:: YEHET! #แฟนเด็กแต่เซ็กส์จัด :: 09 แฟนเด็กและกาตุ่ย

จุนมยอนเปิดประตูออกมาก็พบเซฮุนที่ยืนตาแดงโดยมีชานยอลยืนเอาแขนพาดไหล่เพื่อน ร่างกะทัดรัดเบี่ยงตัวให้คนทั้งสองเข้ามาในห้องเก็บเสียงซึ่งเป็นสตูดิโอส่วนตัวของพวกเขาเอง เซฮุนที่ตัวลงนั่งพร้อมๆกับจื่อเทาที่วิ่งส่งเสียงโล้งเล้งเข้ามา
 

“เฮ้ยๆคายทังอาลัยมืง มืงร้งหั้ยทังมาย”
 

“เกิดอะไรขึ้นวะ เล่าพวกกูมาดิ๊”จุนมยอนสอบถาม แต่ชานยอลก็ขัดขึ้นก่อน
 

“จะอะไรล่ะ เด็กแฟนมันส่งรูปมาให้ดูอะดิ แต่ละรูปนี่นัวผู้หญิงกับเคะน้อยไม่ซ้ำหน้า กูเคยคิดนะเว้ยว่าพี่เขาดีอยู่บ้าง แต่นี่แม่ง”ร่างสูงจิปากอย่างขัดใจ
 

“มึงเห็นรึเปล่าอะว่าใคร?”
 

เซฮุนส่ายหน้า เพื่อนทั้งสามมองหน้ากันแล้วก็เป็นจุนมยอนที่พูดขึ้นอีกครั้ง
 

“วันนี้วันครบรอบนี่ มึงบอกพวกกูก่อนแยกไง”
 

“เขายังไม่กลับบ้าน”เซฮุนสูดน้ำมูกพลางหยิบทิชชู่ซับปลายจมูกแดงๆ ท่าทางเป็นเด็กแบบนี้มีเพียงเพื่อนสนิททั้งสามที่จะเห็นเท่านั้น เซฮุนก็แค่เด็กคนนึงที่ยังมีความงี่เง่าและงอแงแบบเด็กๆ เป็นเหมือนน้องเล็กของกลุ่มที่จะโดนโอ๋เสมอๆ จุนมยอนหยิบน้ำที่จื่อเทารินส่งให้พลางตบไหล่กว้างๆของเพื่อนตนเบาๆ
 

“กูบอกแล้วว่าพี่เค้าเจ้าชู้ มึงไม่เชื่อกูเอง”ชานยอลพึมพำ “กูบอกให้มึงตัดเค้าตั้งแต่เค้าพาเด็กไปรถไฟใต้ดินแล้ว”
 

“ไอ่ยอล”จุนมยอนปราม ร่างสูงจึงได้แต่สะบัดหน้าทำเสียงงึมงำไม่ชอบใจ จื่อเทามองหน้าเพื่อนแล้วจึงส่งสายตาให้อีกคนพูดอะไรสักอย่าง
 

“เซฮุน มึงถามพี่เค้ารึยัง มึงคุยกันยังอะ”
 

“...”
 

“เงียบแบบนี้มึงเจอปุ๊บมึงให้ไอ่ยอลไปรับแล้วหนีมาเลยอ่อ”
 

“...”เจ้าตัวพยักหน้าอีกครั้ง
 

“มึงถามเค้าก่อนดิวะ ให้โอกาสเขาบอกมึงหน่อยว่ามันเกิดอะไร ถ้ามึงไปต่อมึงก็ต้องรับฟังคำพูดของเขา ถึงมึงพอแล้วมึงก็เลิกกัน แต่ถ้ามึงไม่แน่ใจก็ใช้นี่”จุนมยอนหยิบแลคซีนสีเหลืองออกมา เซฮุนมองอย่างขอความแน่ใจจากคนที่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดในกลุ่มแล้วหยิบมันมาถือ
 

“ความรักแม่งน่าเบื่อ”ชานยอลสบถแต่จุนมยอนก็ไม่คิดกล่าวว่า แต่เอ่ยปากบอกอย่างอ่อนโยน
 

“เซฮุน เวลามึงมีความรักอะมันก็เหมือนมึงก้าวขาขึ้นเรือสองลำ ลำละข้าง ข้างของความสุขแล้วก็ความเจ็บปวด มึงต้องรักษาบาลานซ์แล้วมึงจะไม่ล้ม เวลามึงรักก็ด้วย เกิดเฮี่ยอะไรมึงต้องถามเค้า มึงต้องเชื่อเค้าเพราะเค้าเป็นคนของมึง หากแม่งไม่ใช่หรือเค้าโกหกมึงขึ้นมา มึงก็หยุด มึงจะรักอย่างเดียวไม่ได้นะ มึงต้องใส่ใจ ห่วงใย ให้อภัย มันหลายอย่างเว้ยเวลาคนเราจะรักกัน เค้าอยู่กับมึงมาครึ่งปีเค้าก็ต้องรักใคร่มึงบ้างแหล่ะ”
 

“....”
 

“ไงละมึงโดนพ่อสวด”ชานยอลพูดในที่สุดก่อนจะลุกขึ้น “งั้นแดกเหล้ากันดีกว่า ไอ่เทาไปซื้อถั่วทอดกันไป”
 

“เออลีๆกูหยั่กกิงถั่วะท่ก”ร่างสูงของเพื่อนในกลุ่มลุกขึ้นยีผมจุนมยอนเบาๆก่อนเดินตามชานยอลออกไป เรื่องความรักเซฮุนเชื่อจุนมยอนเสมอเพราะจุนมยอนเองเป็นคนแรกที่มีความรักในกลุ่ม กับเพื่อนคนที่พูดไม่ชัดกลุ่มเดียวกันนี่แหล่ะ
 

“พี่เค้ารักกูจริงๆเหรอ”เซฮุนถามอย่างคงกังวล ทว่าจุนมยอนก็แย้มริมฝีปากออกมา
 

“กูตอบไม่ได้ คนตอบมึงได้มีคนเดียวคือพี่เค้า”
 

“...”
 

“เพราะงั้น ถามเค้า”
 

 

*
 

เฮี่ยไรอะครับ…
 

ตอนนี้ผมอยู่ในชุดสุดเคะและสวมวิกผมดอลลี่บ็อบเดินกระย่องกระแย่งออกมาเข้าฉาก เท่าที่โดนเทรนมาก็น่าจะพอจำได้อะนะครับ ผมก้าวขาเดินไปยืนตรงหน้าอิเทยทึบที่มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา เป็นไงกูหล่อล่ะสิ ตกตะลึงในความหล่อเหลา ระดับพี่หานนี่หล่อแบบวัวตายควายล้มอะครับโถ่ะ
 

“มองไร”
 

“...”มันยังยืนค้างจนผมหันไปมองข้างหลัง แม่งหาใครวะ ผมไม่สนใจละครับมีงานทำก็รีบทำไป ผมสังหรณ์ใจแปลกๆขึ้นมาแต่พยายามไม่คิดมากและทำให้งานผ่านไปให้เร็วที่สุด ความรู้สึกเฮี่ยๆแบบนี้นี่คือไรวะ
 

สุดท้ายการถ่ายทำก็จบ ผมเห็นอิเทยทึบพูดว่า ‘นางฟ้าๆ’ อะไรสักอย่าง สงสัยมโนอยากเป็นนางฟ้าตัวม่วงมั้งครับ ผมเดินมาหาอิแบคที่ยืนหอบข้าวหอบของให้ผมหลังจากถอดวิกออกเรียบร้อย เครื่องสำอางค์ช่างแม่งเดี๋ยวไปล้างที่บ้าน
 

“อิรูมึงสวยอะ กูไม่ยอมนะ”
 

“ตาถั่วป่ะวะกูออกจะหล่อ”
 

“มึงสิถั่วอิเห็บ”อิแบคยื่นข้าวของให้ผมที่เอ่ยถามขึ้นมา
 

“ฮุนโทรหากูป่าววะ”
 

“ไม่ได้ยินนี่”มันว่า ผมหยิบมาดูก็พบว่าแบตหมด ชิเหย..ตายแน่ มันเตรียมตีนรอฟาดปากผมแน่นอน ผมจึงรีบลาอิแบคโบกแท็กซี่กลับห้องอย่างเร่งด่วน แวะซื้อสำลีกับเบตาดีนทันไหมครับ งานนี้สงสัยตีนล้วนๆไม่มีมือผสม ผมยืนเตรียมใจสักพักก่อนจะบิดด้ามประตูช้าๆ เล่นมุขเปิดประตูไม่ออกแป๊บครับ
 

อ้าว...ประตูล็อคข้างนอก
 

สงสัยมันยังไม่กลับมาละมั้งครับ โหยโล่งใจไปที ผมรีบเสียบการ์ดเข้าไปในห้องรีบวางรองเท้า แต่ก็เห็นรองเท้าที่มันใส่ไปเรียนวางบนชั้น…
 

มันยังไงๆนะเนี่ย...
 

ผมวางกระเป๋าลงกับโต๊ะเล็กหน้าโซฟาแล้วก็เห็นเหมือนรูปอะไรสักอย่างกระจายกับพื้น ใจผมหล่นวูบทันทีเมื่อพบว่ารูปพวกนั้นคือรูปผมกับน้องมินซอก กับสาวๆคนอื่นที่ผมเคยคุย มือของผมสั่นหัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียง ผมทำเอง ผมไม่กลัวความผิด แต่มันที่เห็นจะรู้สึกยังไงละครับ ผมแทบทรุดเลยเมื่อรูปที่ผมกำลังนัวเนียกับยายโซยูฝ่ายขายก็ติดมาด้วย วันนั้น...วันนั้นอิแห้งมันซื้อตัวเฮี่ยมาให้
 

เพราะมันเป็นวันครบรอบของเรา…
 

มันไปหาตุ๊กตามาให้ผมโดยที่ผมกำลังฟัดผู้หญิง…
 

“เฮี่ยอะไรวะเนี่ย”ผมถามตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำเฮี่ยอะไรวะครับ ผมโดนมันแกล้งสารพัดก็จริงแต่มันไม่เคยเอาใครมาเย้ยหยันอะไร แม้แต่จะโทรคุยไกลๆก็ไม่เคย มีแต่ผม..อ้างว่าลูกค้าโทรมาบ้าง บริษัทโทรมาบ้าง กลับช้าติดงานบ้าง แต่ก็ทำให้มันเจ็บ ผมต่อสายหามันแล้วพบว่ามันไม่ได้เอามือถือไป
 

ไปไหน..
 

“ตัวเอง..”ผมเรียกมันเบาๆพลางลุกขึ้น ไม่สนใจเฮี่ยไรละครับ เปิดแม่งทุกห้องตะโกนเรียกมันอย่างนั้น เมื่อในห้องไม่เจอผมก็ออกมาวิ่งหามัน ที่ๆมันจะไป ร้านชานมข้างล่าง มินิมาร์ท ร้านหนังสือ นี่มันโคตรเฮี่ยจริงๆอะบอกเลย แค่มันไม่อยู่ผมก็รู้สึกเจ็บแล้ว ผมตะโกนเรียกจนโดนด่าบ้าง โดนมองบ้างแต่ผมก็ไม่สนใจ



 

ไม่มีมันแล้วครับ..

โลกของผม..ไม่มีมันอีกแล้ว…






 

ผมกลับมานั่งโทรมเหงื่อในห้อง แม่งอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก มันไปแล้วมั้งครับ..ไปแล้วเพราะฝีมือของผมเอง ผมอยากจะโทรหาอิแบคหรืออิอู๋มาช่วยรับฟังบ้างนะครับแต่ผมไม่มีแรงทำฮาร์อะไรสักนิดเดียว แม่ง..กลับมาให้กูขอโทษก่อนไม่ได้เหรอ

 

กลับมาฟังคำพูดกูสักหน่อยไม่ได้เหรอ…

กูเลิกแล้วนะ..กูไม่เอาแล้ว แมนไม่แมนช่างหัวพ่องแล้ว..

 

หลังจากนั้นไม่นานเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดัง ผมเปิดประตูก็เห็นอิน้องขาวกับอิน้องเขียวประคองเชี่ยแห้งที่เมาเหมือนหมาไว้ ขนาดมันคอแข็งนะครับยังเมาหมดสภาพคงจะแดกไปเยอะเหมือนกัน แต่ผมรู้นะว่าเพราะอะไรมันถึงกินไปเยอะแบบนั้น
 

“โทษนะพี่ พอดีไอ่ยอลมันรอข้างล่าง มันบอกมันกลัวว่ามันจะเผลอเตะพี่อะ”อิน้องขาวบอก ผมพยักหน้าเข้าใจเป็นอันรู้กันว่าพวกนี้คงรู้เรื่องรูปของผมกันหมดแล้ว สองคนนั้นพาร่างอิแห้งมาวางให้บนเตียงก่อนอิน้องขาวซึ่งพูดรู้เรื่องกว่าก็บอกผมอีกที
 

“แรกๆก็ว่าจะให้นอนสตูดิโอละพี่ แต่เอามันมาส่งนี่ดีกว่า มีอะไรก็พูดกันนะพี่ เคลียร์ตัวเอง”มันแตะบ่าผมเบาๆ จนประตูปิดลง ผมหันมองเซฮุนที่นอนแก้มแดงระเรื่อ ถ้าเป็นสันดานเก่าก็นี่ละครับนาทีทอง โอกาสเยตูดมันมาถึง แต่ดราม่าที่เกิดขึ้นนี่บิ๊กหานกูหดหมดละ ไม่แข็ง เลยได้แต่ไปรองน้ำใส่กะละมังมาเอาผ้าชุบเช็ดหน้าให้มันสบายตัว
 

“อืม..”มันพึมพำเบาๆผมวางกะละมังไว้กับพื้นแล้วเช็ดเนื้อตัวมันไปเรื่อย มันยังใส่ชุดไปเรียนกับรองเท้าใส่ในห้อง คงสะเทือนใจน่าดู ถ้าคิดกลับกันมีคนเอารูปอิแห้งนัวผู้หญิงมาให้เห็นนี่ผมคงอกแตกตายฮาร์ แค่อิเทยทึบผมยังไม่ทนเลย
 

“พี่…”มันพูดขึ้นผมจึงรีบไปดูอาการมัน แต่คงละเมอ ผมเลยว่าจะหาเสื้อให้เปลี่ยนแต่มันก็จับมือผมไว้แน่น
 

“ปล่อยก่อน ตัวเอง..เค้าจะหาเสื้อมาเปลี่ยนให้ไงครับ”
 

“ไม่ให้ไป..อย่าไป..พี่จะทิ้งผมเหรอวะทำไมเป็นคนเฮี่ยงี้ล่ะ”ขนาดเมายังด่ากูได้ เจริ๊ญ “อยากฟัดมากเหรอวะนมอะแม่งน่าซบกว่าผมเหรอวะ”
 

มันก็นิ่มๆอะตัวเอง..เฮ้ยเดี๋ยวดราม่าอยู่..
 

“ห้ามทิ้งกันดิ..จะเป็นเด็กดีแล้วกูจะไม่ดื้อกับมึงแล้ว…”มันพูดพร่ำไม่รู้เรื่องแต่เด็กดีบ้านมึงเหรอขึ้นมึงกูกับคนโตกว่าน่ะห๊ะอิโครงดูก ไปไหนไม่ได้แล้วครับเลยถดตัวกอดมันไว้อย่างนั้น บอกอะไรให้มันฟังสักคำ รู้ว่าแม่งคงเมาเกินฟังไม่ได้ยินหรอกครับ เน่าก็เน่าไปด้วยกันนี่ละวะ คู่แล้วไม่แคล้วกัน เน่าแบบทูเก็ตเตอร์โรแมนติกกันแบบเน่าๆนี่แหล่ะ
 

“กูรักมึงนะ..รักที่สุดในโลกเลย…”








 

 

*
 

“ผมยอมแพ้แล้ว”
 

“...”
 

“พี่เป็นอย่างที่พี่อยากเป็นเถอะนะ”


 

ผมอ้าปากค้างมองอิแห้งที่เก็บข้าวเก็บของอย่างไม่อยากเชื่อหูในเช้าของวันรุ่งขึ้น อย่าคิดว่าแม่งจะไปไกลนะครับมันขนของมาไว้อีกฟากห้อง แล้วมันทำไมตื่นเช้าจังวะมันเมาไม่ใช่เรอะ ผมเพิ่งตื่นยังน้ำลายบูดอยู่เลยเพราะได้ยินเสียงมันเก็บข้าวของนี่แหล่ะ เก็บเสื้อผ้าเหมือนเก็บเสาไฟตอหม้อหลักกิโล เอฟเฟคยิ่งใหญ่มาก แต่มันจะเก็บของทำไมวะ…
 

“ตัวเองจะไปไหน”
 

“ไม่ได้ไปไหน”
 

“ตัวเองเก็บของทำไม”
 

“เราแยกกันอยู่สักพักนะ”มันพูดหน้าตาเฉยทั้งที่ยังอยู่ในห้อง ผมเองก็เริ่มระลึกความผิดได้เลยกรากเข้าไปกอดขามันไว้ก่อนครับ
 

“ตัวเองจะไปไหน เค้าผิดไปแล้วนะครับ เค้าขอโทษT_T”
 

“ไปไหนได้นี่ห้องกูพ่อกูซื้อให้หรือมึงจะไปล่ะ”มันหันมาทำหน้ายัวะใส่ทำเอาผมรีบสะบัดหน้าจนแก้มกระพือตีกันรัวๆ
 

“แล้วเราจะแยกกันทำไมอ่ะครับตัวเอง...”
 

“พี่ไม่คิดจริงๆเหรอว่าพวกเราต่างคนต่างทำร้ายกัน”มันหันหน้ามามองผมอีกทีด้วยรูปประโยคที่ทำให้ผมเงียบไป “จริงอยู่ผมเฮี่ยกับพี่ ผมพูดไม่เพราะกับพี่เอาตีนฟาดปากพี่บ่อยๆ แต่พี่ก็ทำร้ายใจผมเหมือนกัน พวกเราต่างคนต่างทำร้ายกันเพียงแต่มันคนละวิธี”
 

“....”
 

“ถ้าเราแยกกันเพื่อปรับปรุงตัวเองกันบ้างมันคงจะดี ผมคิดแบบนั้นนะ”อิแห้งปัดมือไปมาประมาณมั่นใจความคิดของมันสุดๆก่อนจะหยิบแลคซีนสีเหลืองออกมา เดี๋ยวนะ.. คราวนี้ผมนั่งเคี้ยวเอื้องมองอิแห้งค่อยๆติดแลคซีนตั้งแต่ประตูห้องพาดแบ่งเป็นสองเส้น แปะพาดไปทั้งโซฟา ตู้เย็น ซิงก์น้ำ เตียงแม่งก็ไม่เว้นจนไปถึงห้องน้ำและชักโครก…
 

“ตัวเอง..ตรงนี้ไม่แบ่งไม่ได้เหรอ แล้วเค้าจะอึครึ่งนึงไงอะT_T”
 

“ก็เบี่ยงตูดไปข้างๆไงอิเหี่ยว”
 

“ไหนเมื่อคืนบอกเค้าว่าตัวเองจะเป็นเด็กดีไงT_T”
 

“กูพูดเหรอ”น่าน..สัจจะไม่มีในคนเมาครัชอิฮาร์ มันเอียงคอนิดหน่อยแล้วพูดขึ้นอีกที “ก็เบี่ยงก้นออกไปข้างๆสิครับ พี่หน้ายับ”
 

บางประโยคถึงเปลี่ยนคำแต่ความหมายแม่งก็ไม่ได้เปลี่ยนไปนะเว้ย-*-...
 

“แต่ว่าตัวเอง…”ผมจะค้านแต่มันก็ยกมือออกมาทำปางห้ามญาติใส่ก่อน
 

“หยุด! ห้ามเข้าเขตผม ผมไม่เข้าเขตพี่ งดเอากันด้วย โซนใครโซนมันกวาดเองเก็บเองกินเองรับผิดชอบเอง”
 

“แล้วทีวี…”ผมชี้ไปที่ทีวีที่มันเอาแลคซีนสีเหลืองอ๋อยไปพาดครึ่งจอเอาไว้-_-
 

“ไม่รู้ไม่ชี้”มึงพูดคำขี่โย้หมี่ออกมาได้หน้าตาเฉยมากอิส้าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดูดิครับทีนี้แม่งโยนของๆผมที่ไปปนอยู่ฝั่งมันออกหมดเลย นี่กูเกลียดเส้นนี้พอๆกับเส้นเศือกในทวิตเตอร์อะ แล้วยังไม่พอมันเอาไม้เขี่ยข้าวของๆมันที่ปนอยู่ฝั่งผมเข้าโซนของมัน สรุปบ้านนี้มีโซนเหี่ยวกับโซนแห้งครับ เออ ลองดูก้ได้ว่ามึงจะทนไม่เอากูไหวไหมอิกาตุ่ย…
 

ผมล้างหน้าแปรงฟัน พอโดนโกนขนหน้าไปบ้างหน้าผมก็ขาวๆเกลี้ยงๆขึ้นมาหน่อย เออ..จะว่าไปเรานี่ก็หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มดีนะเนี่ย จากนี้แฟ้บทุกวันมั๊ยได้เสียกับตัวเอง คนอะไรหน้าตาน่ารักเฮี่ยๆ..เออ คือกูหล่อปะครับ
 

สุดท้ายผมก็ยอมข้อเสนอของมันโดยดี พวกเราไม่ได้พูดเรื่องรูปพวกนั้นกันอีกตลอดช่วงเช้าวันอาทิตย์ ผมก็จะรอดูครับว่าแม่งจะไปได้กี่น้ำถ้าไม่มีผมคอยทำความสะอาดให้มัน…
 

ผ่านไปครึ่งวันเท่านั้นละครับ เห็นผลชัดเลย…
 

ฝั่งมันเรียบร้อยเหมือนเดิมแต่ฝั่งผมเริ่มรกขึ้นมานิดๆ แหม..ก็ย้อนกลับไปเป็นห้องชายโสดนี่ครับอะฮิ
 

“อ้าวขนมหมด”

เปิดในตู้เย็นของผมกับของมันก็ยังแยกฝั่งอะครับคิดดู คราวนี้คงใช้มาตรการโหดสัสกับผมแล้วจริงๆ ไม่รู้จะกินอะไรเลยได้แต่เดินหน้าเหี่ยวมานั่งทำงานหน้าแลปท็อปของตัวเองต่อไป ส่วนมันก็เปิดทีวีข้างเดียวของมันโดยเอาผ้าดำมาคลุมฝั่งผมเอาไว้ มึงลงโทษกูได้ข่าว้าอี่มากครับไอ่ที่รัก…
 

“คึ..”มันนั่งหัวเราะใส่รายการทีวี มันน่าสนใจกว่าผมอีกเหรอวะ แม่งทำเหมือนผมไม่มีตัวตนในห้องงั้นแหล่ะ ผมว่ามาตรการเส้นเหลืองนี่ไม่สนุกเลยครับ กลับไปนั่งหน้าเหี่ยวทำงานต่อสักพักก็ได้ยินมันคุยโทรศัพท์ดังขึ้นมา
 

“ชองอา..ว่าไง ไม่ได้ไปม.เหมือนกัน ห้องซ้อมปีสี่เค้าจองทำธีสิสอะ”
 

คุยกับผู้หญิง..แต่เรื่องเรียน..โอเคได้คงไม่มีอะไร..
 

“แล้วกินข้าวยัง?”
 

อ้าวสัส มึงจะไปอยากรู้ทำไมเค้าโตแล้วเค้าหาแดกเองได้น่า…
 

“เหรอ? ยังไม่กินเหมือนกันเลย”
 

ยังไม่กินก็หาแดกสิบอกเค้าทะมอยย บอกกูก็ได้เดี๋ยวเจียวไข่ใส่น้ำปลาตราคนแบกเก้งให้กินT_T
 

“ข้างนอกหนาวเหรอ? นี่หนาวแอร์อะ ฮ่าฮ่า”
 

มึงอย่าทำเสียงแบบนั้นใส่คนอื่นได้มั๊ย...ไม่ชอบเลยนะเว้ย แต่เดี๋ยวดิ… จู่ๆผมก็นึกได้ขึ้นมาในวันนึงที่สาวที่คุยๆกับผมโทรมาตอนที่ผมอยู่ห้องกับมัน ผมบอกมันว่าเพื่อนที่ทำงาน แต่บทสนทนาก็แนวๆนี้อะครับ นอยด์แดกไม่ทำงานแม่งละ ผมปิดคอมนอนกอดอิตัวเฮี่ยหันหลังใส่แล้วผมก็ได้ยินเสียงประตูปิดลง

 

จริงอยู่ว่ามันไม่เตะ มันไม่ด่าผมสักคำ..

แต่มันไม่รู้เหรอวะว่าทำแบบนี้แม่งเจ็บกว่าด่าอีก..


 

“ฮึ่ก..”
 

ผมค่อยๆหลับตาลง ไม่ได้นอนร้องไห้นะครับพอดีหาวแรงไปหน่อย...จริงๆนะเว้ยเชื่อดิ คนแมนที่ไหนเค้าร้องไห้กันล่ะ…

 

“...”
 

ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าอิตัวเฮี่ยลงไปนอนจูบพื้นข้างล่างเห็นแต่ตีนกุดๆมันลอยขึ้นมา พอพลิกตัวก็เจออิแห้งนอนหนุนแขนหลับหันหน้ามาทางผมแต่ไม่ได้เกินเส้นเหลืองที่มันติดไว้ แม่งไปหาผู้หญิงกลับมาแล้วเหรอ… กลิ่นน้ำหอมฉุนๆแบบนี้ผมไม่ชอบเลยว่ะ
 

จริงๆมันเด็กกว่าผมตั้งสี่ปีทำไมโตจังวะ .. จริงๆหน้าตามันก็ดีนะครับ ไม่ติดนิสัยขี้เอากับชอบทำตัวโหดคนมาจีบมันก็คงเพียบ รวยหล่อล้ำหรรมเก้านิ้วใครแม่งก็ตะครุบอยากได้อยากโดนทั้งนั้น(อิแบคยังเคยเปรยว่าถ้าไม่เห็นแก่เป็นญาติกันมันจับแดกนานแล้ว)แต่นอกจากผมก็ไม่มีใครเลย พวกคุณรู้ป้ะว่าทำแบบนั้นสู้ให้มันลากกระเป๋าออกนอกห้องไปเลยดีกว่า ให้ผมนั่งคิดถึงแบบไม่เห็นกันดีกว่า ไม่ใช่เจอกันแต่กอดกันไม่ได้แบบนี้ คุณรู้มั๊ยว่าหลังมันโคตรกว้าง ผมเอาหน้าไปถูทั้งวันก็ไม่หมด ไหล่มันก็กว้าง..เวลาจะเสร็จผมชอบกอดไหล่มันเอาไว้ จริงๆผมรู้นะว่าแม่งตื่นเช้ากว่าผมตลอดแต่แอ๊บนอนแดกบ้านเมืองรอให้ผมไปปลุกให้มันแดกแก้มก่อนไปทำงาน ผมเคยได้ยินนะเวลาที่คนเขาเลิกกันด้วยคำว่าดีเกินไปน่ะ บางคนมันใช้กันอย่างมักง่ายไง แต่จริงๆแล้วคำว่าดีเกินไปสำหรับผมคือดีเกินไปจริงๆ และมันก็ดีเกินที่ผมจะปล่อยให้คนที่เฮี่ยกว่าผมได้ไปด้วย ผมอาศัยตอนมันหลับยื่นแขนออกนอกเส้นเหลืองไปแตะหน้ามันเบาๆ
 

ผมก็อยากกอดมัน…
 

อยากหอมมัน…
 

อยากจูบมันเหมือนกัน…

 

“บอกแล้วไงอย่าล้ำเส้น”
 

มันลืมตาขึ้นบอกผมแต่ผมก็ไม่ได้ชักมือกลับหรอกครับ แตะค้างงั้นแหล่ะแค่ไม่ถึงวันผมก็จะตายฮาร์แล้ว แล้วทำไมต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นหรืมมมม คือจะบอกว่ามันหล่อดีมั๊ยเดี๋ยว เหลิง อิแห้งมันเบี่ยงหน้าหนีมือผมแต่ผมก็ตามอะครับงานนี้กูจะรุก งอนเป็นตุ๊ดเลยนะมึง
 

“คิดถึงตัวเองจะตายแล้ว”
 

“...”
 

“เค้าผิดไปแล้วจริงๆนะ เค้าไม่มีใครจริงๆอะเชื่อดิ”
 

“...”
 

“เค้ารักตัวเองคนเดียวนะครับ”
 

มันพยักหน้าแล้วก็เอาหน้ามุดหมอนทำการแดกประเทศอีกครั้ง แล้วที่คนหล่อๆแบบกูพูดไปนี่ไม่มีความหมายเลยหรืมมมม อิเหืเด่ำะพีำัะนำะไๆาะงๆสาะสๆงะะสสส เบะปากใส่แม่ง อีกนิดจะทำหน้าเหี่ยวละครับถ้าไม่ได้ยินเสียงเป็ดๆของมันดังแว่วขึ้นมาซะก่อน
 

“เหมือนกัน”
 

“...”
 

“ข้าวอยู่บนโต๊ะอะ ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
 

“ตัวเองอย่าโกรธนานนะ”
 

“รู้แล้วล่ะน่า”
 

แม่งอยากยิ้มก็อยากยิ้มครับ อยากร้องก็อยากร้อง สีหน้าเลยออกมาเป็นยิ้มซะตีนกาบานแต่น้ำตารื้นซะงั้นคงเป็นสีหน้าที่โคตรเฮี่ยในสายตามันน่าดูอะครับ ข้าวแดกทีหลัง อยากโดนแดกมากนี่พูดเลย แต่มันก็ไม่ทำอะไรเหมือนที่ว่าไว้จริงๆ อินี่โคตรเคร่งครัดกับกฏ(ที่มันตั้งเอง)มากแต่จากการที่มันอนุญาตให้มือและแขนขวาผมผ่านแดนไปหามันได้ก็ถือว่ามันใจอ่อนนึดนึงแล้วแหล่ะ ก็มันเคยบอกนี่ครับว่ามันจะโกรธคนที่มันรักได้ยังไง…
 

เคยได้ยินมั๊ยว่าถึงอิตัวกาตุ่ยเนี่ยจะชอบเด้า ขี้เมิน แทะไปทั่ว นิสัยเสียสัสผิดรูปลักษณ์มันก็จริง...
 

แต่เวลามันมาอ้อน...น่ารักมาก!

 

*


 

สุดท้ายความหิวก็ทำให้ผมเดินออกมาหาอะไรกินที่ครัวแหล่ะครับ ต้องเดินเลียบเส้นเหลืองที่มันคาดด้วยแลคซีนมาโดยไม่สามารถแม้แต่เอาปลายตีนแหย่ไปหาได้ อิคนแบ่งแยกแผ่นดินT_T อดน้อยใจไม่ได้ครับ ครูไม่สอนเหรอคนผิดต้องได้รับโอกาสอะ นี่เกือบเหมือนเมียผมไปทุกวันถ้าไม่นับที่แม่งกระซวกตูดผมอะนะบรัยส์
 

พรุ่งนี้ก็ทำงานอีกแล้วโคตรน่าเบื่อครับ ใจคออยากลางานสักเดือนแต่กลัวเจ้ชิงชิงจะให้ลาตลอดชีวิตก็เลยได้แต่คิดในใจ นี่เราใช้ชีวิตแออัดกันบนโลกนี้เพราะอะไรวะครับ พรหมลิขิตหรือเวรกรรม ผมปลงสังขารจนอีกหน่อยจะเหมือนแฟนน้องจ๊อกไปทุกที แต่ผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ครับว่า...รูปพวกนั้นมาได้ไง? น้องจ๊อกเหรอ? ผมหยิบมือถือที่เหน็บกับกางเกงขึ้นมาไลน์หาน้องเค้าทันที แต่เหมือนตอนนี้น้องเค้าไม่อยู่ที่โซลน่ะสิครับ
 

เดอะหานเหี่ยวอมตะ : สวัสดีครับคนเก่ง
 

เดอะหานเหี่ยวอมตะ : หายไปเลยนะ คิดถึงแฮะ :)

Minseokiez™ : หวัดดีฮะพี่ลู่
 

Minseokiez™ : ปิดเทอมอะพี่ พอดีแฟนผมมาบวชสามเณรภาคฤดูร้อนเลยตามมาให้กำลังใจอ่ะ>_<
 

Minseokiez™ :
               

เดอะหานเหี่ยวอมตะ : อ้าว ไปเมื่อไหร่หื้ม ไม่เห็นบอกพี่เลย จะได้ฝากซอง





 

ซองเฮี่ยไรล่ะไม่ใช่กฐิน-_- เออช่างเถอะเนียนๆไป





 

Minseokiez™ : หูยสองอาทิตย์แล่ว แป๊บนะครับพี่แฟนผมจะฉันเพลแล้ว ผมถวายเพลก่อน
 

เดอะหานเหี่ยวอมตะ : โอเคพี่ทำงานนะครับ บ๊ายบาย
 

Minseokiez™ : เคฮะ คิดถึงพี่น้า เดี๋ยวผมซื้อหนังสือสวดมนต์ก่อนนอนไปฝากน้า บ้ายบาย













 

ไม่ใช่…


 

แล้วแม่งใครวะ? ผมขบคิดลำพังอยู่อย่างนั้นหรือจะเป็นอิเทยทึบ… ผมไม่มีเรื่องกะใครนอกจากอิเทยทึบนะ ต้องเป็นมันแน่ๆอะ อินี่เล่นลับหลังเดี๋ยวพี่หานจับตุ๋ยแม่งเลอ-_- เดี๋ยวงานศึกต้องปรึกษาอิแบคกับอิอู๋ก่อนครับ สมุนฝั่งซ้ายฝั่งขวาของคนแมนไม่พลาดงานพวกนี้อยู่แล้วนะอะเด่ย
 

ผมล้างจานกลับมานอนมองหน้ามันอีกทีมันก็หลับไปแล้วครับ ทำไมมันต้องไปกินข้าวกับผู้หญิงล่ะ ผู้หญิงคนนั้นแม่ง มีซอสภูเขาดองหรือน้ำปลาพริกทำให้กับข้าวมึงอร่อยขึ้นหรืม กูทำให้กินได้นะเว้ย ครัวไหม้ครั้งสองครั้งมึงอย่าซีดิ… ผมนอนไม่หลับ หัวใจมันกระะสับกระซ่ายยยย พอละขนาดดราม่ามึงยังกากได้อีกนะขากกกก ด่าตัวเองแป้บครับ สงสัยว่างจัดงานก็เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า
 

ชะอุ้ย…
 

ชุดนอนคิตตี้ผมอยู่ฝั่งมันง่ะ….= - =
 

เอาไงดีวะ..
 

จะเข้าไปหยิบก็ไม่กล้าครับคือบั่บกลัวแม่งใส่ระบบเซ็นเซอร์ไว้ลุกมาโดดถีบผมออกนอกเขตมันเจ็บตัวฟรี คิดไปคิดมาก็นึกออกว่าอาม่าส่งเสื้อเชิ้ตมาให้อิแห้งแต่ตัวใหญ่สัสหยั่งกับฮิปฮอปคงใช้ๆกันไปก่อนได้มั้งเพราะแม่งแรกเห็นก็โยนทิ้งเลย อินี่ชอบเสื้อฟิตเดฟๆหน่อย ว่าแม่งไม่ได้อีกครับตัวเศือกบางทั้งที่แดกทุกอย่าง มันพาไปวิ่งที่สวนทีนี่สตรีชะนีบ่างเก้งกวางน้ำลายย้อยทั้งแผ่นดิน-_- เอาเป็นว่าเอาเสื้อตัวนั้นมาใส่แล้วกัน หัวก็เหนียวไม่ได้สระมาสามวันสเปรย์ที่เจ๊เชร้แกพ่นไว้ยังติดเป็นสังกะตัง เออกูซกมกไงไม่ต้องด่ารู้ตัว คว้าบ็อกเซอร์มาหนึ่งหน่วยแล้วอาบน้ำ..
 

ดูมันทำในห้องน้ำยังคาดเส้นเหลือง.. เวลาใช้ทีนี่ต้องบิดหัวบัวเอาเกร๋สัสอะงืม ผมอาบน้ำเสร็จเช็ดหัวเดินเลียบเส้นออกมา มันก็ยังนอนแดกประเทศที่เดิม แต่พอสังเกตดีๆขวดน้ำหอมที่ตั้งหน้าโต๊ะกระจกทำให้ผมรู้ว่าแม่งไม่ได้ไปกับผู้หญิงนี่หว่า แต่มันไปซื้อน้ำหอมมาด้วยกลิ่นแปลกๆเลยติดตัวมันมา โธ่อิน่ารัก… เอาวะครับ ก็คงต้องรอจนกว่ามันจะใจอ่อนแหล่ะ แต่ผมไม่อยากให้นานไงกลัวกาวแลคซีนมันติดเฟอร์นิเจอร์กูเสียดายแทน ผมเอาผ้าดำไปปิดครึ่งจอของมันไว้แล้วเปิดดูรายการชิงแล้วชิงเล่า จนไปถึงรายการคนอวดหมีดูแม่งทุกช่วงครับล่าท้าหมี คลิปหมีแพนด้าแบทเทิ่ล ประสบการณ์ขนหมีลุก ศูนย์บรรเทาทุกข์หมี   เป็นคนจีนต้องใส่ใจในแพนด้าครับ แต่ให้ถึงกับเปิดช่องเรียลลิตี้ดูหมีแพนด้าเด้ากันนี่คงไม่ไหว-_-
 

หนักตาชิบหายนอนแป้บ…




 

ผมรู้สึกตัวอีกที(นี่กูนอนกี่รอบวะ)ก็ช่วงหัวค่ำ ทีวีปิดไปตอนไหนไม่รู้ แต่ที่ชิบเหยคือผมดันล่วงเข้าอาณาเขตอิแห้งเมื่อไหร่ไม่รู้ครับ กำลังนอนซุกเลยเอ่อเห้อ เอาไงดี แทะโลมผัวแป๊บความแมนโยนทิ้งไว้ปักกิ่งก่อน ผมเนียนเอาหน้าซุกมันทันที..อิแห้งมึงเป็นโรครึเปล่าทำไมนอนเกร็งเชียว หรือว่าไหลตายไปละ
 

“ไปทำไรกับหน้ามา?”มันถามเลยรู้ว่าแม่งไม่ได้หลับ อ้าวซวยจะถีบกูลงเตียงไหม? ผมเหลือกตามองมันแล้วก็ตอบไปเบาๆ
 

“พอดีเด็กนัดงานเค้าไม่มา ก็เลยไปทำงานแทนเค้า”
 

“งานอะไร”
 

“ถ่ายโฆษณากะไอ่ม่วงที่จีบตัวเองอ่ะ”
 

“ทำหน้าเหี่ยวรึเปล่า”อ้าวอินี่-*-
 

“ไม่ได้ทำ”
 

“ทำไมไม่ทำ” เออ..ผมไม่ได้หูฝาดป่ะมันถามว่าทำไมผมไม่ทำหน้าเหี่ยว… “ดูดิยิ้มแบบพี่ขี่มอไซค์ทีแมงบินไปติดตายคาร่องตีนกาหมดอะ”
 

ถีบกูเถอะกูขอ… นี่ขอด้วยรักและฟัคยูมากเลยนะสาดดด
 

“ก็ไม่ได้ทำ”พองแก้มครับ ผมได้ยินมาว่ากบตัวผู้มันจะพองลมเพื่อขู่คู่ต่อสู้ นี่กูขู่แล้วนะว่ากูหน้าเหี่ยวดีนัก มันนอนยิ้มแล้วรั้งเอวผมไปใกล้ๆ..เออคือ
 

นี่เขินล้วนๆไม่มีตอแหลผสม…
 

“ไม่ทำพี่ก็น่ารักดิวะ”
 

“...”อึ้งแป๊บผัวชม“หายโกรธเค้าแล้วเหรอ”
 

“บอกแล้วจะให้โกรธคนที่รักได้ยังไง แต่เราต้องจูนกัน”มันเสหน้าไปข้างๆ “ทำไมใส่เสื้อแบบนี้”
 

“ก็เสื้อเค้าอยู่ฝั่งตัวเองอ่ะ”กูผิดอีก นอนหล่อเฉยๆกูก็ผิด ผิดตลอดจิครายแพ้บ
 

“ก็ปลุกดิจะเอาให้ แต่งตัวเฮี่ยไรแบบนี้วะ”เดี๋ยวนะอย่าบอกว่าแม่งเขิน? อู้ยฟีลตอนนี้เหมือนมีควันพุ่ง ฮึกเหิมพิกลอิแห้งแม่งเปิดทาง พี่หานจะไม่ทนครับ อิหานจะไม่ทนอีกต่อปายยยยยยยยยยยยยยย ผมเอื้อมมือไปแตะคางมัน เอฟเฟคก็กลับมาทันทีมันเริ่มหรี่ตาลงแล้วครางออกมาแบบเคะน้อยน่ารักสัสๆ“ฮืม… อย่าทำงี้ดิ”
 

“ก็ตัวเองบอกเค้าเองนี่”อะไรคืออายครับไม่รู้จัก กูผู้ชายครับไม่จำเป็นต้องมีความเป็นกุลสตรี อิที่เซ็กส์จัดคืออิเชี่ยแห้งหรือผมเองนี่ก็ชักไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ผมแตะมืออีกข้างกับเป้าเกงมันลูบโอน้อยออกของมันไปมา มันขบกรามกรอดจ้องหน้าผมเขม็ง
 

“ผมไปบอกอะไร”
 

“ถ้าปลุกจะเอาให้”
 

“คนละอย่างแล้ว”มันหรี่ตาเมื่อผมกดมือบีบเบาๆ เสียงหอบในตำนานกลับมาละครับ มันจ้องหน้าผมแต่ผมก็ไม่กลัวละคนแมนๆกลัวอะไรโธ่ะ ว่าแล้วก็ขอแม่งคิดในใจว่าถ้าไม่ให้จะบีบไข่ให้ขาดคามือ
 

“เส้นเหลืองเว้นเตียงนะ”
 

“...”
 

“อยากนอนกอดตัวเองอะ”
 

“แม่งขี้โกงสัส”
 

“อยากเอาตัวเองด้วย”
 

“ไม่ให้เอา”มันสะบัดหน้าทำเอาผมใจหาย เล่นตัวอีกนะมึงดึงหรรมหลุดซะหรอก สักพักมันลูบสีข้างผมเบาๆ เอาแล้วครับ ช่วงเวลาแห่งการตุ๋ยมาราธอนกำลังจะสตาร์ทแล้วนะชะเอิงเอย คือเดอุ่ฟแนกาอุ่ฟ
 

“จริงดิ”
 

“อือ โตแล้ว เอาเองได้”
 

ฟินสิครับ โดนเด็กแดกก็เป็นอมตะได้ งอนก็งอนไปนะครับเตงขอฟินแป๊บ อ่าห์...