หมวย ฉบับพิเศษ : กลับบ้าน

ทันทีที่เก๋งคันสีครีมขาวดับเครื่องลงที่บ้านหลังหนึ่ง ชายหนุ่มก็เหลียวมองลวินท์ที่สอดส่องสายตาไปรอบๆ อย่างคิดถึง สุหฤทธิ์ก้าวขาลงเมื่อคนขับรถจากทางบ้านเปิดประตูเข้ามาให้ คนใช้ต่างเข้ามาขนข้าวของเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มร่างสูงผมสีทองธรรมชาติ พาคนตัวเล็กๆขยับฝีเท้าลงจากรถพร้อมกับเด็กชายคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามาหา

“พี่ชุน! สวัสดีฮะ”

“สวัสดีครับคุณแจ็ค ตัวสูงขึ้นเยอะเลยนะ”ลูบศีรษะน้องชายที่เกาะอาวตนแน่นหนึบ พร้อมกับดวงตาใสแจ๋วหันไปมองลวินท์ที่ยืนมองตาปริบๆไม่ไกล เด็กชายแย้มริมฝีปากก่อนจะพนมมือไหว้ชายหนุ่มร่างกะทัดรัดอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับพี่หมวย”

“จำพี่ได้ด้วย”ใบหน้าหวานขยับยิ้ม “อยู่ป.ไหนแล้วครับ?”

“เกรดห้าแล้วครับ”ลวินท์เอียงหน้าเล็กน้อยเมื่อนึกได้ว่าบ้านนี้ส่งลูกชายเรียนนานาชาติ คุณแจ็คส่งยิ้มพร้อมกับจูงมือพี่ๆทั้งสองเข้ามาในบ้านก่อนจะพบหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งที่แม้เวลาจะผ่านไปก็ไม่อาจทำอะไรหล่อนได้ คุณนายลดายังมีผมยาวสีดำขลับ มีดเปียไพล่บ่า เรือนผมเหนือใบหูผูกด้วยดอกจำปี ดวงตางามนั้นหันมามองคนทั้งสองก่อนจะวางพัดในมือลง ไม่มีคำทักใดมาจากคุณนายลดาเสียนอกจากเข้ากอดลวินท์ไว้จนจมอก พร้อมกับสองพี่น้องที่มองหน้ากันยิ้มๆเพราะรับรู้ความรู้สึกของผู้เป็นมารดามาตลอด

“นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเธอเสียแล้ว”หล่อนพูดเสียงเจือเครือเล็กน้อย พร้อมกับลวินท์ที่หลับตาแน่นอยู่พักหนึ่ง

“หากเป็นอย่างนั้นผมคงเสียดายแย่ครับ สวัสดีครับคุณนาย...”พูดไม่ทันจบดีก็โดนตีเบาๆที่มือดวงตางามเบิกถลึงเล็กน้อยพลันเอ่ยปาก

“จนป่านนี้เรียกแม่ได้แล้วล่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว”

“ครับ”เสียงแผ่วเบาตอบรับก่อนจะเรียกอ้อมแอ้ม “คุณแม่”

“มาเหนื่อยๆไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวแม่ให้เด็กเอาน้ำใบเตยไปให้ จะให้สดชื่นขึ้น”เอ่ยกล่าวใส่เหมือนกับลืมว่าลูกชายคนโตยังยืนหัวโด่เด่ สุหฤทธิ์ขยับยิ้มพลันออกปากเนิบนาบ

“ไม่เจอลูกชายตั้งนาน จะไม่คิดถึงหน่อยเหรอครับคุณลดา”

“ฉันเบื่อหน้าเธอแล้ว”สัพยอกโดยรอยยิ้มพร้อมกับโอบสมาชิกคนใหม่ของบ้านไปโอ๋จนสองพี่น้องต้องยักไหล่มองหน้ากันยิ้มๆ

“โอเคครับ พ่อไปไหนแล้ว”เอ่ยถามมารดาที่ยังลูบผมลวินท์ซึ่งทำหน้าไม่ถูก ซึ่งชายหนุ่มก็มองว่าน่ารักดี

“อยู่สวนหลังบ้านนั่นแหล่ะ ว่ายน้ำอยู่บ่อบัว วันนี้คงได้ต้มกะทิสายบัวกินอีกอย่าง” ชายหนุ่มพยักหน้ารับเมื่อมารดาหันมาสำทับ “ไปพักผ่อนก่อนเถอะ คุณแจ็คอย่าลืมเก็บตำราไปชั้นบนด้วยนะคะ”

“ครับ”สองพี่น้องรับคำพร้อมกัน และเป็นคุณแจ็คที่เดินไปเก็บหนังสือเรียนบนโต๊ะไม้หน้าบ้าน และตัวเขาซึ่งพาคนรักขึ้นมาชั้นบน กระเป๋าถูกจัดวางไว้หน้าห้องเพราะเดิมทีเจ้าของห้องไม่อนุญาตให้คนใช้เข้าไปโดยพลการ

“ขนเข้าไปวางก่อนก็ได้ครับ ยังไงก็แค่เอามาเก็บอยู่แล้ว เขาพูดพลางเลือนกระเป่าเข้าไปในห้องก่อนจะล้มตัวลงนอน “เฮ้อ...เมื่อยชะมัด”

“กับข้าวที่แม่ฝากมาล่ะครับ”ลวินท์เอ่ยถามชายหนุ่มที่นอนเอกเขนกอยู่ก่อนที่เสียงทุ้มๆจะดังขึ้น

“แม่บ้านยกไปแล้วครับ มาให้นอนกอดหน่อยเร็ว”นอนชูแขนไปมาเหมือนเด็กเล็กๆทำเอาลวินท์แย้มริมฝีปาก เขาขยับกายลงพลันนอนลงข้างๆให้โนดึงไปกอดไปหอมอัตโนมัติ

“พี่ช้ำหมดแล้วครับคุณชุน เล่นฟัดพี่เป็นแมวตะปบไหมพรมแบบนี้”เจ้าตัวว่า “จริงสิ...ไข่ต้มล่ะ?”

“ลืมหน้าพี่แล้วมั้งครับ”แสร้งว่าพลันมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่เบะหน้าออกมาทันควัน

“ไม่นะ...”

“ล้อเล่นนะครับ ไข่ต้มจะลืมแม่มันได้ยังไง สงสัยตามพ่อไปที่สวนนั่นแหล่ะครับ”แกล้งเสร็จก็กอดปลอบคนที่ทำหน้างอพร้อมกับลูบหลังไปมา ลวินท์เขม่นตามองคุณชุนของตนอยู่พักก่อนจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี

“ไม่เจอพี่ร้องไห้แน่ๆ”

“แม่เลี้ยงมันดีจะตายครับ มาเจออาจจะจำไม่ได้แล้วก็ได้ เพราะจากแมวมันก็กลายเป็นหมีดำไปแล้ว”กล่าวว่าพลันหัวเราะในลำคอเบาๆ ลวินท์เหลือกตาขึ้นฟ้า พร้อมกับมองใบหน้าของชายหนุ่มอีกหนหนึ่ง

“คิดถึงจังนะครับ”

เพียงแค่ประโยคสั้นๆกลับทำให้รู้สึกถึงความหมายแทบจะทั้งหมด ดวงตาคมจดจ้องใบหน้าหวานหยดนั้นพลางขยับเข้าหอมหน้าผากอย่างบางเบา พร้อมกับเสียงของชายหนุ่มที่เอ่ยกล่าวอย่างนุ่มนวล

“ผมก็คิดถึงพี่ครับ”

“แง้ว”

ไม่ทันไร เสียงเรียกร้องที่ริมหน้าต่างก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเหลียวหน้าไปก็พบไข่ต้มนั่งเอาขาหน้าแปะหน้าต่างกระจกโยที่คุณลวินท์ก็ลุกขึ้นพรวดพลันดิ่งไปหาแทบจะทันที เขาลุกขึ้นก้าวตามพลันเปิดหน้ต่างให้เจ้าแมวดำตัวอวบอ้วนเข้ามาหาเจ้าของ

“โธ่..ไข่ต้ม..เด็กน้อย ทำไมตัวย้วยแบบนี้เนี่ย”มันดมๆฟุดฟิดก่อนจะไถหัวอ้อน ฝ่ามือใหญ่ลูบขนแผ่นหลังมันบางเบาแล้วจึงปิดหน้าต่างลง พร้อมกับคนตัวเล็กที่อุ้มมันหมุนไปรอบๆ “ดูซิ..เป็นหมีจริงๆด้วย... คุณชุน”

“ครับ?”

“พี่เอาไข่ต้มไปเล่นบนเตียงได้มั้ย”หากเป็นคำขอคนอื่นชายหนุ่มคงตอบว่าไม่ หากนี่คือลวินท์...หรือพี่หมวยคนดีของน้องชุน ที่ขอไม่พอมีสายตามาเป็นตัวช่วยเสริม ทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม

ลองไม่ให้สิ...อดนอนกอด...ไม่พอคืนนี้คงหนีไปนอนห้องอื่น...

“ไข่ต้มอยากนอนแล้ว มานอนกันครับ”เจ้าตัวส่งเสียงใสแต่อีกคนอยากจะจ้องเพดานสักห้านาที แผนจะฟัดให้หนำใจต้องพับไปก่อน เพราะต้องกลับไปนอนแบบพ่อแม่ลูกอีกครั้ง บางครั้งเขาก็ยังคิดถึงอดีต แต่ก็รู้ดีว่าถ้าจมกับอดีตเขาก็จะไม่มีทางอยู่กับอนาคต จริงอยู่ที่ก่อนนี้เขาอยู่กับอดีตที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ แต่ในเมื่อปัจจุบันนี้เขามีอีกคนข้างกาย ดังนั้น อดีตก็เป็นความทรงจำดีๆแต่ไม่มีผลต่อจากนี้ของเขาอีกต่อไป

เขาขยับกายตะแคงตัว ต่างคนต่างนอนมองเพดานโดยมีเจ้าไข่ต้มนอนคุดคู้คั่นกลาง เขามองลวินท์ยื่นแขนชูไปบนความว่างเปล่านั้นพร้อมกับเสียงอีกฝ่ายที่เปรยออกมาเบาๆ

“คุณชุน...ทั้งที่ระหว่างนั้นจะไปมีชีวิตใหม่ก็ได้ แต่ก็ยังรอพี่อยู่...พอคิดแบบนี้แล้วพี่คิดว่าคุณชุนดีเกินไปแล้ว... คุณชุนดีกับพี่มากเลย”เอ่ยเบาพร้อมกับนิ้วยาวที่แตะลงปรางแก้ม

“ผมดีกับพี่เพราะผมรักพี่... ผมก็ธรรมดา ไม่ได้ดีกับทุกคนหรอกครับ”ชายหนุ่มยิ้ม “เอาไว้พี่ได้ของจากริณแล้วจำไม่ได้ ผมไปหาก็จำไม่ได้ หรือพี่พร้อมจะมีคนอื่น ตอนนั้นผมถึงจะไป”

“...”

“ผมก็แบบนี้ของผมแหล่ะครับ”ว่าเท่านั้นพลันเอื้อมมือเข้ากุมมือเอาไว้ แล้วจึงวาดแขนโอบอีกฝ่ายเข้าหา ชายหนุ่มลูบแผ่นหลังบางสักพักก็นิ่งหลับไปโดยง่าย ลวินท์เองพอมองเห็นอีกคนนอนหลับพักผ่อนไปแล้ว จึงได้ยอมหลับตาพักผ่อนลงไปเสียบ้าง แต่ก็ยังเกาะกุมฝ่ามือคุณชุนของตนเอาไว้ราวกับกลัวหาย

ผ่านไปสักพักร่างสูงก็รู้สึกตัวตื่น หมีดำได้โดดแผล็วหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ มองคนตัวเล็กๆคู้กายหลับอยู่ข้างตัวจึงก้มจูบขมับเบาพร้อมกับลุกขึ้นล้างหน้าและลงไปด้านล่าง บรรยากาศที่บ้านสาทรไม่ได้เก่าลงไปกว่าเดิมนัก แต่ยังดูใหม่เพราะมีการต่อเติมและตกแต่งอยู่เรื่อยๆ ซึ่งเจ้าสัวสมคิดคนเดิมก็นุ่งผ้าขาวม้าใส่เสื้อน้ำมันเครื่องไปทาสีรั้วเหล็กดัดกับพวกลูกน้อง ถูกๆผิดๆก็เอาสนุกสนาน โดยคุณแจ็คก็ใส่ผ้าปิดปากไปร่วมด้วยช่วยกัน เขาสาวเท้ายาวๆไปหามารดาที่รอดูคนใช้เตรียมของสดให้ปรุงก่อนจะสวมกอดเอวแล้วหอมแก้มเบาๆ

“ตาเถร! แม่ตกใจหมด นึกว่าพ่อเกือบหันไปตบแล้วเชียว”

“แม่จะตีชุนเหรอครับ”เอาหัวไถๆบ่ามารดาเหมือนยังเล็กทำเอาคุณนายลดาแย้มริมฝีปากไปพร้อมกับคนใช้ทั้งหลายที่เหลือบมอง

“หมวยยังไม่ตื่นเหรอ?”

“ให้เขานอนเถอะครับ ตื่นมาใส่บาตรกับทางบ้านตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ผมแอบนอนไปตอนสาย แต่เขาดูงานที่อู่เลยไม่ได้นอนอีก”

"ทางโน้นว่ายังไงบ้างล่ะ"มารดาเอ่ยถามชายหนุ่มที่แย้มริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย

“เขาว่าแล้วแต่บ้านเราครับ พวกท่านไม่ได้ว่าอะไร ถ้ายังจะแต่งกันอยู่แล้ว ถ้าเห็นว่ามันสมควรเขาก็ตกลงครับ”ดวงตาคมชายลงเล็กน้อย “แล้วพวกลุงใหญ่...”

“ช่างเขา ไม่ใช่ญาติเรา ถือว่าเป็นแค่คนสกุลพ้อง แม่ยอมเขามาเยอะแล้ว ชุนกับหมวยต้องทำเด็กมาเลี้ยงเป็นผู้ชาย สามคนด้วยนะ แม่จะทำสายตระกูลแม่ใหม่เหมือนกัน สกุลพ่อ สกุลแม่ สกุลบ้านหมวยด้วย”

“อื้อหือ...ทำหนักอยู่นะครับเนี่ย”แสร้งทำหน้าเป็นใส่มารดาจนได้ฝ่ามือมาผัวะหนึ่ง

“อะไรหนัก ประเดี๋ยวเถอะ”

“หมายถึง ค่าใช้จ่ายเยอะ ต้องทำงานหนักครับ”ทำปากเป็ดใส่มารดาไปอีกหนจนคุณนายลดาต้องเบ้ปากหัวเราะ

“จริงเร้อ...หมวยตัวเล็กนิดเดียว ไปฟัดพี่เขามากเดี๋ยวจะช้ำไปก่อนหรอก”

“ผมก็เบามือแล้วนะแม่...”

“จำได้ว่าตอนเด็กๆเราน่ะผอมกะหร่องกว่าพี่เขาอีก ได้พ่อมาเยอะสิโตเอาโตเอา”หล่อนเบนหน้าไปมองเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังพูดถึงกำลังเดินเข้ามาทำท่าเลียบๆมองๆ

“มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ?”

“มีจ้า มาเลย เข้าครัวกันเลย เดี๋ยวจะไปอยู่ที่แคนาดานี่ อย่าให้ตาชุนโทรมาบอกอยากอาหารไทยนะ”คุณนายผละออกจากลูกชายเข้าไปดึงคนตัวเล็กๆที่หน้าเหวอเมื่อเข้าเปิดครัวกับคุณนายอีกครั้ง ชายหนุ่มนั่งรอที่โต๊ะทานข้าวยิ้มๆพร้อมกับน้ำกระเจี๊ยบแช่เย็นก็เข้ามาวางเสิร์ฟ หลังจากที่เจ้าสัวและคุณแจ็คไปอาบน้ำเรียบร้อยดี ก็ลงมานั่งรอตามกลิ่นอาหารที่ลอยมาพร้อมกับเสียงสอนทำกับข้าวของคุณนาย

“เขาก็แสดงความรักของเขาแบบนั้นแหล่ะ แม่เขาไม่มีลูกสาว ก็เลยจับหัด ตายไปไม่รู้จะเอาตำราไปไว้ไหน”เจ้าสัวกล่าวพร้อมกับจิบน้ำรอ “เดี๋ยวกลับไปที่นู่น ชุนก็บอกปู่นะว่าเดี๋ยวตาแจ็คจบเกรดเก้าพ่อจะให้ไปเรียนอยู่นั่น เราก็กลับมาพอดี บ้านนี้ต้องมีลูกอยู่อย่างน้อยคนนึงล่ะ แม่ขี้บ่นขนาดนี้ หูพ่อชา”

“คุณปู่ก็ถามอยู่เหมือนกันครับ ตอนนั้นผมยังไม่กล้าตอบเพรากลัวน้องไม่พร้อม”เขาหันไปหาเด็กชายที่นั่งเช็ดช้อนเช็ดส้อมรอไปตามประสา “คุณแจ็คอยากไปอยู่กับคุณปู่หรือยังครับ?”

“แล้วแต่คุณพ่อกับพี่ชุนฮะ ถ้าว่าดี ผมก็ว่าดี”

“เนี่ย มันน่ารักแบบเนี้ยะ”หันไปดึงแก้มลูกชายคนเล็กพร้อมกับลูกชายตนโตที่มองอย่างเอ็นดู ไม่นานกับข้าวก็ถูกจัดวาง ทั้งต้มสายบัวปลาทูกลิ่นกรุ่น ปลานิลทอดน้ำปลา ผัดผักรวมที่ใช้น้ำมันน้อยๆพอขลุกขลิกแต่เข้มข้นจนแค่คลุกข้าวก็อร่อย ตามด้วยน้ำพริกกะปิที่ตำด้วยกะปิอย่างดี ไม่ใช่กะปิโคลนกับหลนกุ้งร้อนๆจัดลงถ้วย แนมด้วยผัดสดสวนหลังบ้านกับผักต้ม และน้ำปลาพริกสดรสจัดจ้าน แค่ซอนพริกขี้หนูหอมใส่น้ำปลาดีกับมะนาว ปรุงรสให้กลมกล่อม เดาะชูรสสักน้อย ฝานกระเทียมใส่ไม่ต้องละเอียด ดองน้ำปลาไว้สักพักก็สำเร็จไปได้หนึ่งมื้อ กลิ่นควันลอยขึ้นพร้อมกับข้าวหอมมะลิอย่างดีเรียงตัวสวยถูกตักแบ่งสำหรับห้าที่

“เดี๋ยวรอข้าวลืมผัวของพ่อเกี่ยวเสร็จก่อน จะให้แม่หุงกินดู”

“กินทั้งกระสอบหญิงก็ไม่ลืมคุณพี่หรอกค่ะ อย่าให้ลืมแล้วกัน แล้วจะอดกินกับข้าวแบบนี้ จะไล่ไปซื้อแกงถุง”คุณนายว่าพลางค้อนประหลับหระเหลือกใส่เจ้าสัวที่รีบเกาะแขนทันที

“โธ่...ใจร้ายกับพ่อจัง”

“คุณพี่ชอบหยอกหญิงแบบนี้นี่คะ”ว่าพลางหน้าบึ้งแต่ก็ยอมห่อผักราดน้ำพริกให้สามีกิน ชายหนุ่มมองพ่อแม่ตนเองก่อนจะหันมามองพี่หมวยที่อมยิ้มตามไปด้วย เพราะบ้านของเขาถึงจะเป็นตระกูลใหญ่ แต่เป็นครอบครัวเล็กๆไม่ต่างกับอีกฝ่ายนัก เห็นพ่อออกปากว่าพรุ่งนี้จะพาลูกน้องไปจับปลาช่อนในนาสวนผสม เอามาทำเมี่ยงปลาก็ดี ปลานึ่งก็ดี ส่วนคุณนายก็ว่าพรุ่งนี้จะทำข้าวแช่ให้กินกัน ทำเอาคุณแจ็คชอบอกชอบใจ แต่ดูพี่หมวยจะเหงื่อตกเพราะว่าต้องไปเป็นลูกมือทำเครื่องเคียง

หลังจากทานสัปปะรดหวานฉ่ำเป็นของหวานล้างปากก็แยกย้ายแปรงฟันนอน คุณนายก็ไปอุ่นน้ำเต้าหู้ให้สองพ่อลูกที่ทำท่าโอดโอยไม่อยากกิน แต่เขากับคุณลวินท์ชินเสียแล้วเพราะทานตั้งแต่ทำงานที่อโศก เขากล่าวราตรีสวัสดิ์ก่อนจะพาอีกฝ่ายกลับมาที่ห้อง พร้อมกับพี่หมวยที่เอ่ยขึ้นมาเบาๆ

“ถ้าสองบ้านไปเที่ยวด้วยกันน่าจะสนุกนะครับ พี่อยากให้ไปเที่วด้วยกันบ้าง”

“นั่นสินะครับ ระหว่างรอเล่มพี่ ไปเที่ยวด้วยกันก็คงดี ชวนเด็กๆบ้านพี่ไปด้วย”เขาว่า เพราะตอนกลับไปที่บ้านพี่หมวยที่เยาวราช เขาก็พูดคุยกับพวกเด็กช่างก็พบว่าถูกคอกันอย่างบอกไม่ถูก พวกเด็กวัยนี้กำลังมีไฟ มีอิสระทางความคิด จะไต่ถามอะไรก็ได้คำตอบที่ไม่ต้องจริงจังกับสังคมมากนัก เลยกลายเป็นต่างฝ่ายต่างถูกคอกันไปโดยปริยาย

“คุณชุนไปสนิทกับพวกไอ้น้องบี้แล้วเหรอครับ ว่าแล้วเชียว”ใบหน้าหวานหยดนั้นขยับยิ้มก่อนจะกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้ “คุณชุน”

“ครับ?”

“พี่...ทำให้คุณชุนมีความสุขเหมือนก่อนหน้านี้รึเปล่าครับ? ตรงไหนที่พี่ขาดไป บอกพี่ได้นะครับ...บางทีพี่อาจจำได้ไม่หมดมากนัก ... กับบางเรื่องพี่ก็ยังงงๆอยู่”ริมฝีปากเล็กๆย่นยู่ และเขาก็ทำได้แค่ยิ้มให้เหมือนคนที่ฟังภาษาไม่ออก

“อันไหนจำไม่ได้ พี่ถามผมได้เลยนะครับ ผมจะอธิบายทุกอย่างให้เอง ผมบอกพี่แล้วว่าผมจะทำให้พี่จำได้”

“...”

“ผมรักพี่...แค่เราอยู่ข้างๆกัน ขาดบ้างเกินบ้าง แต่มันจะไม่เป็นไรครับ”เขาส่งยิ้มให้ชายที่ชื่อลวินท์ที่เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะแย้มริมฝีปากตาม

“ครับ”

“จริงสิครับ...แม่บอกว่า ให้เรามีลูกสักสามคน เป็นสกุลพ่อคนนึง สกุลแม่คนนึง สกุลพี่อีกคน”เข้าโน้มหน้าลงไปหาอีกฝ่ายที่มองเขาพลางเบิกตาเล็กน้อย

“ครับ?”

“สามคนเลยนะครับ...รีบทำกันเถอะ”กล่าวชวนพลันรวบร่างเล็กๆลงที่นอน พร้อมกับคนตัวน้อยที่ยิ้มจนตาหยี พวกเขาสองคนส่งยิ้มให้กันและเป็นตัวเขาที่เริ่มแนบริมฝีปากบดจูบลงไป รสจุมพิตตอบรับนั้นอ่อนหวาน..มากเสียจนเด็กชายสุหฤทธิ์ในวัยเด็กไม่มีทางจินตนาการออกเป็นแน่ว่าริมฝีปากของพี่หมวยผู้ให้ความคุ้มครองในวัยเยาว์จะมีจูบที่อ่อนหวาน มีการกระทำที่ลึกซึ้ง มีหัวใจที่ไว้ใช้สำหรับความรู้สึก มีสิ่งที่สามารถทำให้คนอย่างเขารักจนไม่สามารถเลิกได้ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ยังประหลาดใจเพราไม่เคยคิดว่าว่าชีวิตนี้จะรักใครคนหนึ่งได้ยาวนานมากได้ขนาดนี้...

ตอนนี้สุหฤทธิ์ในวัยจวนสามสิบมีเป้าหมายใหม่...

จะเป็นบ้านของหัวใจให้กับลวินท์ไปจนกว่าลมหายใจจะหมดลง...

:D

จบสเปแล้วต้ะ

ปิดเรื่องแล้วน้า ; ^ ; ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดคับ

เป็นฟิคง่ายๆแต่เต็มไปด้วยการเปรียบเทียบและกดดันแบบหนักหน่วง (สังเกตว่าตอนแรกอัพแล้วหายไป เหนื่อยใจ ๕๕๕๕)

ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามรับชมจย้า รายละเอียดอุดหนุนออกตอนดึกๆนะก๊ะ

รัก

สุหฤทธิ์ ♥ ลวินท์

๒๕/๑๐/๒๕๕๘

แท็ก #คุณชุนพี่หมวย อย่าลืมหนาจา