกือบฆ่าลู่หานไปจริงๆแล้ว...
ใช้เวลาไม่นานนักเซฮุนก็ออกมาพร้อมกับบ็อกเซอร์ตัวนึง
เด็กหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อกล้ามสีดำที่เห็นผ่านตาตอนรื้อของก่อนจะกลับมาที่เตียง
เขาไม่มีอารมณ์กินข้าวหรือดูโทรทัศน์อะไรทั้งสิ้น เซฮุนกลับเข้ามาก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นลู่หานยังนอนหลับไปทั้งๆอย่างนั้น
“ถ้าเป็นหวัดฉันจะสมน้ำหน้านาย
จะปล่อยให้ตายในนี้แหล่ะ”กล่าวเสียงดังให้คนที่นอนอยู่ได้ยิน
ก่อนที่เสียงของลู่หานจะตอบกลับมา
“ใจร้ายเสมอเลยนะ”
“...”
“แต่ก็ช่วยฉันตลอดเลย”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหล่ะ
ฉันจะนอน”เซฮุนตัดบท และหลังจากนอนนอกผ้าห่มแล้วรู้สึกเย็นเลยพูดขึ้นอีกครั้ง
“ฮีทเตอร์ไม่ทำงานเหรอ? ทำไมมีแต่แอร์?”
“ไม่ได้ซ่อมนานแล้ว”
“ทำไมไม่บอกแม่ล่ะ”
“ฉันชอบแบบนี้”
“แต่ฉันไม่ชอบ”เขาว่า
สุดท้ายก็แทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม และถูกลู่หานคว้ากอดเอาไว้ “อะไร”
“กอดเฉยๆ
ฉันรู้ว่านายไม่ชอบฉัน แต่ฉันไม่รู้จะคว้าใครแล้ว”
“...”
“โป๊นะ...แต่นายคงไม่คิดอะไรใช่มั๊ย”ลู่หานหัวเราะให้กับมุกตลกร้ายของตัวเอง
ก่อนจะตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆพี่ชายฝาแฝดก็ตลบตัวขึ้นมาคร่อมส่วนบนเอาไว้
ดวงตาที่สวยไม่ต่างกันจ้องมองลู่หานที่ยังมีสีหน้าฉงน ฉับพลันนั้นเซฮุนก็พูดออกมาสั้นๆ
“ฉันคิด”
“...”
“ฉันเกลียดนายตรงที่นายไม่รู้อะไรสักอย่าง...นายมันโง่”ดวงตากลมโตของคนที่นอนบนเตียงกวาดไปที่ใบหน้าคนพี่
และเซฮุนก็รู้สึกสัมผัสเบาๆที่แผ่นหลัง ลู่หานกำลังลากปลายนิ้วที่หลังของเขาก่อนจะพึมพำเบาๆ
“ฉันไม่รู้...ฉันไม่รู้อะไรสักอย่าง...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรอยู่”
“...”
“บอกฉัน...”ริมฝีปากเล็กกล่าวเท่านั้นก่อนจะเงียบลงเมื่อรสจูบเข้าบดเบียด
ลู่หานครางหือในลำคอพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกขบกัด เซฮุนขย้ำผ้าปูที่นอนพร้อมกับโจนจ้วงอย่างเร่งร้อนและพบว่าลู่หานพยายามใช้ความอ่อนโยนผ่อนให้เบาลง
ต่างคนก็ต่างผ่านเรื่องบนเตียงมาแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเซฮุนที่เคยควงสาวๆเดือนละคนสองคน
หรือลู่หานเองกับแฟนคนแรกที่ลงเอยด้วยทางแยกที่ทำให้ปวดร้าว
เขาแค่มีความหวังเล็กๆว่าเซ็กซ์จะช่วยทำให้ความเจ็บปวดผ่านไป...
“อา...”ลู่หานครางในลำคอเมื่อเซฮุนซุกไซ้ไปกับลำคอ
เขาเพิ่งค้นพบว่าซอกคอของน้องตัวเองมันหอมหวานกว่าที่เคยคิดเอาไว้
ทั้งร่างกายนุ่มไปหมดผิดกับเขาที่แข็งกระด้างทั้งที่เป็นฝาแฝดกัน
พวกเขากำลังเรื่องผิดศีลธรรม แต่ทว่าไม่มีใครห้ามปรามความผิดที่กำลังก่อตัวขึ้น
“อื้อ..อา...อื้ออ”เสียงอ่อนหวานครางสั่นเมื่อปลายลิ้นปัดป้ายกับยอดอกที่แข็งเป็นตุ่มไต
เซฮุนลากปลายลิ้นอย่างชำนาญสำทับด้วยการดูดแรงๆจนลู่หานดิ้นเร่า
มืออีกข้างก็เคล้นคลึงแผ่นอกอีกข้างของแฝดคนน้องจนเสียงร้องผวาดังขึ้นท่ามกลางบ้านทั้งหลังที่เงียบสงัด
เซฮุนถอดกายลงสะบัดผ้าห่มออก ก่อนจะรั้งท่อนขาของลู่หานให้แยกออก
ลู่หานกรีดครางเมื่อกลุ่มผมของคนพี่ขยับไหวตรงหว่างขา ดวงตาโตกะพริบปริบน้ำตารื้นแก้มแดงจัด
ริมฝีปากอิ่มตึงทั้งขบทั้งเม้มมือและปากตนเองแต่ก็ไม่ได้ผล ในขณะที่อีกคนก็รูดริมฝีปากพร้อมกับย้ำระรัวส่วนปลาย
ไม่นานลู่หานก็ถอนใจพรูพร้อมกับน้ำข้นร้อนที่ไหลออกมา และเซฮุนก็เก็บกวาดมันลงไปหมดอย่างไม่รู้สึกรังเกียจอะไรนัก
พูดให้ตายลู่หานก็ไม่เข้าใจเขาหรอกว่าเขากำลังคิดอะไร....
“ฮ้า....อ่ะ...ทำอะไร...”ลู่หานที่เหนื่อยหอบถูกดึงให้คว่ำกายลง
จนเมื่อเห็นว่าเซฮุนลงไปนอนข้างล่างและอยู่ในสภาพกลับหัวกลับหางก็พอเข้าใจ
มือบางร่น บ็อกเซอร์ลงอย่างรู้งาน
ก่อนจะจับท่อนเนื้อนั้นขึ้นพร้อมกับแตะพรมริมฝีปากลงไป เซฮุนกัดฟันกรอด...
เขาไม่รู้ว่าลู่หานเต็มใจที่แรงอารมณ์บังตากันแน่ ริมฝีปากนั้นตอนที่โอบกอดเขาไว้
ไล่สัมผัสที่ละเล็กละน้อย มันเป็นสัมผัสที่บริสุทธิ์และยวนเย้าไปพร้อมกัน
จนสุดท้ายก็เป็นเซฮุนเองที่แหวกกลีบเนื้อของลู่หานออกพร้อมกับเอาลิ้นไล้เลียช่องทางด้านหลังจนเสียงครางระงมในลำคอ
ด้านนอกฝนไม่ได้ตกเหมือนในซีรี่ส์ และมีแค่เสียงแอร์ต่ำๆกำลังทำงานเท่านั้น
“อ่า..ลู่หาน..อ้ากว้างๆ”
“อื้อ..อึ่ก..อืออ”คนเป็นน้องไม่ได้กล่าวตอบเพราะมีบางอย่างในปากตัวเอง
จนเซฮุนรู้สึกปวดเกร็งไปทั่วช่องท้อง
เขาพยายามสอดนิ้วเข้าไปข้างในนั้นและอีกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
และก่อนจะถึงที่หมาย เซฮุนก็ขยับกายลุกขึ้นพร้อมกับลู่หานที่อยู่ในท่าคลานศีรษะหันไปทางปลายเตียง
เขาถอดเสื้อและบ็อกเซอร์ออกเพื่อสัมผัสเนื้อของลู่หานให้ใกล้ชิดกว่านี้
ก่อนจะจับตัวเองกดเข้าไปในช่องทางฉ่ำแฉะด้วยอารมณ์นั้น
ลู่หานผ่อนลมหายใจออกยาวก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
มือเล็กจิกผ้าปูเตียงส่งเสียงครางผวาอีกครั้งเมื่อคนเป็นพี่กระทั้นเอวเข้าถี่
หัวเข่ามนหนีบเข้าชิดกัน
ปากเล็กอ้าออกส่งเสียงครางกระเส่าอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่รื้นขึ้นด้วยความรู้สึกกระสันถึงใครคนหนึ่ง
“อ้า..อ๋า..ทะ..อื้อ..อื้อ..อึ้ก...ฮ้า”
เซฮุนคำรามแค่ในลำคอก่อนจะกระทบกายไม่ยั้งจนเกิดเสียงลั่นผสมกับเสียงร้องของลู่หาน
น้องของเขาค่อยๆทรุดลงไปนอนครางกับพื้นโดยสะโพกยังขยับรับ เซฮุนดึงเอวของลู่หานขึ้นก่อนจะจับให้อีกฝ่ายหันหน้าเข้าหาพร้อมกับสอดใส่เข้าอีกครั้ง
“คิดจะยืมฉันจินตนาการหาไอ้หมอนั่นหรือไง?”
“...”ลู่หานกัดริมฝีปากหน้าแดงก่ำเมื่อถูกจับได้
ก่อนจะหลุดร้องเมื่ออีกฝ่ายสวนสะโพกขึ้น เซฮุนล็อคเอวเล็กๆไว้พร้อมกับบีบคางของลู่หานให้มองมาที่ตนพลางกระทุ้งตัวขึ้นไม่หยุด
“มองสิ..ดูซินายกำลังอ้าขาให้ใคร?”
“ฮึ้ก...”ลู่หานมองหน้าของเซฮุนพลันน้ำตารื้นขึ้นมา...
ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ความอับอาย และความปรารถนาปนเปเขาจะปวดหัวไปหมด
ร่างของเขากระดอนขึ้นซ้ำๆ สองมือไล่ข่วนคอและไหล่อีกฝ่าย
ใบหน้าเหยเกเมื่อน้ำหนักมือที่บีบคางเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เซฮุนแรงเยอะมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้
“ว่าไง! ห๋า!”
มองสิ...มองที่ฉัน..เหมือนที่ฉันมองไปหานายเสมอ...
มองสิ...ว่าฉันทนกับบาปในใจมาเนิ่นนานแค่ไหน...
มองสิ...มองดูฉันตอนนี้สิ...ฉันที่กำลังเป็นคนเดียวกับนาย...
“เซฮุน..”
“...”คนพี่ลดมือลงเมื่อพบว่าลู่หานเรียกชื่อตน
ดวงตากลมโตนั้นหลับลงก่อนจะมองหน้าของเขาพร้อมกับพึมพำขึ้นมาท่ามกลางเสียงกระทบกระแทกนั้น
“แบบนั้น...เซฮุนอ่า...อา...”
เขาเกลียดลู่หาน....
ลู่หานที่ทำให้เขาใจอ่อนได้ทั้งที่เขาไม่เคยใจอ่อนให้ใคร...
“ฮึ้ก...อ๋า...อา...เซฮุน...จูบ...”
เขาเกลียดลู่หาน....
ที่สามารถครางเรียกเขาออกมาอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร....
“อ่า..อ่ะอ่ะอ่า..เซฮุน...จะเสร็จ...จูบ...จูบฉัน..”
เขาเกลียดลู่หาน...
ที่กล้าร้องขอจูบกับคนที่เกือบฆ่าตัวเองตายไปเมื่อชั่วโมงก่อนอย่างเขา...
เขาเกลียดลู่หาน...
“อ๊ะ!”ลู่หานร้องเบาๆเมื่อร่างถูกจับหงายลงโดยที่เซฮุนเองก็ลากหมอนอีกใบมารองสะโพกกลมกลึงไว้
ก่อนจะส่งเสียงครางลั่นเมื่อเซฮุนใช้แขนทั้งสองข้างตรึงข้อพับขาของลู่หานพร้อมกับกระแทกตัวลงไปอย่างไม่ปราณี
เสียงเตียงกระเทือนพื้นลั่น ที่นอนยุบยวบเหมือนสปริงจะได้เริ่มใช้งานเต็มความสามารถครั้งแรก
ลู่หานส่งเสียงครางหวานออกมาเมื่อราคะถูกเติมเต็ม
ร่างกายหลั่งสารเอนโดรฟินออกมาจนไม่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจหรือพบเจออะไร
สมองมีแต่สีขาวโพลนเต็มไปหมด
สองร่างกระชั้นกายเข้าหาก่อนเสียงร้องหวีดลั่นของลู่หานจะดังพร้อมกับเสียงคำรามของเซฮุน
ทุกสิ่งหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวพร้อมกับมือของลู่หานที่คลายจากการจิกปลายเตียงปล่อยลงกับพื้น
แขนขาไร้เรี่ยวแรงโดยที่เซฮุนก็ถอนตัวออกมา
คราบคาวหลั่งเลอะไปบนผ้าปูและร่างกายของลู่หานที่หอบเหนื่อย
เขาเกลียดลู่หาน...
เซฮุนขยับตัวขึ้นไปจูบริมฝีปากเล็กเบาๆ
บดคลึงพร้อมกับชำแรกเรียวลิ้นชื้นเข้าหาอีกคนที่ครวญครางจนริมฝีปากแห้ง
ลู่หานโอบอีกฝ่ายไว้พร้อมกับหลับตาพริ้มโต้ตอบรสจูบ
พลันขยับตัวขึ้นใช้ริมฝีปากดูดซับส่วนนั้นของเซฮุนที่ยังไม่อ่อนตัวลง
เขาดันไหล่ของลู่หานเบาๆก่อนจะดึงอีกคนมากอดไว้
โดยลู่หานที่หมดแรงก็กอดตอบก่อนจะปรือตาคล้ายจะหลับอย่างเหนื่อยอ่อน เซฮุนนอนกอดลู่หานเงียบๆท่ามกลางสภาพเตียงเละเทะกระจัดกระจายอยู่อย่างนั้น...
เขาเกลียดลู่หาน....
ตรงที่ลู่หาน....ไม่รู้ว่า...เขารัก....
***************
แท็ก #LoatheSELU จ้า
โอ้ยยย จึ้ง
ตอบลบ